Καλησπέρα! Νομίζω αυτή η ερώτηση θα είναι για την ψυχολόγο του σαιτ. Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και ένα χρόνο. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και νιώθω ότι είμαι σε πολύ καλό δρόμο και ήδη έχω κάνει πρόοδο και θετικές αλλαγές στη ζωή μου. Παρόλα αυτά υπάρχουν πράγματα για τα οποία ντρέπομαι πολύ και δεν τα έχω πει ακόμα στην ψυχολόγο μου ή δεν έχω πει ακριβώς την αλήθεια. Δηλαδή έχω περιγράψει το γεγονός αλλά την αντίδραση/συμπεριφορά που ιδανικά θα ήθελα να έχω τότε και όχι τον πραγματικό τρόπο που αντέδρασα ή έδρασα. Και η αλήθεια είναι δεν ξέρω αν κάποια από αυτά θα μπορέσω να της τα περιγράψω όπως ακριβώς έγιναν ποτέ. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αυτό σημαίνει ότι η ψυχοθεραπεία δεν θα μπορεσει να έχει εν τέλει τα ιδανικά αποτελέσματα για εμένα. Μήπως έχει να κάνει με την ψυχοθεραπεύτρια? Όμως αισθάνομαι γενικά άνετα μαζί της, την συμπαθώ και πιστεύω ότι είναι πολύ καλή στη δουλειά της. Συμβαίνει συχνά αυτό και είναι απαραίτητο να τα πούμε όλα στα πλαίσια μιας ψυχοθεραπείας ή μπορούμε να κρατήσουμε και κάποια πράγματα για τον εαυτό μας χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στο τελικό αποτέλεσμα και στο γεγονός αν εν τέλει θα καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωής μας κάποια στιγμή τερματίζοντας την θεραπεία?
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι μία επιστημονική μέθοδος, με την στεγανή έννοια του όρου. Ενώ η ψυχολογία είναι μία επιστήμη (μελετάει τη συμπεριφορά του ανθρώπου), η ψυχοθεραπεία δεν μπορεί να έχει μετρημένα οφέλη, εκτός από τη συνθήκη που κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας δίνονται σταθμισμένες κλίμακες που μετρούν την πορεία του ασθενούς, αλλά αυτό δεν είναι το πλέον συνηθισμένο κατά τη διαδικασία της θεραπείας. Δεν μπορεί να ισχύσει μία μελετημένη συνθήκη όπου αν πω αυτά θα έχω αυτά τα οφέλη και αν πω τα άλλα, θα έχω περισσότερα ή λιγότερα. Το μόνο που μπορεί να μετρηθεί είναι αν έχεις λιγότερα συμπτώματα από μία κλινική κατάσταση, σε σχέση με την αρχή της θεραπείας, αλλά αυτό προϋποθέτει πως θα έχεις μία διάγνωση από το DSM. Για μένα είναι θετικό ότι νιώθεις πως έχεις ήδη ωφεληθεί.
Λεχθέντος αυτού, είναι δεδομένο για εμένα ότι αυτή η συστολή σου είναι σημαντικό χαρακτηριστικό, ώστε να την αφήσεις ανεξερεύνητη. Δεν βρίσκω το νόημα να αποφεύγουμε να αποκαλύπτουμε πτυχές του χαρακτήρα μας, διότι η ψυχοθεραπεία είναι μια συνθήκη που έχει ως όφελος να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε ή να τον αλλάξουμε αν αυτό επιθυμούμε και ταυτόχρονα να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Πως γίνεται να επιτύχεις αυτούς τους τομείς, αν αποκρύπτεις γεγονότα ή αντιδράσεις; Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την ψυχοθεραπεύτρια και αν νιώθεις ότι σε κρίνει ή αν νιώθεις γενικά ότι οι άνθρωποι γύρω σου μπορεί να σε κρίνουν.
Αν μπορούσα να δώσω μια ευθεία συμβουλή είναι η εξής: στόχος της θεραπείας δεν είναι να μας συμπαθεί ο ψυχοθεραπευτής μας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γιατί δεν θέτεις αυτό το θέμα στη θεραπεία σου; Μπορείς να της πεις πως υπάρχουν πράγματα που δεν νιώθεις έτοιμη να τα μοιραστείς και πάνω σε αυτό να συζητήσετε, π.χ., για το πώς βιώνεις την εμπιστοσύνη, τη συστολή, την αυτοεκτίμηση, την ντροπή κτλ, που είναι σημαντικά και ουσιαστικά θέματα, χωρίς να αποκαλύψεις πληροφορίες. Δεν είναι αυτοσκοπός να τα λέμε όλα χαρτί και καλαμάρι εδώ και τώρα, είτε μας βγαίνει είτε όχι. Έχεις χρόνο μπροστά σου να το επεξεργαστείς αυτό.
(Γράφω με την ιδιότητα της ψυχοθεραπευόμενης – 6 χρόνια συστημική συν βιωματικά σεμινάρια, η οποία ολοκληρώθηκε ομαλά).
