To φαγητό στο γραφείο, οι συζητήσεις για δίαιτα και τα triggers στη διατροφική διαταραχή δεν πρέπει να συνυπάρχουν, για το καλό της!
_______________________
H ιστορία της Ξένιας όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Στη δουλειά μου όλοι κάνουν δίαιτα, ενώ εγώ όχι γιατί υποτίθεται ότι αναρρώνω. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι ή παντρεύονται ή παντρεύουν ή βαφτίζουν ή θα βγουν παραλία ή μπαίνουν στην κλιμακτήριο ή χανουν τα κιλά από το πάσχα ή είναι στη γράμμωση κλπ κλπ, άντρες και γυναίκες. 17 άτομα είμαστε στον όροφο (κάθε όροφος και την κουζίνα του – όλο open space) και όλη μέρα ακούω για θερμίδες και για το ότι έφαγαν το αυγό τους μία ωρα νωρίτερα από ότι έπρεπε, και αν κάνει να φάνε 6 δαμάσκινα αντί 3. αν δε βάλουν γάλα στον καφέ.
Τι με νοιάζει εμένα ε; Δεν κάνω δίαιτα και έχω υγιές βάρος και σώμα, αλλά αναρρώνω από χρόνια διατροφική διαταραχή και δεν αντέχω τις συνεχείς αναφορές. Και η εμμονή τους με το φαγητό και το σώμα, αλλά και το χιουμοράκι του “Πωπωπω δεν μπορούμε να αγιάσουμε” αν κάποιος έχει γενέθλια ή “γιαουρτάκι μου είχε η διαιτολόγος, αλλά έβαλα και λίγο γύρο και πίτα και πατατες απο πανω χα χα χα” μου δημιουργεί triggers που με κάνουν να μην μπορώ να συγκεντρωθώ.
Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να τους πω να μη μιλάνε μπροστά μου για αυτά τα θέματα, επειδή 1ον δεν θέλω να παραδεχτώ την ήττα μου (αυτό θα το λύσω αλλιώς) και 2ον δεν θέλω να το συζητήσω ούτε να με ρωτήσει κανείς. Μακάρι να μπορούσα να πω μη μιλάτε για δίαιτα μπροστά μου, ή τόσο δυνατά που να ακούω, και να το κάνουν χωρίς καμία επεξηγηματική ερώτηση.
Και επίσης, μπορεί το ότι κάνουν όλοι προσπάθειες και τις μοιράζονται μεταξύ τους να είναι βοηθητικό για αυτους. ή μπορεί να έχουν και οι ίδιοι διαταραχή και να είναι ο μηχανισμός τους αυτός. Όπως εμένα με βοηθάει να ακούω μόνο το σώμα μου για να τρώω ή να μην τρώω, αυτούς μπορεί να τους βοηθάει να ακούνε τις λέξεις τους. Αλλά εμένα με ρίχνει και αγχώνομαι μην ξαναέχω επεισόδιο.
Πέρα από τα θέματα που είναι στα πλαίσια του ειδικού που βλέπω και πρέπει να συζητήσω, η τελική ερώτηση είναι τι μπορώ να κάνω για να μειωθούν τα triggers. Διευκρινίζω ότι προφανώς δεν ρωτάω πώς να τα αντιμετωπίζω και πώς να μη με ενοχλούν , που αυτο το βλέπω με τον ειδικό (αλλά αν έχετε τιπς καλοδεχούεμενα). Αλλά μηπως έχετε καμία ιδέα για το πως να μην υφίστανται.
Το μόνο που είχα σκεφτεί είναι να φοράω ακουστικά αλλά δεν γίνεται όλη μέρα. Στις κακές μέρες σκεφτομαι να αφήσω την κρίση μου να βγει προς τα έξω, να γίνω λίγο ρεζίλι και να μιλάνε χαμηλόφωνα από κει και ύστερα. Σκέφτομαι να απευθυνθώ στο HR αλλά δεν ξέρω με ποιο τρόπο.
Σας ευχαριστώ πολύ
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ξένια
_________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Δεν θα πω σε καταλαβαίνω με την έννοια του κοινού βιώματος, καθώς μόνο να υποθέσω μπορώ τον πόνο της διατροφικής διαταραχής (και μπράβο για την δύναμή σου να το δαμάσεις!) αλλά κατανοώ πόσο κουραστικές, βαρετές κι ανούσιες είναι αυτές οι συζητήσεις.
Τις χειρότερες έχω παρατηρήσει τις κάνουν οι πρώην υπέρβαροι, οι οποίοι με το ζήλο του νεοφώτιστου προσπαθούν να προσηλυτίσουν και όλους τους υπόλοιπους στον δικό τους νέο τρόπο ζωής. Ως ένα σημείο κατανοητό, μόνο που γίνεται πολύ συχνά εμμονή όταν δημοσιοποιείται ως κήρυγμα αγνότητας κι αυτοπειθαρχίας. Αγγίζει τον πουριτανισμό.
