Αγαπητή α μπα και αμποσχολιαστές, είμαι καθηγήτρια μιας μυστηριώδους ξένης γλώσσας με προϋπηρεσία γύρω στα 10 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση σε φροντιστήρια,ιδιαίτερα και ιδιωτικό σχολείο. Τα λέω αυτά για να τονίσω ότι το δείγμα που έχω από γονείς που έχω συνανασταφεί είναι αρκετά μεγάλο,καθώς υπήρχε χρονιά που στο σχολείο είχα 60 μαθητές. Λοιπόν ο προβληματισμός μου είναι ο εξής, πώς εξηγείς ότι πάντα μα πάντα τα παράπονα που γίνονται,τις περισσότερες φορές για αστείους λόγους/αφορμές,γίνονται από μαμάδες;Θυμάμαι ενδεικτικά να γίνεται θέμα από μάνα,9το μαρκαδοράκι με το οποίο διόρθωνα,ότι ήταν χοντρό μαρκαδοράκι και όχι στυλό και το παιδί σοκαριζόταν. Ειλικρινά σου μιλάω,δεν έχει έρθει ούτε μία φορά μπαμπάς να μου κάνει αιχμηρό σχόλιο ή να είναι αγενής και μπορώ να σου πω ότι είχα διαχρονικά μπαμπάδες που έρχονταν μόνο αυτοί στις ενημερώσεις ή μαζί με τις γυναίκες τους και έψαχναν λύσεις για το παιδί τους με ψυχραιμία. Είναι άραγε που οι μάνες ταυτίζονται παθολογικά με τον μητρικό τους ρόλο λόγω πατριαρχίας ή έχουμε και εδώ το σύνδρομο ελληνίδα μάνα; Δεν έχω σκοπό να θίξω τις μαμάδες πάντως, και θα ήθελα να δω τις εμπειρίες άλλων εκπαιδευτικών του φόρουμ γιατί αυτά που περνάμε σήμερα στην εκπαίδευση δεν περιγράφονται…
-Desperate teacher
Οι γυναίκες της μεσαίας τάξης στην δεκαετία που διανύουμε έχουν αναγάγει την ανατροφή των παιδιών σε ολυμπιακό, ανταγωνιστικό άθλημα, γιατί δεν έχουν να επιδείξουν άλλες επιτυχίες. Παλιότερα αυτό δεν γινόταν γιατί υπήρχε μεγάλη φτώχεια για τέτοια, και οι φτωχές γυναίκες εξακολουθούν να έχουν άλλα, πιο έντονα προβλήματα από το μαρκαδοράκι της δασκάλας. Οι πλούσιες πάλι έχουν πιο διασκεδαστική και εύκολη ζωή για να ασχολούνται με τέτοια.
Το σύνδρομο “Ελληνίδα μάνα” δεν διαφέρει από την θέση της γυναίκας στην Ελλάδα που έχει σχέση με την πατριαρχία, αλλά το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, αυτός ο πρωταθλητισμός μητρότητας αναπτύχθηκε σε όλες τις χώρες που εμφανίστηκε μια σχετικά άνετη μεσαία τάξη, η οποία τώρα συρρικνώνεται βέβαια, αλλά οι αλλαγές θα ακολουθήσουν στην επόμενη γενιά, η τωρινή αυτά ξέρει, αυτά εμπιστεύεται, attachment και το παιδί να μην κλάψει ποτέ, και helicopter parenting και τα λοιπά.
Διακρίνω μια περιφρόνηση προς αυτές τις γυναίκες και σου προτείνω να το αναλύσεις αυτό μέσα σου. Υπάρχει λόγος που αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι ψύχραιμες, και αυτός είναι ότι – θα πέσει καμία αστραπή τώρα πάνω μου – η ανατροφή (ή η ύπαρξη) των παιδιών για πολλές δεν ήταν ακριβώς επιλογή, ούτε ακριβώς επέλεξαν να μπουν σε διαγωνισμό ικανότητας για κάτι που θα έπρεπε κάποτε να αντιμετωπίζουμε ως μπανάλ. Δεν είναι κάτι σπουδαίο να κάνεις παιδί (κι άλλη αστραπή) και αν έφευγε αυτό το βάρος από όλες μας, ίσως γλίτωναν τα παιδιά από τα συμπλέγματα που τα φορτώναμε, και οι δασκάλες ένα πιο υγιές περιβάλλον για να δουλέψουν.
