Ήμουν 21, έχοντας στο ιστορικό μου καναδυο “περίπου” (ανολοκλήρωτες δηλαδή) σχέσεις με συνομηλίκους, γεγονός που μου δημιουργούσε τεράστια ανασφάλεια στον τομέα των σχέσεων.
Ένιωθα ανεπαρκής, ανάξια να αγαπηθώ. Οι αϋπνίες συνοδεία βουβών δακρύων είχαν γίνει εβδομαδιαία ρουτίνα.
Ένα βράδυ, γνώρισα σε ένα πάρτυ σε σπίτι τον Μ.
Ο Μ. ήταν ένας άντρας εννέα χρόνια μεγαλύτερος μου με εμφανή αυτοπεποίθηση, εξελισσόμενος επαγγελματικά, έξυπνος, που φαινόταν να εντυπωσιάζεται με εμένα. Μέχρι εδώ, τίποτα το πρωτότυπο από όσα ήδη συνέβαιναν στην “μη ερωτική” μου ζωή. Συνήθως τα πράγματα “χαλούσαν” σε επόμενο στάδιο. Ο Μ. δεν φάνταζε ιδιαίτερα γοητεύσιμος στα μάτια μου, παρόλο που φάνταζε στα μάτια των περισσότερων φίλων μου. Ωστόσο, δεδομένης της στάσιμης κατάστασής μου, αποφάσισα να βγω ένα ραντεβού.
Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να υπέγραψα διετές συμβόλαιο πρώτου γυναικείου ρόλου σε δραματική ταινία. Από τα πρώτα ραντεβού κατάλαβα ότι δεν ήθελα κάτι παραπάνω από το συγκεκριμένο άτομο. Παρόλα αυτά, ο ίδιος από την πρώτη στιγμή συμπεριφερόταν σαν να έχουμε σχέση. Σε τέτοιο σημείο, που το είχα πιστέψει μέχρι κι εγώ. Η πρώτη σκηνή έγινε τον πρώτο μήνα όπου με φωνές μέσα στο αυτοκίνητό του με μάλωνε σαν μικρό παιδί, λέγοντας μου πως δεν είναι φυσιολογικό να μην έχουμε ολοκληρώσει ακόμα. Όταν απάντησα πως δε θεωρώ ούτε θέλω να έχουμε σχέση μου έλεγε πως είμαι ανώριμη ακόμα και όσο νωρίτερα καταλάβω ότι θα ευτυχήσω μαζι του, τόσο καλύτερα.
Ακολούθησε μια περίοδος ενάμιση έτους κατά τη διάρκεια του οποίου συνερευθηκαμε ερωτικά κοντά στις πέντε φορές. Δεν ήθελα. Ήθελα να απομακρυνθω οριστικά, αλλά βρισκόταν μέσα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μου. Ηξερε τους φίλους μου, την αδερφή μου και επικοινωνούσε μαζί τους, χωρίς να υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Ερχόταν στη δουλειά μου και χαιρετούσε τους συναδέλφους μου. Ερχόταν στο σπίτι μου.
Ήταν ιδιαίτερα οξύθυμος. Συχνα σχολίαζε το ντύσιμο μου και τις κοντές φούστες μου. Μια φορά με είχε αποκαλέσει και “πουτ@να”. Έλεγε πως και οι φίλες του με σχολιάζουν, οπότε αυτό ενίσχυε την εγκυρότητα της άποψης του. Νευρίαζε για ασημαντους λόγους. Μια φορά σηκώθηκε και έφυγε από καφέ, επειδή πήρα το κουταλάκι του καφέ του και ανακάτεψα τον δικό μου. Και ξέρετε κάτι, ήταν το καλύτερό μου να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί αποτελούσε αφορμή να μην επικοινωνούμε για βδομάδες. Διαφορετικά, θεωρούσε ότι δεν υπάρχει λόγος να θέλω να χωρίσουμε, οπότε με ακολουθουσε παντού. Με έβαζε να του στέλνω την τρέχουσα τοποθεσία μου για να ξέρει ανα πάσα στιγμή που βρίσκομαι. Διαφορετικά θα ερχόταν πάλι κάτω από το σπίτι μου φωνάζοντας ή θα με έψαχνε στους φίλους μου. Με καλούσε σε ακριβά εστιατόρια παρέα με τους “χλιδατους” φίλους του με ένα απαιτητικό “σε πέντε θα είμαι κάτω από το σπίτι σου, να είσαι έτοιμη” και μάλιστα επιβαρυνόμουν τα έξοδα με τον μικρό μισθό μου, γιατί ήταν το τίμημα για να κάνω παρέα με τους τοπ της πόλης. Αν έφερνα αντίλογο, γινόταν απλά το σώσε και ήμουν η αχάριστη που μέχρι στιγμής θα έπρεπε να έχω πληρώσει χιλιάδες ευρώ για τις ανέσεις και τις γνωριμίες που μου έχει προσφέρει.