Λύση στο πρόβλημα είναι δύσκολο να δωθεί, πέραν των ακουστικών ακύρωσης ήχου (πολύ αποτελεσματικά, παρεμπιπτόντβς) και της αποφυγής συγχρωτισμού την ώρα του φαγητού ή της κοινής συνύπαρξης στην κουζίνα. (Ειλικρινά θέτει ζήτημα διαχείρισης στο HR κάτι αντίστοιχο, είναι εξαιρετικά δύσκολο και να επιχειρηθεί να επιβληθεί). Η απόσταση βοηθάει. Μια-δυο-τρεις θα γίνει αντιληπτό ότι δεν συμμετέχεις στην κουβέντα αυτή. Ίσως διακριτικά να μπορούσες να θέσεις ότι τίποτα δεν είναι πιο βαρετό από το φαγητό του άλλου, αν και φοβάμαι τέτοια ατάκα θα ανοίξει την κερκόπορτα για ακόμα περισσότερες συζητήσεις -αυτή τη φορά με τον μανδύα του κοινωνικού σχολιασμού, μπλα μπλα μπλα.
Αυτό είναι άλλωστε και το κακό με τις διατροφικές διαταραχές αλλά και την σχέση μας με το φαγητό γενικότερα. Αντίθετα από το αλκοόλ, το κάπνισμα, τις ουσίες, τον τζόγο και τον σεξοεθισμό, είναι παντού γύρω μας κι είναι αναγκαίο για την επιβίωση.
Συζήτησε όλους αυτούς τους προβληματισμούς με τον ειδικό που σε παρακολουθεί, είναι κάτι αναγκαίο να ενσωματωθεί στην θεραπεία σου. Ζούμε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, όχι σε φούσκα. Μην ριψοκινδυνεύεις την πρόοδό σου από τις ατέρμονες κουβέντες των άλλων. Είναι εμμονή η αστυνόμευση σώματος (και του δικού μας), ειδικά στην πορεία προς τις παραλίες…
Ας ακούσουμε τι θα μας πουν και στα σχόλια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σε μια εταιρεία που κάναμε διάλειμμα για φαγητό συγκεκριμένη ώρα ,επειδή είχα κάποιο θέμα που ήταν εξοργιστικο και μου δημιουργούσε πρόβλημα, είχα απευθυνθεί στην υπεύθυνη εργατικού δυναμικού και μου είχε αλλάξει την ώρα του διαλείμματος. Δεν είχα θέμα διατροφικής διαταραχής, απλά οι περισσότεροι πίστευαν ότι είχα. Οπότε κάποιοι μου έβαζαν από το φαγητό τους σε πιάτο για να με ταισουν ή μου έδιναν τα κεράσματα αν γιόρταζε κάποιος. Αν μπορούσαν θα με έδεναν στη καρέκλα με χωνί στο στόμα να τα ρίχνουν μέσα. Άσε που εγώ είμαι πολύ σιχασιαρα. Φαγητό από τάπερ που το έχει μαγειρέψει άλλος ούτε να το… Διαβάστε περισσότερα »
Αν η κουζίνα σας είναι ξεχωριστό δωμάτιο, μπορείς να αποφεύγεις να πηγαίνεις εκεί την ώρα που τρώνε οι άλλοι ή να βγαίνεις να φας έξω το δικό σου φαγητό σε ένα παγκάκι ή σε ένα πάρκο ( αν ο καιρός βοηθάει βέβαια). Δυστυχώς δεν μπορείς να τους κάνεις να σταματήσουν να μιλάνε για φαγητό, εφόσον είναι ένας τρόπος κοινωνικοποίησης και τα δικά σου triger, όσο επώδυνα και να είναι, είναι δική σου ευθύνη να τα διαχειριστείς ( με βοήθεια πάντα ενός ειδικού). Φυσικά αν κάποιος σχολιάσει τις δικές σου διατροφικές συνήθειες το ξεκοβεις αμέσως και απευθύνεσαι στο HR. Από εκεί… Διαβάστε περισσότερα »
Θα σου πω τι κάνω σε αντίστοιχες βαρετές συζητήσεις, κοιτάζω το άπειρο και αντικαθιστώ την λέξη που μου κάνει trigger με κάτι γελοίο, πχ ενα πολύχρωμο αρκούδο. Έχω φτάσει φυσικά και στο ανώτερο σημείο, που λεω “χμ” και ναι ναι” αλλά από μέσα μου κανονίζω τις διακοπές μου ή την σειρά που θα κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Έχω χάσει άπειρες συζητήσεις έτσι, που ο άλλος νομίζει οτι συμμετέχω. Είναι από τα ταλέντα που ανέπτυξα μέσα στα χρόνια. Εύχομαι να το αναπτύξεις και εσύ.
