Σας γράφω την παρακάτω ιστορία, καθώς συγκρούστηκε η λογική μου με την ηθική μου και θα ήθελα μια άλλη ματιά. Πριν κάποια χρόνια μετακομίσαμε με τη γυναίκα μου σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας, και κάναμε και την κόρη μας εδώ, ετών 3 και κάτι σήμερα. Σε κάποια φάση πριν κανένα χρόνο, γνωρίσαμε μια άλλη οικογένεια Ελλήνων με ένα αγοράκι, ένα χρόνο μεγαλύτερο. Με τους γονείς κάναμε (και κάνουμε?) φοβερή παρέα και μιας και δεν έχουμε και πολλές, ήταν βάλσαμο. Ο μικρός τους όμως είναι επιθετικός. Από την αρχή που άρχιζαν να παίζουν τα παιδιά μεταξύ τους, είδαμε κάποια ανησυχητικά σημάδια: πέταγε πέτρες, έπαιρνε βέργες και γενικά είχε θέμα να ελέγξει τον θυμό του. Οι γονείς του φυσικά του φώναζαν – όταν ήταν καλόδιάθετος, έπαιζε πολύ καλά με την κόρη μας. Αλλά αν κάτι στράβωνε, η κατάσταση γινόταν άγρια και επικίνδυνη γρήγορα. Την πρώτη φορά που την έσπρωξε είπαμε ‘’συμβαίνουν αυτά’’. Την επόμενη φορά που της πέταξε χώματα είπαμε ‘’αστην να σκληραγωγήθει’’. Όταν όμως κάθε φορά κάτι γινόταν, αρχίσαμε να ανησυχούμε. Κάπου εκεί οι γονείς του μας πέταξαν ότι από το σχολείο τους έχουν συστήσει να πάνε σε κάποιο ειδικό και να τον πηγαίνουν περισσότερο στο πάρκο να ξεδίνει. Και τι έκαναν ; Πιο πολύ πάρκο, κανένας γιατρός. Αλλά είπα οκ, δεν κρίνω, παιδί άλλου είναι, ξέρει καλύτερα. Στα γενέθλια του παιδιού πήγαμε εμείς μόνο – εκεί ανακαλύψαμε ότι άλλα παιδιά δεν τον κάνουν κατ’ουσίαν παρέα εκτός του σχολείου. Στα γενέθλια της κόρης μας ήρθε, δεν μπορούσε να παίξει με τα άλλα παιδάκια και οι μαμάδες τους μας κάνανε παράπονα – πάλι θύμωσε, πάλι έσπρωχνε, επαιρνε όλα τα παιχνιδια και δεν τα εδινε πισω κτλ. Προσπαθήσαμε πολύ να συντηρήσουμε τη σχέση των παιδιών με προσκλησεις και βολτες, αλλά αφού η κόρη μας παραπονιόταν, διακριτικά, πήραμε τις αποστάσεις μας. Στο facebook βλέπω τη μαμά του να ποστάρει και σχολιάζει συνεχώς άρθρα που έχουν να κάνουν με «ενσυναίσθηση, αποδοχή, αγάπη» και πως είναι κατά του μαλώματος, επίπληξης στο σχολείο γιατί απομονώνει τον δράστη κτλ – νιώθω τον καημό της. Και γενικά πιστεύω πως πρέπει όλοι μας σαν κοινωνίες να βοηθάμε όλα τα παιδιά. Αλλά έγινε κάτι που με έφερε στα όριά μου… Αφού λοιπόν είχαμε κάπως απομακρυνθεί (διακριτικά, όχι επίσημα), και καθώς τα παιδιά πάνε στο ίδιο σχολείο, σε άλλες τάξεις όμως (λόγω ηλικιών), η κόρη μας άρχισε να μας λέει ότι την έψαχνε στο διάλλειμα και την χτύπησε. Πάλι την πρώτη, δεύτερη, τρίτη φορά είπαμε οκ, αλλά την τέταρτη , είπαμε να πάρουμε τηλέφωνο τη μαμά του, να ενημερώσουμε. Η απάντηση που πήραμε είχε ως εξής «δεν μου είπε κάτι / συμβαίνουν αυτά» για να καταλήξει ότι ‘’την χτυπάει επειδή έχει πληγωθεί που δεν κάνουν πλέον παρέα / πείτε στην κόρη σας να τον χαιρετάει όταν τον βλέπει για να νιώθει αποδοχή’’. Στην αρχή σκέφτηκα ‘’οκ, αν αυτό μας λύσει το πρόβλημα, δεν είναι και μεγάλη παραχώρηση, καθώς και αυτό παιδάκι είναι και φίλους δεν έχει’’. Μετά όμως ξέρετε τι σκέφτηκα ; victim blaming, ετών 3. Αρνήθηκα να πω στην κόρη μου πως φταίει που την χτυπάνε και πως οφείλει να χαιρετάει με το έτσι θέλω, κάποιον που της συμπεριφέρεται άσχημα. Της είπα μόνο ΑΝ θέλει, να λέει ένα γεια λόγω ευγένειας και αν δεν θέλει, να μην λέει τίποτα. Στη μαμά του είπαμε να το δει εκείνη και πως αν συνεχιστεί η κατάσταση, θα πάμε στη δασκάλα. Το θέμα του γιατρού δεν το θίξαμε (το θεωρώ πολύ σκληρό να πεις σε ένα γονιό ‘’τραβάτε στο γιατρό’’) αλλά από την άλλη, δεν φέρουν ευθύνη για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του γιού τους στα άλλα παιδάκια ; Ερώτηση : το χειριστήκαμε καλά ; Στην ανατροφή των παιδιών η συλλογική ευθύνη (κοινωνία/σχολείο/πολιτεία) βαραίνει περισσότερο από την γονεϊκή; Πιστεύω και εγώ στην ευγένεια και την ενσυναίσθηση και λυπάμαι για την κατάσταση (οι γονείς του, που κατά τα άλλα είναι συμπαθέστατοι, φαίνονται πολύ ζορισμένοι – αλλά κατά τα λεγόμενά τους, στον γιατρό δεν πάνε), αλλά όταν οι φάπες πέφτουν μονόπαντα, δεν μπορώ να εξηγήσω στην κόρη μου ότι πρέπει να κάθεται να τις τρώει, γιατί ένα άλλο παιδάκι ωριμάζει από την διαδικασία. Δεν ξέρω, είμαι μπλεγμένος.
