Δούλευα για πολλά χρόνια σε μία εταιρεία. Μία εταιρεία που μας έλεγε ότι “εδώ είμαστε όλοι μία οικογένεια”. Κάτι το οποίο κάποιοι από εμάς πιστεύαμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.
Η προϊσταμένη μου ήταν και αυτή μέλος της οικογένειας. Η διαφορά μας, όμως, ήταν ότι αυτή ήταν μέλος της οικογένειας στην οποία ανήκε η επιχείρηση.
Όλα αυτά τα χρόνια δούλεψα σκληρά, για λιγότερα χρήματα από όσα άξιζα με την πεποίθηση ότι θα ανταμειφθώ (με τίτλο, αύξηση ανάλογη των καθηκόντων και ικανοτήτων μου ή κάτι άλλο απτό). Έκανα τα πάντα, συνέφερα και έφερνα αποτέλεσμα, εκπαίδευσα δύο άτομα για να δημιουργήσω μία ομάδα, αφιέρωσα προσωπικό μου χρόνο και κόπο. Έγινα απαραίτητη και μάλλον αυτό δεν άρεσε και πολύ. Η ανταμοιβή μου, κάτι «συμβολικές» αυξήσεις, για να μην έχω και παράπονο, σωστά? Άλλωστε, εδώ είμαστε μία οικογένεια…
Όταν ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι, η προϊσταμένη μου πανικοβλήθηκε καθώς νόμιζε ότι το κάνω για να αφιερωθώ στα οικοκυρικά και την τεκνοποίηση. Όταν μια άλλη φορά ζήτησα άδεια για να κάνω εξετάσεις, φοβήθηκε μήπως έχω κάτι σοβαρό, όχι επειδή την έπιασε πρεμούρα για την υγεία μου, αλλά για το τι θα απογίνει το τμήμα της (με το οποίο ουδέποτε είχε ασχοληθεί) αν δεν μπορώ να δουλέψω. Όταν ζήτησα μισή μέρα άδεια για να πάω στην κηδεία ενός αγαπημένου μου προσώπου, μου την έδωσε με τα χίλια ζόρια γιατί ξαφνικά θυμήθηκε να λύσουμε εκκρεμότητες που λιβανίζαμε επί μήνες και, στο κάτω κάτω, «δεν ήταν συγγενής μου αυτός που πέθανε». Έτσι δεν κάνουν οι οικογένειες άλλωστε?
Προσπάθησε να αναλάβει η ίδια την εκπαίδευση μίας νεότερης συναδέλφου και όταν απέτυχε παταγωδώς, ήθελε να αποτινάξει την ευθύνη και να μετακυλήσει σε εμένα την υλοποίηση της απόλυσής της. Αρνήθηκα να το κάνω. Ίσως ήταν ένα τεστ για να δει πόσο πρόθυμη είμαι να ακολουθήσω αμελλητί της εντολές της και να τη βγάλω και από μία δύσκολη θέση. Αν ήταν τεστ, απέτυχα.
Έφερε ένα νέο άτομο στη δουλειά. Ικανό άτομο μεν, αλλά δεν είχε ούτε την ίδια εμπειρία ούτε τις ίδιες γνώσεις με εμένα. Ήξερε, όμως, να προβάλει τον εαυτό της, να τη χειρίζεται και να της λέει αυτά που θέλει να ακούει. Κάτι που εγώ δεν έμαθα ποτέ και ούτε πρόκειται.
Εκτός από το να της λέει αυτά που θέλει να ακούει, ήξερε πώς να δράττει κάθε ευκαιρία να με υποσκάψει. Υπήρχαν, φυσικά, καλοθελητές που μου τα μετέφεραν όλα. Μίλησα κάποιες φορές στη νέα συνάδελφο για αυτά, σοκαρίστηκε με την αμεσότητά μου και φυσικά τα αρνήθηκε όλα. Μετά από κάθε κουβέντα, είχαμε πάλι τα ίδια. Δεν την αδικώ, έπαιρνε το διπλάσιο μισθό από εμένα, ποσό για κάποιους αρκετό προκειμένου να στερηθούν μέρος της ακεραιότητάς τους.
