Το κοινό σε όλες τις παρενοχλήσεις ήταν ότι ποτέ κανείς δεν με άκουγε

Σε όσους ρωτούν “γιατί τώρα;”

Εγώ μίλησα. Τότε. Μέσα των 90’ς, κάπου στην Αθήνα. Γονείς χωρισμένοι, πατέρας αδιάφορος, μητέρα κακοποιητική αλλά παρούσα. Καθώς μας απαγορευόταν σχεδόν οτιδήποτε παιδικό, μαζί και η φασαρία, το καταφύγιο μου ήταν τα βιβλία.

Βιβλία είχαμε άφθονα, η αριστερή διανόηση και το καθημερινό ξύλο πάνε κάλλιστα χέρι χέρι. Αυτή μου η συνήθεια με έκανε, θεωρώ, να είμαι πιο μπροστά από την ηλικία μου όσον αφορά την αντίληψη μου για τον κόσμο αλλά και να ρομαντικοποιήσω την αντίδραση. Αν μιλήσεις κάποιος θα σε βοηθήσει, έλεγαν τα βιβλία. Αν αντιδράσεις, οι κακοί θα τιμωρηθούν. Και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνεις και ηρωίδα.

Όταν ο ολοκαίνουργιος Φίλος και εργοδότης της Μαμάς, 40άρης με δική του εταιρεία, κούκλος και λεφτάς, ήρθε από το σπίτι να γνωρίσει τα κορίτσια της, ήταν ένα απόγευμα σαν όλα τ’άλλα.

Αρχίσαμε Σαββατοκύριακες εξόδους σαν ‘’οικογένεια’’. Όλοι του οι φίλοι ήταν οικογένειες με κοριτσάκια, από 3 μέχρι 6 χρονών το πολύ. Εγώ και η δίδυμη αδερφή μου είμασταν 10-11, αλλά μοιάζαμε 6 το πολύ. Κάναμε παρέα με αυτά τα κοριτσάκια, τα οποία εμφάνιζαν φοβερά σημάδια στρες και τον απέφευγαν τον τύπο (αυτά τα κατάλαβα μεγάλη πια).

Ένα απόγευμα σαν όλα τ’άλλα, ο Φίλος της Μαμάς δήλωσε ότι κατουριέται αφόρητα και κατευθύνθηκε στην τουαλέτα. Η Μαμά του είπε να πάει στην πάνω που ήταν άδεια, αλλά εκείνος επέμενε ότι δεν προλαβαίνει και δεν τρέχει κάτι. Μπήκε στο μπάνιο. Μέσα στη μπανιέρα ήμασταν εμείς, γυμνές. Ζαρώσαμε, μια μπάλα γίναμε να κρυφτούμε, να κρύψουμε ό,τι μπορούμε.

Μας κοίταζε και δεν καταλάβαινα τι γινόταν, έβλεπα κάτι ροζ να κουνιέται αλλά δεν είχα ξαναδεί άντρα γυμνό και μιλάμε τότε για τα 90ς, μόνο από αόριστες φήμες ξέραμε ότι είχαν διαφορές άντρες-γυναίκες. Κι αν η διαφορά ήταν ότι οι άντρες κατουράνε λευκό πηχτό υγρό; Κάτι δεν μου κόλλαγε όμως. Με ξύπνησε το ύφος της αδερφής μου. Με κοίταξε με ένα ύφος τόσο ευάλωτο…δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

“Φύγε!” άρχισα να φωνάζω. “’Φύγεεεεε, φύγεεεεεεε”. Βγήκε γελώντας. “Μα πώς κάνουν έτσι” είπε στη Μαμά. Σηκώνω την αδερφή μου, σκουπιζόμαστε, ντυνόμαστε, βγαίνουμε έξω. Κοιτάζω τη Μαμά, με κοιτάζει. Ξέρει, κατάλαβε. “Αυτός δεν θα ξαναμπεί μέσα” της λέω.

Συνεχίζει αυτός να με βγάζει υστερική, η Μαμά σιωπηλή. Με κοιτάει τύπου “σώπα, μη μου χαλάσεις τη σχέση μου”. Ένα ακόμη απόγευμα όπως όλα τ’αλλα, ξαναχρησιμοποιεί την ίδια δικαιολογία για να έρθει στο μπάνιο. Ακούω τη Μαμά να του λέει να πάει στην πάνω, αλλά όχι, έρχεται. Δεν το πιστεύω.

Καθώς μπαίνει, αρπάζω πετσέτες, λέω στην αδερφή μου “ούρλιαξε”. Αρχίζουμε να φωνάζουμε “φύγεεεε”, έχουμε σκεπαστεί και με τις πετσέτες. Με τα πολλά, φεύγει. Βγαίνω, την κοιτάζω. Κοιτάζει αλλού. Μάλιστα. Άρα, στη Μαμά δεν λέμε τίποτα. Ο τύπος μετά από λίγες εβδομάδες τη χώρισε.

Ανενόχλητος, κανείς δεν τον κατήγγειλε, κανείς δεν προστάτευσε τα κορίτσια που παρενοχλούσε. Μάθαμε αργότερα ότι παντρεύτηκε κι έκανε ένα κοριτσάκι.

