Αγαπητή «Α, μπα»: Η ίδια μου η μητέρα δεν δίνει δεκάρα για το πώς αισθάνομαι

Γειά σου Άμπα, Μένω μόνιμα και εργάζομαι στο εξωτερικό με τον σύζυγό μου εδώ και κάποια χρόνια και περιμενουμε το πρώτο μας παιδί από τον άλλο μήνα. Η εργασία του συζύγου μου που τον καθιστά να λείπει απο το σπίτι μέρες ή εβδομάδες, η καθημερινότητα βασιζόμενη στα νέα δεδομένα covid, που όσο να ‘χει έχει περιορίσει την κοινωνικόποίηση μου (όλοι οι φίλοι έχουν επιστρέψει στις χώρες τους και εργάζονται remote και είμαι μόνη μου το περισσότερο καιρό απο την αρχη της εγκυμοσυνης), συντελεσσαν στο γεγονός να έρθει η μητέρα μου να μείνει και να με βοηθάει με δουλειές του σπιτιού αλλα και να με υποστηρίζει σε ότι μπορεί, μέχρι να γεννήσω, με δικιά της καθαρή θέληση μιας και Ελλάδα δουλειά δεν έχει ούτε κάποια ασχολία. Οπότε και δέχτηκα με επιφυλάξεις. Η μητέρα μου είναι δύσκολος άνθρωπος, δεν έχουμε τίποτα κοινό και ποτε δε συμφωνούμε σε κατι και της ειχα κάνει μια κουβέντα από πριν. Οποτε έρχεται εδώ, κριτικαρει τα πάντα, δεν είναι με τίποτα ευχαριστημενη, την έχουμε πάει ταξίδια κ ταξίδια τριγύρω εδώ στα πιο ωραία μέρη, και συνέχεια σχολιάζει “χμμμ σιγά στην Ελλάδα είναι πολύ καλυτερα” κλπ. Πίστευα ότι η εγκυμοσύνη μου θα την έβαζε σε σκέψεις να συγκρατηθεί λίγο, αλλά από τότε που έχει έρθει δεν έχει σταματήσει να κριτικάρει το οτιδήποτε. Από το σε ποιο ντουλάπι κουζίνας έχω βάλει τα πιάτα μέχρι και τα έπιπλα που έχουμε διαλέξει, ειναι ισχυρογνώμον, με αποτέλεσμα τόσο καιρό να μην μου έχει προσφέρει μια ουσιώδη βοηθεια στην τακτοποίηση του χώρου, γιατί φτιάχνω μόνη μου τόσο καιρό το δωμάτιο του μωρού και εκείνη αλλάζει θέσεις πραγμάτων σε άλλα δωμάτια ή κάνει οτι τέλος παντων της κατέβει στο μυαλό, να μιλάει όλη μέρα με τις φίλες τις από Ελλάδα στο τηλέφωνο και να καπνίζει σα το φουγάρο εξω στο μπαλκόνι και εγώ να νιώθω ότι έχω να κάνω με ενα επιπλεον μωρο νωρίτερα πριν την ώρα μου. Ενα φαγητό ποτε δεν περνει την απόφαση να φτιάξει για όλους μας. Φτιάχνω εγώ και ο συζυγος μου οποτε μπορουμε μετά τη δουλειά κατά τις 6-7. Ο σύζυγος μου λόγω ευγένειας δεν αναφέρει κάτι όταν εκείνη μου κάνει κριτική, και η μητέρα μου κάθε φορά που αντιδραω με φωνές γιατί εχούμε φτάσει στο σημείο να με βρίζει (τύπου μια μέρα μου είπε “αντε γ******”), αναφέρει πως είμαι υπερβολική μπροστά στον συζυγο μου και τρελή. Αυτό έγινε τη πρώτη εβδομάδα που είχε έρθει εδω, ο συζυγος έλειπε τότε για 2 εβδομάδες σερρυ, της είπα πως αυτό είναι το σπίτι μας και να προσεχει πως μου μιλάει και αν δεν έχει όρεξη να με βοηθήσει και δε της αρεσει, ας γυρίσει πίσω Ελλάδα. Μάζεψε τα πράγματα της μεσα στο βραδυ άνοιξε τη πόρτα, μου είπε ένα “καλή λευτεριά” και έφυγε.. Εγω φρίκαρα στην ιδέα πως έναν άνθρωπο έχω εδώ ο οποίος μόλις με παράτησε στη τύχη μου όντας σε εγκυμοσύνη, με έπιασε και έκλαιγα σα μωρο παιδι, και τελικά μετά από μισή ώρα γυρίσε. Καταλαβαίνεις πως ολο αυτό δεν είναι υγιές και πραγματικά παρόλα αυτά, έκανα πίσω και την δέχτηκα και κάναμε και κουβέντα αλλα δεν έχει αλλάξει πάλι τίποτα. Συνεχίζει η ίδια κατάσταση εδώ και εβδομάδες. Πλέον για να γίνει κάτι θα πρέπει να τσακωθούμε άγρια και νιώθω άσχημα στο τέλος κ απο πάνω γτ καταλήγω στο τέλος να της λέω ” δε με βοηθάς έτσι, θα με βοηθουσες αν απλά δεν έλεγες τπτ και έκανες το κ το” και νιώθω ότι της δίνω διαταγές, μετά δε μου μιλάει και αναγκάζομαι να έχω τύψεις που τελευταία πιστεύω ότι δε χρειάζεται καν να το δείχνω όπως παλιοτερα. Πως αλλιως χρειάζεται να διαχειριστώ αυτή τη κατάσταση προς το παρον? Ξέρω ότι έπρεπε εκείνο το βράδυ να την πιεζα να κάνει αυτό που ξεκίνησε, να γυρίσει πίσω, ομως φοβάμαι να χαλάσω τη τυπική σχέση που υπάρχει μεταξύ μας. Και το πιο σημαντικό, εγω ποτε γαμωτο θα κοιτάξω και θα ανησυχήσω για τον εαυτό και το παιδι μου? Η ίδια μου η μητέρα δεν δίνει δεκάρα για το πως αισθάνομαι. Έχω φρικάρει γενικώς με το γεγονός ότι μου συμβαίνει εμένα αυτό και δε μπορώ να απολαμβάνω την εγκυμοσύνη μου καθόλου.