-Victim blaming ετών 3
Πολύ καλά κάνατε.
Ναι, είναι victim blaming κατά ένα τρόπο, αφού κατά τη γνώμη της η κόρη σου προκάλεσε το ξύλο επειδή δεν ήταν ευγενική, αλλά αυτό που προσπαθεί να κάνει αυτή η γυναίκα, είναι να μεταφέρει οπουδήποτε αλλού την ευθύνη εκτός από εκεί που πρέπει, ή μάλλον, προσπαθεί να τη μοιραστεί με τους γύρω της.
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει χώρος ανάπτυξης για τα μη-τυπικά παιδιά. Χωρίς αμφιβολία. Όποιος διαφέρει, υποφέρει. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα βρει τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί της. Δεν μπορεί να το βρει μόνη της, και δεν θα περάσει από μόνο του.
Η δική σας ευθύνη είναι απέναντι στην κόρη της, η δική της ευθύνη απέναντι στον γιο της, και όλοι μαζί έχουμε ευθύνη απέναντι σε όλα τα παιδιά, και γι’αυτό υπάρχουν οι ειδικοί.
Το παιδάκι μπορεί να γίνεται επιθετικό λόγω της απόρριψης, όμως απορρίφθηκε και επειδή είναι επιθετικό, είναι το αβγό που κάνει την κότα και η κότα το αβγό. Είναι πέρα από τις γνώσεις και τις δυνάμεις των γονιών, χρειάζονται επαγγελματική βοήθεια, το θέμα δεν λύνεται με ευχές και ενσυναίσθηση. Αν δεν το βλέπουν, κακό στο παιδί κάνουν. Το ξέρουν ότι πρέπει να το πάνε σε ειδικό. Δεν χρειάζεται να τους το πεις εσύ, τους το είπε το σχολείο, τους το είπε ο πλέον αρμόδιος οργανισμός– και θα τους το ξαναπεί. Ελπίζω κάποτε να ωριμάσει μέσα τους η ιδέα και να το κάνουν, όσο το νωρίτερο, τόσο το καλύτερο για το παιδί.
Πιστεύω ότι η δασκάλα της κόρης σας πρέπει να ξέρει για το ξύλο που έφαγε το παιδί σας ανεξάρτητα με το ποιοι είναι οι γονείς του άλλου παιδιού, και χωρίς να είσαστε υποχρεωμένοι να ενημερώσετε τους γονείς του άλλου παιδιού ότι το είπατε στη δασκάλα (είναι καλύτερο να το κάνετε, υποχρέωση όμως δεν έχετε). Δεν βοηθάτε κανέναν αν δεν το πείτε.
Εσύ ακολουθείς το Α,μπα στο instagram;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κάποιες παρατηρησεις: 1. Η αποδοχή των μη-τυπικων παιδιών ξεκινα από τους ίδιους τους γονείς του παιδιού αλλά και από τους άλλους γονείς και τους δασκάλους. Εάν υπάρχει αποδοχή σε αυτό το επίπεδο είναι πολύ πιο πιθανόν τα τυπικά παιδιά να ακολουθήσουν το παραδειγνα και ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος και πιο συμπεριληπτικος. Δεν έχει άδικο που μιλά για αποδοχή. Αυτή η αποδοχή συνήθως απουσιάζει και από τους άλλους γονείς και τους δασκάλους. Εδώ απουσιάζει συχνά στα σχολια του Αμπα που είναι αμιγώς προοδευτικός χώρος. 2. Οι γονείς αυτοί έχουν αποδεχτεί όντως το παιδί τους; Το να συμπεριφέρεσαι σε ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζω παντα με πολυ ενδιαφέρον τα σχόλια σου στην σελίδα και ήθελα να σου πω ότι γεμίζει η καρδιά μου ζεστασιά από την αποδοχή και την ευγένεια. Μεγαλώνω μια Νευροτυπικη κόρη και στον λόγο μου δεν έχω προσπαθήσει ποτε για τίποτα περισσότερο από όσο να της διδάξω να προσφέρει και να δεχτεί αγάπη, σεβασμό και αποδοχή σε κάθε πλασμα αυτου του πλανητη. Σε παρα πολλες περιπτωσεις έχει αποχωρήσει από παρεα που συμμετέχει μη τυπικό παιδι εξαιτίας συμπεριφορών που γράφει ο γονιός παραπάνω. Σε άλλες έχει παίξει, έχει διασκεδάσει με την καρδιά της. Πριν λίγο καιρό μου είπε “μαμά προσεχε πως… Διαβάστε περισσότερα »
Μεγαλώνω κι εγώ ένα μη νευροτυπικό παιδί, οπότε θα σου πω από τη μεριά μου κάποια πραγματα. Η βία είναι μη αποδεκτή από όπου και αν προέρχεται. Είναι διαφορετικό το δείχνω κατανόηση από το ανέχομαι. Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο το να ζητάμε από παιδιά 3,4,5 χρονών να δείξουν κατανόηση (σε οποιονδήποτε) είναι αναπτυξιακά δυνατόν! Σε οποιοδήποτε παιδί λες ότι απομακρύνεται/αμύνεται/το λεει στη δασκάλα κλπ αναλόγως με το τι ζητούν οι περιστάσεις. Το αν θα εξηγήσεις σε δεύτερο χρονο για το αν ο Κωστάκης καταφεύγει στη βία γιατί δυσκολεύεται πχ να εκφραστεί αλλιώς είναι μεγάλη συζήτηση. Η οποία διαμορφώνεται αναλόγως… Διαβάστε περισσότερα »
Για αυτό ειναι τρομερά σημαντικό οι γονείς να απευθυνόμαστε σε ειδικούς και να ζητάμε συμβουλές για το πώς χειριζόμαστε συμπεριφορές των μη νευροτυπικών παιδιών μας. Και πώς να εξηγούμε στο σχολείο ή στο περιβάλλον μας πώς να αντιμετωπίζουν και αυτοί με τη σειρά τους τις συμπεριφορές αυτές. Και ως γονιός του “απέναντι” παιδιού μπορείς να ρωτήσεις το γονιό του μη νευροτυπικου φιλαράκου πώς είναι καλύτερο να αντιδράσεις και όχι να κάνεις του κεφαλιού σου, γιατί δεν ξέρεις τα λόγια σου και οι πράξεις σου πόσο θα τριγγάρουν ένα τέτοιο παιδί.