Η προϊσταμένη μου από την άλλη έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να με υποβιβάσει και να περιορίσει τυχόν διεκδικήσεις μου. Και επειδή δε γινόταν να επικαλεστεί επαγγελματική ανεπάρκειά μου, προσπάθησε να ρίξει μομφές για το χαρακτήρα μου. Ότι δεν ήμουν ομαδική (μετάφραση: δεν επιθυμούσα να συνεργαστώ με ένα άτομο ενώ ήξερα ότι μου σκάβει το λάκκο), ήμουν απότομη και bossy (μετάφραση: έλεγα τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θέλει ο καθένας να τα ακούσει). Και όταν ξέμενε από επιχειρήματα, επιστράτευε τα τσιτάτα που της είχε υποδείξει το HR ή κατέφευγε στη διακριτική γοητεία του gaslighting.
Η δύσκολη δουλειά και η ευθύνη συνέχιζε να πέφτει σε εμένα, ενώ η νέα συνάδελφος προωθούταν απροκάλυπτα. Επίσης, κάποιος μου είπε ότι η κολλητή φίλη της νέας συναδέλφου ήταν life coach της προϊσταμένης μας. Δεν ξέρω αν ισχύει… Αν ισχύει, είναι σαν κακή κωμωδία… Εγώ μέχρι και σήμερα αποδίδω την εύνοια στο σύνδρομο της ανάδρομης ψυχολογικής απόσβεσης (δηλαδή, σε πληρώνω πολλά, άρα πρέπει να είσαι καλή και θα κάνω τα πάντα για να αποδειχθεί αυτό) και στην αβάσταχτη ελαφρότητα του brown nosing.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η μία από τις δύο υφιστάμενές μου διείδε την αλλαγή της εύνοιας της εργοδοσίας προς το νέο αίμα και είπε να κοιτάξει το συμφέρον της. Άρχισε, λοιπόν, να προσεταιρίζεται το πουλέν της προϊσταμένης, το οποίο μέχρι πρότινος δεν έχανε ευκαιρία να θάψει. Πέραν αυτού, δεν της άρεσε που της μιλούσα σκληρά (αλλά δίκαια) όταν έκανε λάθη (τα οποία εξέθεταν την εταιρεία και εμένα και τα οποία αναγκαζόμουν να δουλεύω παραπάνω για να καλύψω) και ξαφνικά δεν της άρεσε ούτε η αμεσότητα ούτε το χιούμορ μου (τα οποία μέχρι την «αλλαγή πλεύσης» δεν έχανε ευκαιρία να εκθειάζει). Στη μεταστροφή αυτή, σίγουρα βοήθησαν και οι τακτικισμοί του HR που βρήκε ευκαιρία να «σπάσει» τη δική μου ομάδα.
Επειδή οι τοξικές οικογένειες δε μου ταιριάζουν, έψαξα να βρω αλλού δουλειά, με καλύτερα λεφτά, αντικείμενο και προοπτικές εξέλιξης. Και βρήκα. Και έφυγα από εκεί. Και μετά παραιτήθηκε και άλλο άτομο από το τμήμα. Η κοπέλα που αρνήθηκα πριν χρόνια να απολύσω. Βρήκε και αυτή καλύτερη δουλειά. Φυσικά την είχα ενημερώσει εγκαίρως ότι σκοπεύω να φύγω για να προετοιμάσει και τη δική της επόμενη μέρα. Πριν φύγει με πήρε να μου πει ότι ήταν πολύ τυχερή που στο ξεκίνημα της καριέρας της βρέθηκε μπροστά μου και ότι δε θα έβρισκε τη νέα της δουλειά εάν δε τη βοηθούσα να εξελιχθεί ως επαγγελματίας.
Και η προϊσταμένη μας, η «οικογένειά» μας, δεν εμφανίστηκε καν την τελευταία μας μέρα στη δουλειά για να μας χαιρετήσει και να ευχηθεί τα δέοντα. Δυσκολεύτηκε βέβαια να επικοινωνήσει τις δύο απανωτές αποχωρήσεις. Αποφάσισε, όμως, να δώσει προαγωγή και αύξηση στις εναπομείνασες συναδέλφους. Προαγωγές και αυξήσεις που οι απελθούσες εργαζόμασταν σκληρά για χρόνια να πάρουμε και δεν πήραμε ποτέ. Δεν έλλειψαν και οι προσπάθειες διαιώνισης του αφηγήματος του «δύσκολου» χαρακτήρα μου, καθώς και η εκτόξευση έμμεσων απειλών προς τη δεύτερη απελθούσα που «επέλεξε ένα πολύ κακό timing να παραιτηθεί και να κλείσει μία μεγάλη πόρτα πίσω της». Κλάσικ οικογενειακή τοξικότητα.