Η θεραπεία πάει όσο αντέχουμε. Μπορεί να πάρει και χρόνια μερικές φορές για να καταφέρει κανείς να αποκαλύψει συναισθήματα σκέψεις η γεγονότα που τον δυσκολεύουν και που μπορεί στην τελική να είναι πράγματα που ο θεραπευτής να έχει ακούσει δεκάδες φορές η και να έχει αντιμετωπίσει και ο ίδιος. Το σίγουρο είναι ότι αφού πάμε και δίνουμε ένα κάρο λεφτά αξίζει να προσπαθούμε για μικρές ή μεγαλύτερες υπερβασεις σε αυτά που μας ζορίζουν και κρατάμε μέσα μας επτασφραγιστα
Είχα το ίδιο θέμα κι έχω αλλάξει 4 φορές ψυχολόγο. Συγκεκριμένα, είχα πολύ θέμα να συζητάω τα ερωτικά/σεξουαλικά μου. Πιστεύω πως είναι συνδυασμός παραμέτρων το γεγονός ότι δεν τα συζητούσα. Καταρχάς τα συγκεκριμένα ήταν ένας αχταρμάς στο κεφάλι μου και οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να τα βάζω σε σειρά. Κατά δεύτερον, σαν προσωπικότητα αποφεύγω πολύ να αγγίζω θέματα που μου προκαλούν κακά συναισθήματα, έχω avoidant personality disorder (στο περίπου έχω διαγνωσθεί), οπότε αν δεν με κατευθύνει ο άλλος προς τα εκεί θα τα αποφεύγω πάντα. Κατά τρίτον, είχα προσπαθήσει να τα θίξω αυτά με τους… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο ταυτίστηκα. Έχω τις ίδιες εμπειρίες μαζί σου. Η πρώτη πολύ έμπειρη αλλά φουλ στερεότυπα, ο δεύτερος ανοιχτός αλλά άπειρος, η τρίτη πολύ καλή στα περισσότερα αλλά κανά δυο φορές έγινε επικριτική. Πάω για τον τέταρτο τώρα. Και δεν είμαι και άνθρωπος των αλλαγών. Ας ελπίσουμε…
Ως εκπαιδευόμενη ψυχοθεραπεύτρια (αλλά και ως ψυχοθεραπευόμενη) μπορώ να σου πω ότι αυτό που ανακαλύπτεις ότι σε “ζορίζει” είναι ένα δώρο στην ψυχοθεραπεία όταν το μοιραστείς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να έχεις κάνει μια “δημιουργική προσαρμογή” (κατα gestalt), να χρησιμοποιείς δηλαδή έναν τρόπο που κάποτε σου ήταν χρήσιμος (να αποκρύπτεις πληροφορίες ή να τις διανθίζεις με άλλο τέλος) ενώ σήμερα για παράδειγμα αυτή η δημιουργική προσαρμογή να μην σου είναι τόσο χρήσιμη αν κινείσαι για παράδειγμα σε διαφορετικό περιβάλλον απ’ ότι παλιά (βλ. οικογένεια, σχολείο κλπ). Από την στιγμή που σε προβληματίζει κάτι στην σχέση σου με τον ψυχοθεραπευτή (βλ.… Διαβάστε περισσότερα »
Αν μπορώ να προτείνω κάτι, θα έλεγα να μιλήσεις στην ψυχοθεραπεύτριά σου για τη συστολή που αισθάνεσαι και όταν προκύπτει κατά τη θεραπεία ένα γεγονός για το οποίο αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να πεις τι ακριβώς συνέβη, να σταματάς και να εξηγείς τι σου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα κάνεις πρόοδο αν δεν μοιραστείς με τη θεραπεύτρια αυτά που πραγματικά συνέβησαν παρά μια εξιδανικευμένη εικόνα. Από την αλλη, το να είσαι ειλικρινής δεν είναι και καμιά ηθική επιταγή! Δεν σε υποχρεώνει κανείς να πεις κάτι αν δεν είσαι έτοιμη. Η θεραπεία μερικές φορές λειτουργεί και… Διαβάστε περισσότερα »
Μακάρι να είχα διαβάσει αυτή την απάντηση,και συγκεκριμενα την τελευταία φράση, κάποια χρόνια πριν.. Στεναχωρήθηκα λίγο τώρα.
Στα της ερώτησης, εμένα με βοηθούσε αν έχω κάποιο “τζιζ” θέμα που δεν θέλω να αγγίξω, να το αναφέρω στο θεραπευτή και να του πω περιγράψω την κατάσταση, λέγοντας του ακριβώς αυτό που συμβαίνει, οτι δηλαδή δυσκολεύομαι να αγγιξω το συγκεκριμένο θεμα. Μιλούσα για αυτό, αντί να μιλήσω για αυτό δηλαδή 😅. Νομίζω είναι καλύτερο από το να πεις ψέματα ή να παρουσιάσεις τα πράγματα αλλαγμένα, διότι έτσι αποπροσανατολίζεις τον άλλο και του δημιουργείς λάθος εικόνα για σένα.