Τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, όπως αυτά προστατεύονται από τον καταστατικό χάρτη της χώρας μας δηλαδή το Σύνταγμα, αποτελούν για εμένα ένα από τα σημαντικότερα, ίσως και το πιο σημαντικό, επίτευγμα του νομικού μας πολιτισμού. Κεντρική θέση έχει το δικαίωμα στη ζωή και η προστασία της αξίας του ανθρώπου. Αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα έχουν κατακτηθεί με πολύ κόπο, με αγώνες και θυσίες.
Στην εποχή μας υπάρχει η λεγόμενη πολυεπίπεδη προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, καθώς αυτά προστατεύονται όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό και σε διεθνή επίπεδο. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί εάν η πολυεπίπεδη θεσμοθέτηση νομικών κειμένων τελικά οδηγεί στην απομείωση της προστασίας τους. Στην προσπάθειά της δηλαδή η νομική κοινότητα να κατοχυρώσει και να ενδυναμώσει τα δικαιώματα τα οδήγησε στην συρρίκνωση και την απαξίωση τους. Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η πολυεπίπεδη προστασία αποδυναμώνει τα δικαιώματα γιατί δημιουργεί ασάφεια ως προς το περιεχόμενό τους και τη δυνατότητα προστασίας τους.
Ο προβληματισμός μου αυτός είναι πιο έντονος στην περίοδο κρίσης που διανύουμε γιατί οι ελλείψεις και αστοχίες που δυστυχώς έχουν εμφιλοχωρήσει στο σύστημα προστασίας γίνονται πιο ορατές όταν δημιουργούνται ανθρωπιστικές κρίσεις και δοκιμάζεται η θεωρία με την πράξη. Είναι η ιστορική στιγμή που ουσιαστικά αντιλαμβανόμαστε πόσο αντέχουν τα νομικά κείμενα στην πράξη και η απογοήτευση είναι μεγάλη όταν αντιλαμβάνομαι ότι οι προστατευτικές διατάξεις είναι ουσιαστικά κενές περιεχομένου.
Πριν προχωρήσω ξεκαθαρίζω ότι κατά την άποψή μου το δικαίωμα στη ζωή και η προστασία της αξίας του ανθρώπου είναι πανανθρώπινα δικαιώματα και υποκείμενο προστασίας τους είναι κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Και ερχόμαστε στην πανάθλια ζοφερή και αποτρόπαια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες στην οποία δεν θα αναφερθώ παραπέμπω αντί άλλων όμως εδώ, εδώ και εδώ .
Δέχομαι ότι ο διαχωρισμός των προσφύγων από τους οικονομικούς μετανάστες δεν είναι εύκολος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για την επίλυση του ζητήματος. Πώς είναι όμως δυνατόν ως κοινωνία να δεχόμαστε να διαβιούν σε τόσο άθλιες συνθήκες γυναίκες και παιδιά; Πώς είναι δυνατόν το επίσημο ελληνικό κράτος να επιτρέπει να υφίσταται στην περιφέρειά του αυτός ο άθλιος καταυλισμός; Πόσα είναι τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα τα οποία έχουν χαθεί; Και που βρίσκονται; Υπάρχουν στοιχεία; Ποιός έχει οργανώσει με αυτό τον τρόπο τους χώρους υποδοχής ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι βρίσκονται εκτός δικαιικού συστήματος και ότι τα ποινικά αδικήματα που συντελούνται σε αυτούς δεν διώκονται; Γιατί η οργή μας είναι δυνατή μόνο όταν τα θύματα (γυναίκες/παιδιά) είναι ομοεθνείς μας; Γιατί νομιμοποιούμε τη βία; Γιατί αφήνουμε την κοινωνία να συνηθίσει σε αυτό το χαμηλό επίπεδο προστασίας; Γιατί δεν καταδικάζουμε την έμφυλη βία στους χώρους υποδοχής προσφύγων;
Μια κοινωνία που επιτρέπει αυτή την κατάφορη καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την ψευτοδικαιολογία ότι δεν την ενδιαφέρει επειδή είναι ξένοι/πρόσφυγες/οικονομικοί μετανάστες και έχει άλλα θέματα να επιλύσει αντιμετωπίζει τον ορατό κίνδυνο της απομείωσης της προστασίας των δικαιωμάτων και για τα μέλη της καθώς δείχνει νωθρότητα, ωχαδελφισμό και έλλειψη υγιών αντανακλαστικών. Η πίεση από την κοινή γνώμη για την εξασφάλιση υγιών συνθηκών διαβίωσης για τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες, οι οποίοι κατά κανόνα προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες και έχουν βιώσει την φρικαλεότητα του πολέμου είναι μονόδρομος. Η αδιαφορία θα οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
