Πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου για κάτι κακό που έκανα;

Πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου για κάτι κακό που έκανα σε κάποιον που αγαπάω; Ντρέπομαι πολύ και νιώθω κακός άνθρωπος. Νιώθω ότι δεν αξίζω σαν χαρακτήρας γιατί έκανα κάτι που εγώ η ίδια καταδικάζω και δεν ξέρω αν θα συγχωρούσα κάποιον που μου το έκανε αυτό. Ακόμα κι αν το πρόσωπο αυτό με έχει συγχωρήσει ή τουλάχιστον έτσι λέει, εγώ δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανα κάτι τέτοιο. Ντρέπομαι ακόμα και να σου πω τι είναι αυτό και νιώθω ότι αν γινόταν γνωστό θα με θεωρούσαν όλοι κακιά. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου καλό άνθρωπο που σέβεται τους άλλους και είχα(έχω άραγε ακόμα;) κάποιες αρχές. Έλεγα ότι δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και φέρθηκα έτσι αλλά όπως και να έχει αυτό δεν δικαιολογεί την πράξη μου. Νιώθω ότι πρέπει να τιμωρηθώ για να εξιλεωθώ. Θα μείνει για πάντα να στιγματίζει την ζωή μου; Πώς έρχεται η εξιλέωση;

Έκανες λοιπόν κάτι κακό, και όλη σου η ζωή τώρα περιστρέφεται γύρω από αυτό. Ο άνθρωπος που του έχεις κάνει κακό σε έχει συγχωρήσει ή τουλάχιστον έτσι λέει, αλλά εσύ δεν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, γιατί έχει αλλάξει ξαφνικά όλη σου η κοσμοθεωρία: μπορείς να είσαι και κακός άνθρωπος. Δεν είσαι αγία, ξεπέρασες τα προσωπικά σου όρια, τους ηθικούς σου φραγμούς και έκανες κάτι που μάλλον, από τα λόγια σου υποθέτω, όποτε το έκαναν κάποιοι άλλοι, δεν σκεφτόσουν δεύτερη φορά ώστε να τους κατηγορήσεις για το πόσο κακοί/ ανήθικοι/ άμυαλοι είναι. Αυτό, αν ισχύει, δεν στο αναφέρω κατηγορητικά, αλλά σαν μια υπενθύμιση, πως το κακό βρίσκεται εντός του καθένα μας. Δεν ωφελεί λοιπόν πάντοτε ο αποτροπιασμός, όταν μαθαίνουμε πως κάποιος ξεπέρασε τον δικό μας ηθικό κώδικα.

Τα καλά νέα είναι ότι είναι οκέι να έχεις και αυτή την πλευρά. Μόνο να σε ωφελήσει μπορεί αυτό που συνέβη, να μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου, και να δώσεις διαστάσεις που δεν είχες σκεφτεί πρότινος. Η εξιλέωση πιστεύω θα έρθει όταν αποδεχτείς την ανθρώπινη σου φύση. Όταν κάνουμε κάτι κακό, λειτουργούμε με διάφορους τρόπους, αλλά πολύ σπάνια με τον μόνο εποικοδομητικό τρόπο, που είναι να δεχτούμε ότι οι αδυναμίες μπορούν να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια που δεν γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε να πατήσουμε.

Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσεις την πράξη σου, δεν χρειάζεται να την πασπαλίσεις με ζάχαρη ή να αναζητήσεις ευθύνες αλλού. Δέξου ότι έχεις ελαττώματα και έχε στο νου ότι κάθε μέρα είναι ένας διαρκής αγώνας το καλό κομμάτι του εαυτού μας να υπερπηδήσει το σκοτεινό. Η ηθικολογία, και η τάση να μετράμε ποιος είναι στο τέλος ο καλύτερος, γενικά δεν είναι εποικοδομητική όσον αφορά την ανθρώπινη ψυχολογία.

Και μια τελευταία σκέψη, επειδή λες πως αν έλεγες τι έχεις κάνει, όλοι θα σε θεωρούσαν κακιά: Αν όλοι μάθαιναν αυτό που έκανες και σου έλεγαν «έλα μωρέ και τι έκανες, αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία», αυτό θα σε έκανε να νιώθεις καλύτερα; Αν ναι, κακώς. Όταν κάνουμε κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να πληγώσει κάποιον άλλον, τότε μόνο η μεταξύ μας σχέση είναι αυτή που διακυβεύεται. Με την ίδια λογική, αν όλοι σε θεωρούσαν κακή ή καλή από ένα μεμονωμένο περιστατικό, η γνώμη τους θα είχε την ίδια αξία, δηλαδή καμία. Σπανίως οι άνθρωποι είναι μόνο κακοί ή μόνο καλοί, προσωπικά είμαι της γνώμης πως τα άκρα φλερτάρουν με την ψυχοπαθολογία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News