Καλησπέρα στην ομάδα,
Πριν τρία χρόνια είχα μια χημική αποβολή. Ούτε ο τότε σύντροφός μου, ούτε κανένας δεν έμαθαν. Κράτησα την εγκυμοσύνη και την αποβολή για μένα. Ο λόγος που το έκανα ήταν γιατί έλεγα ότι δεν έγινε και τίποτα, η πραγματικότητα όμως διέφερε γιατί στο άκουσμα μιας εγκυμοσύνης έβαζα τα κλάματα και, όπως έγραψε και μια αναγνώστρια εδώ, πάγωσα ξαφνικά στην ιδέα ενός παιδιού και ξεκίνησε μια γενικότερη άρνηση.
Πρόσφατα, ήρθα αντιμέτωπη με αυτό το συμβάν. Δε θυμάμαι πια ήταν η αφορμή, όμως έσκασε βίαια, με αποτέλεσμα επί δύο εβδομάδες να κλαίω για την χαμένη μου εγκυμοσύνη, για τα χαμένα μου όνειρα για οικογένεια και για το χαμένο μου μωράκι. Όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι μια μητέρα χωρίς το μωρό της και ότι δεν είχα ούτε τάφο να κλάψω το μωρό μου, ήταν το χειρότερο στάδιο για μένα και έπεσα στα πατώματα. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και συμπεριφέρομαι σαν πρόσφατα πενθούσα για κάτι που έγινε πριν τρια χρόνια.
Φτιάχνω ζωγραφιές με μητέρες που αγκαλιάζουν τα μωρά τους που είναι αγγελάκια, γράφω ποιήματα που ποτέ δεν έγραφα στη ζωή μου. Κλαίω πάνω από κομμάτια χαρτιών. Δεν έχω τίποτε άλλο που να βλέπω και να πιάνω, παρά μόνο ότι αφιερώνω σε αυτό με τα ίδια μου τα χέρια. Είναι μέρες που ο πόνος είναι τόσο δυνατός, που νομίζω ότι δε θα φύγει ποτέ και η καρδιά μου θα σταματήσει εκείνη τη στιγμή. Σκεφτόμουν να επικοινωνήσω με τον πρώην μου και να του πω ότι ήμουν έγκυος, αλλα είναι δώρον άδωρον έως τέρμα χαζή ιδέα και την απορρίπτω με το που έρχεται στο μυαλό μου. Δεν έχω μοιραστεί με κανέναν αυτό που μου συνέβει και εξακολουθώ να το κρύβω. Δε θέλω να πω κάτι εφόσον πέρασε τόσος καιρός.
Πώς μπορώ να πορευτώ με όλο αυτό που έσκασε στα ξαφνικα; Η ζωή μου κυλούσε φυσιολογικά και συνέβει αυτό. Τι μπορώ να κάνω για συνεχίσω, όπως ήμουν;
ΑΠΟ ΤΗΝ – Άδεια αγκαλιά
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν περασες το σταδιο του πενθους τοτε, και το περνας τωρα.
Αυτο για να θυμομαστε οτι δεν μπορουμε να παρακαμψουμε κατι (ψυχικο κυριως). Αυτο ειχε μεινει μεσα σου (μας) και οταν βρισκει την καταλληλη ωρα, βγαινει.
Αν δεις οτι περναει καιρος και βελτιωση δεν βλεπεις, ζητα βοηθεια
Δεν ειναι το προ τριων ετων συμβαν το προβλημα . Δεν αποτελουσε καν τραυμα. Καποιο προβλημα μεγαλο υπαρχει τωρα, και μεγενθυνες μεσα σου το παλιο, το εκανες πραγματικο τραυμα , και κρεμαστηκες απο αυτο για να σωθεις .
Προφανώς κρατώντας το μέσα σου το γεγονός, αυτό απλώς θάφτηκε, δεν ξεχάστηκε, κι έτσι διογκώθηκε και γι’ αυτό και σε ταλαιπωρεί. Χρειάζεται να μιλήσεις, ιδανικά με ειδικό, που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς συναισθήματα, σκέψεις, ανάγκες, επιθυμίες, φόβους..
Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε προφανώς και δεν βοήθησε – ο χρόνος μόνος του δεν αρκεί για να κλείσει μια πληγή – επομένως, φρόντισε τον εαυτό σου, πρόσφερέ του την βοήθεια που χρειάζεται.
