Αγαπητή «Α, μπα»: Η μητέρα μου με έχει ζορίσει από τότε που έκανα παιδί

Όταν μάθαμε με τον άντρα μου ότι είμαι έγκυος, κλαίγαμε από χαρά! Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σκεφτόμουν πώς θα είναι η ζωή μας, η νέα μας ζωή. Λόγω ηλικίας (40 ετών) έκανα αρκετές εξετάσεις και είχα άγχος, σε σημείο που μερικές φορές ήμουν αρκετά προβληματισμένη και η μητέρα μου μου έλεγε ότι δεν είμαι χαρούμενη που είμαι έγκυος, κάτι που διέψευδα φυσικά. Ήμουν χαρούμενη αλλά αγχωμένη. Μου χτυπούσε πάντα το θέμα της ηλικίας, αλλά προσπαθούσα να μη δίνω σημασία. Πριν λίγους μήνες γέννησα ένα κοριτσάκι και είμαι πολύ χαρούμενη! Πραγματικά! Λόγω καραντίνας έμειναν μακριά αρκετοί συγγενείς, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μας. Αυτό δυσαρέστησε αρκετά τη μητέρα μου. Εγώ όμως ήμουν ήρεμη και καλά και προσπαθούσα να επικεντρωθώ στο θηλασμό και τη φροντίδα του μωρού μου. Φυσικά, αμέσως σχεδόν έπεσε η ερώτηση για το πότε θα κάνουμε δεύτερο παιδί, γιατί είμαι μεγάλη.. Τον πρώτο καιρό ερχόταν κάθε μέρα να κάνει δουλειές. Της έλεγα ότι δεν είναι απαραίτητο γιατί με βοηθούσε αρκετά ο άντρας μου, ειδικά το Σαββατοκύριακο. Έλεγε πως ο άντρας δεν τα κάνει όλα τόσο καλά όσο μια νοικοκυρά. Και ήθελε να μου προσφέρει όσα προσέφερε στην αδερφή μου, όταν γέννησε πριν 15 χρόνια, παρόλο που εγώ δεν ήθελα. Το μωρό δεν την άφηνα να το αγκαλιάζει και πολύ, γιατί ενώ της είχα εκφράσει το φόβο μου για τον κορωνοιό, πήγαινε και δεχόταν επισκέψεις από συγγενείς και φίλους στο σπίτι της, αλλά σπίτι μου φορούσε μάσκα. Για κάθε τι που μου έλεγε είχε έναν εριστικό τόνο και ένα επικριτικό ύφος, από τα πράγματα που είναι πάνω στον πάγκο, μέχρι γιατί δεν έχω αγοράσει κάποια πράγματα για το σπίτι. Εγώ προσπαθούσα να βρω τις ισορροπίες μου με το μωρό που θήλαζε συνέχεια, κάτι άγνωστο για μένα, με την έλλειψη ύπνου και με όλα όσα συνεπάγεται ένα μωρό. Ενώ πριν δούλευα κάθε μέρα αρκετά, βρέθηκα ξαφνικά σπίτι, κλεισμένη με τον κορωνοιό με ένα μωρό. Το τελευταίο που ήθελα ήταν κάποιον να με εκνευρίζει αφόρητα και να μου μιλάει έτσι, να κάνει δουλειές που επανειλημένα είχα πει να μην κάνει και να κρατάει μούτρα αν επεσήμανα τη συμπεριφορά. Μετά, αραίωσα τις επισκέψεις και στο τέλος τσακωθήκαμε. Με κατηγόρησε ότι της κάνω συνεχώς παρατηρήσεις, ότι είμαι ξινή το πρωί που ξυπνάω και ότι εκείνη θέλει να με βοηθήσει. Ποτέ δεν με ρώτησε πώς είμαι πραγματικά, αν είμαι καλά, αν έχω κοιμηθεί, αν έχω ξεκουραστεί, αν χρειάζομαι μια αγκαλιά και να μην πω τίποτα απολύτως. Όλο αυτό κράτησε 2 μήνες. Μετά, είπα ότι πρέπει να μάθω να κάνω τα πάντα με το μωρό και με τη βοήθεια του άντρα μου. Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς εκείνον. Με έχει στηρίξει πολύ! Τώρα έχουμε ξαναρχίσει να μιλάμε, γιατί δεν θέλω να μεγαλώσει το παιδί μου με τέτοια ένταση και συμπεριφορές, όπως μεγάλωσα εγώ, με τσακωμούς και μούτρα, χωρίς συζητήσεις. Δεν θέλω να στερηθεί το παιδί τους παππούδες του. Αλλά, οι επισκέψεις και τα τηλέφωνα πια είναι τυπικά. Η μητέρα μου θέλει να νιώθει ότι τη χρειάζονται και επειδή εγώ δεν το κάνω και δεν συμφωνώ μαζί της, είμαι το μαύρο πρόβατο. Φυσικά, για όλα κατηγορεί τον άντρα μου. Ακόμα και στο παιδί μερικές φορές μιλάει και λέει πράγματα, θέλοντας να περάσει μηνύματα σε μένα, που ξέρει ότι ακούω (σου είπαν όταν δεις τη γιαγιά σου να αρχίσεις να κλαις;). Προσφέρθηκε να κρατήσει το παιδί όταν επιστρέψω στη δουλειά συμπληρώνοντας με ειρωνεία «ΕΑΝ θέλετε φυσικά» και δεν ξέρω αν πρέπει. Από τη μια είναι καλό να είναι το παιδί με κάποιον που ξέρω ότι θέλει το καλό του, αλλά φοβάμαι ότι θα σπάσουν τα νεύρα μου και ειδικά όταν θα λέει «εγώ που σου κρατάω το παιδί» και δεν θα δέχεται να συζητήσει (μόνο η άποψή της είναι σωστή, είναι πάντα η θιγμένη και κλαίει στο τέλος). Ούτε και για το πώς θέλουμε εμείς να μεγαλώσει το παιδί μας, ξέρω ότι θα κάνει του κεφαλιού της. Σκέφτομαι να βρω μια γυναίκα να το κρατάει, αλλά τρέμω στην ιδέα να το αφήσω τόσο μικρό με μια ξένη.