Ενδιαφέρουσα ερώτηση Και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι η ερώτηση ξεκινα από λανθασμένη βαση: 1. Η βία δεν δικαιολογείται από και προς κανένα. Το επιθετικό μη-νευροτυπικο παιδί εκφράζει με τη βία μια δυσφορία, υποφέρει. Και πρέπει να βρεθεί η βάση της ανάγκης που δεν ικανοποιείται και προκαλεί βία. Εξηγείται αλλά δεν δικαιολογείται και πρέπει να αντιμετωπιστεί. 2. Το τι τρώει ο καθένας δεν είναι θέμα κοινωνικής αποδοχής. Φυσικά ο κάθε γονιός θέλει να μεταλαμπαδευσει στο παιδί του μια υγιή σχέση με το φαγητό αλλα αυτό δεν γίνεται (πιστεύω) με απόλυτους κανόνες που λειτουργούν σαν νόμοι. Δηλ.… Διαβάστε περισσότερα »
@AllesGoed, για ακομα μια φορα τα λες υπεροχα. Συμφωνω με ολα.
Συμφωνώ και στις τελείες. Και να προσθέσω ότι δεν χρειάζεται διάγνωση για να φερθεί κάποιος γονέας/δάσκαλος όπως περιγράφεις παραπάνω. Είναι επιθετικό το παιδί, για χ, ψ, ω λόγους; Πρώτα ευθύνη της οικογένειας να ψάξει γιατί και να αποδεχτεί την κατάσταση, μετά να προσβλέπει στη βοήθεια των εκπαιδευτικών (που δεν είναι δεδομένη…αν δεν την έχουν, να κάνουν τις ανάλογες κινήσεις- να βρουν την κατάλληλη στήριξη) και τα παιδιά, όπως λες, ακολουθούν τελευταία, με το παράδειγμα των μεγάλων. Πάντως ας μην χρειάζεται να προσκομίσουμε κάποιο χαρτί για να περιμένουμε ανθρώπινη αντιμετώπιση.
Από τον τρόπο που το περιγράφεις φαίνεται ότι την ιδιότητα αυτή του “μη τυπικού” παιδιού (του συγκεκριμένου) την αντιμετωπίζεις ως μια σταθερή ιδιότητα. Τι σημαίνει καταρχάς μη τυπικό ; (Στο συγκεκριμένο παράδειγμα) Και τι θα πει ότι οι γονείς πρέπει να αποδεχθούν ότι είναι μη τυπικό; Από που προκύπτει η διάγνωση της μη τυπικότητες; Υπάρχει επίσης η εξής κυκλικοτητα. Γιατί είναι μη τυπικό το παιδί; Γιατί φέρεται με μη τυπικό τρόπο. Γιατί φέρεται με μη τυπικό τρόπο ; Γιατί είναι μη τυπικο.
Ναι η νευροδιαφορετικοτητα είναι σταθερή ιδιότητα. Οχι, δεν έβγαλα διαγνωση, αλλά τα συμφραζόμενα των δασκάλων και της μητέρας δείχνουν προς μια τέτοια κατεύθυνση. Τα διαγνωστικά κριτήρια επίσης βασίζονται σε συμπεριφορικες διαφορές. Δεν διαγιγνωσκεται η ΔΕΠΥ με μαγνητική τομογραφία ούτε με εξετάσεις αίματος. Άρα ναι ο μη-τυπικός τρόπος συμπεριφοράς εφόσον τικαρει αρκετά κουτάκια στα διαγνωστικά μοντέλα καταλήγει σε διαγνωση νευροδιαφορετικοτητας.
Βεβαίως και η νευροτυπικοτητα είναι σταθερή ιδιότητα αλλά κατάλαβα στο σχόλιο ότι με τον όρο τυπικότητα/ μη τυπικότητα περιγράφεις κάτι άλλο. Δεν κατάλαβα από πού προκύπτει η μη νευροτυπικοτητα, αν και πως έκαναν διάγνωση σε παιδι που δεν ήταν ούτε δύο ετών, ούτε πως το κατάλαβε και αν εννοούσε αυτό η δασκάλα ή η μητέρα του παιδιου.
