Κάποιες φορές δεν φταίει η εμμηνόπαυση, φταίει ο άντρας σου!

Η γυναικολόγος και συγγραφέας δρ.Jen Gunter δεν θέλει συστάσεις. Έχει φιλοξενηθεί στο ampa σε διάφορες περιστάσεις όπως και στη Lifo. Όπως αναφέρει στην αρχή της ανάρτησής της στο προσωπικό της μπλογκ για την δυσάρεστη ανακάλυψη που έκανε πριν λίγες βδομάδες, μάλλον αλίευσε το επίμαχο σεξιστικό παραλήρημα μέσω του Twitter (ή πλέον Χ) που διαμοίραζε άρθρο του Guardian σε συμβουλευτική στήλη. Μια γυναίκα διαμαρτύρεται για το οικιακό μοντέλο που ακολουθείται στο σπίτι της κι η ψυχοθεραπεύτρια της λέει ότι…μάλλον φταίει η εμμηνόπαυση!

Ας πάμε όμως να δούμε τι ακριβώς ειπώθηκε στην επιστολή και γιατί μας απασχολεί κι εμάς εδώ στην ελληνική πραγματικότητα.

“Είμαι 47 ετών, έχω δύο παιδιά δημοτικού και έναν γάμο που βρίσκεται σε αργή παρακμή. Από τα αρχικά μας ιδανικά πριν από το γάμο για ένα είδος σκανδιναβικής κοινής ισότιμης προσέγγισης για την ανατροφή των παιδιών και τον γάμο, έγινε φανερό ότι, στην πραγματικότητα, η υποκείμενη προσέγγισή μας ήταν αυτή των γονιών του. Η προσδοκία είναι να κάνω τα πάντα. Τίποτα δεν γίνεται με καταχρηστικό τρόπο, αλλά υπάρχει μια παθητική απόσπαση που βλέπω σε αυτόν που καθρεφτίζει τον μπαμπά του. Στην οικογένειά του, οι γυναίκες τρέχουν τριγύρω κάνοντας τα πάντα, ενώ οι άντρες βλέπουν τηλεόραση και συζητούν τις ειδήσεις. Το έχω αναφέρει πολλές φορές, τόσο με απογοήτευση και θυμό όσο και σε πιο ήρεμες, θλιβερές στιγμές. Ο σύζυγός μου θα το αναγνωρίσει αυτό, όταν είμαι πιο ήρεμη, και θα προσπαθήσει να είναι περισσότερο ισότιμος σύντροφος, αλλά μετά από λίγο καιρό όλα επανέρχονται όπως ήταν.

Σκέφτομαι συχνά πώς θα ήταν να είμαι single. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι με άλλον άντρα, αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα είχα μια πιο ισότιμη σχέση με μια γυναίκα. Δεν θέλω να χωρίσουμε, εξαιτίας των παιδιών μας. Έχω μιλήσει μαζί του για χωρισμό, αλλά εκείνος μόνο γελάει. Να μείνω παντρεμένη; Ή να φύγω;”

Η απάντηση της συγκεκριμένης ψυχοθεραπεύτριας ξεκινά με αυτή την απαίσια και πατριαρχική πρώτη σκέψη:

“Σε πλούτη και σε φτώχεια, σε ασθένειες και σε υγεία [σ.σ.από τους όρκους του καθολικού και προτεσταντικού γάμου]… και θα πρέπει να προσθέσουμε έναν άλλο όρκο, ότι πρέπει να μείνουμε μαζί όταν, παρά τις καλύτερες προθέσεις μας, καταλήγουμε να είμαστε σαν τους γονείς μας”.

H επίκληση «στην ασθένεια και στην υγεία» ωφελεί κυρίως τους άνδρες σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση, επειδή μια γυναίκα είναι πολύ πιο πιθανό να μείνει με έναν σοβαρά άρρωστο σύζυγο, ενώ ο σύζυγος είναι πολύ πιο πιθανό να εγκαταλείψει την άρρωστη γυναίκα του. Εκεί η dr.Gunter έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο αριθμός των γυναικών που έχει γνωρίσει στην ιατρική της σταδιοδρομία που είναι βαριά άρρωστες ή που ήταν και τις οποίες τις παράτησε ο άνδρας σύντροφός τους είναι εξοργιστικός. Επίσης, αυτός το είδος σύζυγου δεν τηρεί τους όρκους του ούτως ή άλλως, επειδή δεν ενδιαφέρεται για τον αντίκτυπο της συμπεριφοράς του στην ψυχική και σωματική υγεία της συζύγου του.

Εστιάζει μάλιστα στο εξοργιστικό: “Αλλά όταν τον σπρώχνεις χωρίς να φωνάζεις, εκείνος ανταποκρίνεται.” Κάτι που ακούγεται πολύ σαν, «Αγαπητή μου, αν δεν γκρίνιαζες, θα μπορούσε να σε ακούσει». Και φυσικά, αυτή η συμβουλή χάνει εντελώς το νόημα. Δεν είναι δουλειά της συζύγου να κάνει τον σύζυγό της να συμπεριφέρεται σαν λειτουργικός ενήλικας, αυτή είναι η δική του δουλειά.

Δεν είναι η ασέβεια μιας καταστρατηγημένης συμφωνίας, του να μοιράζεσαι εξίσου τη δουλειά που χρειάζεται για τη διαχείριση ενός νοικοκυριού με παιδιά, την καθημερινή αγγαρεία του καθαρισμού  των παιδιών και της προετοιμασίας γευμάτων και του πλυσίματος. Η απάντηση της συγκεκριμένης αρθρογράφου, όπως επισημαίνει η Gunter, είναι ότι ίσως φταίει η… εμμηνόπαυση.

