Γεια σας είμαι μια από τις κοπέλες που είχαν γράψει κάποιες μέρες πριν ότι είναι πρωτοετείς φοιτητριες.
Ως πρωτοετής λοιπόν, έχω αρχίσει να γνωρίζω παιδιά για αρχή από το τμήμα μου. Το θέμα είναι ότι για κάποιο λόγο μπήκα πολύ δυναμικά σε μια παρέα που γνώρισα και που φάνηκε να με ήθελαν ( ήταν η παρέα κάποιου τον οποίο ξερω από το σχολείο και με τον οποίο περάσαμε και στην ίδια σχολη. Αυτός κατά κάποιο τρόπο με “έβαλε” κάπως στην παρέα ).
Νιώθω πως ήμουν ομως ιδιαιτέρως χαλαρή και από την πρώτη κιολας μέρα συμπεριφερομασταν σαν να γνωριζομασταν μπορεί και χρόνο με δυο τρεις της παρέας ( περισσότερο παραξενευομαι με μένα γιατί ειδικα στο σχολείο ήμουν ιδιαιτέρως απόμακρη, δεν έκανα αστειακια, ούτε πείραζα άτομα που δεν πολυηξερα και ως επί τω πλείστον είχα κιόλας μια μονο φίλη με την οποία ακόμα μιλαμε.) Με εκείνη όμως η σχέση μας εξελίχθηκε και χτίστηκε νιώθω κάπως πιο ομαλά.
Οχι έτσι όπως μου συνέβη με την παρέα αυτή τώρα στο Πανεπιστήμιο. Θέλω να πω ότι με την παρέα αυτή αρχίσαμε από τις πρώτες ώρες κιόλας της γνωριμίας μας τα αστεία, τα πειράγματα. Μεσα στις πρώτες δύο ημερες, ήρθαν και τα φιλιά και η αγκαλιές του αποχωρισμου όταν χωρίζουμε στο μετρό και φυσικά η παρέα μας στα διαλειμματα. Συν του ότι είμαστε όλοι και στο ίδιο τμήμα οπότε συνήθως καθόμαστε όλοι μαζι.
Μια συγκεκριμενη κοπέλα, νιώθω πως την γνωρίζω δεν θα πω χρόνια αλλά μηνες. Με αυτή πειραζομαστε αρκετά και κάποια στιγμή με δάγκωσε, ναι με δάγκωσε μαλακά στο μάγουλο, για να με πειραξει. Μου ήρθε λίγο ξαφνικό αλλά δεν μπορώ να πω ότι με πειραξε ακριβώς. Θυμάμαι πως της εδωσα νομίζω ένα φιλί στο μάγουλο για πλάκα και μετά της εσπρωσα μαλακά το κεφάλι και γελαγαμε. Προφανως, και υπάρχει κάποιες φορές αμηχανία μεταξύ της ομάδας, προφανώς και νιώθω ότι τρέχουμε λίγο ειδικά με την συγκεκριμένη κοπελα, προφανώς και δεν ξέρω αν όλα αυτά ειδικά το δάγκωμα πρέπει να το εκλαβω ως καταπάτηση του ιδιωτικού μου χωρου (είμαι πολύ μπερδεμένη ειδικά με αυτό), προφανώς και νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα γιατί δεν ήμουν ποτέ τόσο διαχητικη. Προφανως, και αναρωτιέμαι αν μια τετοια παρέα μπορεί να έχει μέλλον ή αν όλο αυτό είναι υποκριτικο.
Μου αρέσει ειλικρινά η παρεα. Χωρίς βέβαια να αποκλειω και την γνωριμία μου και γιατί όχι και την παρέα μου και με άλλα παιδιά. Μηπως ομως, τρέχουμε και πρέπει να μαζευτω λιγο; Δεν θέλω να με περάσουν και ασοβαρη ή δεν ξέρω και γω τι.
Και έχω και τους γονείς μου να με πρήζουν λίγο με το θέμα της μασκας λόγω τώρα όχι μόνο της έξαρσης του κορονοιου αλλά και του καρκίνου που έχει η μητέρα μου. Κατανοώ απολύτως το πρόβλημα της και είμαι πρόθυμη να βοηθήσω όσο μπορώ όπου μπορώ αλλά αυτό με την μάσκα που θέλει να την φοράω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο που λέει ο λόγος και το να κρατω διαρκώς αποστάσεις από ολους ( τα γνωστά δύο μέτρα) και όχι αγκαλιες, φιλια, χειραψίες δεν τα μπορώ αλλο. Με έχει κουράσει τόσα χρόνια. Τα ίδια και τα ιδια.
Οπότε, Και από ότι φαίνεται θα συνεχιστεί αυτό τουλάχιστον για κάνα χρόνο ακόμα.
Οπότε σκεφτομαι και συνεχώς τους γονείς μου όταν τους αγκαλιάζω για να αποχαιρετήσουμε και στην αίθουσα ακόμα την ώρα του μαθήματος όπου ούτε εκει, ούτε στο μετρό φοράω μάσκα.
Σας παρακαλω, πείτε μου τι να κάνω με όλα αυτα.
Ελπίζω να μην σας μπερδεψα με το κατεβατο μου και σας ζητώ συγγνώμη για τα τόσα πολλά που εγραψα.
