Η μητέρα είναι ο γονέας που κατηγορείται συχνότερα για τις απουσίες του παιδιού από το σχολείο

Από την Harriet Clugston

Οι γονείς των παιδιών που απουσιάζουν συστηματικά από το σχολείο, των λεγόμενων «κοπανατζήδων», έχουν κατηγορηθεί αγρίως από τα σχολικά συμβούλια, τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια «ατελείωτη» συζήτηση ώστε να ληφθούν δραστικά μέτρα από την κυβέρνηση για την καταστολή των αδικαιολόγητων απουσιών ενώ οι γονείς βρίσκονται συχνά αντιμέτωποι με πρόστιμα, επειδή παίρνουν τα παιδιά τους σε πολυήμερες διακοπές.

Όποιες και αν είναι οι απόψεις πάνω στο θέμα για τα δικαιώματα του γονέα και το μοντέλο ανατροφής του παιδιού του- εδώ υπάρχει μια αποτυχημένη απόδοση δικαιοσύνης. Ο σεξισμός που διαποτίζει την κοινωνία έχει φτάσει σε νέα ύψη με τις μητέρες για ακόμη μια φορά να επωμίζονται περισσότερες ευθύνες, προσπαθώντας να φανούν ισάξιες αδιανόητων προτύπων.

Σύμφωνα με έκθεση της εφημερίδας The Indepedent, το 2013 περισσότεροι από 11.730 γονείς διώχθηκαν νομικά στην Αγγλία και την Ουαλία, επειδή δεν εξασφάλισαν τη συμμετοχή των παιδιών τους στο σχολείο. Μέχρι το 2017 ο αριθμός είχε ανέλθει σε 18.377. Ένα πράγμα ωστόσο παρέμεινε σταθερό από χρόνο σε χρόνο- περίπου 7 στους 10 από όσους έχουν οδηγηθεί σε δίκη είναι γυναίκες.

Θα ήταν βολικό να απορρίψουμε αυτήν την ανισότητα, απλά θεωρώντας την, αντανάκλαση των δημογραφικών στοιχείων των νοικοκυριών. Εξάλλου υπάρχουν περισσότερες ανύπαντρες μητέρες από πατέρες. Ακόμα όμως και αν ένα παιδί ζει μόνο με τη μητέρα του, αυτό δεν βγάζει τον πατέρα έξω από το παιχνίδι. Στις πιο πολλές περιπτώσεις, οι πατέρες έχουν επίσης γονική μέριμνα.

Οι κατευθυντήριες γραμμές του Τμήματος Εκπαίδευσης είναι σαφείς. Όλοι οι φυσικοί γονείς, ανεξάρτητα από το αν είναι παντρεμένοι, μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τις αδικαιολόγητες απουσίες, ωστόσο οι τοπικές αρχές είναι εκείνες που αποφασίζουν σε ποιον θα ασκηθεί δίωξη. Το 2017, 73% των χρηματικών ποινών που εξέδωσαν τα δικαστήρια (μπορεί να φτάσουν μέχρι και 2.500 λίρες) επιβλήθηκαν σε γυναίκες. Όπως και το 84% των κοινοτικών ποινών. Είναι σαφές ποιος «την πληρώνει».

«Η μητέρα φέρει το κύριο βάρος των διώξεων σε περιπτώσεις ετεροφυλόφιλου νοικοκυριού με δύο γονείς, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό» δήλωσε η Rona Epstein, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Coventry και συν-συγγραφέας πρόσφατης μελέτης σχετικά με τις διώξεις.

«Είναι σαφές ότι ως κοινωνία βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε τις μητέρες». Παρά τις προόδους που έχουν σημειωθεί όσον αφορά την ισότητα των φύλων, οι μητέρες συνεχίζουν να θεωρούνται συχνότερα, ως οι κύριοι φροντιστές, ως ολοκληρωτικά υπεύθυνες για τη σχολική εκπαίδευση, τη συναισθηματική ευημερία και τις συμπεριφορές των παιδιών. Αυτά τα πράγματα θεωρούνται αρμοδιότητες τους. Στην ανατροφή των παιδιών οι αποτυχίες των μητέρων κρίνονται αυστηρότερα από εκείνες των πατέρων.

Το βλέπουμε ξανά και ξανά καθώς οι έρευνες επικεντρώνονται κυρίως στην επίδραση της μητέρας στη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών αλλά και στην ατελείωτη πίεση πους τους ασκείται για «αποδεκτή» συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Οι επιλογές για τον τρόπο τοκετού, για τον θηλασμό, την ξεκούραση, τον ύπνο, είναι γεμάτες κοινωνικές πιέσεις. Η πλειοψηφία επιπλήττει τις μητέρες και όχι τους πατέρες.

H ανισότητα δεν σταματάει στις διώξεις. Μέσα στα δικαστήρια, είναι πιθανότερο οι γυναίκες να θεωρηθούν ένοχες για το παράπτωμα της κοπάνας. Το 79% των γυναικών διώχθηκαν και καταδικάστηκαν το 2017, σε σύγκριση με το 70% των αντρών. Η Ένωση Δικαστών δεν παραδέχεται την ανισότητα, έτσι δεν είναι σε θέση να προσφέρει μια αξιόπιστη εξήγηση. Παρόλ’αυτα τα μέλη υποδηλώνουν ότι μπορεί να συμβαίνει επειδή οι γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αν και θλιβερή είναι τουλάχιστον μια πιο ευχάριστη εξήγηση από την εναλλακτική ότι οι δικαστές ενεργούν με διάκριση εις βάρος των γυναικών.

Η Epstein υποστηρίζει ότι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, τα δικαστήρια δείχνουν να «χρεώνουν» τις γυναίκες με έναν «αθέμιτο βαθμό ευθύνης» βασισμένοι σε προκαταλήψεις λόγω φύλου. Από την άλλη πλευρά, το Υπουργείο Δικαιοσύνης τονίζει ότι οι δικαστές ενεργούν ανεξάρτητα από αυτούς, ενώ το Υπουργείο Παιδείας δεν αναγνώρισε την ανισότητα των φύλων στις διώξεις.

Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: ακόμη και όταν πρόκειται για το νόμο, που υποτίθεται είναι αμερόληπτος, οι γυναίκες χάνουν. Φαίνεται ότι συνεχίζουμε να έχουμε την συλλογική πεποίθηση ότι οι μητέρες πρέπει να έχουν μεγαλύτερη συνειδητοποίηση σχετικά με το τι κάνουν τα παιδιά τους όταν φεύγουν από το σπίτι το πρωί ή ότι οι δικές τους προσπάθειες να τα πείσουν να ξυπνήσουν και να ντυθούν για να πάνε στο σχολείο είναι πιο επιτυχημένες από των πατεράδων. Επομένως είναι λογικό, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, να τους επιρίψουμε περισσότερες ευθύνες όταν τα πράγματα πάνε στραβά.

Σε έναν κόσμο που η μάχη για την ισότητα δεν έχει τελειώσει ακόμα, πρέπει να εξετάσουμε αυτά τα ένστικτα εναντίον των γυναικών, διασφαλίζοντας ότι δεν ενεργούμε εις βάρος τους. Διαφορετικά ο νόμος θα συνεχίσει να περιθωριοποιεί όσους βρίσκονται ήδη σε μειονεκτική θέση και να προστατεύει τους προνομιούχους- και αυτή δεν είναι μια κοινωνία στην οποία θέλω να ζήσω.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News