Στις διακοπές κουβαλιόμασταν σε σπίτια παντρεμένων φίλων του και νταντευαμε τα μωρά τους. Όταν πρότεινα να διασκεδάσουμε σε κάποιο κλαμπ, ήμουν ανώριμη και ανάξια για οικογένεια. Στα ταξίδια, απεφευγα να φέρνω αντιρρήσεις για το οτιδήποτε. Οταν το έκανα μια φορά, απείλησε να ανοίξει την πόρτα και να με αφήσει να κάνω οτοστόπ έξω από τα χωράφια.
Η καθημερινότητα κυλούσε με καυγάδες. Αν έφερνα αντίλογο, ήμουν αντιδραστική και αχάριστη. Αν δεν έφερνα, ήμουν αναίσθητη και αδιάφορη. Ήμουν ένα ράκος ψυχολογικά. Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν για ότι βίωνα. Ντρεπόμουν. Εγώ; Η δυναμική; Να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές από κάποιον που δε θέλω καν να αντικρίζω;
Κάποια στιγμή είπα ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΆΛΛΟ. Θα φύγω και ας βρεθώ σε χαντάκι. Ενημέρωσα την μητέρα μου. Απλά για να το γνωρίζει, της είπα. Αυτό που είχα στο μυαλό μου στην πραγματικότητα, ήταν να ξέρει ποιος φταίει αν μου συμβεί κάτι.
Του είχα κάνει εδώ και καιρό σαφές ότι δε σχετιζομαστε με οποιονδήποτε τρόπο και ότι θα τραβήξω το δρόμο μου. Παρόλα αυτά συνέχισε να στήνει καρτέρι έξω από τη δουλειά, το σπίτι, τα μέρη που συχνάζω, τα σπίτια των φίλων μου. Προσπάθησα να κάνω ασφαλιστικά μέτρα, αλλά προς απογοήτευση μου η δικηγόρος με συμβούλευσε να μην το πάω στα άκρα.
Σύντομα ξεκίνησα να φλερτάρω με έναν συμφοιτητή μου από το μεταπτυχιακό. Χωρίς να το γνωρίζω, είχε βρει στον υπολογιστή μου τους κωδικούς μου από το Facebook και πολύ γρήγορα κατάλαβε με ποιόν μιλάω. Στο πρώτο μας ραντεβού, ήρθε και στήθηκε έξω από το μαγαζί και αφού βγήκα από το ταξί που είχα πάρει για να επιστρέψω, με ανάγκασε να μπω στο αυτοκίνητο του με τη βία.
Ότι ακολούθησε δε θα το ξεχάσω ποτέ. Τα αυτιά μου βουιζαν από τις φωνές και τα βρισιδια και όταν απάντησα πως εγώ αυτόν θέλω στη ζωή μου, θυμάμαι απλά να χτυπάει με δύναμη το πρόσωπο μου στο ταμπλό του συνοδηγού και τη μύτη μου να τρέχει. Το ορκίζομαι, πίστευα ότι ήταν οι τελευταίες μου ώρες. Έψαχνα με μανία το κινητό μου στην τσάντα μου, για να στείλω ένα “Σ’ αγαπώ” στη μαμά μου, όταν μου το πήρε από τα χέρια.