Ευχαριστώ
Υ.Γ.: Γιατί η ζωή πρέπει να είναι τόσο περίεργη και δύσκολη ώρες ώρες; Νιώθω ότι μου είναι αδύνατο να καταλάβω τους ανθρώπους όσο και τα ίδια τα γεγονότα …
ΑΠΟ ΤΟΝ – Μπερδεμένη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αναγνώστρια μπερδεμένη αρχικά συγχαρητήρια για την επιτυχία σου, σου εύχομαι καλή επιτυχία. Ως προς το κείμενό σου, θα σου πω τα κάτωθι: Οοοοόλοι μα όοοοοοολοι όταν πρωτοπάνε στην σχολή, κάνουν παρέες με πολλά άτομα (συνήθως δεν διαρκεί παραπάνω από λίγους μήνες). Οπότε μην νιώθεις άσχημα για την εξωστρέφειά σου. Ζήστο. Οι φίλοι είναι λίγοι, οι παρέες πιο πολλές. Δεν σημαίνει πως εφόσον κάνετε παρέα θα καταλήξετε να έχετε ουσιαστική φιλία. Θα φανεί στο μέλλον. Αυτό που έκανε η κοπέλα προσωπικά με ξενίζει, ίσως γιατί εγώ κάνω παιχνιδιάρικα δαγκωματάκια μόνο στον σύντροφό μου. Νομίζω το ερμηνεύω ως κάτι πιο ρευστό, ενδεχόμενα… Διαβάστε περισσότερα »
Η πεθερά μου έχει καρκίνο. Σοβαρό και μη ιάσιμο, συν μια καρδιοπάθεια, συν κατι ψιλά εδω κι εκεί.
Προσφάτως νεαρότερο άτομο που μένει μαζί της ασθένησε απο covid κι οχι δεν γινόταν να είναι χωριστά. Αντί πανικού μίλησαν με ογκολόγο/καρδιολόγο, τους έδωσαν οδηγίες, κατευθύνσεις κι είχαν προετοιμαστεί ακόμα κι αν τελικά κολούσε. Υπήρξε μια εξαιρετική διαχείριση κι όλα λύθηκαν.
Δεν χρειάζεται πανικός, μιλήστε με τον/της θεράπων ιατρό, νομίζω θα σας καθοδηγήσει καλύτερα στο τι και πως απο κάτι αγνώστους στο internet. Ούτε η μητέρα σου να κινδυνεύει ουτε εσυ να σταματήσεις την ζωή σου απο φόβο.
Καταλαβαίνω πόσο κουραστικό είναι όλα αυτό και σίγουρα σε πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής δεν μπορείς να αποφύγεις τους άλλους ανθρωπους ή τους κλειστούς χώρους, αλλά πραγματικά θα σου στοιχίσει τόσο πολύ να φορέσεις μάσκα στο μετρό ή σε μια γεμάτη αίθουσα διδασκαλίας; Τι είναι πιο σημαντικό, η μητέρα σου ή να μην σε σχολιάσουν οι φίλοι σου. Καταλαβαίνω ότι ειδικά σε αυτή την ηλικία θα εκτεθείς και δεν μπορείς να αποκοπεις από τον κόσμο, αλλά όπου μπορεις κάνε και συ μια προσπάθεια να μειώσεις τις πιθανότητες να κολλήσεις κάτι όσο γίνεται.
Καταλαβαίνω την ανάγκη σ να ζήσεις τη φοιτητική ζωή αλλά όταν μιλάμε για λοιμώξεις σε καρκινοπαθείς πρέπει λίγο να συνυπολογίσουμε το είδος του καρκίνου αν παίρνει χημείο θεραπευτικά που ρίχνουν τα λευκά αιμοσφαίρια και μετά πρέπει να σκεφτείς ότι η οποιαδήποτε λοίμωξη κατά τη διάρκεια της θεραπείας μπορεί να οδηγήσει στο να μην δωθεί η θεραπεία σύμφωνα με το καθορισμένο πρόγραμμα που σε κάποιους καρκίνους μπορεί να επηρεάσει το προσδόκιμο.
Σε σχέση με την κοπέλα κ το δάγκωμα θα σου πρότεινα να εξερευνήσεις την πιθανότητα να κρύβεται διάθεση για φλερτ από πίσω.
Όσο για τη μαμά σου ενω κατανοώ την αγανάκτηση σου, είμαι της άποψης ότι όσο ζεις στο πατρικό πρέπει να σεβαστείς τον – δικαιολογημενο- φόβο της. Δυστυχώς ενώ για τους περισσότερους ο κορωνοίος πλέον είναι σαν ελαφριά γρίπη, για όσους έχουν εξασθενημενο ανοσοποιητικό μπορεί να καταλήξει σαν μια πολύ σοβαρή περιπέτεια και δε χρειάζεται να ρισκάρετε θεωρώ.
Ισως να σκεφτείς τη μετακόμιση αν όντως δεν αντέχεις άλλο.
Για την αμηχανία και το μπέρδεμα που νιώθεις με τη νέα παρέα θα ήθελα να σου πω το εξής: Καταλαβαίνω ότι είσαι εσωστρεφής και υπεραναλυτική, όμως επειδή είσαι τόσο νέα δεν ξέρεις ακόμα ότι κάθε παρέα διαμορφώνει διαφορετική δυναμική και κλίμα. Τυχαίνει λόγω προσωπικοτήτων, πως έτυχαν οι πρώτες συναναστραφές κλπ. Επίσης εσύ δεν είσαι μόνο έτσι. Εγώ μετά τα 27 μου έγινα σούπερ κοινωνική όταν έβγαινα έξω, παρόλο που συνεχίζω να είμαι εσωστρεφής, είχε να κάνει με το ότι λύθηκαν οι αναστολές μου και η αυτοσυναίσθησή μου. Η προσωπικότητα και η ζωή σου τώρα διαμορφώνεται, ξέρεις πόσα άτομα ανθίσανε μετά… Διαβάστε περισσότερα »