Διάγνωση για αυτισμό π.χ. γίνεται από 18 μηνών. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, μάλιστα, συνιστά προληπτικό έλεγχο στην ηλικία των 18-36 μηνών. Οπότε όχι 2, βασικά 4 ετών που είναι τώρα το παιδί δεν είναι νωρίς. Επίσης οι δάσκαλοι δεν είναι χαζοί, ούτε μοιράζουν διαγνώσεις δεξιά κι αριστερά (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Δεν ξέρω για Γερμανία αλλά Ελλάδα ένας εκπαιδευτικός για να παραπέμψει το παιδί για ιατρική γνωμάτευση, το παιδί πρέπει να παρεκκλίνει σημαντικά του μέσου όρου και να μην έχει κατακτήσει βασικά αναπτυξιακά ορόσημα. Όπως λέει και πολύ πιο πετυχημένα από εμένα η AllesGoed είναι ableism να προσπαθούμε να φερθούμε σε… Διαβάστε περισσότερα »
Ο όρος ξεκίνησε από την αυτιστικη κοινωνία αλλα πλέον περιλαμβάνει και άλλες ιδιαιτερότητες όπως ΔΕΠΥ, Δυσπραξια,Δυσλεξία και διπολική διαταραχή. Κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι οι συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες αφορούν την Νευρολογία του ατόμου. Η διπολική διαταραχή είναι καινούρια είσοδος απ’οσο γνωριζω και έχει δειλά ξεκινήσει η κοινότητα τις πρώτα βήματα. Δεν είμαι πολύ ενημερωμένη σχετικά.
Όντως, δεν ήξερα ότι ο όρος νευροδιαφορετικοτητα χρησιμοποιείται πχ και για άτομα με διπολική διαταραχη. Αυτό που βλέπω όμως στα σχόλια, είναι ότι πολλά άτομα, αναφέρονται στο παιδάκι ως “μη νευροτυπικο” (δεν ξέρω σε ποια διαταραχή ακριβώς αναφέρεται ο κάθενας). Ε, αυτό δεν προκύπτει από κάπου και υπάρχει λόγος που οι διαγνώσεις γίνονται από εξειδικευμένους γιατρούς και όχι από δασκάλους. Δεν έχουμε αρκετά δεδομένα για τη συμπεριφορά του και ακόμη και αν υπάρχει υπόνοια λόγω συμπεριφοράς, για κάποια διαταραχή από τους δασκάλους, δεν γνωρίζουμε αν όντως πρόκειται για διαταραχή και τι διαταραχή είναι αυτή. Δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο το… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω Xris λεω ξεκινάει από το Αμπα. Μετά την ανακάλυψη του εσωτερικευμενου μισογυνισνου καιρός να ασχοληθούμε να τον εσωτερικευμενο μισαναπηρισμο (ableism). Όπως ζητάμε συμμάχους στον ανδρικό πληθυσμό έτσι ζητάμε συμμάχους σε προοδευτικούς μη-αναπηρικους χώρους. Είναι όμως δύσκολη πιστα: Όπως η ζωή της γυναίκας αξίζει όσο και η ζωή άντρα έτσι και η ζωή ενός μη-νευροτυπικου αξίζει όσο η ζωή ενός νευροτυπικου.
@AllesGoed, τώρα με αναγκάζεις να συμφωνήσω μαζί σου για δεύτερη φορά μέσα στο ίδιο σου το σχόλιο. Όπως τα λες ακριβώς.
Διάβασα πάλι χθες εκεινη την ερώτηση από τη γιατρό και την κοπέλα με διπολική διαταραχή και μου ανέβηκε πάλι το αίμα στο κεφάλι γι’αυτό και ίσως η διάθεση ακτιβισμού!
@AllesGoed, και εγω την διαβασα ξανα και τσιτωσα! Την ειχε βαλει η Λενα στο fb νομιζω.
Υπέροχο σχόλιο και ανάλυση AllesGoed απ όσα καταλαβαίνω συμφωνω απόλυτα. Μια ερώτηση που έχω γενικά πάνω στο θέμα αν μπορεί να μου απαντήσει κάποιος (αν τπαρχει απάντηση δλδ) επειδή κυριολεκτικά δεν είμαι σχετικός περί αυτών, είναι το πως μπορούμε να μιλάμε για μη τυπικό παιδί, και κατά συνέπεια μη τυπικό άνθρωπο. Υπάρχει τυπικό παιδί και κατά συνέπεια τυπικός άνθρωπος; Όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί, και όλες οι ζωές τόσο διαφορετικές. Μπορούμε να μιλήσουμε για μη τυπικότητα ενός παιδιού χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στην οικογένεια, και βασικά που εντάσσεται η μη τυπικότητα; Υπάρχουν παιδάκια που δεν είναι βίαια αλλά κάνουν αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ καλή ερώτηση. Κοίτα υπάρχει το μοντελο της ιατρικης/παθολογίας και το μοντελο της διαφορετικότητας.
Ένα πολύ καλό άρθρο που τα εξηγεί ωραία είναι αυτο:
https://neurocosmopolitanism.com/throw-away-the-masters-tools-liberating-ourselves-from-the-pathology-paradigm/
Και -οχι να το παινευτω- αλλά είχα την τιμή να γράψω και εγώ ένα σύντομο άρθρο στο Αμπα για αυτό το θεμα:
https://ampa.lifo.gr/featured/ti-akrivos-einai-i-neyrodiaforetikotita/
@AllesGoed, και να το παινευτεις παντως δεν θα σε παρεξηγησουμε. Εβαλες δακρυα στα ματια μου. Μπραβο σου. Για ολα.