Λίγο δύσκολο να μην ακούς ποτέ συζητήσεις για φαγητό όταν είναι κάτι τόσο βασικό στη ζωή όλων μας. Ουτε μπορείς να το απαγορέψεις σε κάποιον. Ωστοσο, το να μην ακούς για τέτοια θέματα στο γραφείο λύνεται εύκολα. Άλλαξε ώρα διαλειμματος ή μην κάνεις μαζί τους στον ίδιο χωρο διάλειμμα. Όταν είσαι σε χώρο εργασίας, μπορείς πάντα να επικαλεστείς ότι έχεις δουλειά και να χρησιμοποιήσεις ακουστικά. Αλλά μου κάνει εντύπωση, μόνο για δίαιτες συζητάνε στο διάλειμμα τους; Δεν έχουν αλλά ενδιαφέροντα;
Σε απίστευτα πολλά εργασιακά περιβάλλοντα γίνεται τόσο εμμονικη αναφορά στο φαγητό, δεν το πίστευα μέχρι να το συναντήσω και να ρωτησω φίλους και γνωστούς. Σε ένα βαθμό είναι κατανοητό γιατί είναι ένα κοινο σημείο επαφης μεταξύ άνθρωπων που στην ουσία δε γνωρίζονται. Από την άλλη είναι και σημείο των καιρών θεωρώ, της συνεχούς συγκεκριμένα βελτίωσης (κάθε λεπτό της ωρας). Στο δικό μου εργασιακό περιβάλλον γίνεται ένα άτυπο shaming (δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω) σε όποιον φέρει μεσημεριανό όχι σπιτικό, όχι τόσο υγιεινό η ισορροπημένο ας πούμε.Γινονται τόσα πολλα σχόλια και ερωτησεις που απλά θα σου σπάσουν τα νεύρα,… Διαβάστε περισσότερα »
“γιαουρτάκι μου είχε η διαιτολόγος, αλλά έβαλα και λίγο γύρο και πίτα και πατατες απο πανω χα χα χα” 😂😂 Δεν έχω δυστυχώς κάποια συμβουλή, πάντως ευτυχώς δεν έχει να κάνει με σχολιάκια για τα κιλά στο άτομο που στέλνει γράμμα, όπως διαβάζουμε συνήθως (μισώ τις δουλειές γραφείου όπως και να έχει)
Μας περιγράφεις ότι ο χώρος εργασίας σου είναι ενιαίος και ανοιχτός, επομένως, ό,τι λέγεται είναι πολύ εύκολο να ακουστεί τριγύρω. Πέρα από τις άλλες συμβουλές, σου προτείνω να δοκιμάσεις να έχεις απαλή/ανάλαφρη μουσική στον δικό σου χώρο, σε χαμηλή ένταση. Το εφαρμόζω χρόνια στο γραφείο μου και καταφέρνω να μένω μακριά από κουβέντες, ενώ ταυτόχρονα δεν χάνω την επαφή μου με ό,τι συμβαίνει στον χώρο.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά!
Αν υπάρχει η δυνατότητα άλλαξε την ώρα του διαλείμματος. Το είχα πράξει στο παρελθόν αλλά όχι για το φαγητό, για την προσωπική ζωή. Δυστυχώς, σε κάθε εργασιακό μέτωπο θα βρεις και κάτι που δεν θα σου αρέσει.
Πες τους ευγενικά αλλά κάθετα να μην το συζητάνε μπροστά σου. Πες τους ότι κάνει αυστηρή διατροφή για ένα θέμα υγείας που σε ταλαιπωρεί και οι συζητήσεις για φαγητό σου το θυμιζουν και σε στεναχωρουν. Θα αρχισουν να αναρωτιουνται τι εχεις και οποιος εχει ανεση ισως σε ρωτησει κιολας, αλλά εκει απαντάς ενα κοφτό “δε θελω να το συζηταω” και δε νομιζω οτι θα επιμεινουν (οχι μπροστα σου).
Να κανεις ενα μανιφεστο γενικου περιεχομένου στους συναδέλφους. χωρίς να αναφερθείς απαραίτητα στη δική σου διαταραχή.. Αλλα στο Ποσο σε κουράζουν και σε προβληματίζουν αυτες οι συζητήσεις,απόρροια μιας ακρως επιφάνειακης και μισογυνιστικης ροπής της ζωης μας. Ισως βοηθησει. Αν δεν βοηθησει και δεν χαμπάριαζουν, υπομονή, οσο προχωράει η ψυχοθεραπεία σου, οσο περισσότερο απελευθερωνεσαι απο τη διαταραχη, τόσο λιγότερο θα σε ενοχλουν αυτες οι συζητήσεις.