Αυτοί που φεύγουν κουνούν μαντήλια λέει ένας στίχος…και καλά λέει! Όσες φορές και αν έζησα αποχωρισμούς πόνεσα το ίδιο και συνειδητοποίησα το αμετάκλητο του πράγματος. Συμπέρανα μετά από καιρό ότι δε συνηθίζεται. Κάθε φορά το ίδιο κενό.
Πρώτα ήταν ο μεγάλος αποχωρισμός, η μητέρα των μαχών. Βαλίτσες φορτωμένες όρεξη και όνειρα. Το σενάριο κλασσικό και πολυφορεμένο. Μπουμπούκι 18ετών, καλοαναθρεμμένο, αποχωρεί από την πατρική στέγη για σπουδές σε άλλη πόλη. Από όνειρα άλλο τίποτα, αλλά το κενό του αποχωρισμού της οικογένειας, πρόκληση για μένα, πάντα στην άκρη του μυαλού. Μιλάμε για άνθρωπο που δήλωνε ότι φίλους έχει και δε χρειάζεται άλλους. Θρηνούσα μέσα μου που τους έχανα, αλλά η ζωή προχώρησε. Ένας αποχωρισμός που συνηθίστηκε αναίμακτα. Στα 18 σου, όλα είναι πιο εύκολα. Γρήγορα η μελαγχολία έσβησε, γνώρισα νέα πρόσωπα, πολύ διαφορετικά απο μένα και έκανα τη φοιτητική παρέα που όλοι θα ήθελαν για τα χρόνια τους στο πανεπιστήμιο. Εξάλλου, ήξερα πως όταν ήθελα να δω παλιούς φίλους και οικογένεια ένα αεροπλάνο μακρυά ήταν για μένα. Τα μάζευα και έφευγα. Είχα αφήσει πίσω τον πρώτο δυνατό έρωτα και αισθανόμουν μόνο τη νοσταλγία του κάπου κάπου. Και ανάμεσα σε ποτά, βραδιές με επιτραπέζια και ατέλειωτες συζητήσεις με τις αδελφές ψυχές που γνώρισα, τον έχασα και έχασα και την επιθυμία να γυρίζω κάθε τόσο στα πάτρια εδάφη για αυτόν. Εκεί πήγαινα πια μόνο όταν επιθυμούσα σχολικές φιλίες και οικογένεια.
Τα χρόνια περνούσαν. Το πανεπιστήμιο ήταν για μένα αυτό που απο μικρή μου έλεγαν…ένα μεγάλο σχολείο. Έμαθα να ζω μόνη, να βασίζομαι στον εαυτό μου, να με προσέχω και κυρίως να ζυγίζω ποιούς έχω γύρω μου. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν ονειρεμένα και αυτό το χρωστάω στους υπέροχους φίλους μου. Ξενύχτια μεθυσμένα, ατέρμονες κουβέντες με φίλους, επιτυχημένες εξεταστικές και ομαδικό διάβασμα τα θυμάμαι όλα πεντακάθαρα τα τέσσερα υπέροχα χρόνια. Με έμαθαν να σκέφτομαι, να συζητάω και να αγαπώ. Μου έφεραν φίλους που κράτησα και ένα μεγάλο έρωτα, όπως αυτοί που υπάρχουν στις ταινίες με ευτυχισμένο τέλος. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με έμαθαν, πως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αξίζουν την παρέα μας και που ξεχνούν γρήγορα τα όσα καλά τους έχεις δώσει.
Στο τέλος των χρόνων αυτών, ήρθε η πρώτη δύσκολη στιγμή και ένιωσα πάλι το γνώρισμο συναίσθημα: Η Ελλάδα έδιωχνέ τους φίλους μου και εγώ τους αποχαιρετούσα έναν έναν. Ο φοιτητικός κύκλος είχε κλείσει. Κλάματα και το ίδιο κενό κάθε φορά που κάποιος από την παρέα έφευγε από την πόλη που σπουδάζαμε. Μπορεί να κρατούσαμε επαφή αλλά τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Το γνωστό κενό εμφανιζόταν ξανά μέσα μου. Εγώ συνέχιζα με σπουδές και δουλειά στην πόλη των σπουδών μας, αλλά αυτό δεν ήταν επιλογή για όλους. Αγαπηθήκαμε και δεθήκαμε αλλά βαλίτσες και αεροδρόμια έστελναν κάθε μέλος της -πάλαι ποτέ- παρέας σε διαφορετικό σημείο του πλανήτη.
