Ειμαι 32 χρονων και δουλευω στον δημοσιο τομεα της υγειας. Ενω ειμαι καλη στη δουλεια μου, παρατηρω πως η κουραση και η χαμηλη μισθοδοσια και το γεγονος πως δεν υπαρχει αναγνωριση απο κανεναν, το αντιθετο οι περισσοτεροι ειναι αγενεις και αγνωμονες.. Βλεπω πως δεν εχω πλεον συμπονοια. Κανω τη δουλεια μου, αλλα δεν δινω αυτο το κατι παραπανω. Δεν με ενδιαφερουν οι ανθρωποι, δεν με νοιαζει αν ειναι καλα. Και πλεον το εχω παει στο αλλο ακρο, δεν με ενδιαφερει και η πατρικη μου οικογενεια η οι φιλοι. Προσφατο γεγονος, επεσε η μητερα μου και εβγαλε τον ωμο της και δεν ηθελα καθολου να την συνδραμω, εχω τοση κουραση εν μεσω Covid για να πλενω πιατα και στο πατρικο. Αντιθετα, με το αγορι μου, με το οποιο συζω, αλλα και με τα υπολοιπα πλασματα της γης βλεπε σκυλακια γατακια χελωνακια και αλλα, ειμαι απιστευτα τρυφερη και περιποιητικη και μου αρεσει η φροντιδα τους. Δεν μου αρεσει που εχω γινει ετσι, νιωθω ενοχες, αλλα ετσι αισθανομαι. Η μητερα μου λεει πως δεν ειναι φυσιολογικο και εχω απεξωθει απο ολους και πως ειναι δειγμα ψυχασθενειας να μην νιωθω συμπονοια για την οικογενεια μου η γενικα, ειδικα αφου δουλευω σε νοσοκομειο και τοσα χρονια σπουδαζα για να ειμαι στην υπηρεσια των ανθρωπων.
Αν αναζητήσεις στο google “burnout in medical staff”, θα δεις ότι από την ψυχασθένεια που ισχυρίζεται η μητέρα σου, υποφέρει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που εργάζονται στον τομέα υγείας.
Η απάθεια που σε διακατέχει προς τους ανθρώπους, είναι η άμυνα σου ενάντια σε όλα αυτά που συναντάς καθημερινά, που είναι ικανά να σε καταβάλουν ψυχικά. Το σημείο που προσπέρασες, και αυτό που πρέπει να στοχεύσεις από εδώ και πέρα είναι μία ισορροπημένη προσέγγιση απέναντι τόσο στους ασθενείς που σε περιβάλλουν, όσο και στους ανθρώπους γύρω σου.
Είναι πολύ πιθανό αρχικά οι απαιτήσεις που έχεις από τον εαυτό σου στον χώρο εργασίας, να μην είναι ρεαλιστικές. Θέλει τρομερή ισορροπία στο πόσο θα επενδύσεις και πόσο θα κρατηθείς πίσω ώστε να προστατευτείς. Στον χώρο εργασίας σου μπορεί να τα πηγαίνεις καλύτερα από όσο νομίζεις.
Όσον αφορά την οικογένεια και τους φίλους σου, θα κάνω μια εικασία, και θα σου πω πως ίσως το εργασιακό burnout να επικάθεται πάνω σε διαφορές που δεν έχουν επιλυθεί με τους ανθρώπους γύρω σου.
Το πρώτο πράγμα που θα σου έλεγα να κάνεις, είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου όσο μπορείς, στους τομείς που είναι γνωστό ότι ωφελούν την ψυχική υγεία: ψυχαγωγία, σωματική άσκηση, ξεκούραση. Το δεύτερο πράγμα που θα ήταν χρήσιμο να κάνεις, είναι να δημιουργήσετε μία ομάδα στο τμήμα σου, που θα μπορείτε να συζητάτε και να αποσυμπιέζεστε από την κούραση και τις απαιτήσεις της δουλειάς. Το τρίτο πράγμα που νομίζω πως πρέπει να κάνεις, είναι να ξεκινήσεις θεραπεία και να μιλήσεις για τις διαπροσωπικές σου σχέσεις. Ίσως κάνω λάθος, αλλά αισθάνομαι ότι δεν φταίει μόνο το εργασιακό burnout για την απόσυρση σου σε αυτό τον τομέα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μα τόσο χειροκρότημα εισπράξατε από τους “άριστους” κυβερνώντες μας!