“Στα 47, είναι πιθανό τα επίπεδα των οιστρογόνων σας να πέφτουν. Στην αρχή της εμμηνόπαυσης ένιωσα έτομη για φόνο, μέχρι που έκανα θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης. Είναι σαν να μην είχε συνειδητοποιήσει η φύση ότι θα μεγαλώναμε ακόμα παιδιά στη μέση μας ηλικία και πίστευε ότι θα τα πηγαίναμε καλά με λιγότερη υπομονή και περισσότερη οργή, αλλά κάνουμε παιδιά αργότερα και χρειαζόμαστε την υπομονή μας λίγο ακόμα, οπότε ίσως είναι καλή ιδέα να κάνετε ένα τεστ για να δείτε αν βρίσκεστε σε φάση περι-εμμηνόπαυσης. Κι αν πάλι παίρνετε ορμονική υποκατάσταση και ως αποτέλεσμα είστε πιο ανεκτική, δεν σας προτείνω να αφήσετε τον σύζυγό σας να μην μοιράζεται τη σωματική και συναισθηματική εργασία του σπιτιού, αλλά μπορεί να σας προσφέρει περισσότερη υπομονή όταν του υπενθυμίζετε να σκεφτεί τι χρειάζεται να γίνει και να μην τα αφήνει όλα σε σας.”

Όλα αυτά από γυναίκα σε γυναίκα, έτσι; Δεν μιλάμε για κάζουαλ σεξισμό απλά. Μιλάμε για καρασεξισμό. “Κάνουμε παιδιά αργότερα”. Ναι, γιατί άραγε; Μήπως επειδή έχει άρδην αλλάξει όλη η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα κι οι γυναίκες είναι αναγκαίο (αλλά και δικαιωματικό!) να εργάζονται; Μήπως επειδή οι άντρες οι ίδιοι δεν βιάζονται να μπουν σε σχέση με προοπτική γάμου, που είναι το επιλεγόμενο σχήμα τεκνοποίησης για τη μέγιστη πλειοψηφία γυναικών; Αν είναι να μεγαλώνουμε παιδιά μόνες μας, ποιό το νόημα του γάμου και της συγκατοίκησης; Όχι πείτε μου.

Αυτή η γυναίκα περιγράφει ένα μακροχρόνιο πρόβλημα σχέσης στο οποίο το έτος 2023 ένας ενήλικος άντρας δεν μπορεί να συμμετάσχει 50/50 στο νοικοκυριό του. Δεν είπε ότι αυτό ήταν κάτι νέο, ανέφερε αυτό είναι ένα μακροχρόνιο ζήτημα. Επίσης, δεν είπε ότι είχε τάση για φόνο, είπε ότι ήθελε κάτι καλύτερο, που είναι λογικό αίτημα. Αλλά όχι, προς θεού, δεν θα μπορούσε να είναι ο άντρας ο υπεύθυνος, είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για την εμμηνόπαυση!

Ο φοβερός υπαινιγμός εδώ είναι ότι η γυναίκα που εκθέτει το θέμα είναι πιθανώς πολύ βιαστική και πολύ παράλογη… υπερβολικά ορμονοεπηρεαζόμενη. Ίσως αν πάρει οιστρογόνα…αν κάνει φαρμακευτική αγωγή….το καθάρισμα του δαπέδου του μπάνιου δεν θα φαίνεται τόσο άσχημο τελικά…

H γνωστή γυναικολόγος κατόπιν εξομολογείται το δικό της διαζύγιο σε παρόμοια ηλικία, το οποίο εκκινούσε από ακριβώς την ίδια ρίζα: ότι παρόλο που ήταν η κυρίως οικονομική πάροχος του σπιτιού, από την εργασία της, ήταν και πάλι η αποκλειστική φροντίστρια, του σπιτιού και δυο δίδυμων παιδιών! Κάπου σκέφτηκε ότι φτάνει. Κι ότι τα παιδιά αξίζουν ένα πιο δίκαιο παράδειγμα, αντίθετα από το δικό της προβληματικό παιδικό υπόβαθρο.

Υπάρχει μεγάλη ανισότητα για πολλές γυναίκες στις ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Ολόκληρο το σύστημα έχει ρυθμιστεί για να μας λέει ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς άντρα και ότι θα πρέπει να βρίσκουμε χαρά στο να καθαρίζουμε και να σφουγγαρίζουμε, να οργανώσουμε πάρτυ και να κάνουμε και τα ψώνια του νοικοκυριού. Είναι σχετικό ένα αστείο της Joan Rivers από το 1983 που πήγαινε κάπως έτσι: «Είναι πενήντα χρόνια μεγαλύτερος από σένα με το ένα πόδι στον τάφο; Τι κελεπούρι! Είναι νεκρός; Ντύστε τον και φέρτε τον μαζί μας, απλά θα πούμε ότι είναι πολύ ήσυχος». Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο για το πώς μια γυναίκα δεν είναι τίποτα χωρίς έναν άντρα. Κι είναι τραγικό που το αστείο εξακολουθεί να λειτουργεί τουλάχιστον σαράντα χρόνια, αν όχι περισσότερα, μετά τη σύλληψή του.

Ας τραβήξουμε τις κοτσίδες μας ομαδικά. Κι ας ξανασκεφτούμε τα στερεότυπα που μας βομβαρδίζουν από παντού, μαζί με την γενναία δρ.Gunter.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News