Έπρεπε να προσαρμοστώ στο ότι θα τους έβλεπα μόνο σε διακοπές και εκδρομές 2-3 φορές το χρόνο. Ενώ ήδη την αγαπημένη από το πανεπιστήμιο φίλη μου, έχω να τη συναντήσω 5 χρόνια. Όσο κι αν υπάρχει facebook και θέληση, η καθημερινότητα είναι διαφορετική. Τα χρόνια συνέχισαν αμείλικτα, μεγαλώναμε. Αναγκάστηκα να ανοίξω ξανά, για δεύτερη φορά το μυαλό μου και να δώσω την ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους να έρθουν κόντα μου. Το είχα ανάγκη. Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι υπάρχει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Μπορούσα με τον καλύτερο μου φίλο να ξαπλώνουμε στο χαλί του σαλονιού μου και να τα πίνουμε συζητώντας μέχρι το ξημέρωμα σαν να τον ήξερα απο μωρό, εντελώς φυσικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Κόντρα σε όλα τα στερεότυπα που θέλουν τέτοιου είδους φίλιες να καταλήγουν διαφορετικά. Αργότερα διαπίστωσα ότι οι φιλίες από τη δουλειά δεν είναι τόσο ξενέρωτες όσο νόμιζα φοιτήτρια και αυτή η πρώτη σκέψη με αποζημίωσε και μου χάρισε ευχάριστες παρουσίες και πραγματικά όμορφους ανθρώπους.
Παράλληλα με όλα αυτά ήρθε για μένα ένας ακόμα (μα πόσοι είναι άραγε;) αποχαιρετισμός. Ο μεγάλος μου έρωτας ήταν έτοιμος μετά από πολλές σπουδές, να χαραμίσει μήνες από την κοινή μας ζωή υπηρετώντας τη μαμα…πατρίδα! Αυτό για μένα στάθηκε αδιανόητο, όσο κι αν ήταν λογικό. Ένιωθα πως χάνω το στήριγμα μου, τη γη που πατάω. Συνηθισμένη ως εκεί που δεν πάει στην κοινή ζωή, παρά το δυναμικό του χαρακτήρος μου και τη φαινομενική ανεξαρτησία που είχαμε στη σχέση μας, σκεφτόμουν ότι αυτός ο αποχωρισμός πήγαινε πολύ. Έκεινη τη μέρα της αναχώρισης του έκλαιγα απο το πρωί. Πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Το ίδιο βράδυ, μια πολύ αγαπημένη μου φίλη, κέρδος κι έκεινη των ευλογημένων φοιτητικών χρόνων, με έσυρε κυριολέκτικα να βγούμε για να “ξεχαστώ”. Δεν ξεχάστηκα το βράδυ εκείνο και το σπίτι μου ήταν άδειο. Ωστόσο και πάλι στάθηκα στα πόδια μου και προσαρμόστηκα. Μεγάλη ικανότητα η προσαρμογή τελικά και οι καλοί φίλοι βάλσαμο.
Τα επόμενα χρόνια συνάντησα κι άλλους αποχωρισμούς. Μπορώ να πω απέκτησα εμπειρία στο να αποχαιρετώ άνθρωπους που αγάπησα ή που εκτίμησα. Διδάχτηκα ότι το χειρότερο στους αποχωρισμούς είναι ότι χάνεις την καθημερινότητα του άλλου. Δε συνηθίζεται και κάθε μικρή σου συνήθεια σου θυμίζει τον αποχωρίσαντα. Περιμένεις να τον δεις στα γνώριμα μέρη. Σε αγαπημένα στέκια, σε αναγνωστήρια και τον εκτιμάς διαφορετικά Σου λείπει κάποιο κομμάτι από το παζλ της καθημερινότητας. Η συνήθεια είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο που αξίζει ειδική μνεία. Μετά μαθαίνεις ότι το καλύτερο για τους φίλους σου είναι να είναι εκείνοι ευτυχισμένοι, όπου κι αν βρίσκονται. Και μαθαίνεις να ανταλλάζεις τηλεφωνικά τα νέα σου. Ευτυχώς, είναι πολλά τα μέσα σήμερα και μόνο αν θέλει κάποιος να χαθεί χάνεται. Φιλίες που άρχισαν και τέλειωσαν βεβιασμένα, λόγια που δεν ειπώθηκαν και συνήθειες που άλλαξαν, συμπεριλαμβάνονται όλα στο μεγάλο κομμάτι του αποχωρισμού. Αλλά η ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοιους. Ευτυχώς, νιώθεις τουλάχιστον χαρούμενος που πρόλαβες να τους γνωρίσεις. Το ότι πόνεσες που έφυγαν δείχνει πόσο τυχερός είσαι που τους είχες. Πόση τύχη να περιτριγυρίζεσαι από αγαπημένους ανθρώπους. Για να τους χαιρετάς, μοιράστηκες πρώτα τις στιγμές σου κι ας μη θες ξανά να κάνεις μόνος, όσα έκανες παρέα τους. Οι συνήθειες αλλάζουν κι αυτοί έχουν πάντα τη θέση που κέρδισαν στην καρδιά και στο μυαλό σου.