Τι;
Θέλεις και αξιοπρεπή μισθό, και αναγνώριση βαρέων και ανθυγιεινών, μέχρι και να υπάρχει επαρκής αριθμός προσωπικού σε κάθε βάρδια, ίσως ακόμα και να παίρνετε τις άδειες και τα ρεπό που σας χρωστάνε δίχως να δίνετε ολόκληρη μάχη;
Για αχάριστη σε βλέπω…
Βολέψου με το χειροκρότημα που είναι τζάμπα, και πολύ σας είναι…
Εχετε τόσο δίκιο: για δεκαετίες οι γιατροί έγραφαν φάρμακα με μόνο κριτήριο τις ανάγκες του/της ασθενούς (και όχι με ιδιαίτερα κριτήρια που είναι γνωστά και μας οδήγησαν σε μια υπέρογκες δαπάνες στον τομέα της υγείας που αντιστοιχούν σε πενταπλάσιο πληθυσμό), το νοσηλευτικό προσωπικό δεν ήξερε τι σημαίνει απόσπαση σε θέση γραφείου διατηρώντας τα (δυστυχώς λίγα) προνόμια του νοσηλευτή διατηρώντας εικονικές πληρότητες προσωπικού στις κλινικές, οι ελεύθεροι επαγγελματίες πλήρωναν τις ασφαλιστικές εισφορές ώστε να υπάρχουν χρήματα στο ταμείο υγείας και όλες και όλοι χαιρόμασταν που ακούγαμε για εγκαίνια νοσοκομείων και αγορές μηχανημάτων χωρίς να αναρωτιόμασταν πόσο αυτά εντάχθηκαν σε ένα πλαίσιο… Διαβάστε περισσότερα »
Υπάρχει καμία συνέντευξη που να εξηγεί το σκεπτικό του διορισμού αστυνομικών ο πρωθυπουργός; Ρώτησε κανείς, ή με ποιά λογική το κάνουν και χωρίς ντροπή; Υπάρχει απολογισμός με κάποιο τρόπο;
Με ποια λογική; Απλούστατη: ένα σημαντικό μέρος του συντηρητικού εκλογικού σώματος σχεδόν ηδονίζεται βλέποντας ένστολους (μέχρι τη στιγμή βέβαια που θα τους πλακώσουν κι αυτούς στο ξύλο – βλέπε περίπτωση Ινδαρέ, πλατείας Νέας Σμύρνης, το σπασμένο χέρι στο παιδάκι στην Λάρισα… Τότε το ξύπνημα είναι εξαιρετικά απότομο και οδυνηρό)
Να θυμίσω ότι αρκετά μέλη εδώ διαμαρτύρονται ότι η Πανεπιστημιούπολη στη Καισαριανή είναι ένα επικίνδυνο μέρος και η κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει την Αστυνομία για τα Πανεπιστήμια ώστε οι χώροι να γίνουν πιο ασφαλής. Φαντάζομαι ότι αυτές οι προσλήψεις θα μπορούσαν να μη γίνουν καθώς η ασφάλεια των φοιτητών μας είναι αδιάφορη. Για τις γλάστρες θα ήθελα να δω τα παραστατικά και την καταγγελία και όχι άρθρο της Αυγής. Η διαχείριση έγινε με βάση τις δυνατότητες που υπήρχαν τόσο σε μέσα όσο και σε προσωπικό και επεκτάθηκε όσο ήταν δυνατό με προσθήκη κλινών. Με ιδιαίτερη ευελιξία αποφύγατε να απαντήσετε για… Διαβάστε περισσότερα »
Μια που αρχίσαμε να θυμίζουμε, να θυμίσω κι εγώ ότι, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ο σημερινός πρωθυπουργός απέλυσε ως υπουργός εκατοντάδες φύλακες των πανεπιστημίων ως “περιττό προσωπικό”. Δυσικά, αυτό δημιούργησε προβλήματα ανασφάλειας.
