Η Ρένα απαντά: Ποιoς φταίει όταν μια ερωτική σχέση δεν πάει καλά;

Η έκβαση στην ερωτική σχέση είναι πολυπαραγοντικό ζήτημα.

_______________

Η ιστορία από Φίλ@ όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Καλησπέρα.
Έχω κάποιες ερωτήσεις, οι οποίες ταλανίζουν το 18χρονο μυαλό μου (υπαρξιακά, κάπως, θα έλεγα).
Ποιος φταίει, τελικά, όταν σταματάει μια ερωτική σχέση, οταν δε μας συμπεριφέρονται σωστά στο ερωτικό κομμάτι; Φταίμε εμείς που δεν είδαμε τα σημάδια και αφήσαμε αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μας; Γιατί κολλάει τόσο πολύ το μυαλό και θεοποιούμε τ@ άλλ@; Υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτό;

Ο άλλος άνθρωπος δε φταίει για τη συμπεριφορά του; Ή ειναι έτσι όπως είναι (πχ χειριστικός) και δεν αλλάζει; Γιατί δεν αλλαζει; Ποιος θέλει να ειναι πχ χειριστικός;

ΑΠΟ  – Φίλ@

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Η ερωτική σχέση, μάλλον καλύτερα το ερωτικό σχετίζεσθαι, είναι ένα ζήτημα που δεν άπτεται μιας απλουστευτικής απάντησης.

Πολλά μπορεί να “φταίνε” και δεν έχουμε σε όλα έλεγχο. Μπορεί να είναι οι συμπεριφορές του άλλου ατόμου, οι οποίες διαμορφώνονται και από τον χαρακτήρα του, και από το περιβάλλον του, και από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Κι αν μπορούμε να επηρεάσουμε έναν παράγοντα, δεν μπορούμε όλους. Μπορεί επίσης να αποτελεί αιτία η δική μας συμπεριφορά, η δική μας προσωπικότητα, η δική μας προσδοκία.
Προφανώς αυτά είναι ζητήματα που αν επαναλαμβάνονται σταθερά, σε κάθε μορφή σχετίζεσθαι, είναι ζητήματα που άπτονται θεραπείας. Ο χειριστικός δεν θέλει να είναι χειριστικός, αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι καθόλου χειριστικός δεν είναι. Δεν το δέχεται για τον εαυτό του επειδή είναι σε άρνηση, δεν αναγνωρίζει λάθος, η απέναντι πλευρά φταίει. Μόνο αν έρθει αντιμέτωπο το άτομο αυτό με συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς, και κοπιάσει με θεραπεία με τον εαυτό του, μπορεί να αλλάξει.

Επιπλέον η κοινωνική πραγματικότητα γύρω μας ενθαρρύνει κι απαιτεί λίγο έως πολύ να είμαστε ζευγαρωμένοι, δηλαδή η διαδικασία του ερωτικού σχετίζεσθαι θεωρείται λίγο πολύ δεδομένη. Αυτό βάζει τεράστιο φορτίο πάνω στους ώμους μας, και για να ανεχθούμε καταστάσεις, και για να αναζητήσουμε ακατάλληλους συντρόφους, και για να μεταφράσουμε την ερωτική έλξη ως κάτι παραπάνω απ΄αυτό που είναι: ένα βιοχημικό φαινόμενο.

Μια τέτοια κοινωνική πίεση, μέσω της ποπ κουλτούρας, αλλά και της σοβαρής κουλτούρας επίσης,  δημιουργεί κι επαυξημένες προσδοκίες. Στο σύγχρονο κόσμο της δυτικής αφθονίας δεν αρκεί η επιβίωση, πρέπει να φτάσει κανείς στην αυτοπραγμάτωση, και η εύρεση κατάλληλου συντρόφου (σε αποκλειστικό μονογαμικό πλαίσιο κατά τεκμήριο) είναι το ιερό δισκοπότηρο όπως μας πιπιλίζουν τον εγκέφαλο. Αναμένουμε επομένως έναν σύντροφο που να τα κάνει όλα και να συμφέρει, σαν ελβετικό σουγιά, κι όταν δεν λαμβάνουμε κάτι τέτοιο, απογοητευόμαστε και νιώθουμε αποτυχία. Και φτου κι απ’την αρχή.

Τελικά όμως το ερώτημα είναι άλλο. Η λήξη μιας ερωτικής σχέσης είναι αποτυχία; Μήπως η προσδοκία να μακροημερεύει μια σχέση πέραν ενός εύλογου διαστήματος είναι μια φενάκη; Μήπως κάθε ερωτικό σχετίζεσθαι κάνει τον κύκλο του; Και μήπως η λήξη έρχεται επιπλέον των συμπεριφορών;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News