Το ότι δεν σου έκανε ποτέ πατέρας αιχμηρό σχόλιο απλώς δεν το δέχομαι, δεν λέει και τίποτα, είναι πάρα πολύ πιθανό να έγινε και να μην το αντιλήφθηκες ως τέτοιο επειδή από τους άντρες περιμένουμε περισσότερη επιθετικότητα και η “ψυχραιμία” που λες έχει άλλη μορφή στους άντρες και άλλη στις γυναίκες. Επίσης,οι άντρες δεν χρειάζεται να υψώσουν φωνή γιατί έχουν συνηθίσει να μετράει η γνώμη τους, πόσο μάλλον σε ένα σχολείο γεμάτο γυναίκες και με γυναίκα δασκάλα.Η ψυχραιμία είναι
μια πολυτέλεια που έχουν οι ισχυροί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα την έκανα τη συζήτηση αν έβλεπαν οι εκπαιδευτικοί τους μπαμπάδες λίγο συχνότερα σε σχέση με τις μαμάδες. Αν οι μπαμπάδες ασχολούνταν περισσότερο ως φροντιστές. Αν συζητούσαν με τους φίλους τους για τα παιδιά τόσο πολύ όσο οι μαμάδες. Αν το μήνυμα που έπερναν από παντού ήταν ότι μόνο στο ρόλο ως πατέρες μπορούν να διακριθούν. Αν ακριβώς επειδή σ’ αυτό αναμενόταν να διακριθούν ήταν αυτός ο λόγος που υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους. Αν συχνά δεν μάθαινα τελικά ότι οι ίδιοι είχαν πρόβλημα για κάτι, αλλά το μετέφερε η μαμά, γιατί ήταν δική της δουλειά (εν αντιθέσει με τα οικονομικά,… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστό σχόλιο! Έγραψες όπως θα ήθελα να το γράψω και εγώ. Οι μητέρες ασχολούνται έως επί των πλείστον με την ανατροφή των παιδιών τους δυστυχώς, για αυτό τα παράπονα προέρχονται κυρίως από γυναίκες. Κατά τα άλλα ότι είπε η Λένα ισχύει
και το κορυφαίο: μπαμπάς έρχεται να γράψει την κόρη του τη νέα σχολική χρονιά και ακολουθεί η προφανής ερώτηση “σε ποια τάξη”. Τότε στρέφει το κεφάλι στο κορίτσι και λέει ” Ελένη, τι τάξη θα πας φέτος:”
Κι εμένα και με είχε ρωτήσει ο μπαμπάς μου στην πρώτη γυμνασίου, στην έκτη δημοτικού δεν πας, όχι στην πρώτη γυμνασίου, του απάντησα, είσαι σίγουρη, με ρώτησε, θα ξαναρωτήσω και θα σου πω με βεβαιότητα, του είπα. Ρώτα γιατί μ’ ενδιαφέρει, είπε, προφανώς, απάντησα κι εγώ.
Τουλάχιστον τον ενδιέφερε
Ναι, ναι παράπονο δεν έχω, τον ενδιέφερε. Α προπό, παρόμοιοι διάλογοι εμφανίζονταν και μέχρι το πανεπιστήμιο, μετά θα απελπίστηκε να ρωτά φαντάζομαι. Στο λύκειο με ρώτησε, είσαι συμμαθήτρια με τον τάδε, ναι, απαντάω, μα πώς γίνεται να είσαι αφού αυτός πάει λύκειο, λέει αυτός, μόνο με έναν τρόπο γίνεται, του λέω, για σκέψου λίγο, δε μπορώ να σκεφτώ, απαντά απορημένος, δε γίνεται να μη μπορείς, του λέω, γιατί μόνο ένας μπορεί να είναι ο τρόπος, μη μου το παίζεις εμένα έξυπνη επειδή τάχα είσαι καλή μαθήτρια, μου απαντά, γιατί, λέω στη μάνα μου, γιατί κάθε μέρα πρέπει να μας θυμίζει… Διαβάστε περισσότερα »
@alethiometer ο Ιονεσκο θα πλήρωνε για να του έρχονται στο πιάτο τετοιες συζητήσεις, just saying. Μας το παίζεις κι εξυπνη επειδη ησουν καλή μαθήτρια, να πού χρειαζεται το street smart!
Όταν πρωτοδιάβασα Ιονέσκο ειλικρινά δε μπορούσα να καταλάβω γιατί από άποψη ταξινόμησης μπαίνει στο θέατρο του παραλόγου, εμένα ρεαλιστικό θέατρο μου φαινόταν. Μετά κατάλαβα ότι η απορία που είχα ήταν παρόμοια με του μπαμπά μου (κληρονομικότητα βλέπεις), δεν είναι ο Ιονέσκο ρεαλιστής, το σπίτι μου είναι του παραλόγου.
Έχω αντίστοιχες συζητήσεις με την δική μου (ευρυτερη) οικογένεια, οι φίλοι μου τις ζητάνε σαν ανέκδοτα, για εμένα ο Ρινοκερος ήταν μια απλή Δευτέρα.
Στην δική μου περίπτωση με την καλη έννοια συνήθως, ή αν όχι έχει βρει μια θέση μεσα μου πια.
