Για μια ιστορία του δρόμου

Tης Βασιλικής Διαλυνά

Πατατάκια καταναλώνω παιδιόθεν.
Σε μία από τις εξορμήσεις μου στο ψιλικατζίδικο της κυρα-Φωτεινής, σε μια ηλικία πολύ μακρινή, που τοποθετείται στην Ε’ δημοτικού, γυρνώντας σπίτι φορτωμένη μια σακούλα παιχνιδοσκατολοΐδια, με σταματάει στη στάση, ακριβώς κάτω από το σπίτι μου ένας ψηλός άντρας, γεροδεμένος, μα με καθόλου απειλητική εμφάνιση, από αυτούς που αποκαλούμε “παιδί της μαμάς” και με πολύ ευγενικό τρόπο μου ζητάει να σταθώ μπροστά του για να μπορέσει να κατουρήσει.
Κάτω από το σπίτι μου.
Στη στάση.
Στη μέση του δρόμου.
Απέναντι το φαρμακείο, πιο πάνω το μπακάλικο, πιο κει ο φούρνος.
Και σταμάτησα.
Και κατέβασε το παντελόνι του, είδα το πουλί του να το ανεβοκατεβάζει, χωρίς να κατουράει ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα, δεν είχα ξαναδεί και μου φάνηκε φριχτό το θέαμα, δε ξέρω αν όντως ήταν αλλά εγώ έτσι το έβλεπα.
Τίποτε άλλο. Δεν μου έκανε τίποτε άλλο. Δεν με άγγιξε. Δεν χρειάστηκε.
Δεν καταλάβαινα τί έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο ή όχι;
Αυτό που καταλάβαινα να νιώθω ήταν ντροπή. Ένιωσα ντροπιασμένη και πως μάλλον αυτό που συμβαίνει δεν είναι και πολύ σωστό. Φαντάσου να περνούσε κάποιος και έβλεπε!;
Έφυγα και θυμάμαι να χτυπάει η καρδιά μου δυνατά.
Έφυγα κι ανέβηκα στο σπίτι να φάω τα πατατάκια μου.
Δεν το ανέφερα ποτέ σε κανέναν παρά μόνο μετά από πολλά χρόνια όταν συνειδητοποίησα τι είχα υποστεί.
Αυτή ήταν μια από τις πρώτες μου σεξουαλικά κακοποιητικές ιστορίες του δρόμου.
Έχω υπάρξει καταπληκτικά τυχερή διότι οι σεξουαλικά κακοποιητικές ιστορίες μου περιορίζονται στο δρόμο.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο, πίσω από σταθμευμένα φορτηγά, μέσα από διερχόμενα αυτοκίνητα, στο τραίνο, στο λεωφορείο, στο κατόπι μου μέχρι που βρήκα ένα γείτονα και έκανα πως είχαμε ραντεβού και εκείνος έπιασε αμέσως το νόημα και με πήρε αγκαλιά και κάναμε πως φεύγαμε ξέγνοιαστοι,
σε, σε, σε…..
Έχω δει πολλά πουλιά, σε διάφορα χρώματα, σε διάφορες μορφές και στάσεις, όλα στο δρόμο.
Ποιος είναι τώρα η πουτάνα;
Έχω υπάρξει καταπληκτικά τυχερή διότι κανένας άντρας με τον οποίο βρέθηκα δεν με υποχρέωσε να κάνω κάτι παρά τη θέλησή μου. Ότι έκανα ήταν κοινή συναινέσει.
(Η χειριστική συμπεριφορά είναι ένα άλλο κομμάτι, μεγάλο θέμα επίσης που αξίζει να αναφερθεί αλλά όχι στο παρόν κείμενο).
Έχω υπάρξει καταπληκτικά τυχερή γιατί έχω βρεθεί με ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα και έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι καλοί άνθρωποι. Άντρες, γυναίκες ή ότι.
Και πέρα όλων των άλλων, ναι. Είναι και θέμα τύχης.
Και όλοι γνωρίζουμε πως και η ίδια η τύχη είναι θέμα τύχης.
Αυτό είναι ένα ποστ το οποίο ξεκίνησε από τα πατατάκια για να σας (απο)προσανατολίσω στο δια ταύτα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News