Βέβαια, επρόκειτο για υπαλλήλους που γνώριζαν καλά το πανεπιστήμιο και τους ανθρώπους του, αναφέρονταν απ’ ευθείς στις πρυτανικές αρχές και όχι σε έναν άσχετο με το πανεπιστήμιο υπουργό και δεν είχαν τα κλασικά κόμπλεξ των ένστολων που τους οδηγούν συχνότατα σε συμπεριφορές τύπου “πρώτα δέρνω και μετά ρωτάω”
Χαίρομαι που πετάτε την μπάλα στην εξέδρα για τα θέματα που είχε η υγεία και ως χώρα το αγνοούσαμε και τώρα απλά θα το λύναμε ως δια μαγείας από τον καρπό των λεφτόδεντρων. Γιατί τα πάντα δούλευαν τέλεια στην υγεία και χάλασαν στις αρχές του 2020 και κοροϊδέψαμε και τους εργαζόμενους στον τομέα που δε πίστευαν ποτέ ότι θα αντιμετώπιζαν πανδημίες. Και φυσικά είναι λογικό να αυξηθούν μισθοί και προσωπικό στο νοσοκομεία για μια κατάσταση που αργά ή γρήγορα θα περάσει. Ναι απολύθηκαν οι ΣΧΟΛΙΚΟΙ φύλακες από την κυβέρνηση που συμμετείχε ο νυν Πρωθυπουργός στο σχετικό υπουργείο. Η μόνη αναφορά… Διαβάστε περισσότερα »
Δε με καλύπτει καθώς έχω μάθει ότι τυπικά υπάρχουν “διαφορετικοί κουμπαράδες” ανάμεσα στο Δήμο/Περιφέρεια που εκτέλεσε το τραγικό έργο του Μεγάλου Περίπατου (και να προσπαθούσαν λιγότερα λάθη θα έκαναν εκτός αν έκλειναν την Πανεπιστημίου) και της Κεντρικής Κυβέρνησης που πληρώνει τις δαπάνες του ΕΣΥ – εκτός κι αν ο Δήμος Αθηναίων πληρώνει τις δαπάνες λειτουργίας π.χ. του Ευαγγελισμού γιατί είναι στα όρια του Δήμου ή αποδεχόμαστε την οικογενειακή ευθύνη που ο Πρωθυπουργός φταίει για τις σπατάλες του ανιψιού Δημάρχου – που κάνει τα λεφτά του Δήμου αντί για μισθούς για νοσηλευτές κακοσχεδιασμένα έργα. Τα άρθρα της Αυγής δε μου προκαλούν… Διαβάστε περισσότερα »
Οσες φορες εχω παει σε δημοσιο νοσοκομειο, θελω να τσακωθω με ολους. Γκαριδες, φωνες, βρισιες, ολοι θελουν προτεραιοτητα, μιλανε υποτιμητικα για/στο προσωπικο και το χειροτερο, τους αρπαζουν απ το χερι (WTF????). Στην προηγουμενη δουλεια μου (συναναστροφη με απειρο κοσμο- καμια σχεση με τομεα υγειας) μπηκα χαρουμενη σαν κουταβι, ολο χαμογελα, προθυμια να απαντησω σε ερωτησεις, να βοηθησω….. Ειμαι απ τη φυση μου ευγενικη και καλοπροαιρετη κ ποναω τους ανθρωπους. Και σε ενα εξαμηνο δε με αναγνωριζα. Με πλησιαζε ανθρωπος κ σκεφτομουν “ελα, πες κι εσυ τη μαλακια σου”. Με ρωτουσαν κατι κ σκεφτομουν “καλα, ηλιθιος/τυφλος/κουφος εισαι?”. Δεν ξερω ποτε ακριβως… Διαβάστε περισσότερα »
Μερικά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης που οδήγησε σε παροξυσμό την αγένεια και την αντικοινωνικές συμπεριφορές, στο αποκορύφωμα της εικονικής “ευημερίας” μας και της “ισχυρής Ελλάδας”, ζήτησα ευγενικά από υπάλληλο ημιδημόσιου οργανισμού κάτι πολύ απλό το οποίο ήξερα όμως ότι δεν δικαιούμαι τυπικά (τίποτε το παράνομο, τίποτα που θα έβλαπτε κάποιον ή θα προκαλούσε το παραμικρό οικονομικό κόστος ή επιβάρυνση σε οποιονδήποτε, απλώς δεν το δικαιούμουν και η επίτευξή του δια της κανονικής οδού θα απαιτούσε τεράστιο κόπο και χρόνο). Η υπάλληλος, αφού μου εξήγησε ότι δεν το δικαιούμαι συμπλήρωσε : “Όμως, επειδή είστε το πρώτο άτομο εδώ και… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε τη δολια, ποιος ξερει τι ακουγε!! Εχω νιωσει αυτο το “ποιος ξερει ποσοι θα με βρισουν παλι σημερα” και ειναι απαισιο. Παντως Γατε, η αληθεια ειναι οτι οταν ειναι για δημοσιους υπαλληλους ξεκινας προκατειλημμενα. (Στα ΚΕΠ βαριουνται μεχρι δακρυων, ο ΟΑΕΔ επι 3 βδομαδες δε σηκωνε τηλ ουτε απαντουσε σε μειλ, στον ΕΦΚΑ η πρωτη υπαλληλος μου ειπε οτι πρεπει να παω στο Μητρωο του ΙΚΑ και μου το εκλεισε (!!!) ενω η δευτερη μου το ελυσε απο το τηλ, υπαλληλος δημου μου ειπε οτι παει να βρει τον φακελο μου και τον πετυχα απεξω με καφε και τσιγαρο… Διαβάστε περισσότερα »
Στο Δημόσιο (όπως εξάλλου και παντού) βρίσκει κανείς το καλύτερο, το χειρότερο και τον τετριμμένο μέσο όρο. Απλά, έχουμε την τάση να θεωρούμε αυτονόητο (και άρα να ξεχνάμε εύκολα) το καλό, και να θυμόμαστε τις κακές συμπεριφορές. Κανείς δεν θυμάται το λεωφορείο που έφθασε στην ώρα του, ενώ δεν ξεχνάει την καθυστέρηση.