@Anna, και μένα με την καλή έννοια, γελώντας τα θυμάμαι και τα γράφω. Και δε θυμάμαι να με έχει στενοχωρήσει αυτό, θυμάμαι όμως να απορώ συνέχεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που απορούσε ο Μικρός Νικόλας (πολύυυ φίλος μου) και με τον ίδιο τρόπο βέβαια που απορούσαν και οι γονείς μου απέναντί μου, αλλά δε νομίζω ότι είναι από τα πράγματα που με έχουν τραυματίσει. Μια κάποια μοναξιά την ένιωθα αλλά αφού διάβαζα σε βιβλία πράγματα με τα οποία επικοινωνούσα δεν ένιωθα και πολύ μόνη μου. Σκεφτόμουν ότι αυτοί που γράφουν αυτά τα πράγματα είναι άνθρωποι κι αφού υπάρχει έστω… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις απόλυτο δίκιο, όπως απορούσα εγώ έτσι κι αυτοί. Το έχω ακούσει δηλαδή, να απορούν, ποτέ μπροστά μου όμως. Εμπιστεύτηκαν όμως σε μεγάλο βαθμό την ανατροφή μου στους μεγαλους κλασσικούς και αποδέχτηκαν ότι δεν ήμουν και πολύ παιδάκι και ήξερα τι ήθελα και μου άφησαν απεριόριστο χώρο να εξελιχθω όπως ήθελα.
Είχα κι εγώ τη δημόσια βιβλιοθήκη και είχα και πολύ προοδευτικούς ανθρώπους γυρω μου και έμαθα νωρίς και να τους διαλέγω. Είμαστε πολλοί, απλά είμαστε πιο ήσυχοι.
(Για εσένα λέω παρακάτω, ναι, είμαι σίγουρη ότι κι οι αλλοι σε έβλεπαν συμπαθή, μάλλον ομως δύσκολη στην επικοινωνία ☺)
Το ξαναδιάβασα και συνειδητοποίησα οτι εκφραστηκα λαθος, εννοούσα προφανώς ότι ήταν δύσκολη η μεταξύ σας επικοινωνία ☺
Και στα δύο μέσα είσαι 🙂 Γενικώς με θεωρούν δύσκολη στην επικοινωνία (όταν η προηγείται η φήμη μου συνήθως) κι όσο για την επικοινωνία με τους γονείς μου, εδώ με τον εαυτό τους δε μπορούν να συννενοηθούν, με μένα θα συννενοηθούν; 🙂
Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι ο τίτλος του δικού μου αντίστοιχο βιβλίου βιβλίου θα ήταν “Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας”, μέχρι που ανακάλυψε ότι ήταν πιασμένος, το διάβασα και το δικό μου θα ήταν καλύτερο.
Μπουκόφσκι, ω, φίλε, τι ανυπόφορος…
μου θύμισαν διαλόγους του Μικρού Νικόλα τα σχόλιά σου -και μόλις είδα ότι το έγραψες κι εσύ παρακάτω 🙂
Ο κολλητός μου από το δημοτικό (μαζί με τους Μυστικούς Εφτά και άλλους πολλούς). Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ήμουν καθόλου μονήρες παιδάκι τελικά 🙂
@alethiometer αυτό το διάλογο ( και άλλους πολλούς φαντάζομαι) μπορούμε να το έχουμε σε θεατρικό; Σε σίριαλ; Σε βιβλίο, το λιγότερο; Πλιιιιιζ; Γελάω σαν χαζή μόνη μου!
Με πρόλαβαν ο Σεμπέ κι ο Γκοσινί, διάβολε.
Πάντα υπάρχει χώρος!
ενταξει με πεθανες! υγ. κι εμενα ο πατερας μου δεν ηξερε τι ταξη παμε, κατα τ’αλλα με ηθελε μαθητρια του 20 (και ουχι του 19) ασχετως ταξης, δυσκολιας, καθηγητων κτλ…κτλ…
@tabula rasa: νόμιζα ότι μόνο ο πατέρας μου ήταν αυτή η τεράστια αντίφαση, αλλά οοοοχι, υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν!
Πιο λογικό μου κάνει αυτό συγκριτικά με τον δικό μου. Εμένα είχε παράπονο ότι δεν του είπα ποτέ δώσε μου 100 ευρώ να πάω στα μπουζούκια, ωραία δώσε, του είπα, όχι, απάντησε, γιατί πάλι βιβλία θα αγοράσεις και θα μας φάνε τα ποντίκια στο τέλος. Πουθενά δεν τους πιάνεις.
Καταπληκτικός διάλογος, συμπαθέστατος ο δεκατριάχρονος εαυτός σου 😊
Καλά αυτός ο διάλογος πρέπει να πάει κατευθείαν στον Καπουτζιδη να γράψει το σενάριο για το σήριαλ.
