Καλησπέρα Α,μπα !!! Ήθελα να θέσω ένα ερώτημα που έχω στο κεφάλι μου και θα ήθελα την άποψη σου(σας)μήπως ξεδιαλύνει κάπως.Αυτη την περίοδο βρίσκομαι σε σχέση με έναν άνθρωπο ο οποίος μου συμπεριφέρεται πολύ καλά και με αγαπάει και γενικά θα χαρακτήριζα καλής ποιότητας την σχέση.Και εγώ τον αγαπάω αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ερωτευμένη και ούτε ποτέ υπήρξα αλλά περνάω καλά,χαλαρά.Την προηγούμενη σχέση μου,θα την χαρακτήριζα ότι έχει υπάρξει πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου γιατί έζησα πολλές εμπειρίες και ένιωσα έρωτα και βαθιά αγάπη,με πολύ χημεία, επικοινωνία.Βεβαια καταλάβαινα από ένα σημείο και μετά ότι κάποια πράγματα ήταν άλυτα,με πήγαιναν πίσω και συνέβη και κάτι το οποίο με πλήγωσε βαθιά και δεν μπορούσα να το συγχωρέσω για αυτό και το έληξα.(ένα μεγάλο ψέμα).Και έρχομαι στον προβληματισμό μου… Γιατί ενώ η τωρινή “πληρεί”καλύτερες προϋποθέσεις δεν μπορώ να νιώσω όπως με την προηγούμενη; Θα μου πεις κάθε σχέση είναι διαφορετική δεν μπορείς να ψάχνεις στην επόμενη αυτό που είχες με την προηγούμενη, ναι το αντιλαμβάνομαι, αλλά νιώθω τόσο πολύ ότι άδικω τον άνθρωπο που είμαι τώρα και πάνω από όλα τον εαυτό μου που δεν μπορώ να απολαύσω στο μέγιστο την καλή σχέση που έχω τώρα. Γιατί να μας λείπουν και να αναπολούμε τις καλές στιγμές με ανθρώπους που μας πλήγωσαν και να μην μπορούμε να δώσουμε το κάτι παραπάνω σε ανθρώπους που το αξίζουν ?
Αναπολείς καλές στιγμές με ανθρώπους που σε πλήγωσαν επειδή ήταν καλές στιγμές, κι αυτό δεν άλλαξε, δεν εξαφανίστηκαν. Δεν αναπολείς τις στιγμές που σε πλήγωσαν. Νορμάλ ως εδώ.
(Όταν αποκαθηλώσεις αυτή τη σχέση βάζοντας αυτό που αποκαλείς «ένα μεγάλο ψέμα» ως μεμονωμένο περιστατικό, θα φωτιστούν οι καλές στιγμές με διαφορετικό φως. Δεν χρειάζεται βιασύνη όμως).
Η τωρινή σχέση δεν σου αρκεί, άσχετα με τις καλές ή μέτριες ή κακές σχέσεις του παρελθόντος. Δηλαδή, οι σχέσεις δεν πάνε συγκριτικά «αφού η προηγούμενη ήταν έτσι, γιατί η τωρινή είναι γιουβέτσι». Οι ευκαιρίες σου δεν περιορίζονται σε αυτούς τους δυο άντρες, ευτυχώς. Το πώς ήταν η προηγούμενη δεν είναι πυξίδα για την τωρινή.
Το αντιλαμβάνεσαι, οπότε αυτό που κάνεις τώρα είναι ότι συνειδητοποιείς ότι θα μπορούσες να περνάς και καλύτερα. Αυτό κάνεις, και δεν είναι ακριβώς αναπόληση. Είναι ότι ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα, πολύ πιο συναρπαστικά από το «περνάω καλά, χαλαρά», ότι υπάρχει κι άλλη ζωή από το «καλό παιδί που σε αγαπάει». Το πρόβλημα, το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι μας έχουν μάθει σ’ αυτό το δίπολο: αν υπάρχει πάθος, δεν είναι καλή σχέση, αν είναι καλή σχέση, δεν γίνεται να υπάρχει πάθος. Όλα γίνονται, αν καταλάβεις τι είδους άνθρωπο θέλεις. Τι άνθρωπο θέλεις εσύ για σένα, όχι οι άλλοι για σένα. Αυτό ακούγεται απλό, και είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί είναι επαναστατική πράξη να ακυρώσεις μέσα σου το «εφόσον είμαι καλό κορίτσι, πρέπει να μου φτάνει το καλό παιδί», ταυτίζοντας το «καλό παιδί» με αυτόν που απλώς θέλει σχέση.