Εν τω μεταξύ, όσοι λένε ότι “παιδιά είναι και θα παίξουν και λίγο ξύλο” είναι αυτοί που μόνο τα παιδιά τους δέρνουν τα άλλα. Εγώ λοιπόν επειδή έχω ένα παιδί που έχει μάθει να μιλάει με ευγένεια στους άλλους, όταν παραφέρεται του το επισημαίνω επί τόπου και έχω αποφασίσει όταν κάποιος του φέρεται άσχημα να τον προστατεύω επίσης επί τόπου. Αν ο άλλος γονιός αφήνει το παιδί του να ξεδίνει πάνω στα άλλα παιδιά, θα υποστεί τις συνέπειες. Κι εμένα ο γιος μου είναι 3,5 και δεν έχει χτυπήσει άλλο παιδί. Ακόμα και όταν τον χτυπάνε προσπαθεί να απομακρυνθεί. Είμαι… Διαβάστε περισσότερα »
Ημουν αυτο το παιδακι. Ήμουν παντα η πιο μικρη και πολυ συχνά με χτύπαγε το αντιστοιχο αγορακι των οικογενειακών φιλων. Εγινε με διάφορα αγοράκια οχι μονο με ενα. Μια φορα μπηκε η μανα μου στο δωμάτιο και ειδε το αγορακι να μου κοπαναει το κεφαλι στο πόμολο. Προφανως και σταμάτησε εντελως τις επαφες ως οικογενεια, αλλα και γενικά. Μετα παλι στο προνηπιο μαλλον ημουν η πιο καλοβολη και με τη γραμμη της υπευθυνης του προνηπιου, εκανα παρεα με ενα παιδι με ειδικες αναγκες. Οταν λεω με τη γραμμη, εννοω οτι εκεινη ερχοταν και τον εβαζε διπλα μου καθε φορα και… Διαβάστε περισσότερα »
πω πω. λυπάμαι πολύ ρε συ. καλά έκανε η μαμά σου. δεν πιστεύω ότι έπρεπε να σε αφήσει μόνη σου να το αντιμετωπίσεις.
Πάντως σε περίπτωση ιδιωτικού που γνωρίζω για παιδάκι δημοτικού που είχε τάση να δαγκώνει μετά τις πρώτες συστάσεις για μην γίνει χαμός απο τους υπόλοιπους γονείς με κάποιο (μάλλον υποχρεωτικό) τρόπο το παιδί έκανε συνεδρίες με παιδοψυχολόγο του σχολείου μαζί με τους γονείς. Το λυπηρό είναι οτι με τη νέα σχολική χρονιά αλλαξαν σχολείο.
Μόνο που τα διάβασα σφίχτηκε η καρδιά μου.
Είμαι ΥΠΕΡ στη συμπεριφορά της μάνας σου. Και μπράβο της.
Πρώτα απ’όλα μπράβο σας που μαθαίνετε στη μικρούλα οτι το ξύλο δεν είναι αποδεκτό για κανένα μα κανένα λόγο. Φυσικά και οι γονείς του άλλου παιδιού προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τον κανακάρη τους λέγοντας τις γνωστές και μη εξαιρετέες δικαιολογίες του στυλ “παιδιά είναι, θα παίξουν και ξύλο” “συμβαίνουν αυτά” κτλ. Έχουν αφήσει το παιδί τους ανεξέλεγκτο και αγνοούν τον ελέφαντα στο δωμάτιο πιστεύοντας οτι έτσι το βοηθάνε. Όμως μόνο κακό του προκαλούν και αντίστοιχα ξεσπάει στους άλλους.
Μια περίπτωση που το ξύλο είναι αποδεκτό, είναι η περίπτωση αυτοάμυνας. Δηλαδή δεν θα πω και στο παιδάκι να κάτσει να τις φάει. Και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει, το 2χρονο έχει μάθει να επιβάλλεται/τραβάει την προσοχή με αυτή την συμπεριφορά (και με την βοήθεια των γονιών του)
Το σιγοντάρουν πολύ οι γονείς, δε γίνεται να τους λένε ότι το παιδί τους έχει τέτοια συμπεριφορά κι εκείνοι να το σφυρίζουν αδιάφορα ότι “έλα μωρέ παιδί είναι, γίνονται αυτά”. Καταλαβαίνω ότι δε θέλουν να το μαλώνουν (δεν είναι ευχάριστο έτσι κ αλλιώς να μαλώνεις το παιδί σου), όμως δεν είναι και λύση να το αφήνεις να κάνει ο,τι θέλει χωρίς συνέπειες
@angus, Θα συμφωνήσω με την sally. Η αυτοάμυνα στα παιδιά δεν είναι να χτυπήσουν αλλά να φύγουν και να ζητήσουν βοήθεια από τους δασκάλους, γονείς, ενήλικες. Ποτέ δεν πρέπει να είναι αποδεκτό το ξύλο.
Συμφωνώ ότι είναι ευθύνη της επίβλεψης. Το σχόλιο αναφερόταν στο ότι “Το ξυλο δεν είναι ποτέ αποδεκτό”. Ε, κάποιες φορές είναι. Εννοω ότι δεν θα θεωρήσω απαράδεκτη την ενέργεια του άλλου παιδιού να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
Olivia νομίζω ότι οι γονείς έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης στη συμπεριφορά του παιδιού, ο παιδοψυχολόγος ή αναπτυξιολόγος πρώτα τους γονείς βλέπει και στους γονείς δίνει κατευθύνσεις για να βοηθήσουν το παιδί. Προφανώς και όλοι έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και το χαρακτήρα τους. Δεν είναι απαραίτητο ότι ο γονιός δεν βάζει όρια, μπορεί ο τρόπος που το κάνει να μην είναι ο κατάλληλος.