Όλοι οι διάλογοι του σπιτιού μου έτσι είναι, αυτά που σας έγραψα δεν είναι καν από τα μεγάλα χιτ 🙂 . Μόνο διαφημίσεις δεν έχουμε.
Αν λες για μένα ευχαριστώ, και σε μένα συμπαθής μου φαινόμουν, οι άλλοι λίγο ζορίζονταν μαζί μου, τι να κάνεις όμως, life sucks. 🙂
Με κάποιο τρόπο από πολύ μικρή είχα καταλάβει ότι ήμουν πολύ διαφορετική και από την οικογένειά μου και από τα άλλα παιδάκια γύρω μου -καλά αυτό φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζουν και οι δικοί μου που πάντα είχαν το παράπονο, γιατί δε μοιάζεις με κανέναν από εμάς, από πού έμοιασες, γιατί δε μπορείς να είσαι σαν τα άλλα παιδάκια, γιατί είμαι άλλο παιδάκι, τους απαντούσα κι εγώ ή ανάλογα με τα κέφια μου τους έλεγα δώστε με πίσω από εκεί που με πήρατε και πάρτε ένα άλλο παιδάκι που να σας ταιριάζει καλύτερα. Και όχι δε θυμάμαι να με πλήγωνε… Διαβάστε περισσότερα »
Να, ορίστε ο σωστός άνθρωπος, κι εγώ ετοιμόλογη νομίζω ότι είμαι και ουχί γλωσσοκοπάνα όπως διατείνονται μερικοί 🙂
Κι εγώ κλασική μουσική ακούω και ροκ (αλλά όχι κλασική ροκ, δεν την αντέχω).
Το φαντάζεσαι; Όχι μόνο να ‘μαι αλλουνού παιδί αλλά και στην άλλη οικογένεια…ν’ ακούω τα ίδια! Τι κάρμα, Θεέ μου! 🙂
Έχω δει παιδάκια στο φάσμα όταν δούλευα στο σχολείο, δεν είδα ομοιότητες. Εγώ νομίζω ότι είμαι απλά μονήρης, μισάνθρωπος και βιβλιοσκώληξ. Νομίζω δηλαδή. Από το δημοτικό που με είχανε στείλει πάντως για εξέταση (η δασκάλα που είχαμε, ένα τέρας, όχι άνθρωπος, προσπαθούσε να πείσει τους γονείς μου ότι είμαι παιδί με ειδικές ανάγκες), υποφέρω, για να πούμε έτσι, από υψηλό δείκτη ευφυίας (εξ ου και η αντικοινωνική συμπεριφορά στο σχολείο, μου ερχόταν απελπισία).
Εχει γυριστει ηδη η ταινια εισαι η ματιλντα
Και γιατί όχι;
Και να δουλεύουν (να τα φέρνουν),
και να κρατάνε και το σπίτι,
και την ανατροφή των παιδιών.
Α, και να είναι και γυναίκες (που κι αυτό είναι δουλειά).
Γιατί όχι, αφού υπάρχουν γυναίκες που γίνονται χίλια κομμάτια να τους τα προσφέρουν όλα αυτά με αντίτιμο το τρόπαιο του γάμου;
Και εμένα ο πατέρας μου δεν θυμόταν ποτέ τη τάξη πήγαινα. Και αν τον ρωτήσεις τώρα θα δυσκολευτεί να σου πει πόσο χρονών είμαι ακριβώς. Αλλά δεν τον λες αδιάφορο πατέρα. Βασικά το εντελώς αντίθετο.
Ε ΝΑΙ !
Μου έχει τύχει πατέρας να μου πει ότι 8 φορές αντιγραφή 5 λέξεις είναι πολλές για παιδί Τετάρτη δημοτικού. “Είσαι μικρή και δεν έχεις παιδιά, γι’αυτό δεν καταλαβαίνεις” τα ακριβή του λόγια. Πολύ πιο συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με τον υπότιτλο “είσαι γυναίκα και δασκαλίτσα” από άνδρες γονείς. Από τη δική μου εμπειρία, λοιπόν, έχω μάθει να οπλιζομαι με έξτρα ψυχραιμία όταν μιλάω με πατεράδες. Η άποψή τους, βλέπεις, είναι πιο ισχυρή από τη δική μου επαγγελματική προσέγγιση και εμπειρία.
Που να σου ελεγε παρομοιο ο διευθυντής… Οτι οσες δεν εχετε παιδια δεν μπορειτε να διαχειριστειτε γονεις και να ρωτατε τους αλλους που εχουν…
Το άκουσα και εγώ δυστυχώς αυτό από διευθυντή. Σε συνδυασμό με το “αν θες να ασχολείσαι, να κάνεις δικά σου και να ασχολείσαι με αυτά”, επειδή πρότεινα να συμμετέχει το σχολείο σε διαγωνισμό ζωγραφικής 🙂
Αυτό το ότι υποβαθμίζεται τόσο πολύ ο ρόλος του εκπαιδευτικού, και ειδικά από άντρες γιατί σε αντιμετωπίζουν σαν δασκαλιτσα με ξεπερνάει.