Και να ‘μαι τώρα εδώ, συνειδητοποιημένη παρά ποτέ, να παντρεύομαι σε ένα μήνα τον έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων, το μεγαλύτερο δώρο του Πανεπιστημίου σε μένα, με κουμπάρο έναν από τους υπέροχους φίλους που μου χάρισαν τα χρόνια εκείνα της αθωότητας. Σίγουρη πια πως οι αποχωρισμοί είναι κομμάτι της ζωής μας και πως για την αγάπη, η απόσταση είναι απλώς ένας ακόμα αριθμός, όταν υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν. Είθε τη μέρα εκείνη να πιούμε στο αντάμωμα όλοι οι αγαπημένοι και να μεθύσουμε από χαρά…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Παιδιά ένα λεπτό. Γιατί να μην το μοιραστεί; Γιατί θα πρέπει εδώ μέσα να διαβάζουμε μόνο για προβλήματα και ανθρώπινο πόνο; Μια γυναίκα στάθηκε τυχερή στη ζωή της, και θεωρεί αποχαιρετισμούς ζωής, τους φοιτητικούς και θέλει να τους μοιραστεί. Γιατί όχι; Ο καθένας εδώ, νομίζω, γράφει τις σκέψεις του. Αν δεν προσβάλλει κανέναν με βρισιές, ευθείες ή καλυμμένες, ας γράφει τη δική του αλήθεια, όποια και αν είναι. Αυτό που σκέφτεται. Δε θα λογοκρίνουμε την καλή τύχη και την καλή ζωή. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός προς τον άλλον. Ο καθένας εδώ καταθέτει αυτό που έχει να πει. Άλλα θα πω… Διαβάστε περισσότερα »
Αναποφάσιστη, επίτρεψε μου να μοιραστώ τη δική μου σκέψη, όσο διάβαζα το κείμενο σου, που δεν έχει να κάνει με αποχαιρετισμούς. Τι ωραία ζωή που έζησες. Πόσο ζηλεύω, πόσο θα ήθελα να ζούσα κάπως έτσι. Δε φθονώ, η ζήλια μου έχει μέσα θλίψη, θλίψη για τα χαμένα χρόνια. Εγώ από τα 14 μπαινόβγαινα σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους, πάντα με τεράστια αποτυχία. Ακούω ανθρώπους να λένε πόσο δε μετανιώνουν για όσα έκαναν, όλα είναι δικά μου, λένε. Εγώ μετανιώνω για το 90% της ζωής μου, μέχρι πριν λίγα χρόνια. Μια ρουτίνα ζωής, αυτό μόνο θέλω πια. Έκανα σχεδόν ό,τι τρέλα μπορεί… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας το. Βέβαια εμένα αυτή η άγνοια κινδύνου για το πόσος πόνος υπάρχει στη ζωη ,ενώ κάποιες φορές μου φαίνεται σχεδόν συγκινητική και χαριτωμένη, σήμερα με εκνεύρισε. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί,σίγουρα πάντως ζηλεύω κι εγώ τις ανέμελες ζωές που δεν έχουν εκτροχιαστεί ποτέ.
