Είμαι η Α. Λίγο πριν τα 31. Κάνοντας ψυχοθεραπεία εδώ και 5 μήνες μου ανακινήθηκε ένα τραύμα που δεν ήξερα καν ότι είχα γιατί απλά το έθαψα βαθιά.
Μεγαλωμένη σε μια όμορφη και φυσιολογική οικογένεια, ούσα μια μέτρια μαθήτρια, ξεκινάω με παρότρυνση των γονιών μου από την πρώτη γυμνασίου ιδιαίτερα μαθήματα στα φιλολογικά αλλά και στα μαθηματικά. Η φιλόλογος, μια εξαιρετική γυναίκα που με αγαπούσε πολύ καθώς μας γνώριζε χρόνια, αφού ήταν συμμαθήτρια με την μαμά μου, και ο μαθηματικός, σύζυγος της προαναφερθείσας.
Όλα κυλούσαν ομαλά. Στα μαθηματικά και γενικά σε αυτά τα μαθήματα δεν τα κατάφερνα ποτέ ιδιαίτερα καλά. Πολλές φορές στα μαθήματα μπορεί να τύχαινε να είμασταν μονοί στο σπίτι, αλλά ποιο το πρόβλημα ο Κ. είναι γνωστός, άνδρας της Ε. Και κάπου εκεί αρχίζουν αχνές οι μνήμες.
Γ’ γυμνασίου. Θυμάμαι αποσπασματικά 3 περιστατικά. Το ένα ήταν το χέρι του να ακουμπάει το μπούτι μου και να συνεχίζει πως τα πάνω, ώσπου να φτάσει στην μη επιτρεπτή για αυτόν περιοχή μου.
Δεν θυμάμαι καν την αντίδραση μου ούτε καν αν αντέδρασα. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου «αποκλείεται να είναι αυτό που νομίζεις».
Το δεύτερο περιστατικό ήταν όταν μου είχε βάλει να λύσω μια άσκηση και όσο εγώ την έλυνα είχε πάει στο σαλόνι και μίλαγε με την μητέρα μου ! Καθώς εγώ έλυσα την άσκηση έρχεται (ήμουν με την πλάτη στην πόρτα του δωματίου )και προσπαθεί να με αγκαλιάσει από πίσω και να μου πιάσει το στήθος. Ενστικτωδώς και εντελώς αντανακλαστικά απώθησα το χέρι του και δεν με ακούμπησε.
Το 3 ήταν όταν καλοκαίρι πια, δεν είχαμε μάθημα, ήρθε για κάποια επαγγελματική υποχρέωση που είχε με τον πατέρα μου, του ανοίγω και φορούσα σορτσάκι (κοριτσάκι εγώ 15 χρονών ). Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα που πως με σκάναρε . Ξανά εγώ …αποκλείεται να είναι αυτό που νομίζεις .
Ώσπου ήρθε η επιβεβαίωση. Εξετάσεις Ιουνίου στο σχολείο. Δίνω άλγεβρα, τον παίρνω τηλέφωνο να τον ενημερώσω πως πήγα και μου λέει «έλα από το σπίτι να σου δώσω να κάνεις ασκήσεις γεωμετρίας»(την έδινα αμέσως μετά) εγώ φυσικά δεν ήθελα να πάω παρόλο που έμενε 1 τετράγωνο πιο πάνω. Η μητέρα μου, αν και εργαζόμενη εκείνη την ημέρα ήταν στο σπίτι άκουσε την συζήτηση πως θα της έλεγα ότι δεν θέλω να πάω; Με ποια δικαιολογία;
Ξεκινώ μια και δυό να πάω σπίτι του.
Σκέφτομαι στο δρόμο «αν έχει κάτι πονηρό στο νου του θα με περιμένει στο μπαλκόνι» χωρίς να ολοκληρώσω την σκέψη μου και στρίβοντας στο στενό του τον βλέπω στο μπαλκόνι.
Το επόμενο που θυμάμαι είναι εκείνον να κάθεται στον καναπέ εγώ πιο μακριά, στο μπράτσο του καναπέ και εκείνον να μου λέει “Αυτό που έχουμε δεν θα το πεις σε κανέναν, ούτε στις φίλες σου”. Σαστισμένη εγώ και ενώ μέσα μου αναρωτιόμουν «γιατί τι έχουμε?» απαντάω καταφατικά. “Έλα πιο κοντά μου”. “Πρέπει να φύγω με περιμένει η μαμά στο σπίτι” “Α! Έτσι;” με λάγνα φωνή και ύφος.