Πού να δεις το βλέμμα κάποιων όταν (ρωτώντας οι ίδιοι φυσικά) διαπιστώνουν ότι είσαι μεγάλη και δεν έχεις παιδιά, παρ΄ότι είσαι εκπαιδευτικός – σε μουά, είμαι 44. Μιλάμε ότι βγάζουν error.
Δεν ειναι μονο απο πατεραδες αυτο. Η απαξιωση του πτυχιου των εκπαιδευτικων ειναι κατι πολυ συνηθισμενο, οπως ειδαμε και την ερωτηση για την εκπαιδευση στο σπιτι προχθες.
#notallfathers
Θα συμφωνήσω με τη Λένα και θα σχολιάσω το εξής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά καθηγητή μας στη σχολή να μας εξηγεί πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξουν τα χρώματα στη διόρθωση των γραπτών σε σχέση με τα συναισθήματα των παιδιών. Μας πρότεινε να χρησιμοποιούμε μολύβια για να κάνουμε διορθώσεις σε γραπτά που είναι γραμμένα με μολύβι, υπογραμμίζοντας τα λάθη κι όχι διαγράφοντας τα και ποτέ μα ποτέ κόκκινο στυλό ή μαρκαδόρο γιατί η θέα ενός τέτοιους γραπτού προκαλεί άγχος και απογοήτευση στο παιδι. Ήταν πολύ στοχευμένη η παρατήρηση της μαμάς ως προς το μαρκαδορακι, δεν ήσουν σωστή εδώ. Γενικά ο,τι λέει η… Διαβάστε περισσότερα »
Thumbs up από εμένα. Ακόμα βλέπω εφιάλτες με κόκκινες διορθώσεις σε γραπτα μου. Έλεος με το κόκκινο, πάρτε μια ξύλο μπογιά ροζ, πράσινη, μωβ τέλος πάντων πιο φιλική στη ψυχολογία του μαθητή.
Κι εγώ τρελαίνομαι να διορθώνω στα αγόρια με ροζ, μωβ, φούξια. Κάθε φορά σκέφτομαι τώρα το εκνευρίζω το μικρό η το απογειωνω?
Καταδικασαμε το κοκκινο και χρησιμοποιούμε ροζ. Τα λαθη θα ειναι λαθη με ο, τι κ να τα διορθωσεις και ενα παιδι τα βλεπει και απογοητευεται. Σκοπος να βρουμε τροπο να μειωθουν και οχι να ασχολουμαστε με τα χρωματα.
Τα χρωματα είναι συμβολικά και συμβάλουν στον τρόπο που μεταδίδεται το μήνυμα.
Στο δημοτικό είχα έναν θαυμάσιο δάσκαλο που βαθμολογούσε χρηαιμοποιώντας εκτός από αριθμούς και λέξεις όπως Μπράβο, Συγχαρητήρια, Καλή δουλειά κτλ. Ήθελε να μας δώσει ένα μπουστ αυτοπεποίθησης και βρήκε έναν απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνει.
Οι περισσότεροι δάσκαλοι στο δημοτικό, στις ασκήσεις χρησιμοποιούν περιγραφική βαθμολόγηση. Στα διαγωνίσματα εξαρτάται την τάξη και τον δάσκαλο.
Ντίσκολατά κι εγώ είχα ένα τέτοιο δάσκαλο. Ανάλογα την απόδοση στο γραπτό έγραφε λέξεις αυξανόμενου θαυμασμού. Αν έκανες αρκετά λάθη έγραφε “καλά”, αν έκανες λίγα λιγότερα έγραφε “πολύ καλά”, αν έκανες πολύ πολύ λίγα έγραφε “τέλεια”, και αν δεν έκανες κανένα έγραφε “καταπληκτικά” ή “εξαιρετικά” δεν θυμάμαι. . Έχουν περάσει 20 χρόνια και ακόμη το έχω στο μυαλό μου. Όσα λάθη και να έκανες , ένιωθες ότι η προσπάθεια σου δεν πήγε τελείως χαμένη, ότι δεν τον απογοητευσες τελείως. Ο καλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ, δύο χρονιές τον είχα και μου έπλασε χαρακτήρα.
