Κρίση ηλικίας: αυτό που δεν μας λένε

Ό,τι έρευνα έχω διαβάσει για την κρίση ηλικίας, πάντα διαφωνούσα με δύο πράγματα: το ένα ήταν εκείνο το «μέσης». Κρίση «μέσης» ηλικίας. Το άλλο ήταν ότι όλοι –ψυχολόγοι, ειδικοί, life coaches- σου λένε το ίδιο πράγμα – βρες ένα χόμπι, ασχολήσουμε με τον εθελοντισμό, ξαναβρές το πάθος σου για κάτι. Οτιδήποτε.

Κι όμως, το μυστικό της όλης ιστορίας, αυτής που κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια, που σε πυροβολεί με κρίσεις πανικού, που σε αφυδατώνει και σου ξεριζώνει κάθε ενθουσιασμό για οτιδήποτε, είναι ακριβώς σ’ αυτές τις δύο παρεξηγήσεις.

Τι θέλω να πω; Από φίλες, όλων των ηλικιακών target group κατάλαβα πολύ καλά, ότι η κρίση δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Κρίση μπορεί να περνάς στα 20, να σε ξαπλώσει κάτω στα 30 και να σε ξετινάξει στα 40. Για τα 50+, ας μην το ανοίξουμε τώρα, είναι κι άλλοι παράγοντες μέσα και εκεί κι αν συμβαίνει ΤΟ χάος.

Το ένα πράγμα που δεν σου λένε, ή έστω δεν υπολογίζουν, λοιπόν είναι αυτό. Δεν υπάρχει «μέσης». Μπορεί να το πάθεις και στην εφηβεία. Μπορεί να το πάθεις σε όποια στιγμή της ζωής σου βιώνεις ισοπεδωτικές αλλαγές ή έστω μετασχηματισμούς που δεν πρόκειται να μεταβολίσεις άμεσα.

Το δεύτερο –και αυτό το ‘χω κάνει σκουλαρίκι στο αυτί μου από τη δική μου την ψυχοθεραπεύτρια- είναι ότι όλες αυτές οι συμβουλές (ξεκίνα χορό, βρες γκόμενο, κάνε μαθήματα καλαθοπλεκτικής, και άλλα παρόμοια) δεν έχουν εφαρμογή παντού. Και δεν έχουν εφαρμογή παντού γιατί η κρίση ηλικίας σε χτυπάει ακριβώς εκεί. Στον παλιό σου ενθουσιασμό, στο στοιχείο της έκπληξης που δεν υπάρχει πια, στο καινούριο που μοιάζει παλιό και βαρετό από την πρώτη μέρα. Γιατί; Διότι μπορεί να έχεις κάνει έναν κύκλο ζωής που τίποτα απ’ όλα αυτά δεν σε γεμίζει πραγματικά. Που είναι απλώς παρηγοριές, ενώ εσύ ψάχνεις για γιατρειά.

Είναι κάπως σα να βλέπεις μία καινούρια αστυνομική σειρά ενώ έχεις  δει το “Killing” (α, κορυφαίο, να τα λέμε κι αυτά) κι όλες τις σεζόν του “Criminal Minds”. Τι πιθανότητες έχεις να πέσεις ξερή, να μείνεις με το στόμα ανοιχτό, να μη μπορείς να ανασάνεις. Μισό λεπτό να το σκεφτώ λίγο: καμία. Άντε καλά, πολύ πολύ λίγες.

Κι έχεις πληρώσει ένα σκασμό λεφτά σε εγγραφές και μαθήματα κεραμικής, έχεις μαζέψει όλα τα κουράγια σου να νικήσεις τη βαρεμάρα και να πας για διαλογισμό και το βράδυ το αίσθημα κούρασης, άγχους και απερίγραπτης στεναχώριας δεν σ’ αποχωρίζεται, ούτε εσύ αυτό.

Θεωρείς –πρόσεξε τι λέω: θεωρείς- ότι ξέρεις το τέλος του έργου που βλέπεις, οπότε γιατί να μπεις στον κόπο να ψήσεις ποπ-κορν και να πάρεις αναψυκτικό; Κι όμως, τώρα που τα λέμε τόση ώρα έχει ήδη μπει στη διαδικασία να σκεφτείς δύο πράγματα – το ένα είναι ότι δεν έχει να κάνει με την ηλικία και το άλλο ότι δεν είσαι ελαττωματική που ό,τι έχεις κάνει μέχρι τώρα δεν σε έχει «ψήσει» να βρεις το παλιό σου κέφι, εκείνο το κορίτσι που χωρίς αυτό πάρτι δεν γινόταν.