Κατευθυνόμασταν σε κάποιον άγνωστο ερημικό δρόμο με ταχύτητα και όταν προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού και να κυλήσω στον δρόμο (φαινόταν λογικό εκείνη τη στιγμή) μου φώναξε “Τι κάνεις;;;; Θες να σκοτωθείς;;;”.
Δε ξέρω πως γλίτωσα εκείνο το βράδυ. Κάποιος με λυπήθηκε. Προσπάθησα να μην του ξαναμιλήσω, αλλά με απειλούσε πως αν δεν του απαντούσα, θα αυτοκτονούσε ή θα γινόταν σκιά μου. Σταδιακά έκοψα κάθε επαφη. Μια διαδικασία που πήρε δύο χρόνια και μετακόμιση σε αλλη πόλη.
Πέντε χρόνια μετά, η περίοδος εκείνη μοιάζει σαν κακό όνειρο. Ώρες, ώρες αναρωτιέμαι αν όντως τα έζησα όλα αυτά. Πάνε χρόνια που έχω να τον δω και να με ενοχλήσει. Μακάρι να είχα τη δύναμη να μιλήσω για την κατάσταση μου σε κοντινούς ανθρώπους, παρά να παίζω στο θέατρο μου με έβαλε να παίξω. Ακόμα κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό. Εύχομαι οποία κοπέλα βιώνει κάτι αντίστοιχο, να ζητήσει στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον και οργανισμούς.
Νιώθω μόνο τυχερή!
ΑΠΟ ΤΗΝ – Lucky
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι θαύμα που γλίτωσες, όντως!
Αλλά γλίτωσες, αγαπητή μου γράφουσα!
Τις άλλες δεν μπορείς να τις σώσεις,δεν είναι στην ευθύνη σου. Ο θύτης είναι αυτος που κακοποιεί, αυτός θα έχει την ευθύνη των πράξεών του στα θύματα του , λοιπόν.
Από μεγάλη απορία όμως, ποίο ήταν αυτό το πράγμα που σε εκανε να πεις “δεν πάει άλλο”;
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου Κιμ. Νομίζω το είπα σε ένα σημείο που ένιωθα ότι είχα πιασει πάτο. Είχα χάσει τον εαυτό μου. Ως τότε δεν είχα καταλάβει την πραγματική διάσταση του κινδύνου. Είχα επικεντρωθεί στη δουλειά μου, όπου τα πράγματα ήταν επίσης άθλια και θεωρούσα πως αν λύσω το επαγγελματικό, το άλλο θα μπορούσα να το λύσω οπότε ήθελα. Βλέποντας όμως πως δεν ήταν έτσι, άρχισα να απογοητεύομαι. Παράλληλα, το φλερτ με τον συμφοιτητή μου με έκανε να δω τι θα μπορούσα να έχω και τι χάνω κλεισμένη στο σπίτι από φόβο μη με δει κάποιος που θεωρούσε… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ απορώ που η δικηγόρος σε απέτρεψε απο αφαλιστικά μέτρα! Για ποιά άκρα μιλούσε, αυτά που είχε ήδη περάσει αυτός? Χαίρομαι που γλύτωσες ο άνθρωπος είναι επικινδυνος. Μια παραινεση σε όσες βιώνουν κατι παρόμοιο, υπάρχουν πολλές οργανώσεις γι αυτά τα θέματα για καθοδήγηση/συμβουλές ώστε να φύγετε με ασφάλεια.