Πιριπιρι λες να είχαμε τον ίδιο δάσκαλο; Ίδια τακτική ακουλουθούσε κι ο δικός μου και μου είχε αφήσει τις ίδιες γλυκές αναμνήσεις. Και μάλιστα μου απάλυνε την δυσφορία εκείνης της χρονιάς που είχαμε δάσκαλο στα μαθηματικά τον διευθυντή του σχολείου, έναν αρτηριοσκληρωτικό τύπο που είχε μείνει δεκαετίες πίσω και με ανάγκαζε να γράφω με τελείως ίσιο τετράδιο γιατί ως αριστερόχειρας “έμαθα να γράφω λάθος με το κακό το χέρι”.
Θεσσαλονίκη ήμουν εγώ! Γιάννης λεγόταν ο αγαπημένος δάσκαλος. Δεν ξέρω αν μπορώ να πω και επίθετο. Με έπαιρνε τηλεφωνο χρόνια μετά όταν ήμουν λυκειοπαιδο και φοιτήτρια και είχαμε βρεθεί κιόλας. Αχ με έκανες να νοσταλγήσω σήμερα.
Υ.γ απαράδεκτος ο μαθηματικός σου. Άκου εκεί “το κακό χέρι”.
Εγώ έβαζα σφραγίδες. Είχα μια μεγάλη συλλογή με σφραγιδούλες που είχαν διάφορα συναισθήματα (κάτι σαν τα σημερινά emoticons) και δούλευε πολύ καλύτερα το σύστημα. Αλλά από ότι θυμάμαι δεν το είχα κάνει για παιδαγωγικούς λόγους, δεν είχε παραπονεθεί κανείς για τη χρήση κόκκινου, το είχα κάνει για να μεταφέρω το μήνυμα με πιο αστείο τρόπο. Θυμάμαι τις μετρούσαν όπως μετρούσαν τα παγωτά.
Είσαι πολύ φίλη μου και δεν το ξέρεις! Εγώ τους βάζω αυτοκόλλητα και έχουν μεγάλες χαρές, αν πάρουν κάποιο που να έγραφε Disney TM. Άβυσσος!
Μ’ αυτό το ψευδώνυμο που έχεις σίγουρα είμαι 🙂
Προσπαθώ να κάνω αυτοδιόρθωση με τα παιδιά (ειδικά στην ορθογραφία π.χ. που ανοίγουν το βιβλίο και ελέγχουν εύκολα τα λάθη τους). Συνήθως κάνουμε στην τάξη. Όσες φορές τους ζήτησα να το κάνουν στο σπίτι, οι μισοί απλά δεν ασχολήθηκαν. Μετά όμως ήρθαν γονείς να παραπονεθούν γιατί δεν διορθώνω τα λάθη των παιδιών τους και πώς θα μάθουν έτσι κι ότι μάλλον δεν θέλω να ασχολούμαι και είναι πολύ αντιπαιδαγωγικό αυτό που κάνω. Η μια μαμά δε που μου το είπε, το είπε για αυτοδιόρθωση που κάναμε μέσα στην τάξη και ο κανακάρης της δεν μπήκε στον κόπο να αντιγράψει τις… Διαβάστε περισσότερα »
Φαντάζομαι θα ενόχλησε όχι μόνο το τι είπε σχετικα με τον μαρκαδόρο αλλά και το πως το είπε. Αν κάποια μαμά ερχόταν και μου έκανε παρατήρηση για τη δουλειά μου (γιατί ουσιαστικα αυτό έγινε) και το έκανε με υφάκι, δε θα τη δικαιολογούσα με το σκεπτικό ότι είναι θύμα της πατριαρχίας. Είναι. Αλλά και εγώ δε φταίω να ανέχομαι να χώνεται στη δουλειά μου. Δεν είμαι εκπαιδευτικός, αλλά με φαντάστηκα στη θέση της γράφουσας.
Μα δεν γράφει η γράφουσα ότι διέγραψε το λάθος. Η βιβλιογραφία πάντως αναφέρει εδώ και δεκαετίες άλλο χρώμα εκτός από κόκκινο και τα λάθη να είναι υπογραμμισμενα, όχι διεγραμμενα. Προσωπικά χρησιμοποιώ χρωματιστά μαρκαδορακια πολύ λεπτά, ροζ, μοβ, τυρκουαζ, διαφορετικό κάθε φορά. Οι Σκανδιναβοι έχουν επίσης ένα ωραίο σύστημα. Υπογραμμίζουν όλα τα σωστά και ο μαθητής πρέπει να βρει μόνος του τα λάθη. Το εφαρμόζω σε ορισμένες περιπτώσεις και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά.
Τα πράγματα είναι όπως τα βλέπεις και όπως τα αντιμετωπίζεις… κατανοώ το να ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερο τρόπο, αλλά όχι το να οδηγούμαστε στο να μην προσπαθούμε να μάθουν τα παιδιά το σωστό!!