Ένιωσα αβοήθητη, μόνη ,ότι μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω και να σώσω τον εαυτό μου. Ήμουν τυχερή και τα κατάφερα. Τρέχω σπίτι με κλάματα και θυμό. Δεν μπορούσα να το κρατήσω, το είπα στην μαμά αμέσως εν μέσω δακρύων και λυγμών. Δεν είχε καμία δεύτερη σκέψη ότι της έλεγα την αλήθεια. Στάθηκαν δίπλα μου, τον απομάκρυναν από κοντά μου , δεν τον ξαναείδα.
Δεν το προχωρήσαμε γιατί τότε λέγαμε ότι δεν θα έβγαζε κάπου χωρίς αποδείξεις, τώρα λέω ότι φοβηθήκαμε. Δεν τους αδικώ όμως, τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ που με πίστεψαν και ήταν δίπλα μου. Η ψυχοθεραπεύτρια μου μου είπε ότι η αντίδραση τους αυτή ήταν σωτήρια για μένα και με έσωσε τόσο σωματικά (γιατί κανείς δεν ξέρει που θα μπορούσε να έχει φτάσει) αλλά κι ψυχολογικά.
Όμως με στιγμάτισε, με έκανε να ντρέπομαι για το σώμα μου, με έκανε να κάνω την πρώτη μου σχέση στα 27, με έκανε να κάνω σεξ στα 27 και με βύθισε σε έναν ύπνο βαθύ μέχρι τότε.
Άρνηση σύνδεσης με το συναίσθημα μου και απώθησης οποιουδήποτε συναισθήματος. Μέχρι και τώρα όμως που τα γράφω αρνούμαι. Αρνούμαι να δεχτώ ότι είμαι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης.
Και τώρα ακόμα σκέφτομαι «Μην είσαι υπερβολική, σιγά την παρενόχληση». Κι όμως.
Δεν ξέρω γιατί είχα την ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά. Ελπίζω να μην το έκανε σε άλλα κορίτσια και να είμαι η μόνη . Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πως άλλαξε το βλέμμα του όταν μου είπε ότι θα είναι το μυστικό μας. Ξέρω ότι εγώ ήμουν τυχερή γιατί δεν προχώρησε και γιατί είχα τους γονείς μου δίπλα μου.
Ξέρω επίσης ότι δεν είναι για όλες έτσι. Θυμάμαι μέρες μετά να την αγκαλιάζω σε άσχετη στιγμή και να λέω στην μαμά μου με δάκρυα στα μάτια: «Σ’ ευχαριστώ που με πίστεψες» Δεν θυμάμαι κάτι άλλο, δεν έχει καν σημασία.
Όταν θα μάθω να εκφράζω τα συναισθήματα μου και δεν θα ντρέπομαι για αυτά, θέλω να της το ξαναπώ: «Σ’ ευχαριστώ που με πίστεψες».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πέρα από τα όποια troll’s κτλ υπάρχει και το θέμα της σημασιολογίας του like.
Για παράδειγμα, μας αρέσει η ερώτηση ή η απάντηση ή και τα δύο. Επίσης, για το συγκεκριμένο, πατάμε like διότι μας άρεσε η εμπειρία που έζησε η γραφούσα? Σίγουρα όχι. Ή πατάμε like γιατί το μοιράστηκε μαζί μας. Ή το dislike σημαίνει τελικά ότι δεν μας άρεσε αυτό που βίωσε κτλ κτλ
Ακριβώς το dislike πάει για αυτό που βίωσε! Όπως για παράδειγμα τα σαββατιάτικα ‘ η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος ‘ που έχουν πάντα αρνητικές ψήφους… Το βλέπουμε διαφορετικά δηλαδή εμένα που μένει στο τέλος κάτι που μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα για αυτό και δεν θα πατήσω like
Νομίζω, εννοει ότι το είχε απωθήσει στο ασυνειδητο
ειναι ο μονος τροπος να εκφραστουν καποιοι χωρις να κοπει το σχολιο και χωρις να πληγωσουν ευθεως τη γραφουσα