Διαβάζω τόσο καιρο τα άρθρα το ένα μετα το άλλο και πραγματικά έχω μια απορία. Πόοοσοι πια μαλ@κες υπάρχουν ελευθέροι εκεί έξω, με προβλήματα συμπεριφοράς, ναρκισσισμού, κτητικότητας κ.ο.κ. Δηλαδή να περιμένω οτι η μειοψηφία μόνο είναι νορμαλ;
Επίσης εφόσον τους βλέπετε, γιατι αργά η γρήγορα όλοι δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, γιατί κάθεστε και τα ανέχεστε;;; (Δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που φοβάστε να του πάτε κόντρα )
Καθόμαστε και τα ανεχόμαστε γιατί μαλλλοοονν τα θέλει ο κ*λος μας (?)
Αφού διαβάζεις συνέχεια άρθρα,δεν έχεις διαβάσει για την συναισθηματική εξάρτηση που καταφέρνει ο θύτης με το θύμα του;
Καλησπέρα Fox! Δυστυχώς, έχω και αρκετές φίλες που έχουν τύχει κακοποίησης σε σχέση. Το “γιατί δε φεύγουν” το έλεγα συνέχεια πριν χτυπήσει και τη δική μου “πόρτα” και μετανιώνω πολύ ετεροχρονισμένα. Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Γιατί σε κάθε απόπειρα που έκανα να φύγω, εσφιγγε πιο ασφυκτικά ο κλοιός της παρακολούθησης και ξεκινούσαν οι απειλές ότι δε θα μπορώ να κάνω βήμα χωρίς τη σκιά του από πίσω μου. Γιατί ντρεπόμουν να πω σε οικογένεια και σε φίλους ότι ανέχομαι αυτή τη συμπεριφορά και έτσι αυτός “κολλούσε” και στους φίλους μου για να με παρακολουθεί. Γιατί σκεφτόμουν πως αν… Διαβάστε περισσότερα »
Τι να πω κοριτσια πραγματικα, ευχομαι να αλλαξουν καποια πραγματα και να μη φοβομαστε να μιλησουμε/ζησουμε. Δυστυχως ομως, δεν ξερω ποτε θα ερθει αυτη η σκ@τοωρα και αν ερθει ποτε…θεμα παιδειας ειναι; Και σε αλλη χωρα να πας,ναι μεν καπως διαφορετικη η αντιμετωπιση αλλα ταυτοχρονα τα ιδια παλι.
Δηλαδη τι? πρεπει να κανουμε το σταυρο μας να βρουμε εναν φυσιολογικο ανθρωπο , εκει φτασαμε?
(σορρυ για την καθυστερημενη απαντηση)
Αχ καλή μου. Λυπάμαι πολύ που το πέρασες. Έχω παρόμοια εμπειρία με χειριστικό και κακοποιητικό τύπο και αναγνώρισα σε πολλές καταστάσεις τον εαυτό μου. Είναι όπως το λες: χώνονται σαν κατσαρίδες σε όλες τις πτυχές της ζωής σου και δε μπορείς να τους ξεφορτωθείς με τίποτα. Φυσικά η ψυχολογική βία που σου έχουν ασκήσει πριν φτάσουν στη σωματική, σου τσακίζει την ψυχή. Κι εγώ θυμάμαι στον πρώτο μεγάλο καυγά, (αυτόν που κοιτάω τωρα εκ των υστέρων, ασφαλής, και σκέφτομαι ότι αν εκείνη τη στιγμή είχα φύγει, θα είχα γλιτώσει από πολλά, αλλά δε μπορούσα), μετά αισθανόμουν ανήμπορη να αντιδράσω πλέον.… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο που ξεφυγες, είναι κρίμα που το πέρασες αυτό και έχασες τόσο χρόνο από τη ζωή σου από ένα χοντρομ…α
Αλλά κάποιον που φτάνει να μας απειλεί και να μας κάνει σωματική ζημιά τον πάμε τέρμα, μήνυση για να έχει πρόβλημα να βρει δουλειά, αγωγή για να τσούξει η τσέπη και ασφαλιστικά για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
Δεν είναι θέμα φεμινισμού ή όχι αυτό, είναι θέμα ότι ..το νομικό σύστημα για κάποιο λόγο φτιάχτηκε, μην αφήνεις κανένα και καμμία να σε τραμπουκιζει έτσι.