Στο ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19, πολλές περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου σημείωσαν σχεδόν τριπλή αύξηση στα εγκλήματα μίσους εναντίον ατόμων από την Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία (ESEA).
Τα δεδομένα της NYPD δείχνουν ότι έχει σημειωθεί αύξηση κατά 1.900% στα εγκλήματα μίσους κατά της Ασίας στη Νέα Υόρκη τον τελευταίο χρόνο.
Οι Λονδρέζες σεφ Claire Sachiko Fourel και Lex Shu Chan πιστεύουν ότι το φαγητό είναι κάτι παραπάνω από απλή διατροφή. Μπορεί να είναι μια πηγή άνεσης, μια πύλη ανακάλυψης πέρα από τη δική μας πολιτιστική ταυτότητα ή ένας τρόπος να φέρουμε άλλους πολιτισμούς σπίτια μας. Πιστεύουν ότι το φαγητό είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την οικοδόμηση συνδέσεων, κοινοτήτων και ακτιβισμού.
Το σημαντικότερο είναι ότι το φαγητό μπορεί να είναι ένα μέσο κοινωνικής αλλαγής – μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντες του κόσμου μας, μπορεί να καταρρίψει στερεότυπα και να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Το φαγητό μπορεί να οδηγήσει σε θετικές πολιτιστικές αφηγήσεις και γαστριμαργικές ανταλλαγές προκειμένου να αμφισβητηθεί η έννοια του “άλλου” και να γιορτάσουμε τις πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές ταυτότητες.
Έτσι, οι δυο γυναίκες σεφ αποφάσισαν να συνθέσουν ένα νέο βιβλίο μαγειρικής με ασιατικές συνταγές για την αντιμετώπιση του ρατσιστικού μίσους. Όλα τα κέρδη από το βιβλίο πηγαίνουν προς τις φιλανθρωπικές οργανώσεις Stop Hate UK.
«Ήμασταν τρομοκρατημενες από τα αυξανόμενα αντι-Ασιατικά φυλετικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θέλαμε να βοηθήσουμε στην ευαισθητοποίηση και την αλλαγή»
Οι συνταγές ενάντια στο ρατσισμό έρχονται από πολλά εστιατόρια του Λονδίνου, μια πόλη που υπήρξε χωνευτήρι πολλών πολιτιστικών ταυτοτήτων για χιλιάδες χρόνια.
Το βιβλίο συγκεντρώνει συνταγές από τα καλύτερα εστιατόρια, supperclubs και από τους καλύτερους σεφ Ανατολικής και Νοτιοανατολικής ασιάτικης καταγωγής, οι οποίοι απάντησαν με ενθουσιασμό στην παρότρυνσή των γυναικών για δράση, θέλοντας να συμβάλλουν στο παγκόσμιο κίνημα κατά του ρατσισμού μέσω της γευστικής ένωσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο μένος με αυτούς τους Ασιάτες ξαφνικά. Για το Βιετνάμ άντε να υποθέσω ότι είναι νεοφερμένοι.
Τρομερές κουζίνες πάντως όλες, τυχεροί όσοι μπορούν και τρώνε πολυπολιτισμικά χωρίς να τους ζητάνε ένα νεφρό για μισή μπουκιά.
Με το ξέσπασμα της πανδημίας και τη σύνδεση της αρχής της με την Κίνα, πολλοί βρήκαν ευκαιρία να δικαιολογήσουν τον ρατσισμό τους συμπεριφερόμενοι λες και όλοι οι Ανατολικοασιάτες είναι φορείς του ιου. Ασχέτως αν γεννήθηκαν μεγάλωσαν Ευρώπη. Για τους ψεκασμενότερους των ψεκκαίων, οι Ασιάτες έγιναν αυτομάτως μέλη μιας παγκόσμιας συνομωσίας που κατασκεύασε τον ιό για να μας εξολοθρεύσει. Και όχι, δεν αστειεύομαι καθόλου. Ασταναπανε
Δεν πήγε καν το μυαλό μου στην Κίνα, διάβασα νοτιοανατολικά και πήγα κατευθείαν Ινδοκίνα, άντε Κορέα. Ναι έχεις απόλυτο δίκιο.