Το να σου φέρεται κάποιος πολύ καλά και να σε αγαπάει δεν είναι κάτι τρομερό για να είσαι υποχρεωμένη να απολαύσεις κάτι στο μέγιστο. Είναι το ΕΛΑΧΙΣΤΟ. Αν δεν σε αγαπάει (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) και δεν σου φέρεται καλά, πραγματικά, για τι μιλάμε; Έχει θαφτεί ο πήχης στο τρίτο υπόγειο, ούτε τα αυτοκίνητα δεν παρκάρουν εκεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πρέπει επίσης τις σχέσεις του παρελθόντος να τις βλέπουμε και στο αντίστοιχο πλαίσιο, έτσι; Άλλο ενθουσιασμό και άγνοια έχουμε στα 20 και άλλο στα 30. Μήπως επίσης στην προηγούμενη σχέση το “καλά” ήταν απλά το ψηλό σημείο του συναισθηματικού rollercoaster;
Εγώ νομίζω ότι βιάστηκες να προχωρήσεις σε νέα σχέση πριν καν αναρωτηθείς αν γουστάρεις τον νέο σύντροφο, και πριν να επεξεργαστείς τα δεδομένα της σχέσης που έληξε. Έτσι προσπαθείς να τα επεξεργαστείς τώρα, και μπερδεύεσαι γιατί νιώθεις χλιαρότητα για τον καινούργιο οπότε ο παλιός δυστυχώς ανεβαίνει ξανά στα μάτια σου παραπάνω απ’ότι θα έπρεπε. Δεν ισχύει πάντα ότι ‘ο έρωτας με έρωτα περνάει’, συνήθως πρέπει να πάρουμε λίγο χρόνο και αποστάσεις, και μετά να ξαναριχτούμε στον στίβο του dating. Έτσι έχουμε και μια πιθανότητα να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη
Μπορεί να βιάστηκε, μπορεί και να μην βιάστηκε.
Μπορεί να επεξεργάστηκε την κατάσταση με τον πρώην όσο ήταν μέσα στη σχέση, μπορεί να την επεξεργάστηκε όσο ήταν single, μπορεί να την επεξεργάστηκε όσο είναι με τον νέο σύντροφο.
Θεωρώ οτι δεν ειναι όλα τόσο γραμμικά, η επεξεργασία μιας κατάστασης γίνεται υπο διάφορες συνθήκες.
Πάντως, να θυμίσουμε πως να βρεθεί σχέση που να έιναι ταυτόχρονα κούκλος, σέξυ, να μας καβ**νει, να είναι ανεξάρτητος, αισιόδοξος, χωρίς ηλίθιες προκαταλήψεις και ιδέες, καλλιεργημένος, φεμινιστής και να μας λατρεύει, είναι μάλλον μια περίπτωση πολύ δύσκολη. Την έκπτωση σου θα την κάνεις, το θέμα είναι να κάνεις όσο γίνεται λιγότερες.