-Χ

Ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς και να γίνεις γονιός. Τον εαυτό σου μπορείς και να μην τον κοιτάξεις ποτέ, αλλά αν δεν μάθεις να βάζεις όρια στη δική σου ζωή, δεν θα μάθεις ούτε στο παιδί σου να το κάνει, και αν δεν το εκμεταλλευτείς εσύ, θα το εκμεταλλευτεί κάποιος άλλος. Μπορεί να είναι κάποιος πολύ χειρότερος από τη μάνα σου. Και δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα τότε.
Αν σου ακούγεται τρομαχτικό, φαντάσου να το ζήσεις κι όλας. Αν δεν είσαι εσύ ολοκληρωμένος άνθρωπος, δεν μπορείς να προστατέψεις το παιδί σου.

Η τυπική σχέση που έχεις με τη μάνα σου είναι πολύτιμη για εκείνη, και όχι για σένα. Αυτό δεν χρειάζεται απόδειξη, είναι παραπάνω από προφανές, αλλά αν θέλεις απόδειξη, αυτή είναι που γύρισε μετά από μισή ώρα. Επίσης αυτή ήθελε να έρθει να «βοηθήσει», γιατί λες να το έκανε; Είσαι το αγαπημένο της παιχνίδι. Πού θα βρει άλλον άνθρωπο να δέχεται την συμπεριφορά της;

Η μοναξιά που νιώθεις και η ανασφάλεια που νιώθεις είναι κατανοητή, αυτό που δεν είναι σωστό όμως είναι να ψάχνεις να καλύψεις ένα κενό από έναν άνθρωπο που δεν προσφέρεται να σου το καλύψει. Πρέπει να το καλύψεις μόνη σου, όπως όλοι μας. Έχεις μεγάλη ευθύνη απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Πρέπει να είσαι βράχος γι’αυτό το παιδί, πρέπει να είσαι η ασπίδα αυτού του παιδιού, πρέπει να είσαι ακλόνητη, ήρεμη και γεμάτη κατανόηση, πρέπει να είσαι υπεράνθρωπη γι’αυτό το παιδί, πρέπει να είσαι όλα αυτά που ζητάς από τη μάνα σου και δεν είναι – είδες τι δύσκολο είναι να είσαι από τη μεριά του παιδιού; Αν δεν θέλεις να επαναληφθεί η ιστορία, που συνήθως επαναλαμβάνεται ως φάρσα, πρέπει να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, τώρα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News