Γιατί τους θεωρούν τους υπεύθυνους της πανδημίας;
Οταν σκέφτεσαι τι τρως, το φαγητό καταρρίπτει αυτόματα τον ρατσισμό και την περιχαράκωση των ταυτοτήτων εντός των συνόρων. Το καλό φαγητό προϋποθέτει πολύ συχνά την ανάμειξη υλικών που ήρθαν (χθες ή αρκετά παλιότερα) από αλλού, από δίπλα ή από την άλλη άκρη της γης. Φαντάζεστε έναν ακαριφνή εθνικιστή που θα ήθελε να τρώει “μονάχα ελληνικά;” – κομμένη τότε η χωριάτικη, καθώς το κύριο συστατικό της, η ντομάτα, τυπικό προϊόν της αμερικανικής ηπείρου, ήρθε στην Ελλάδα γύρω στο 1820, ενώ η πιπεριά είχε φτάσει αρκετά νωρίτερα, – κομμένες οι πατάτες σε όλες τους τις εκδοχές καθώς ήρθαν το 1830 (από Αμερική)… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά,όλα αυτά Μαύρε γάτε!Απλά μου φαίνεται λίγο κουλό:Δηλαδή,αν τρώνε οι ρατσιστές κινέζικο π.χ., θα σταματούσαν να μισούν τους Κινέζους;
Σίγουρα όχι, αλλά εάν εκτιμάς το καλό ξένο φαγητό αναγκάζεσαι να σεβαστείς και τον πολιτισμό που το παρήγε και σταματάς το “μονάχα ΕΜΕΙΣ κάνουμε/έχουμε/είμαστε…”. Είναι ένα πρώτο βήμα.
Και για όσους είναι υπέρμαχοι της εθνικής/φυλετικής/πολιτισμικής “καθαρότητας” και περιχαράκωσης, η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι οι “εθνικοί μεζέδες” αποτελούν προϊόν πολιτιστικής επιμειξίας, συχνά με τις μακρινότερες περιοχές, αποτελεί έα ενδιαφέρον πρώτο ξύπνημα.
Εντάξει, υπάρχει όμως και το εξίσου αξιόλογο κίνημα του eat local -think global (που δε νομιζω να το στηρίζουν σκληροί εθνικιστές σεφ) που σου λέει δεν είναι ανάγκη στην Ελλάδα να βάζεις bonito flakes και yozu στα λάχανα, και καλό είναι να καταναλώνεις βασικά πράγματα που παράγονται όχι και πολύ μακρυά απο εκεί που μένεις. Οικονομικά και περιβαλλοντικά είναι σαφώς καλύτερο – φυσικά όμως δε θα μου άρεσε να μη μπορώ να φάω ένα σούσι της προκοπής (μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, έζησα εποχές που δεν υπήρχε σουσάδικο στην Θεσσαλονίκη, δεν ξέρω αν τότε υπήρχε κάτι Αθήνα σε κανένα… Διαβάστε περισσότερα »
Το eat local επικεντρώνεται κυρίως στην εντοπιότητα των προϊόντων και όχι των συνταγών.
Ετσι, παρά τον εξυπνακισμό και την επιδειξιομανία που συχνά επικρατεί με την χρήση -και κατάχρηση- ξένων υλικών, πολύ συχνά μπορούμε να φτιάξουμε ξένες ή και εξωτικές συνταγές χρησιμοποιώντας κυρίως ντόπια υλικά και ελάχιστα που έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα. Συχνά, “πειράζοντάς” τες λιγάκι, ώστε να τις προσαρμόσουμε στα διαθέσιμα υλικά.