Έχουμε στρατιές από ανορθόγραφους μορφωμένους…. (το τοποθέτησα εδώ γιατί ταιριάζει στην κουβέντα, δεν διαφωνώ με τα παραπάνω)
Κι εγώ που ήμουν καλή μαθήτρια μικρή ούτε είχα κάποια ιδιαιτερότητα/ευαισθησία, οποτε έβλεπα κόκκινο στα γραπτά μου λειτουργούσε πλήρως ανασταλτικά στην ψυχολογία μου. Ντρεπόμουν να το δείξω στους γονείς μου και ντρεπόμουν για την εικόνα του γραπτού μου. Τόσο που, οταν άκουσα την πληροφορία αυτή από τον καθηγητή, ταυτίστηκα απόλυτα σαν τέως παιδί και μαθήτρια. Και βασικά δεν έχω καν κόκκινο στυλό στην κασετίνα μου. Το κόκκινο είναι κοινό μυστικό πως ταυτίζεται με τον θυμό και την τιμωρία. Δεν μπορούμε να παίρνουμε ως θέσφατο, ότι όλα τα παιδιά αντέχουν την απογοήτευση εξίσου με το επιχείρημα, ότι ως έναν βαθμό πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ! Δαιμονοποίηση της ματαίωσης και της απογοήτευσης. Όλα τα παιδιά να πάρουν βραβείο (έστω και παρηγοριάς), όλα τα παιδιά να πάρουν 10 στο τρίμηνο (δεν είμαι υπέρ της βαθμολόγησης ως θεσμού, αλλά από τη στιγμή που υφίσταται μου φαίνεται λάθος να πάρει τον ίδιο βαθμό ένας μαθητής που προσπαθεί-κι ας μην τα καταφέρνει τόσο καλά-με κάποιον αδιάφορο μαθητή). Από το ένα άκρο φτάσαμε στο άλλο. Και δυστυχώς και τα δύο άκρα έχουν αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά. Παιδιά που δεν γνωρίζουν τα όριά τους, που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη ματαίωση. Παιδιά με προβλήματα προσαρμογής στο σχολείο, με δυσκολίες στην… Διαβάστε περισσότερα »
Granita lemoni συμφωνώ πάρα πολύ με τα σχόλια σου σχετικά με την δαιμονοποίηση της απογοήτευσης. Επίσης μου φαίνεται πάρα πολύ επικίνδυνο το παιδί να βλέπει ότι όλες οι συμπεριφορές μπορεί να καταλήξουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ήθελα τέλος να σου πω οτι βρήκα και τις απόψεις σου για το homescooling ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αλλά για κάποιο λόγο αμέλησα να το αναφέρω στο σωστό ποστ. Τέλοσπάντων το λέω εδώ. Αυτά.
Σε ευχαριστώ πολύ, este <3
Υποβοηθουμενη αναπηρια.
Μια συνάδελφος μου είχε πει κάτι πολύ σωστό για το γιο της, ο οποίος είναι αστεράκι και είχε πολλά άριστα και έναν λιγότερο καλό βαθμό: “Το σωστό είναι να έχει κάτι να βελτιωσει”. Θέλουμε λειτουργικά παιδιά και όχι υπερ του δεοντος προστατευμενα και συναισθηματικα αναπηρα παιδιά.
Desperate teacher, η Λένα τα είπε όλα καταπληκτικά. Να προσθέσω εδώ (με τη διπλή οπτική της συναδέλφου και της μαμάς) ότι το σκέλος της εκπαίδευσης θεωρείται ότι ανήκει (και αυτό) στα μητρικά καθήκοντα, οπότε η σχολική επιτυχία ή αποτυχία χρεώνεται επίσης στις μαμάδες. Βρίσκονται υπόλογες τόσο απέναντι στον άλλο γονέα όσο και στο υπόλοιπο περιβάλλον, αν κάτι δεν πάει καλά. Για την ψυχραιμία των μπαμπάδων, αυτό που είπε η Λένα πρέπει να το κάνουμε κορνίζα!
Να αναφέρω ότι ΟΛΟΙ στη δουλειά μας αντιμετωπίζουμε απαιτητικούς σε επίπεδο παράνοιας πελάτες αλλά το θεωρούμε μέρος της δουλειας και δεν γενικεύουμε.
Με τη διαφορά ότι οι γονείς δεν είναι πελάτες του εκπαιδευτικού.
Άντε πες τους το αυτό. Όχι, άντε πες τους το.
Evil, θα ακουστώ γραφική αλλά αν δεν έχεις περάσει από τη δουλειά του εκπαιδευτικού δεν ξέρεις τι σημαίνει να νομίζει ο κάθε ένας ότι ξέρει καλύτερα τη δουλειά σου από ‘σένα γιατι…έχει παιδιά. Καλά δε, αν ο εκπαιδευτικός (ειδικά δασκάλα-νηπιαγωγός) είναι άτεκνος, δεν πα να ‘χει και διδακτορικό στην εκπαίδευση δεν γνωρίζω τα πράγματα τόσο καλά όσο ο γονέας.
