Στις 14 Απριλίου συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από τότε που το πτώμα της Mary Rose Tiburcio εντοπίστηκε σε φρεάτιο του μεταλλείου του Μιτσερού στην Κύπρο από τουρίστες. Τυχαία.
Η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου της Κύπρου, Νίκου Μεταξά, ξεκίνησε εκείνη τη μέρα. Σήμερα, ο Μεταξάς βρίσκεται στη φυλακή, μετά από μια δίκη-αστραπή, και το δικαστικό πόρισμα έχει αθωώσει όλους τους άλλους εμπλεκόμενους που επέδειξαν χαρακτηριστική εγκληματική αδιαφορία.
Η Mary Rose είχε δηλωθεί ως ελλείπουσα μαζί με την κόρη της Sierra Grace Tiburcio στις 5/5/2018, ένα χρόνο πριν. Χρειάστηκε αυτή η τυχαία «ανακάλυψη» του νεκρού της σώματος για να ασχοληθούν οι κυπριακές αρχές με την εξαφάνιση και δολοφονία της.
Όπως και των υπόλοιπων 6 γυναικών και παιδιών, για τις οποίες η κυπριακή αστυνομία αδιαφόρησε εγκληματικά. Η Livia Florentina Bunea και η οκτάχρονη κόρη της Elena Natalia Bunea ήταν οι πρώτες που δηλώθηκαν εξαφανισθείσες στις 30/9/2016. Βρέθηκαν σε βαλίτσες στην κόκκινη λίμνη, η πρώτη στις 28/4/2019 και η δεύτερη στις 5/5/2019. Αν οι υπεύθυνοι είχαν διερευνήσει την εξαφάνισή τους, ίσως να μην ακολουθούσαν άλλα θύματα.
Η Arian Palanas Lozano, που δηλώθηκε ως ελλείπουσα στις 21/07/2018 και το νεκρό της σώμα βρέθηκε στις 20/4/2019 στο φρεάτιο του μεταλλείου Μιτσερού, η Maricar Valtez Arquiola, που δηλώθηκε ως ελλείπουσα 19/12/2017 και βρέθηκε στις 4/6/2019 σε βαλίτσα στη κόκκινη Λίμνη και η Asmita Khadka, που δηλώθηκε ως ελλείπουσα Ιούλη του 18 και το νεκρό της σώμα βρέθηκε στις 25/4/2019 σε πηγάδι στο πεδίο βολής Ξυντούς στην Ορούντα. Το εξάχρονο κοριτσάκι της Mary Rose, Sierra Grace, εντοπίστηκε στις 12/6/2019 στην λίμνη Μεμί.
Στις 14/4/2021, μια ομάδα γυναικών (κυρίως) από το Δίκτυο Ενάντια στη Βία Κατά των Γυναικών και από το μεταπτυχιακό τμήμα Σπουδών Φύλου του Πανεπιστημίου Κύπρου, πραγματοποίησαν μια παρέμβαση στη μνήμη αυτών των γυναικών.
Στην οργάνωσή της, η ακαδημαϊκός Δρ. Ζέλεια Γρηγορίου που όπως σημειώνει: «το πολιτικό δρώμενο (Performance) έχει στόχο να παρέμβει στον δημόσιο πολιτικό χώρο με ένα τελετουργικό πένθος για την απώλεια ζωών μεταναστριών και την απώλεια της δυνατότητάς τους προσφυγής στη δικαιοσύνη». Εξάλλου, «το δημόσιο πένθος είναι πράξη πολιτική».
Στο δρώμενο συμμετείχαν 10 μαυροφορεμένες γυναίκες, που σε γραμμική πορεία εκτέλεσαν μία εκφορά σαν επιταφίου, με σκοπό να μνημονεύσει αλλά και να ζητήσει δικαιοσύνη, γι’ αυτές που δεν είχαν φωνή τότε και δεν έχουν ούτε τώρα.
Τρεις μυροφόρες με μερρέχες ραίνουν τις εφτά βαλίτσες με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των θυμάτων, έξω από την Νομική Υπηρεσία της Κύπρου. Όλες μαζί, ψάλλουν παραλλαγμένα τα πένθιμα εγκώμια του Επιτάφιου θρήνου: “Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης γυνή…”
Όλες μαζί ζητούν δικαιοσύνη, γυναικεία ενδυνάμωση, διεκδικούν τον δρόμο, το πένθος, την καταγγελία.
Οι γυναίκες που χάθηκαν, σκοτώθηκαν επειδή ήταν γυναίκες και επειδή ήταν μετανάστριες. Σκοτώθηκαν γιατί δεν τους προσφέρθηκε προστασία, γιατί οι θεσμοί δεν ήταν εκπαιδευμένοι σε περιστατικά σεξιστικής και φυλετικής βίας, γιατί ήταν κοινωνικά περιθωριοποιημένες και ευάλωτες.
Σε μια χώρα που οι μετανάστριες αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά δεν υπάρχουν τρόποι ένταξης στον κοινωνικό ιστό, δεν έχουν βήμα να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους ή τις ανισότητες που βιώνουν, ο κοινωνικός αποκλεισμός τους τις καθιστά τόσο ευάλωτες στη βία.
Ακόμα και ο έρωτας δεν υπήρχε ως προνόμιο γι’ αυτές τις γυναίκες. Έψαχναν τον έρωτα και την αγάπη σε εφαρμογές γνωριμιών γιατί δεν είχαν πρόσβαση στον δημόσιο χώρο.
Κι εμείς που μιλάμε από τη θέση των καθιερωμένων προνομίων μας, σχολιάσαμε «Τι ήθελαν στα σάιτ γνωριμιών; Πήγαιναν γυρεύοντας». Και οι αστυνομικοί στους οποίους καταγγέλθηκε αρχικά η απουσία τους, σχολίασαν «Έτσι κάνουν αυτές. Εξαφανίζονται ξαφνικά, θα πήγαν στα κατεχόμενα».
Όπως έγινε φανερό, οι θεσμοί (Αστυνομία, Υπουργείο Εργασίας, Υπουργείο Εσωτερικών, Επίτροπος Διοίκησης κλπ.) κατανέμουν άνισα την σημασία που δίδεται σε κάθε υπόθεση. Οι ταξικά αδύναμες/οι δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα προσοχή. Οι περιθωριακές ομάδες ζουν μόνιμα σε ένα επισφαλές καθεστώς.
Αυτές οι γυναίκες δικαιούνταν προστασία και ασφάλεια. Δεν τους παρασχέθηκε. Από αυτούς που δρουν από μια θέση καταξιωμένης εδραιωμένης εξουσίας αλλά και από μια αδιάφορη κοινωνία που κατά συρροή τις αποκλείει από τον δημόσιο χώρο και διάλογο.
Μακάρι να ξέραμε περισσότερα γι’ αυτές τις γυναίκες και τα κορίτσια, εκτός από το μεταναστευτικό προφίλ και τη βιαιότητα του θανάτου τους. Όμως δεν σας ξεχνάμε αδερφές μας, θα παλεύουμε για όλες.
Δεν θα είχαν φονευθεί αν δεν ήταν μετανάστριες και αν δεν ήταν γυναίκες.
Παρακολουθείστε το δρώμενο εδώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
