Σου γράφω για κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν είμαι καλός άνθρωπος και θα σου αναφέρω τις δύο περιπτώσεις που με έχουν βάλει σε αυτή την αμφιβολία. Στη γειτονιά μου υπάρχει κάποια γυναίκα που έχει ψυχολογικά προβλήματα και καθημερινά ακούγεται να ουρλιάζει, να στριγγλίζει, να βρίζει ή να ζητάει βοήθεια γιατί τη σκοτώνουν. Αυτό συνήθως συμβαίνει μία φορά κάθε μέρα, όχι σε σταθερή ώρα, και μπορεί να κρατήσει και μία ώρα. Το Χειμώνα που τα σπίτια είναι κλειστά δεν ακούγεται αλλά από το Μάιο-Σεπτέμβριο (δηλ. για 5 μήνες) που έχουμε ανοιχτά τις μπαλκονόπορτες ακούγεται πολύ έντονα. Την πρώτη φορά που την άκουσα πριν από 2 χρόνια, νόμιζα ότι πραγματικά κινδύνευε και ότι ίσως ήταν θύμα οικογενειακής βίας. Βγήκα στο μπαλκόνι για να εντοπίσω από που ακουγόταν και μου έκανε εντύπωση ότι δεν είχε βγει κανένας άλλος από τη γειτονιά (είχε λίγους μήνες που είχα μετακομίσει σε αυτό το διαμέρισμα). Δεν μπόρεσα να καταλάβω από που ερχόταν οι φωνές και ξαναμπήκα μέσα. Όταν αυτό άρχισε να επαναλαμβάνεται κατάλαβα γιατί δεν είχε ευαισθητοποιηθεί κανένας άλλος γείτονας. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για την κατάσταση της αλλά το θέμα είναι ότι με εκνευρίζει. Κατανοώ ότι δεν το κάνει επίτηδες αλλά με εκνευρίζει που κάθε μέρα πρέπει να ακούω τους παραλογισμούς της και να αναγκάζομαι εκείνη την ώρα να βάλω την τηλεόραση ή μουσική για να μην την ακούω ενώ θα προτιμούσα να διαβάσω ένα βιβλίο ή και να μην κάνω τίποτα χαλαρώνοντας. Η άλλη περίπτωση είναι ότι μένω κοντά σε νοσοκομείο που έχει παράρτημα του ΟΚΑΝΑ. Καθημερινά οι ναρκομανείς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα έχουν κάνει στέκι τους τα πεζοδρόμια που είναι μπροστά και απέναντι από το νοσοκομείο καταλαμβάνοντας τα. Για να περάσεις από εκεί πρέπει να κατέβεις στο δρόμο και να περπατήσεις ανάμεσα στα αυτοκίνητα ή να κάνεις ολόκληρο κύκλο πηγαίνοντας από το επάνω τετράγωνο. Να περάσεις ανάμεσα τους είναι σχεδόν αδύνατο γιατί κάποιοι κάθονται κάτω και πρέπει να περάσεις κυριολεκτικά από πάνω τους. Στην προηγούμενη γειτονιά που ζούσα ήταν να ανοίξει ένα κέντρο ΟΚΑΝΑ πριν από χρόνια και είχαν ξεσηκωθεί οι κάτοικοι. Τότε σκεφτόμουν ότι είναι πολύ σκληροί και τι τους πειράζουν που θα έρχονται οι χρήστες απλά για να πάρουν τη μεθαδόνη τους. Τώρα αναρωτιέμαι αν θα συστρατευόμουν μαζί τους στις διαμαρτυρίες γιατί με θυμώνει που κάθε φορά που περνάω από εκεί κινδυνεύω να με πάρει παραμάζωμα κανένα αυτοκίνητο. Και δεν μπορώ να πάω από αλλού γιατί εκεί είναι η στάση του λεωφορείου μου. Το θέμα μου και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι τι μπορώ να κάνω (προφανώς και υπάρχουν «λύσεις») αλλά αν είναι σωστό που νιώθω έτσι. Θεωρητικά πρέπει να είμαστε συμπονετικοί και με κατανόηση αλλά όταν πρέπει να υποστούμε κάτι σε καθημερινή βάση δεν ξέρω πόσο είναι δυνατό. Είμαι κακιά ή είναι ανθρώπινο να με πειράζουν και να με εκνευρίζουν όλα αυτά;
Η καλοσύνη και η κακία είναι δύο έννοιες σχετικές και εξαρτώνται κατά πολύ από τον ηθικό κώδικα που έχει ο καθένας. Κάποιος θα θεωρούσε εντελώς φυσιολογική και ανθρώπινη τη στάση σου και κάποιος άλλος θα σε θεωρούσε κακιά. Μας παρουσιάζεις δε ένα μόνο κομμάτι του χαρακτήρα σου, δηλαδή από αυτό δεν θα ήταν δόκιμο να βγάλει κάποιος συμπεράσματα. Αν μπορούμε κλινικά να ορίσουμε την κακία, θα έλεγα ότι είναι μια κατάσταση που συναντάται στην αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, αλλά μπορεί να συναντηθεί και στη ναρκισσιστική, δεν ξέρω αν βρίσκεις κοινά στοιχεία με τα συμπτώματα αυτών των διαταραχών.