Από μια πλευρά βέβαια, αυτή η στάση είναι θετική γιατί επικεντρώνει την προσοχή μας στα κακώς κείμενα (όταν βέβαια ξεφεύγει από τις στείρες γενικεύσεις τύπου “όλοι οι…. είναι…”) και στο επείγον της λύσης τους.
Γενικά δουλεύει υπέροχα να πας με ευγένεια και “απλά σας παρακαλώ βοηθήστε με”. Δούλεψε και στον ΟΑΕΔ και σε έλεγχο της ομάδας “Ζ” που δεν είχα ούτε ταυτότητα ούτε άδεια οδήγησης. Ο αντίστροφος φαύλος κύκλος από αυτός που περιγράφετε.
Σε σοβαρότερο επίπεδο σχολίου τώρα, εδώ κοντεύουμε να πάθουμε burnout με όλα αυτά τα “τηλε” εμείς, που τραβάμε μονάχα το ένα χιλιοστό από το ζόρι που τραβάνε οι υγειονομικοί. Η είδηση και η εξαίρεση θα είναι εάν υπάρχει υγειονομικός που είχε τόσα αποθέματα ψυχικών και σωματικών δυνάμεων ώστε να μην έχει πάθει ακόμα burnout. Θα έπρεπε δε να γίνει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης.
Δεν μπορώ να διανοηθώ στο ελάχιστο τι έχετε περάσει. Τρέχετε όλη μέρα, μετράτε απλήρωτες υπερωρίες, ένα μεγάλο ποσοστό των υγειονομικών δεν ξέρετε αν θα έχετε δουλειά σε ένα χρόνο, πολλοί όταν ακούνε το επάγγελμα φεύγουν μακριά μη κολλήσουν και πόσα άλλα. Να μου πεις, τσιμπήσατε πέρυσι χειροκρότημα οπότε όλα εντάξει (not). Κατεβαίνω συχνά στα καλέσματά σας και με όσους συναδέλφους σου έχω μιλήσει, πραγματικά με πιάνει η καρδιά μου.
Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο πραγματικά και σας ευχαριστούμε για όλα!