Τη Μαμά έπαψα να την αγκαλιάζω, όπως μου παραπονέθηκε λίγο καιρό μετά. Μα, σκέφτηκα, δεν είμαι παιδί πια. Πέρασε ένας χρόνος, και είμαστε στους παππούδες, να δούμε τον Μπαμπά. Έρχεται η οικογένεια της αδερφής του από επαρχία, τι ωραία, θα δούμε τα ξαδέρφια.

Ο ξάδερφος μου έχει αλλάξει. Είναι πολύ παράξενη η συμπεριφορά του. Το βράδυ που κοιμόμαστε αγκαλιά απλώνει το χέρι του εκεί κάτω, του το βγάζω. Τι παράξενο, είναι μόλις 10 χρονών, λάθος θα κατάλαβα/ε. Μας φωνάζει να πάμε στην τουαλέτα και μας δείχνει το πουλάκι του και μας λέει κάτι ακατανόητα ότι έτσι κάνουν τα αγόρια, πρέπει να το δείχνουν και να το βλέπουν και να τους αρέσει.

Καταλάβαμε; ‘Ιου. Το βράδυ μας αναγκάζει να φορέσουμε πιτζάμες χωρίς τα εσώρουχα από μέσα. Ρε συ, Γιαννάκη, τι λες, του λέω; Δεν γίνεται να μη βάλουμε εσώρουχα. Όχι, μας λέει, έτσι πρέπει, το λέει ο μπαμπάς, απαγορεύεται να φοράμε εσώρουχα. Ξαφνικά έρχεται η γιαγιά να επιθεωρήσει τις βραδινές ετοιμασίες. Ξέρω ότι κάτι δεν είναι σωστό, οπότε της δείχνω με τρόπο μέσα από την πιτζάμα μου.

Πρώτη φορά τη βλέπω έξαλλη, πάντα είναι συγκρατημένη και γλυκομίλητη. Σκάει σε όλους μας από ένα χαστούκι – σοκ! – και μας φωνάζει να βάλουμε εσώρουχα. Σκορπάνε όλα. Μένω πίσω. “Ρε γιαγιά γιατί βαράς εμάς; Ο θείος αναγκάζει τ’αγόρια να μη φοράνε εσώρουχα μέσα από τις πιτζάμες, σε αυτόν πέστα. Αυτός φταίει!”

Με κοιτάζει, την κοιτάζω κι εγώ, το βλέμμα της είναι σκοτεινό. Ξέρει. Ξέρει. Τι ξέρει δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι κάτι είναι πολύ λάθος. Ωραία, όλα θα λυθούν. ‘’Εσύ μην ανακατεύεσαι’’ μου λέει. ‘’Μα…’’ ’’Είπα μη μιλάς! Μην ξαναπείς τίποτα!’’.

Την άλλη μέρα, θα έφευγαν οι θείοι και ο θείος είχε βάλει τον μικρό ξάδερφο να μη φοράει ρούχα στο ταξίδι με το αμάξι, ενώ ήταν ήδη 6 χρονών. Κυκλοφορούσε τσιτσίδι σαν ένα τέλειο μικρό άγαλμα. ‘’Μπαμπά’’ πιάνω τον μπαμπά μου, ‘’κάτι δεν πάει καλά. Ο θείος γιατί βάζει τον μικρό να είναι χωρίς ρούχα; Γιατί δεν φοράνε εσώρουχα το βράδυ; Γιατί ο …’’’ ‘’Εσύ να μην ανακατεύεσαι,’’ με διακόπτει με αυστηρότητα. “’Ορίστε μας, τώρα”. Και φεύγει.

Έφυγαν. Η κακοποίηση συνεχίστηκε χρόνια. Και ο θείος ήταν σε θέση ισχύος με πολλά παιδιά. Δεν τον κατήγγειλε κανείς ποτέ. Μετά από λίγους μήνες χάσαμε τη γιαγιά. Για τη γλυκιά γιαγιούλα, που μας έφτιαχνε μουστοκούλουρα και γιουβαρλάκια και μάζευε τα ψίχουλα από το τραπέζι με το χέρι κι όχι με το βετέξ και προσευχόταν κάθε βράδυ για ώρα στο εικονοστάσι και που έκανε τα στραβά μάτια στην κακοποίηση του γαμπρού της στην κόρη της και τα εγγόνια της, δεν έκλαψα.

Μάλιστα η τιμωρία μου προς εκείνη ήταν ότι την ξέχασα και δεν την ανέφερα έκτοτε, ούτε καν στο ημερολόγιο μου. Τιμωρία ταιριαστή στους προδότες.

Από τότε κύλησαν χρόνια πολλά, καιροί καλοί και λιγότερο καλοί, υπήρξαν πολλές περιστάσεις με σεξουαλικές παρενοχλήσεις, σε άλλες μίλησα σε άλλες όχι. Ένα είχαν κοινό όλες. Ότι όποτε μίλησα δεν με άκουσε κανείς. Ποτέ. Επιτέλους κάτι αλλάζει και αρχίζουμε να ακούμε.

Το εύχομαι τουλάχιστον.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News