Η μαμά σου έχει μάθει να υπάρχει μέσα από τον έλεγχο που τον κρύβει πίσω από την αγάπη και το «ενδιαφέρον» και όταν βρει τρυπούλα να χωθεί, λειτουργεί χειριστικά για να συνεχίσει να τον ασκεί.
Δυστυχώς, καθόλου πρωτότυπο.
Ο άντρας σου δεν σε είναι εκεί για να στηρίζει εσένα που πρέπει να κρατάς το μωρό. Ο άντρας σου φροντίζει το μωρό του, που έκανε μαζί σου.
Όχι, δεν πρέπει να μεγαλώσει με τη μάνα σου το μωρό, είναι σαφές και το ξέρεις. Η μάνα σου θα έρχεται και θα το βλέπει με τους όρους σας. Η «ξένη» μπορεί να είναι πολύ πιο κατάλληλη από τη μάνα σου και να θέλει περισσότερο το καλό του γιατί δεν θα έχει παράλληλο σκοπό να ελέγχει εσένα απομακρύνοντας τον άντρα σου. Γενικά ο όρος «η ξένη γυναίκα» που προσέχει το μωρό είναι μια μισογυνίστικη στάση. Είναι μια επαγγελματίας που προσλαμβάνεις για έναν σκοπό, δεν είναι μια αδιάφορη που διεκπεραιώνει όπως όπως τη δουλειά της. Θα ψάξετε να βρείτε μια υπεύθυνη με εμπειρία. Αν τα βρείτε, πολύ σύντομα θα σταματήσει να είναι «μια ξένη».

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News