Αυτό που μπορώ να σου πω, είναι μια σκέψη που έχω, η οποία ενδεχομένως δίνει και μια ερμηνεία για τη γενικότερη κοινωνική απάθεια που συγκλονίζει στις μέρες μας. Θεωρώ λοιπόν ότι οι παρεκκλίνουσες από τη νόρμα συμπεριφορές (όπως αυτές που αναφέρεις στα παραδείγματα σου), είναι περισσότερο ανεκτές σε ανθρώπους που έχουν ψυχικά αποθέματα. Πάρε για παράδειγμα το εξής: Έχουμε έναν πάρα πολύ καλό φίλο που αγαπάμε, αλλά λόγω κάποιου συγκεκριμένου προβλήματος (κατάθλιψη, επιπλεγμένο πένθος, άλλες ψυχικοί νόσοι) αρχίζει και δυσλειτουργεί, και αυτή η συμπεριφορά εμμένει με τα χρόνια, χωρίς να βελτιώνεται. Αν τον κάνουμε πέρα είμαστε κακοί άνθρωποι ή απλά δεν έχουμε τις ψυχικές δυνάμεις να αντέξουμε αυτό που βιώνει; Όταν εσύ θέλεις να μην βλέπεις ή να μην ακούς τη δυστυχία (τοξικοεξαρτημένοι/ η κυρία με την ψυχική νόσο) είσαι κακός άνθρωπος ή απλά δεν αντέχεις αυτό που δεν είναι στο χέρι σου να διαχειριστείς; Και λες πως λύσεις υπάρχουν. Μα ποιες θα ήταν αυτές οι λύσεις, τις οποίες θα μπορούσες να εφαρμόσεις εσύ; Να φοράς ωτοασπίδες για να μην ακούς την κυρία ή να επιστρέφεις από άλλον δρόμο όπως λες. Αλλά αυτό πως θα σταματούσε τη δυστυχία που αναπνέει δίπλα σου και την οποία, κατά πως φαίνεται, δεν μπορείς να την αντέξεις;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν είμαστε οσιομάρτυρες για να πρέπει να αντέξουμε τη δυστυχία για να μη μας πούνε κακούς ανθρώπους. Η καθημερινή δόση δυστυχίας και παρακμής σιγά σιγά συνηθίζεται, όπως όλα και μια μέρα γίνεσαι Μιθριδάτης, δεν σε αγγίζει. Μπορείς να το πας έτσι, αν θέλεις. Αλλά στις συγκεκριμένες περιπτώσεις δυστυχώς δεν περνά κάτι από το χέρι σου για να αλλάξουν τα πράγματα. Είναι θέματα οικογένειας και πολιτείας. Αν μπορείς να φύγεις, φύγε.
