Με απείλησε με μαχαίρι, με αεροβόλο, με καραμπίνα

Γράφει η Εξωγήινη 

Σήμερα που ομολόγησε ο δολοφόνος της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τις γυναικοκτονίες.

Νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για την παθογένεια της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία ζούμε. Σκέφτομαι συχνά πυκνά το πώς δολοφονούνται γυναίκες και πόσο τυχαίο ήταν που δεν είχα την ίδια μοίρα (ακόμα).

Κάθε φορά που ακούω για γυναικοκτονία σκέφτομαι πόσο στραβά μπορούσαν να έχουν πάει τα πράγματα κάθε φορά που θύμωνε Αυτός.

Με απείλησε με μαχαίρι, με αεροβόλο, με καραμπίνα. Κάθε φορά που γύριζα από το σούπερ μάρκετ και μου έλεγε ότι τον κερατώνω και θα με θάψει, κάθε φορά που κοιμόμουν με την καραμπίνα πάνω από το κεφάλι μου, κάθε φορά που τα χέρια του έσφιγγαν το λαιμό μου.

Ποτέ δεν τον πρόδωσα, όχι ότι έχει σημασία άλλωστε, αλλά όλη η χρησικτησία ήταν στο μυαλό του. Πόσο χαίρομαι που πλέον ο κόσμος δεν δέχεται τη μαρτυρία ενός πιλότου, ετών 32 και ευειδούς. Μου δίνει μια κάποια ελπίδα.

Αν τελικά δεν γλίτωνα, ίσως άγνωστοι μου στο Twitter ζητούσαν δικαίωση για μένα. Νιώθω τόσο συγκινημένη. Αν τελικά με είχε δολοφονήσει, ίσως να υπήρχαν άνθρωποι που πάλεψαν για μένα όπως για την Καρολάιν.

Πολλές αδελφές μου στο Αμπα ίσως θυμούνται τη χειρότερη στιγμή στη ζωή μου: Μου είπε ενώ οδηγούσα ”Ξέρεις ότι η ανθρωποκτονία τιμωρείται με 5 χρόνια το πολύ;” ” Σκοπεύεις να με σκοτώσεις?;”. Σιωπή και με κοίταξε μες τα μάτια.

Συγγνώμη αν σας κουράζω με την επανάληψη αλλά συγκινήθηκα. Πέρασα πολλά χρόνια που με απειλούσε, πέρασα και πολλούς μήνες που με πήγαινε βόλτα στο βουνό για να φαίνεται φυσιολογικό στη γειτονιά ενώ ήξερα ότι γενικά δεν γούσταρε τις βόλτες και ότι στο βουνό θάβουν όσους δεν… οτιδήποτε.

Με έσωσε ότι μπήκαν φυλακή όσοι τον σιγοντάριζαν. Ακόμα φοβάμαι. Και κάθε φορά που ακούω για γυναικοκτονία, φρικάρω. Αλλά πλέον ο κόσμος έχει αλλάξει, τους καταδικάζει. Και νιώθω δικαίωση. Νιώθω λίγη προστασία. Δεν έχω ερώτηση. Μόνο ένα ευχαριστώ σε όσες αδελφές μου υποστηρίζουν τις γυναίκες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για το Αμπα και για τη Λένα. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, απλώς να πω ότι όταν μια γυναίκα παραδέχεται την κακοποίηση που υφίσταται, η μόνη αποδεκτή αντίδραση είναι η αγκαλιά. Όταν μια γυναίκα δολοφονείται από τον σύντροφο της η μόνη αποδεκτή αντίδραση είναι η καταδίκη του θύτη.

Μην προσπαθείτε να καθησυχαστείτε. Ο κόσμος έχει και κακούς ανθρώπους. Απλώς πρέπει να τους καταδικάζουμε. Για το καλό όλων. Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν γυναικοκτονίες, έχουμε μόνο η μία την άλλη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News