Και εγώ κατάλαβα επιτέλους τι σημαίνει η έκφραση «ως οικογένεια γα&*%$ε». Όχι κυριολεκτικά, αν και από αυτό τον παραλογισμό λείπει ένα sex scandal για να απογειωθεί το σενάριο της κακής κωμωδίας που αναφέρω παραπάνω. Ίσως είχαμε μείνει λίγοι εκεί έξω που τρώγαμε το παραμύθι της εταιρείας – οικογένειας. Ας μη νιώθουμε άσχημα, ο καθένας θέλει να πιστέψει ότι θα ευοδωθεί ό,τι καλό του τάζουνε ή ότι όλες οι οικογένειες σε βοηθάνε να εξελιχθείς. Και μακάρι να είναι έτσι και να είμαι εγώ η γρουσούζα…
Εγώ πάντως δε θα άλλαζα τίποτα από όσα έκανα, ούτε το χαρακτήρα μου, ούτε τη συμπεριφορά μου. Γιατί οι περισσότεροι συνάδελφοί μου (μεταξύ των οποίων και η ιδιαιτέρα γραμματέας της, πλέον πρώην, προϊσταμένης μου) στεναχωρήθηκαν ειλικρινά που έφυγα.
Και ας παλεύω με το αίσθημα αδικίας που νιώθω για όσα έγιναν, αλλά και με το αίσθημα ευγνωμοσύνης που κατάφερα και έφυγα όσο έγκαιρα μου επέτρεψαν οι συνθήκες.
Άλλωστε, όπως λένε και οι Stones, δεν παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, αλλά αν προσπαθήσουμε, κάποιες φορές, μπορεί να βρούμε ότι παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε.
Και νομίζω ότι το βρήκα…
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ε.Σ.Μ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν ακούς:” εμείς εδώ είμαστε οικογένεια ” να ξέρεις ότι στην καλύτερη θα είσαι η παραδουλευτρα της οικογενειας!
Νόμος!
Ακριβώς όπως το λες. Συνήθως σημαίνει να βγάζεις περισσότερη δουλειά χωρίς απαιτήσεις, απλήρωτες υπερωρίες, να είσαι πάντα εκεί γι’ αυτούς χωρίς να “γκρινιάζεις”. Και όλα αυτά για να έχεις την τιμή να ανήκεις στην οικογένειά τους.
Ξεκάθαρα αυτό!
“Πέραν αυτού, δεν της άρεσε που της μιλούσα σκληρά (αλλά δίκαια) όταν έκανε λάθη (τα οποία εξέθεταν την εταιρεία και εμένα και τα οποία αναγκαζόμουν να δουλεύω παραπάνω για να καλύψω) και ξαφνικά δεν της άρεσε ούτε η αμεσότητα ούτε το χιούμορ μου.” Εγω θα ηθελα να σταθω σ΄αυτο. Δεν βρισκω καθολου σωστο το να μιλαμε σκληρα, ειδικα εφοσον δεν προκειται για ζητημα ζωης η θανατου καποιου (απ’οσο καταλαβα). Υπαρχουν τροποι να μην ξαναγινει το λαθος ωστε να καταλαβουν ολοι τι πηγε στραβα και να μην επαναληφθει. Το χιουμορ επισης μπορει να παρεξηγηθει, δεν εχουμε ολοι το ιδιο, οποτε θελει… Διαβάστε περισσότερα »
Μωρέ κάτι μου θυμίζει… Φιλενάδα έκανες το καλύτερο. Εγώ έβγαλα διαζύγιο από μια τέτοια ” οικογένεια” και πλέον είμαι single.