Δεν νομίζω πως είναι θέμα ξεβολέματος, αλλά συμφωνώ πως δεν είναι και ότι δεν αντέχει τη δυστυχία. Ναι χρειάζεται περισσότερο ενσυναίσθηση και σεβασμός στις ιδιαιτερότητες του άλλου κάποιες φορές, αλλά το ίδιο απαιτούμε και για τον εαυτό μας και καλά κάνουμε. Στο πρώτο παράδειγμα η γυναίκα προφανώς έχει κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα, αλλά από την άλλη δεν είναι υποχρεωμένη όλη η γειτονιά να το ανέχεται. Η γυναίκα αυτή προφανώς χρειάζεται βοήθεια, αλλά δεν ξέρει κανείς τις συνθήκες ζωής των υπολοίπων και τί προβλήματα πρέπει κι αυτοί να διαχειρίζονται καθημερινά και αν έχουν τα ψυχικά αποθέματα να υπομένουν την παράνοια ενός άγνωστου.… Διαβάστε περισσότερα »
δήθεν αυτό που λέω είναι πως ναι όλοι στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι, με τις ίδιες δυκολίες και θα έπρεπε όλοι να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, όπως και υποχρεώσεις. Το ότι η κρατική μέριμνα υπολειτουργεί είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να παλέψουμε να αλλάξει. Η ανοχή μας δεν βοηθά σε τίποτα, δεν είναι μόνο εκείνοι που δυκολεύονται. Σίγουρα η γράφουσα θα μπορούσε να κάνει το τετράγωνο, αλλά θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και ένας ηλικιωμένος, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα, τα παιδιά που πάνε στο σχολείο; Κάθε μέρα; Αυτή είναι η λύση, αυτό θα βοηθήσει τους ναρκωμανείς… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχει μόνο το δίπολο καλός/κακός (που είναι κ σχετικό εδώ που τα λέμε). Υπάρχει και το αναίσθητος/ενσυναισθητος. Αυτό με τα ψυχικά αποθέματα κ το τι αντέχει ο καθένας αφορά δικά του προβλήματα, της οικογένειας του, την δική του καθημερινότητα. Δεν αφορά ανθρώπους προ πολλού περιθωριοποιημένους που σου απασχολούν την καθημερινότητα από πολύ λίγο έως καθόλου. Κρίμα
Οπου υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση χρηστών, υπάρχει και το έγκλημα. Ας μην εθελοτυφλούμε. Φυσικά και πολλοί από τους χρήστες που είναι μαζεμένοι έξω από τα κέντρα απεξάρτησης θέλουν να θεραπευθούν. Πολλοί όμως περιμένουν τον άνθρωπό τους. Οι κάτοικοι πέριξ του Πεδίου του Αρεως δεν είναι αναίσθητοι και κακοί. Απλά αντιδρούν σε μια κατάσταση που υποβαθμίζει την καθημερινότητά τους και μπορεί να τους θέσει σε κίνδυνο.
Το ότι αυτοί οι άνθρωποι, με ψυχική νόσο αλλά και τοξικομανείς πρέπει να ενταχθούν με κάποιον τρόπο στην κοινωνία και εσύ αυτό δεν το βλέπεις, δεν ξέρω εάν χαρακτηρίζεται κακία, ή κάτι άλλο.
Τραγικές καταστάσεις.
Κακιά δεν θα σε χαρακτήριζα, αγανακτισμένη ίσως (εσύ και πολλοί άλλοι).
Η πολιτεία μόνο πολιτεία δεν είναι όταν αδυνατεί να φροντίσει για ΟΛΟΥΣ τους πολίτες.
Δε μου βγάζει κακία η σκέψη σου, αλλά μικροαστισμό. Ο λόγος που σε ξεβολεύει η συνύπαρξη με αυτά τα άτομα είναι γιατί το Κράτος φροντίζει να περιθωριοποιεί/γκετοποιεί/ιδρυματοποιεί τους “απόβλητους” της κοινωνίας, έτσι έχεις μάθει να ζεις στην κανονική σου πραγματικότητα, και να αγνοείς την πραγματικότητα όπως είναι. Για ποιά δυστυχία μιλάμε; Γιατί να σε στεναχωρεί η κατάσταση των μη κανονικών συμπολιτών σου; Πως μπορείς να επιβάλλεις τους κανόνες σου σε ένα παράφρον άτομο; Ή μαθαίνεις να συνυπάρχεις μέσα στην κοινωνία μαζί του ή το κλείνεις σε ίδρυμα.
*να διευκρινίσω, ότι δεν αναφέρομαι στη δυστυχία που βιώνουν τα ίδια άτομα, αλλά στο ότι η δική σου λύπηση δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, πόσω μάλλων όταν συνοδεύεται από αποστροφή του βλέμματος. Όσοι έχουν στο κοινωνικό τους περιβάλλον τέτοιες περιπτώσεις ξέρουν ότι το τελευταίο που βοηθά είναι να νιώθουν εξιολύπητοι.
Δε θα ελεγα οτι εισαι κακιά απο αυτα που μας λες.Εγω αν ημουν στη θεση σου θα το σκεφτομουν πολυ καλα να μετακομισω απο το διαμερισμα και να παω καπου αλλου οπου δεν θα ζω ολα αυτα που γραφεις.Μηπως πρεπει να το σκεφτεις κι εσυ? Αν γινεται δηλαδη.Γιατι αν δε γινεται οκ απλα θα βρεις καποιον τροπο να προσαρμοστεις σε ολο αυτο που περιγραφεις και να σε αφηνει ανεπηρεαστη. Κοιταξε,στη ζωη μας καλο ειναι να εχουμε μια ηρεμια καθημερινοτητας οσο αυτο ειναι εφικτο γιατι μακροπροθεσμα μετα προκυπτουν προβληματα. Σκεψου πολυ καλα τι θελεις και πως περνας ακριβως στην κατασταση που… Διαβάστε περισσότερα »