Καλησπέρα σε όλους και σε όλες,
Πρόσφατα έφυγα από τη δουλειά που ήμουν για 5 χρόνια. Παραιτήθηκα δηλαδή, χωρίς να έχω βρει την επόμενη εργασία μου και χωρίς να ξέρω πως θα ζήσω. Ωστόσο, δεν άντεχα άλλο το τοξικό περιβάλλον που υπήρχε σε σημείο όλοι να είναι με κατάθλιψη και το λέω με σιγουριά, το 90% ήταν είτε σε κατάθλιψη ή με ψυχολογικά προβλήματα. Και ξανά λέω μαζί και γω σε αυτό.
Προφανώς, όταν έφυγα δεν έγινε και με πολύ ωραίο τρόπο, καθώς υπήρξε ένταση και υπονόμευση από την εταιρία. Αλλά οκ δε με ένοιαζε πλέον αφού έφευγα. Ωστόσο, θα έλεγα πως περισσότερο με πείραξε πως υπήρχαν συνάδελφοι και φίλοι οι οποίοι μέχρι τη προηγούμενη μέρα μιλούσαμε κάθε μέρα και ξαφνικά εξαφανίστηκαν, επείδη κάποιοι έβαλαν λόγια ή φοβήθηκαν.
Είναι απογοητευτικό να βλέπεις ανθρώπους που σεβόσουν και τους είχες ψηλά να χάνονται και ίσως με κάποιο τρόπο να πέφτουν στα μάτια σου. Ωστόσο, θα πω πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δείχνουν πως άξια βρίσκονται στη θέση που τους έχει δώσει, ακόμη υπάρχουν και οι πιο θετικές εκπλήξεις. Άνθρωποι που δεν έδινες σημασία και ξαφνικά δείχνουν πως ήταν εκεί και απλά δε τους έβλεπες.
Τελικά κάθε γεγονός φέρνει αλλαγές, τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Το μόνο δύσκολο ίσως είναι να ξεπεράσεις τις δύσκολες και άσχημες στιγμές και να αφήσεις πίσω σου ανθρώπους που τελικά δεν άξιζαν και τόσο όσο πίστευες ή τόσο όσο ήθελαν να δείχνουν.
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, κάθε αρχή όμως είναι και μία αλλαγή, που εκεί φαίνεται ποιος είναι δίπλα σου να σε στηρίζει. Απλά λυπάμαι που υπάρχουν άνθρωποι που μας απογοητεύουν, αλλά τι να κάνουμε that’s life.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Β.Α.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μα γιατι απορείτε; Εδώ ηταν όλοι σε κατάθλιψη, ο καθένας κοιτάει το χάλι του, γιατι να ασχοληθούν μαζί σας που φύγατε; Κατά πάσα πιθανότητα , ουτε λόγια τους έβαλε κανείς, ουτε φοβήθηκαν. Απλά αδιαφορούν πια για σας, και γιατι όχι; Ήσασταν συνάδελφοι, τώρα δεν ήσαστε. Για να μη στεναχωριέστε, θα σας πω από τη μεγάλη πείρα που έχω στο θέμα, οτι όταν κάποιος φύγει, ακόμα και με τον καλυτερο τρόπο,( π.χ. συνταξιοδοτείται) από μια δουλειά, πολύ γρήγορα περνα στη συλλογική λήθη, και σπάνια διατηρούνται οι επαφες με τους πρώην συναδέλφους.Αλλα και σείς, τώρα που φύγατε, τι τους θέλετε πια; Κοιτάξτε… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς, αφού έφυγε και με επεισόδια όπως λέει, τι ανάγκη τους έχει; Τι μας νοιάζει αν έβαλε λόγια κάποιος ποίου;
Κουνήστε το μαντήλι σας στους συνάδελφους σας , χαμογελάστε και συνεχίστε την ζωή σας…Απλά και όμορφα….
Είσαι σίγουρη ότι τους έβαλαν λόγια; Και να φοβήθηκαν τι; Τους παρακολουθούν τα τηλέφωνα για να δουν με ποιον μιλούν και συναναστρεφονται; Όταν φεύγουμε από μια δουλειά είναι πολύ φυσικό να χανόμαστε γιατί αυτό που μας ενώνε ήταν η δουλειά και το κοινό περιβάλλον. Είναι λίγες οι φιλίες που όντως κρατάνε και μετά. Δεν συνέβη τίποτα περίεργο. Αν ήταν όντως φίλοι σου αυτά τα άτομα, δε θα είχαν εξαφανιστεί.
Αυτο!