Φυσικά και είναι υπεύθυνοι οι γονείς όταν ενώ γνωρίζουν το πρόβλημα και έχουν παράπονα από τους δασκάλους αλλά και από τους άλλους γονείς , εκείνοι αδιαφορούν. Κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και κάνουν πως δεν βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα περιμένοντας να λυθεί μαγικά. Το ότι το αφήνουν ανεξέλεγκτο προκύπτει από το κείμενο , από τις καρπαζιές που τρώνε τα άλλα παιδιά και κυρίως από την άρνηση να ψάξουν το θέμα με έναν γιατρό. Η στάση τους είναι ότι εθελοτυφλούν και αυτό είναι πολύ άσχημο πρώτον γιατί το παιδί τους πληρώνει το τίμημα της απομόνωσης από τον περίγυρο και δεύτερον… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι θα το πάω παραπέρα και θα πω ότι μερίδιο ευθύνης έχει και το σχολείο. Εδώ φαίνεται ότι το παιδάκι έχει ένα πρόβλημα και δεν του παρέχεται βοήθεια. Κι αυτό μια μορφή κακοποίησης είναι. Δηλαδή αν είχε το παιδί κάθε μέρα δύσπνοια και πήγαινε με συριγμό στο σχολείο και οι γονείς αρνούνταν να το πάνε στο γιατρό δεν θα έπρεπε να επέμβει κάποιος? Και έχουν την τύχη να ζουν σε μια χώρα όπου τα παιδιά θεωρούνται ιερές αγελάδες και προστατεύονται από 1000 μεριές. Και η περίθαλψη και οι γιατροί είναι όλα δωρεάν. Και απορώ πώς δεν έχουν πάρει ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Lillyfee, δεν ξέρω για Γερμανία, Ελλάδα πάντως δεν μπορεί να επέμβει η πρόνοια για τέτοιες περιπτώσεις.
Γρανίτα, μπορώ να το φανταστώ δυστυχώς αυτό για την Ελλάδα. Η ερώτηση αναφέρεται στη Γερμανία όμως και εκεί έχει το Jugendamt ευτυχώς μεγάλη δύναμη και τέτοιες περιπτώσεις υπάγονται στη δικαιοδοσία του.
Ε μην το τραβάμε τώρα τόσο ότι το παιδί που δεν είναι ούτε 2 ετών έχει πρόβλημα σε βαθμό που να θεωρείται κακοποίηση.
angus 4 είναι το παιδί όχι 2 και η άρνηση παροχής ιατρικής βοήθειας είναι κακοποίηση.
Ολίβια, δεν το ξέρω, αλλά τους συνέστησαν από το σχολείο (ψυχ)ιατρική επίσκεψη, ώστε να ξεκαθαριστεί αν υπάρχει κάποιο θέμα. Και από τα γραφόμενα, το πρώτο που θα πρότεινα κι εγώ (ως γιατρός) και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, που έχουν εμπειρία με παρόμοιες συμπεριφορές (αν διαβάσεις τα υπόλοιπα σχόλια) θα ήταν μια επίσκεψη σε ένα παιδοψυχίατρο.
Άρα ως γιατρός ξέρεις ότι χωρίς διάγνωση από γιατρό δεν κάνουμε υποθέσεις.
Έστω , μην κάνουμε διάγνωση ότι το παιδί χρήζει ιατρικής βοήθειας και το κακοποιούν.
Angus, κι εσύ σαν καθημερινός σχολιαστής εδώ μέσα οφείλεις να ξέρεις ότι δεν παραποιούμε τα γραφόμενα κάποιου. Και το λήγω εδώ.
Κάτσε βρε Lillyfree. Έγραψες στην αρχή ότι το παιδί υφίσταται κακοποίηση, επειδή έχει πρόβλημα και δεν του παρέχεται βοήθεια. Στη συνέχεια έγραψες ότι δεν ξέρεις ότι τίθεται ιατρικό ζήτημα. Λίγο πιο κάτω έγραψες ότι τους συνέστησαν από το σχολείο ψυχιατρική επίσκεψη και θα πρότεινες και εσύ , ως γιατρός. Και σου λέω ότι, εφόσον είσαι γιατρός ξέρεις ότι δεν κάνουμε χωρίς διάγνωση υποθέσεις. Γιατί στο αρχικό σου σχόλιο έγραψες ότι οι γονείς έχουν ευθύνη, αφού το παιδί χρήζει βοήθειας και δεν του παρέχεται. Τελικά χρήζει ή δεν χρήζει ; Υφίσταται κακοποιηση ή δεν υφίσταται;
Angus, απαντώ γιατί έχει αλλάξει το ύφος σου. Το παιδί παρουσιάζει συμπεριφορά που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Το προτείνω εγώ, χωρίς να είμαι ειδικός, και το σχολείο του, όπου σίγουρα έχουν δει και εκατοντάδες παιδιά και καταλαβαίνουν πιο εύκολα αν κάτι δεν πάει καλά. Οι γονείς αρνούνται την περαιτέρω διερεύνηση και συνεπώς, αν επιβεβαιωθεί κάτι, την περαιτέρω θεραπεία. Σαφώς φέρουν ευθύνη οι γονείς.
Και ΚΑΘΕ γιατρός μπορεί φυσικά να παραπέμψει κάποιον και να ζητήσει εκτίμηση από άλλη ειδικότητα.
Μάλλον δεν θες να καταλάβεις.
Olivia εφ όσον οι δάσκαλοι είδαν οτι το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς και συνέστησαν γιατρό φταίνε οι γονεις που δεν τους άκουσαν. Αντί να το πάνε σε γιατρό το πάνε στο πάρκο να “ξεδώσει”, που το ξεδίνω γι αυτό είναι να χτυπάει τα άλλα παιδάκια. Φταινει οι γονεις γιατί στρουθοκαμηλίζουν.