Είσαι ήδη λοιπόν σε καλό δρόμο. «Ωραία, και τι κάνω;», θα αναρωτηθείς.

Πριν από κανά δυο χρόνια, όταν νόμιζα ότι είχα πιάσει πάτο και έκανα όλα τα παραπάνω, η ψυχοθεραπεύτρια μου μού είπε το εξής: «Γιατί δεν το ζεις; Γιατί σε τρομάζει; Γιατί δεν δίνεις ένα περιθώριο στην Έλενα να νιώσει όπως θέλει; Γιατί σε πιέζεις να ξαναβρείς με το ζόρι κάτι που φαίνεται να σου ‘χει τελειώσει;». Παραλίγο να φύγω. Κόντεψα να πιστέψω ότι δεν ήθελε να συνέρθω. Δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό που περνούσα.

Και εκεί ήταν το λάθος. Μου το έδειχνε με ηρεμία και χωρίς σχήματα υπερβολής. Ένας κύκλος είχε κλείσει, είχα αλλάξει πίστα και είχα παράλογες απαιτήσεις από εμένα. Ποτέ δεν πήρα σοβαρά κανά δυο στραπάτσα, πήγα αμέσως παρακάτω και μάλιστα με επιτυχία και επειδή ξεπέρασα ό,τι δυσκολία είχε προκύψει στο ενδιάμεσο, με επιβράβευα –πατ πατ στον ώμο- και πήγαινα τρέχοντας στο επόμενο.

Όμως, τα γρανάζια ήθελαν ξεκούραση, χρόνο, ησυχία. Επειδή δεν είχα κλατάρει στα δύσκολα, ποτέ δεν έκανα τη ζόρικη δουλειά: να σκεφτώ τι με κράτησε όρθια, να ευχαριστήσω για τα φαινομενικά αυτονόητα, να ξεκουραστώ πραγματικά. Αυτό που εγώ θεωρούσα αντοχή, με είχε αποξηράνει σταδιακά, μέχρι που πλέον δεν έβρισκα ενδιαφέρον πουθενά, δεν με γέμιζε τίποτα. Ήξερα ότι ήθελα μόνο να κοιμάμαι και να μην κάνω τίποτα. Κατάθλιψη; Όχι ακριβώς. Εξάντληση κυρίως.

Με το που έπαψα να με πιέζω και κυρίως με το που έβγαλα από το κάδρο –όχι χωρίς συνέπειες, να το πω κι αυτό- ό,τι απαιτούσε κάτι από εμένα, σταδιακά η ισορροπία ξαναβρέθηκε, χωρίς να την έχω υπολογίσει. Ναι, δεν είχαν τα πράγματα και όσα μου άρεσαν την ίδια ένταση, όχι στην αρχή τουλάχιστον, αλλά μου επιστρέφονταν σιγά σιγά και ήταν σπουδαίο.

Δεν μ’ ενδιέφεραν πια αυτά που στα 30 με έκαναν τρελή από ενθουσιασμό, αλλά πράγματα τα οποία φοβόμουν να παραδεχθώ μήπως και μου πουν ότι γέρασα. Ούτε καν. Απλώς μεγάλωσα και επειδή δεν το έβλεπα στον καθρέφτη και στις αντοχές, δεν άφηνα τη σύγκρουση να γίνει, να τινάξει στον αέρα ισορροπίες που με είχαν πείσει ότι είναι σημαντικές και να πάω παρακάτω.

Γι’ αυτό ξαναλέω: μήπως σε κάτι δεν δίνεις σημασία; Μήπως δεν αφήνεις χώρο και χρόνο σ’ αυτό που μοιάζει με τέλος, αλλά είναι αρχή; Ξέρω, ακούγεται κλισέ, αλλά δεν το λένε κάπως αλλιώς. Κρίση το λένε, δεν έχει ηλικία, είναι φυσιολογική και άσ’ την να κάνει τη δουλειά της. Και κυρίως, αν όλα σου μοιάζουν βουνό και νιώθεις πιο αδύναμη από κάθε άλλη φάση στη ζωή σου, ζήτα βοήθεια από έναν ειδικό. Ένα ειδικό που θα διαλέξεις εσύ, θα δοκιμάσεις εσύ και θα κάνει για εσένα, ειδικά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News