Όταν ήταν να παρω πτυχίο όλοι όσοι δεν είχαν πάρει με ρωτούσαν κάθε μέρα αν το πήρα και με επρηζαν, τη μέρα που πέρασα το τελευταίο μάθημα, ελεγα δε μπορεί θα με ρωτήσουν, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δε ρώτησε,ούτε και τις επόμενες μέρες, φίλοι υποτίθεται που είχαμε περάσει χρόνια μαζί. Από τη ζήλια τους εξαφανίστηκαν όλοι που εσύ είχες τα κότσια και έφυγες και γλίτωσες, ενώ αυτοί ξέμειναν στο Τσερνομπιλ. Στον ψυχολόγο έμαθα ένα σημαντικό εργαλείο: να ρωτάω τον εαυτό μου αν ένα πρόβλημα είναι δικό μου ή κάποιων άλλων που μου το φορτώνουν και αν είναι το δεύτερο να μην το… Διαβάστε περισσότερα »
Να αυτά δεν μπορώ.. Οι συνάδελφοι δεν είναι φίλοι πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Είναι όπως στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο που όταν τελειώσεις χάνεσαι με τους περισσότερους. Ελάχιστοι μένουν φίλοι για δεκαετίες. Είχα φίλη από το σχολείο που πήγαμε στην ίδια πόλη για σπουδές, όσο με είχε ανάγκη για να μην είναι μόνη της στη μεγάλη πόλη με έπρηζε στα τηλέφωνα και με ρωτούσε διάφορα χαζά διότι ήθελε να φύγει και δεν το έλεγε στους γονείς της. Εγώ έμενα αμέτοχη μην τυχόν και πω κάτι και το πάρουν οι γονείς της αλλιώς, εξάλλου δική της επιλογή έπρεπε να είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Δε νομίζω ότι φταίνε τα λόγια. Απλά εσύ έφυγες και “γλίτωσες” ενώ αυτοί είναι ακόμα μέσα στο βούρκο. Προφανώς έχουν αναπτύξει ένα αίσθημα ζήλειας προς το πρόσωπο σου. Δε φταις εσύ για αυτό, αλλά μπες λίγο στη θέση τους. Εσύ πορεύτηκες με το συναίσθημα, είπες δεν αντέχω άλλο κι έφυγες. Αυτοί μπορούν να αφήσουν το συναίσθημα να νικήσει ή πρέπει να πάνε με τη λογική? Έχουν κάποιο backup πλάνο? Μπορούν να μείνουν για λίγο καιρό χωρίς δουλειά τρώγοντας από τα έτοιμα? Για να ειναι ακόμα εκεί, μάλλον όχι. Για αυτό λέμε ότι οι φιλίες στις δουλειές δεν φτουράνε. Γιατί πάντα… Διαβάστε περισσότερα »
Υπάρχει ένας απλός τρόπος να διαπιστώσουμε εάν οι συνάδελφοι είναι όντως φίλοι: συζητάμε μαζί τους πράγματα που δεν σχετίζονται με τη δουλειά; Εάν όχι, δεν υφίσταται φιλία προφανώς. Άλλο συνάδελφοι γενικά, άλλο υποστηρικτική ομάδα/κλίκα στη δουλειά, κι άλλο φίλοι.
Μου κάνει τεράστια εντύπωση η αλλαγή του ρηματικου προσώπου σε Β ενικό. Γιατί δεν μιλάτε για τα συναισθήματα σας σε Α πρόσωπο;
Καμμιά έχθρα και καμμιά φιλία δεν κρατάνε περισσότερο από τις συνθήκες που τις επιβάλλουν
Καλή μου μην στεναχωριέσαι. Μιλάω εκ 25χρονης εργασιακής πείρας. Θα βρεις σίγουρα καλύτερα και θα τα θυμάσαι αυτά ως εμπειρία ζωής. Μάλλον οι πρώην συνάδελφοι σου φορούσαν προσωπείο και τώρα έδειξαν ποιοί είναι. Είναι λογικό να είσαι θυμωμένη. Προχωρά μπροστά και μην φοβάσαι. Δεν είναι όλα τα περιβάλλοντα εργασίας έτσι.
Το πρόβλημα δεν το έχεις εσύ αλλά αυτοί, μόλις τους είπες με τον τρόπο σου ότι έχεις τα @@@ να σηκώσεις το ανάστημα σου και να φύγεις. Έτσι με αυτόν τρόπο τους έκανες να αισθάνονται λίγοι. Το δεύτερο που πρέπει να μάθεις κάποτε στην ζωή σου είναι ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το τρίτο είναι ότι ποτέ κανένας συνάδελφος δεν θα γίνει φίλος σου γιατί υπάρχει παντού και πάντα ανταγωνισμός. Καλές γιορτές.