Υπαρχουμε αρκετοι (χιχιχι …ιχ). Με μια μικρουλα διαφοροποιηση σε εκεινο το “λατρευει”. Συνηθως το μοιραζουμε στα δυο , στα τρια
Είναι πολύ συνηθισμένο, μετά από μια σχέση “αρχετυπικά παθιασμένη”, που μας αφήνει έντονες αναμνήσεις και τραύματα, μια σχέση που ρέει να μας φαίνεται αφύσικα φλατ στην αρχή. Σαν να μη νιώθουμε τον έρωτα με τη μορφή που τον ξέραμε, σαν κάτι να λείπει, σαν να μην είμαστε εκεί 100%… Αυτό συχνά συμβαίνει γιατί έχουμε αποτοξινωθεί από το ναρκωτικό μιας εθιστικής, τοξικής σχέσης με πολύ δράμα και αδρεναλίνη, και νιώθουμε πως χωρίς το “ναρκωτικό” μας η ζωή είναι ξενέρωτη – μόλις όμως αποτοξινωθούμε για τα καλά, αρχίζουμε να το απολαμβάνουμε στο φουλ. Επειδή μπορεί να συμβαίνει και αυτό, και αν η… Διαβάστε περισσότερα »
Δε σημαίνει ότι επειδή στη θεωρία και με τη λογική η τωρινή σχέση είναι “καλή”, μπορείς να εκβιάσεις τα συναισθήματά σου. Το λες πολύ ξεκάθαρα: δεν είμαι ερωτευμένη, ούτε υπήρξα ποτέ. Ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία.Γι’αυτό δεν μπορείς να “απολαύσεις στο μέγιστο την καλή σου σχέση”. Μήπως επειδή η πρώην σχέση είχε πάθος κι έρωτα αλλά πληγώθηκες, πήγες στην τωρινή που φαίνεται “ασφαλής” αλλά νερόβραστη και βαρετή; Όπως είπε κι η Λένα οι άνθρωποι δεν εξαντλούνται σε ερωτεύσιμους αλλά αναξιόπιστους, ή βράχους αλλά βαρετούς. Υπάρχουν και άλλοι.
Δεν τον διάλεξες εσύ, σε διάλεξε αυτός κι εσύ το δέχτηκες γιατί έτσι συνηθίζεται, αν μας πει κάποιος ότι μας θέλει για σχέση, λέμε ναι, χωρίς κριτήρια, χωρίς τίποτα, το πήραμε το βραβείο αφού δεν ήθελε μόνο σεξ.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι οτι η τωρινή σου σχέση δεν πληροί την ικανή και αναγκαία συνθήκη, δεν έχει το βασικό συστατικό, για την ύπαρξη μιας ερωτικής σχέσης: τον έρωτα. Αυτό είναι το μίνιμουμ. Και είναι απολύτως απαραίτητο.
Εγώ προσωπικά πιστεύω πολύ σθεναρά ότι όταν επέρχεται ωριμότητα στον άνθρωπο τότε διαλύονται οι ψευδαισθήσεις για τους άλλους ανθρώπους και τους βλέπουμε όπως είναι. Άρα είμαστε δυνητικά σε καλύτερη μοίρα εμείς οι ίδιοι πρώτα. Για το πώς μας συμπεριφέρονται οι άλλοι και τον πήχη συμφωνώ με τη Λένα σε όλα. Η καλή συμπεριφορά είναι το ελάχιστο. Τώρα για σένα θα έλεγα να αναρωτηθείς λίγο για το τι σε έχουν μάθει να είσαι και τι είσαι. Καλό κορίτσι που θέλει αγάπη και προδέρμ ή ξεχωριστό άτομο με προτιμήσεις και πολυπλοκότητες διαφόρων ειδών; Αν δεις λίγο τον εαυτό σαν το δεύτερο και… Διαβάστε περισσότερα »
Κάθε σχέση είναι διαφορετική, κάθε άνθρωπος διαφορετικός, εσύ η ίδια αλλάζεις σε κάθε σχέση. Είναι δύσκολο να αφήσεις το “καλό” για κάτι θεωρητικά “καλύτερο” αλλά παίρνεις ρίσκο όποιο δρόμο και να διαλέξεις (όπως λέει και η α, μπα).
Κι εγώ έχω πέσει στην παγίδα της σύγκρισης. Όχι έτσι ακριβώς αλλά τύπου να είμαι με κάποιον πολύ ερωτευμένη αλλά στο σεξ να έχουμε θέμα και μετά να βρίσκω κάποιον που το σεξ ήταν πολύ καλό αλλά ερωτευμένη δεν ήμουν. Μπορείς να τα βρεις όλα όσα θες αρκεί να ξέρεις τι θες. Το να ερωτευτείς κάποιον, για μένα είναι βασική προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει έρωτας δεν πα να’ναι και το καλύτερο παιδί του κόσμου