Όλα θα πάνε καλά!
Λες « Πρόσφατα, ήρθα αντιμέτωπη με αυτό το συμβάν. Δε θυμάμαι πια ήταν η αφορμή» Θυμισου την αφορμη και κοιτα γενικα το τωρα το παρον – κατι αλλο σου αυμβαινει τωρα, κατι δυσκολο και εσυ νομιζεις πως το προβλημα ειναι που τοτε εγινε αυτο. Σιγουρα το γεγονος πως ουτε τωρα ουτε τοτε μοιραζεσαι πραγματα και επικοινωνεις κανει τα πραγματα χειροτερα.
Χημική εγκυμοσύνη, αρα για μια αποβολή που έγινε πολύ νωρίς, το πολυ στις 5 εβδομάδες. Ίσως αρκετα νωριτερα. Αυτο που θρηνεις δεν ειναι το μωρο που χαθηκε (αφου μιλαμε για εμβρυο μερικων εβδομαδων) αλλα μια επιθυμια που πιθανον μερα με τη μερα τη μεγεθυνεις (ή την ερμηνευεις σαν ευκαιρια που χαθηκε;) γι αυτο και οι συμπεριφορες που περιγραφεις. Ψυχολογος ειναι η μονη λυση
Είχα δύο εγκυμοσύνες που δεν προχώρησαν. Μετά από κάθε φορά ένιωθα κενή. Μια άδεια αγκαλιά, όπως έγραψες. Θρήνησα πολύ για αυτά τα μωρά που δεν κατάφερα να κρατήσω στην αγκαλιά μου. Αυτό που με βοήθησε ήταν η ψυχοθεραπεία. Η πρώτη φορά που μίλησα για αυτήν την απώλεια με έκανε να νιώσω μια ανακούφιση. Μετά μιλούσα ανοιχτά για αυτό. Το μοιράστηκα. Ακόμα κ τώρα, που έχω 2 παιδιά, πονάω όταν το σκέφτομαι. Όταν κάτι μου το θυμίσει με πιάνουν τα κλάματα. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο χρονών θα ήταν τώρα. Έζησες μια μεγάλη απώλεια και λυπάμαι πολύ. Εγώ θα σου πρότεινα να… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη σε καταλαβαίνω, να ξέρεις ότι αυτό που σου συνέβη είναι τόσο σύνηθες, οι περισσότερες γυναίκες έχουμε βιώσει τουλάχιστον μια αποβολή σε κάποιο στάδιο της εγκυμοσύνης. Κάποιες δεν το μοιράζονται και ποτέ όπως εσύ αν ήταν έτσι πρόωρη, και το κρατάνε πάντα μέσα τους. Κάποιες πάλι αποβάλλουν πρόωρα χωρίς καν να το αντιληφθούν. Αυτό μου είχε πει και ο γιατρός μου. Δηλαδή σε μια χημική αποβολή όπως η δική σου, μια γυναίκα που δεν κάνει τεστ εγκυμοσύνης μπορεί να θεωρήσει ότι απλά είχε μια καθυστερημένη περίοδο. Στα λέω για να δεις ποσο σύνηθες είναι και δεν είσαι η μόνη, επειδή… Διαβάστε περισσότερα »
Θα σου το πουν όλοι, θα σου το πω κι εγώ, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, κάνε το δώρο στον εαυτό σου και πήγαινε στον ειδικό. Δεν μας λες την ηλικια σου, ούτε το πώς είναι η ζωή σου σήμερα, ενώ προφανώς όλα παίζουν ρόλο, δεν έσκασε μόνο του ξαφνικα, βγήκε γιατί βρήκε καπου μια ρωγμη.
Πήγαινε στον ειδικό, θα σε βοηθήσει πολύ και να τα ξεμπλέξεις, και να το αντιμετωπίσεις, και να προχωρησεις, γιατί η ζωή ειναι μπροστά, προχωράει είτε το θέλουμε είτε όχι, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προχωρήσουμε κι εμεις.
Πολυ μεγάλη αγκαλια!!!
ΠΟΣΟ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ!!!! Θα είναι πάντα εκεί το χαίνον τραύμα – υποπτεύομαι… αλλά μήπως τα τραύματα μας φτιάχνουν αυτό που είμαστε κι όχι “οι λύσεις τους”; δεν ξέρω, αναρωτιέμαι…