Να σου πω πριν μέχρι λίγα χρόνια και μένα θα με εκνευρίζε. Όταν έχεις κάνει τους μεγάλους τους αποχαιρετισμός, τους μόνιμους που με θολωμενο βλέμμα στέκεσαι να σε συλλυπηθουν οι συγγενείς και φίλοι και σου λένε κουράγιο και δεν ξέρεις που να το βρεις. Πως θα πας στη δουλειά μεθαύριο, πως θα προσποιηθεις ότι η ζωή συνεχίζεται χωρίς αυτούς. Για ποια ζωή μιλαμε. Μια αλλη ζωη, εντελως διαφορετικη απο την χθεσινη. Πως μπορεί να είναι η ίδια αλλωστε; Πώς μπορείς να είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Και πόσο μα πόσο δύσκολα όταν αυτός που αποχαιρετάς είναι νέος, τόσο νέος. Αλλά να… Διαβάστε περισσότερα »
Ίσως επειδή οι μέρες έχουν περίσσιο πόνο πραγματικών απωλειών…
Όπως και να ‘χει, ας πούμε και ένα καλά στέφανα κι η ώρα η καλή στην Αναποφάσιστη που τη μαυρίσαμε, μιας και δεν φταίει που δεν έχει βιώσει μεγάλα δράματα.
Μακάρι η ζωή να φερόταν σε όλους μας έτσι όμορφα.
Παιδιά σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας! Ένιωσα οτι θέλω να μοιραστώ κάτι που για μένα ήταν όμορφο και αφήνει έναν αισιόδοξο τόνο. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι οτι αμέσως θεωρήθηκε ότι δεν έχω ζήσει τους αμετάκλητους αποχαιρετισμούς… δυστυχώς για μενα έζησα το 2008 τον πιο αμετάκλητο αποχωρισμό που βίωσα ποτέ μου. Έχασα απο ατύχημα δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και αυτο με διελυσε. Ωστόσο, επέλεξα να μην αναφερθω καθόλου σε αυτό για προσωπικούς λόγους. Αυτό για τις παρανοήσεις ότι δεν έχω δει τα χειρότερα. Δυστυχως τα είδα κ εγω όπως εσείς όπως και τόσοι άνυρωποι γύρω μας. Αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Ε εντάξει όταν “χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου” μ ένα φανταρικό τι να συμπεράνει ο αναγνώστης για τα βιώματα σου αγαπητή αναποφάσιστη;;
Ειλικρινά δε φταις καθόλου εσύ, απλά το κείμενο έχει μια ελαφρότητα η οποία ενώ υπό άλλες συνθήκες θα φαινόταν ίσως και χαριτωμένη, με τον πόνο και τους αληθινούς αποχωρισμούς των τελευταιων ημερών είναι απλά απαγορετική. Κακο το timing.
Εντάξει πολύ drama queen το κείμενο και από τον τίτλο φανταστήκαμε τα χειρότερα. Τέτοιους αποχαιρετισμούς σου εύχομαι να έχεις πάντα!
Θα συμφωνήσω απολύτως. Αποχαιρετισμοί ανθρώπων που τους παίρνει μακριά ένα λεωφορείο ή ένα αεροπλάνο, δεν σημαίνουν το τέλος. Είναι η ζωή που προχωράει μπροστά.
Ελπίζω να είσαι πολύ μικρή alert.Έβαλε και το φανταρικό μέσα η γλυκούλα ,θα τον είχαν ένα τριμηνάκι σε κανένα Γρεβενό και μετα θα τον στειλαν οπου ήθελε.Τρομερό.
Θα συμφωνήσω με τα προηγούμενα σχόλια. Ο τίτλος δεν ταιριάζει στο όλο κείμενο. Είναι μια όμορφη σύντομη παρουσίαση της αξιοζήλευτης ζωής σου (κακά τα ψέματα, ζήλεψα κι εγώ λιγάκι). Ο αποχαιρετισμός του φαντάρου, όμως, μου φαίνεται παραήταν υπερβολικός. Πάντως, μακάρι αυτού του είδους οι αποχαιρετισμοί να υπήρχαν μόνο!
Όταν θα αρχίσεις να αποχαιρετάς ανθρώπους για πάντα- σου εύχομαι να αργήσει πολλά πολλά πολλά χρόνια η στιγμή αυτή, αλλά είναι αναπόφευκτο- τότε θα θυμάσαι με αγάπη και τρυφερότητα τους αποχαιρετισμούς για το φανταρικό και τις σπουδές. Αν και δεν καταλαβαίνω τι σε ώθησε να μοιραστείς αυτό το κείμενο, χαίρομαι που αναγνωρίζεις την αξία των φίλων, των στιγμών και μακάρι να είσαι πάντα περικυκλωμένη από αυτούς που αγαπάς.