Και δεν φτανει που γινονται γραφικοι, κανουν κακο και στα παιδια τους, γτ διχαζονται. Αλλα δεν το καταλαβαινουν.
Γρανίτα το κάνουν σε πολλά επαγγέλματα νομίζω, βασικά όπου υπάρχει ευκαιρία 🙂 αν κοιτάξεις λίγο γύρω θα το δεις.. πάντα ο κουμπάρος του γείτονα ξέρει καλύτερα από αυτόν που έχει σπουδάσει το αντικείμενο.
Ακριβως! Αυτο ειδαμε ακριβως να συμβαινει και εδω στην ερωτηση για το homeschooling
Ολόσωστη η απάντηση της Λένας. Να πω και κάτι ακόμα, έχω παρατηρήσει ότι ακόμα κι αν συμφωνεί ο μπαμπάς με την παρατήρηση της μαμάς (ανεξάρτητα από το αν η παρατήρηση είναι σωστή ή όχι) αφήνει τη μαμά να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Αυτός έχει πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθεί από το μαρκαδόρο της μπέμπας. Γι’ αυτό φαίνονται οι μπαμπάδες να μην παραπονιούνται, δεν το θεωρούν αρκετά σημαντικό και ξέρουν ότι θα το κάνει η μαμά.
Μου φαινεται εξωφρενική η αφέλεια της ερώτησης και μας λες οτι δουλεύεις και χρόνια. Δηλαδή σε σημείο να νομίζω οτι είσαι τρολ. Ειναι ηλίου φαεινότερον οτι οι πατεράδες δεν ασχολούνται κατα κανόνα με αυτές τις “λεπτομέρειες” και έχουν σαν βασικό μέλημα να φέρουν στο σπίτι το μπέϊκον.Πριν μια γενιά θεωρούνταν σουπερ φυσιολογικο να μην ξέρουν οι πατεράδες ουτε τι τάξη παει το παιδί τους. Απο την μικρή μου εμπειρία αυτό που παρατήρησα εγω ειναι οτι η διαφορά με παλοά ειναι οτι κάποιοι άντρες είδαν οτι η ανατροφή των παιδιών είναι μια διαδικασία που μπορει να αποδειχτεί και πολυ ευχάριστη και… Διαβάστε περισσότερα »
δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ τροπος να φέρεις εναν αντρα προ των ευθυνων του αμα δεν γουσταρει
τραγική αλήθεια
Δουλεύω 10 χρόνια με παιδιά, έχω ακούσει παράλογα σχόλια και από πατεράδες. Η διαφορά μεταξύ πατέρα και μάνας ξέρετε ποια έχω παρατηρήσει ότι είναι; Στην συντριπτική πλειοψηφία αυτ@ που θα φέρει το παιδί στο σχολείο/φροντιστήριο/κέντρο, θα το πάρει, θα ρωτήσει για την πρόοδο είναι η μαμά. Υπάρχουν πατεράδες που δεν τους έχω δει ποτέ (στο σχολείο που έχω δουλέψει) ή μια φορά όταν πρωτοξεκινήσαμε με το παιδί κι έκτοτε δεν τους ξαναείδα (στο κέντρο ειδικών θεραπειών και στο γραφείο μου). Γνωρίζω επίσης πολλές μαμάδες που ασχολούνται με το μεγάλωμα των παιδιών και δεν δουλεύουν, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν μπαμπά που… Διαβάστε περισσότερα »
Να υποθέσω όμως ότι οχτώ στους δέκα γονείς που έρχονται για ενημέρωση είναι μητέρες; Οπότε το δείγμα σου δεν είναι ακριβώς τυχαίο. Αποτελείται από τη μέση Ελληνίδα μάνα από τη μία πλευρά, και τους πλέον συνειδητοποιημένους πατεράδες από την άλλη. Και επιτέλους, τα παιδιά έχουν δύο γονείς. Όταν η μητέρα έρχεται συνεχώς για παράπονα, ο πατέρας τι κάνει; Αδιαφορεί τελείως για την ανατροφή των παιδιών του; Συμφωνεί σιωπηλά; Συμφωνεί και επαυξάνει, αλλά η επαφή με τους καθηγητές είναι δουλειά της μητέρας; Ή είναι ο αστυνόμος που ελέγχει αν μητέρα και παιδιά έκαναν σωστά τη δουλειά τους; (σύνδρομο “και τώρα πώς… Διαβάστε περισσότερα »
Σε απείλησε γιατί φρόντισες για την ασφάλεια του παιδιού του; Σε τι κόσμο ζούμε;
Στον κόσμο που ότι και να κάνεις ως εκπαιδευτικός ΦΤΑΙΣ.