Είναι περίπλοκη η συμπεριφορά ενός παιδιού αλλά το να μην την αποδέχονται οι γονείς και να λένε “φταίει η κόρη σας που δεν τον χαιρετά” το εντείνει. Ισως να μην αφήνουν ανεξέλεγκτο το παιδι αλλά το πρόβλημά του σίγουρα
Και σε ποιους να ρίξουμε το φταίξιμο, στον περίπτερα στη γωνία;
@Olivia Το παιδί έχει μη αποδεχτή συμπεριφορά (δεν την αποδέχεται το σχολείο και δεν την αποδέχονται οι συνομήλικοί του). Η Victim blaming περιγράφει την συμπεριφορά του και ως επικίνδυνη προς την κόρη της. Το σχολείο πρότεινε εξέταση από ειδικό και αυτοί το αγνοήσανε. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ. Όταν τρέχει το καζανάκι και δεν μπορείς να το φτιάξες στους 5 μήνες καλείς υδραυλικό, όταν βλέπεις ότι το παιδί σου δεν κοινωνικοποιείται σε οποιοδήποτε περιβάλλον (σχολείο, πάρκο, πάρτι με άγνωστα παιδιά, παρέα με φίλη του) τότε κάνεις κάτι, το πας σε έναν αναπτυξιολόγο, σε ένα παιδοψυχίατρο, έστω σε μια γιαγιά να το… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, αυτό που μπερδεύουν την ενσυναίσθηση με την θέση ορίων στο παιδί, κάποιος πρέπει να τους το εξηγήσει. Έχουν την απαίτηση από όλους γύρω τους να φέρονται στο παιδί τους σαν ξεχωριστή χιονονιφάδα. Εμ, όχι
Συνέβη ακριβως το ιδιο στο γιο μου στο δημοτικό. Συμμαθητης του, επιθετικός και υπερκινητικός, χτυπούσε ολα τα παιδια και κανενα δεν τον εκανε παρεα. Εγω συμβουλευσα το παιδι μου, οτι αν θελει, να αρχισει να παιζει μαζι του (δευτερα δημοτικου) γιατί ετσι μπορει να ηρεμησει και να νιωσει καλυτερα. Μεγα λαθος. Ο γιος μου ετρωγε ξυλο. Μια φορα τον χτυπησε πολύ ασχημα μπροστα μου (υπουλα του εδωσε μια πολύ δυνατη μπουνια στην πλατη). Το παιδι το δικό μου, οντας παντα μεγαλοσωμο, ειχε διδαχθει να μη σηκωνει χερι πρωτον γιατι δεν χτυπαμε τα αλλα παιδια αλλα και γιατι φοβομασταν οτι αν… Διαβάστε περισσότερα »
Παιδί μου όμορφο, θέλω να του τσιμπήσω το μαγούλι πες του. Είναι ο ήρωας μου… ❤️
Απλώς στην περίπτωσή σας μιλάμε για παιδι 10 ετών και στην ερώτηση για παιδί 1.5-2 ετών. Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε με ίδιο τρόπο τις συμπεριφορές και του παιδιού, και των άλλων παιδιών. Η προτροπή για ειδικό ήταν από το σχολείο, δεν υπήρξε κάποια διάγνωση από ειδικό.
αν δεν κανω λαθος υπηρξε γιαυτο και υπηρχε ειδικός σχολικος συμβουλος συνεχεια διπλα στο παιδι. Το κοριτσακι στην ερωτηση ειναι 3+, προφανως καμια περιπτωση δεν ειναι ιδια, το “προβλημα” του γιου μου αρχισε στα 6+, απλα εδωσα το παραδειγμα για να δειξω οτι δεν ειναι κατι ασυνηθιστο απο τη μία, απο την άλλη ότι σαφώς το κοριτσακι δε θα πρεπει να κανει παρεα με ενα παιδακι που τη στεναχωρει
Ενδιαφέρον ότι χρησιμοποιείτε τις λέξεις κοριτσάκι/παιδάκι αναφερόμενη σε κοριτσάκι/αγορακι
Η αξιολόγηση που γίνεται από το ΚΕΣΥ βασίζεται και στην παιδαγωγική έκθεση του εκπαιδευτικού της τάξης ή και της ειδικής αγωγής αν υπάρχει στο σχολείο ή ακόμη και του εκπαιδευτικού που κάνει ενισχυτική στο παιδί (έχω παραπέμψει παιδί που το έκανα ενισχυτική στο ΚΕΣΥ και η δασκάλα της τάξης έγραψε την παιδαγωγική έκθεση σε συνεργασία με μένα). Φυσικά και ο εκπαιδευτικός δεν βγάζει πορίσματα αλλά είναι κοινό μυστικό ότι πολλά παιδιά θα έπρεπε να φοιτούν σε άλλο πλαίσιο (Τμήμα Ένταξης, Παράλληλη Στήριξη, Ειδικό Σχολείο) και οι γονείς απλά αρνούνται να επισκεφτούν ΚΕΣΥ. Οπότε πράγματι η σύσταση για ειδικό σχολείο δίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και δεν είναι όλα τα αυτιστικά παιδιά για ειδικό σχολείο και φυσικά θέλει συνεχή συνεργασία σχολείου και οικογένειας. Θέλει όμως και πίεση από όλους προς το κράτος για έγκαιρη και ολοκληρωμένη στελέχωση των σχολείων, προσλήψεις ειδικών, δημιουργία νέου και εξειδικευμένου υλικού (και για τα σχολικά εγχειρίδια ισχύει αυτό). Κυρίως όμως θέλει να υπάρχει μια υποχρεωτικότητα για τους γονείς που δεν συμμορφώνονται με τις ανάγκες των παιδιών τους. Η αξιολόγηση από το ΚΕΣΥ πρέπει να είναι υποχρεωτική αν παραπέμπει ο εκπαιδευτικός ή και η ΕΔΕΑΥ. Η συμμετοχή σε σχολικά προγράμματα (π.χ. πρόληψης bulling) και συνεργασία με άλλους φορείς πάλι να… Διαβάστε περισσότερα »
Δυστυχώς στα ΚΕΣΥ και στα δημόσια ιατροπαιδαγωγικά υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και ειδικά στα ΚΕΣΥ των μεγάλων πόλεων τα ραντεβού αργούν πολύ.