Έχω μια φίλη γιατρό που κάνει ειδικότητα σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Πραγματικά πόσο της ξεζουμίζουν την ενέργεια οι συνάδελφοι δεν λέγεται! Άλλοι είναι ανταγωνιστικοί μέχρι αηδίας, άλλοι κάνουν παρατηρήσεις στους άλλους ενώ οι ίδιοι δεν κάνουν ούτε τα μισά, άλλοι λουφάρουν, οι προϊστάμενοι είναι αδιάφοροι, αγενείς και έχουν γραμμένους προσωπικό και ασθενείς, οι άδειες δεν δίνονται ορθολογικά, δεν υπάρχει διάθεση για συνεργασία κλπ. Ενώ η κακομοίρα τρέχει όλη μέρα, στέκεται ανθρώπινα δίπλα στους ασθενείς και βοηθάει όποιον το ζητήσει, όχι μόνο δεν της αναγνωρίζεται αλλά γίνεται και σάκος τους μποξ! Και σε όλο αυτό ήρθε και έδεσε η πανδημία.… Διαβάστε περισσότερα »
Να προσθέσω στο “burn out of medical staff” που είπε η Φαίνια να κοιτάξεις το “compassion fatigue”. Το Compassion fatigue είναι λίγο διαφορετικό από το εργασιακό burn out γιατί δεν είναι απλά η εργασιακή κούραση αλλά είναι η συναισθηματική εξουθένωση που συναντάται σε επαγγελματίες υγείας, ψυχικής υγείας και τραύματος που δεν έχουν αλλά αποθέματα ενσυναίσθησης και συμπόνοιας γιατί τους έχουν “αποστραγγίξει” οι ασθενείς τους. Δυστυχώς πέρα από τη μεγάλη σωματική κούραση έχει μεγάλες επιπτώσεις, όπως και στη δική σου την περίπτωση, στις διαπροσωπικές σχέσεις, αφού αισθάνεσαι ότι δεν έχεις κουράγιο να δώσεις άλλο συμπόνια και φροντίδα ούτε καν στα αγαπημένα… Διαβάστε περισσότερα »
Νιώθω ακριβώς το ίδιο… Σε όλα τα επίπεδα. Κ εργασιακά κ στο ευρυτερο οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι κ εγώ στον ίδιο χώρο εργασίας. Κ ένιωσα την ανάγκη να πω ότι κ εγώ βρίσκομαι στην ίδια θέση με σένα. Για την ακρίβεια…εκανα κ λογαριασμό γι αυτον το λόγο. Θα τον αξιοποιήσω κ στη συνέχεια βέβαια… Εξεπλάγην κ εγώ όταν συνειδητοποίησα πως νιώθω. Σίγουρα είναι “κούραση”, πολυεπίπεδη. Σίγουρα πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν. Πιστεύω, δυστυχώς, ότι η ενσυναίσθηση μου δε θα επιστρέψει στο προτερο επίπεδο. Ελπίζω κάποιος ειδικός να έχει πιο… αισιόδοξη άποψη. Δεν ξέρω… Προσπαθείς κάτω από αυτό το πρίσμα να… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα η γράφουσα έχει φτάσει στα όρια της όπως πολλοί συνάδελφοι της, και χρειάζεται τη βοήθεια ειδικού για να επιβιώσει του πρωτοφανούς burnout. Ωστόσο το να μην ενδιαφέρεται για τους φίλους και την οικογένεια της και να νιώθει αποξενωμένη από αυτούς δεν είναι ούτε universal ανάμεσα στους γιατρούς, ούτε υγιές. Και δεν νομίζω να είναι αυτό που θέλει μακροπρόθεσμα για τη ζωή της. Εύχομαι να βρεθεί σύντομα η άκρη.
Παιδιά μην την γεμίζετε τύψεις την κοπέλα. Μια χαρά universal και φυσιολογικό είναι αυτό που της συμβαίνει. Το παθαίνουν πάρα πολλοί επαγγελματίες υγείας κυρίως αυτοί που πραγματικά νοιάζονται και συμπονούν τους ασθενείς τους. Κάποια στιγμή “στερεύεις” και δεν έχεις άλλη συμπόνοια κ ενσυναίσθηση να δώσεις ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Απλά είναι ταμπού ακόμα και δεν μιλάμε όλοι γι’αυτό που είναι το “δικό μας” burn out.
Γενικά σε δουλειές που έχεις επαφή με πολύ κόσμο κάποια στιγμή νιώθεις να γίνεσαι κυνικός ,αδιάφορος .Εγώ το ένιωσα μετά από 10 χρόνια εργασίας σε τράπεζα όπου εκτός από την “ευγενική ” πελατεία υπάρχει και καθεστώς ανθρωποφαγίας ανάμεσα σε συναδέλφους ..Εύχομαι να τα πας καλά με τους συναδέλφους σου γιατι θα έχετε να αντιμετωπίσετε κοινό μέτωπο .Αν όχι μια μετάθεση είναι απαραίτητη …
Συμφωνώ απόλυτα με την Αμπα. Και εμείς που δουλεύουμε στο τομέα ψυχικής υγειας έχουμε το «δικαίωμα» να χρειαζόμαστε παύση και ψυχική στήριξη.
Για το καλό το δικό σου πρώτα και των ασθενών σου καντο χωρίς τύψεις. Άνθρωπος είσαι.
Καλή δύναμη !