εχεις απολυτο δικιο ετσι ηταν, παράλληλη στηριξη, αυτη ειναι η σωστη ορολογια. Για το ειδικο σχολειο, δεν εχω καλή πληροφορηση αν η συσταση προήλθε μονο απο το σχολείο ή και από αρμόδιο οργανο. Αυτο που με λυπει πολύ, ειναι οτι το παιδι αυτο ποτέ δεν ηρεμησε, συνεχισε εως και το περας του δημοτικου να επιδεικνύει την ιδια συμπεριφορα και το έγραψαν σε αλλο γυμνασιο κ οχι σε αυτο που θα πηγαιναν ολοι οι αλλοι συμμαθητες του. Δεν γνωριζω γιατι. Αυτο που αντιλαμβανομουν εγω ειναι αρνηση των γονιων να δουν καταματα το ζητημα, όπως περιγράφηκε και στην ερώτηση. Πολύ στεναχωρο
Διαβάζοντας τα σχόλια βλέπω πολλές αναφορές σε “μη νευροτυπικο παιδιά” . Εδώ πχ ο/η sot αναφερεται σε ένα υπερκινητικό παιδάκι. Από πού προκύπτει η μη νευροτυπικοτητα; Και τι ακριβώς εννοούμε ; (Μιας και ο όρος δεν είναι επίσημος ιατρικός όρος και χρησιμοποιείται για να περιγράψει άτομα στο φάσμα του αυτισμού , έχω χάσει κάτι; )
Για το αγόρι της ερώτησης λέω, όχι για το παράδειγμα της sot
Το χειριστήκατε άψογα και μπράβο για την ψύχραιμη ματιά σας. Ενα τόσο μικρό παιδί δεν μπορεί να έχει την ευθύνη για τις συμπεριφορές των άλλων, δεν μπορείς να του φορτώσεις στην πλάτη ένα “πρεπει να συμπεριφέρεσαι έτσι για να μη γίνει αυτό” και δεν αναφέρομαι μόνο στο victim blaming. Στην κόρη σας πρέπει να τονίσεις επίσης ότι σε τέτοια περιστατικά πρέπει να πηγαίνει άμεσα στη δασκάλα της. Η δασκάλα είναι υπεύθυνη για την ισορροπία στο σχολείο, οι γονείς στο περιβάλλον εκτός σχολείου. Δεν ξέρω πόσο θάρρος και ανοιχτή επικοινωνία έχετε με τους άλλους γονείς, αλλά αν έχεις ενέργεια μπορείς να… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητέ γράφοντα, κατανοώ την ενσυναίσθησή σου απέναντι στο άλλο παιδί, αλλά πίστεψέ με δε το βοηθά καθόλου αυτό. Ναι, έχει δίκιο η Λένα, χώρος ανάπτυξης για τα μη-τυπικά παιδιά, αλλά εδώ μπαίνει ένα μεγάλο αλλά. Το πιστεύω ακράδαντα (τουλάχιστον από την επαγγελματική μου εμπειρία-ίσως κάνω και λάθος) όσο οι γονείς εθελοτυφλούν και αρνούνται να παραδεχτούν τις δυσκολίες του παιδιού, οι παρεμβάσεις από τους άλλους (σχολείο, ακόμη και ιδιώτες θεραπευτές) θα έχουν μικρό αντίκτυπο. Το παιδί χρειάζεται διεπιστημονική υποστήριξη, αλλά επίσης χρειάζονται και οι γονείς υποστήριξη. Η οικογένεια είναι σύστημα. Όταν ένα μέλος της έχει δυσκολίες (και ειδικά όταν μιλάμε για… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά έχω φτάσει στο αμήν με απόψεις τύπου “μην κάνεις επίπληξη στο παιδί”!!! Δηλαδή τι περιμένουν ότι θα έρθει η θεία φώτιση στο νήπιο και θα καταλάβει από μόνο του; Φυσικά η επίπληξη να είναι με καλό τρόπο (και όχι γαύγισμα και φωνές) και να εξηγείς στο παιδάκι γιατί είναι κακό αυτό που έκανε. Καλά κάνατε για κόψατε και πολύ αργήσατε! Γιατί το κοριτσάκι που μαθαίνει ότι και να το δείρουν δεν χάλασε και ο κόσμος, αύριο αν βρεθεί σε κακοποιητική σχέση πώς θα προστατεύσει τον εαυτό του; Γιατί όταν σας λέει ότι δεν θέλει να κάνει παρέα με κάποιον… Διαβάστε περισσότερα »
Έχοντας υπάρξει μάνα παιδιού που το χτυπάνε και μάνα παιδιού που χτυπάει (το ίδιο παιδί…το ένα έφερε το άλλο), έχω να πω ότι το σκέφτεστε σωστά, πράξατε καλά και η άλλη μαμά έχει άδικο. Δεν είναι εύκολο αυτό που περνάει, σίγουρα, αλλά έχουν επιλέξει ως γονείς τα εύκολα γι’αυτους στοιχεία από το αφήγημα της ενσυναισθησης, παραβλέποντας τα δύσκολα και εν τέλει διαστρεβλώνοντας εντελώς το νόημα. Δεν βοηθανε το παιδί τους σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, μην πηγαίνοντας σε ειδικό, λέγοντας “έτσι είναι, τον αποδεχόμαστε”. Και φυσικά δεν μπορούν να περιμένουν από τα αλλα παιδιά να κάνουν πέρα τα δικά τους συναισθήματα… Διαβάστε περισσότερα »