Πωπω ένα deja vu! Επειδή έζησα αυτά που περιγράφεις στη αρχή της εργασιακής μου πορείας, όπου επιπροσθέτως έζησα και bullying κάποια περίοδο, έφυγα περίπου όπως έφυγες και εσύ. Με τη διαφορά ότι γκρεμίστηκε εκ των υστέρων το αφήγημα τους ότι όλα δούλευαν σωστά στον αυτόματο και όχι επειδή τα φρόντιζα εγώ να είναι έτσι. Οπότε έφαγαν και την πίτα κρύα. Δεν υπάρχει οικογενειακό κλίμα παρά μόνο αυτό που το αφεντικό θέλει να πιστεύεις ότι υπάρχει. Όταν μετά από χρόνια δουλειάς και προσφοράς μου έδωσαν άκομψα να καταλάβω ότι το “μαγαζί” δεν είναι δικό μου αλλά κάποιου άλλου, το πήρα απόφαση… Διαβάστε περισσότερα »
Από τοξικές “οικογένειες” σε αυτή την χώρα άλλο τίποτα. Ένας κύριος λόγος είναι ότι υπαρχει μια αδυναμία να διαχωρίσουμε τις διαπροσωπικες σχέσεις από τις επαγγελματικές . Δεν μπορεί να υπάρξει κάποιος ως ένας πολύ καλός συνεργάτης και τίποτα άλλο. Θα πρέπει να έχει υπάρξει κοινωνικά γνωστός τουλάχιστον, φίλος και αν δεν είναι τίποτα από αυτά τότε σιγουρα εποφθαλμια το συμφέρον μας/ είναι εχθρός και αδυνατούμε να συνεργαστούμε μαζί του. Ο επαγγελματισμος και η δουλειά προς ένα κοινο καλό αποτέλεσμα ανεξαρτήτως διαπροσωπικων σχέσεων είναι άγνωστα. Και το φοβερό είναι ότι τα βλέπεις αυτά και σε ιδιωτικό και σε δημόσιο τομέα. Γι… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα, τεράστια παθογένεια ο αντιεπαγγελματισμός που προέρχεται από έλλειψη στεγανών μεταξύ επαγγελματικών και προσωπικών…Το οποίο διογκώνεται γιατί πολλές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι όπως περιγράφει η γράφουσα, είναι οικογενειακές και μέλος της οικογένειας είναι προιστάμενος/η.
Μου θυμίζεις πάρα πολύ την δίκη μου ιστορία, όταν μέχρι πέρυσι δούλευα σε μεγάλη εταιρία, από τις μεγαλύτερες του κλάδου της. Ξεκίνησα σαν αρχάριος και ενώ ήξεραν ότι δεν έχω τόση εμπειρία, φυσικά ο μισθός σχεδόν ο βασικός. Δεν είχα καν ιδιωτική ασφάλιση. Ο καιρός πέρναγε και προσπαθούσα να προσαρμοστώ στο περιβάλλον μιας οικογενειακής επιχείρησης ελληνικής. Δεν είχα ιδέα όμως τι με περίμενε στη συνέχεια. Μετά το πρώτο διάστημα η διευθύντρια του τμήματος ξεκίνησε σε συνεργασία με τον προϊστάμενό μου να μου κάνουν μπούλινγκ με σκοπό να φύγω, καθώς η διευθύντρια δεν με ήθελε και ο προϊστάμενος ήταν το τσιράκι… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι η εύκολη λύση πραγματικά να τα βάζεις και να ξεσπας σε κάποιον που δεν ξέρει, να ξεφορτώνεις στην δουλειά επειδή τάχα μου κάποιος χαλάει το έργο και είναι τόσο σημαντικό ώστε να χαλάς τον κόσμο. Χιλιοπαιγμενα όλα. Τα έχω δει τόσο συχνά. Φαίνεται ξεκάθαρα η κοινωνική ανωριμότητα στους χώρους που περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας και στους χώρους που για μας είναι πιο πιεστικοί . Εκεί βγαίνει όλο το μεγαλειο. Ήθελα να σχολιάσω για να σου πω ότι και καλός να μην ήσουν, όφειλαν να μην σου κάνουν bullying. Ήταν υποχρεωμένοι να ΜΗΝ σε κλείνουν στο γραφείο… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν βιώνεις την κακοποίηση σε τέτοιο βαθμό σε ένα εργασιακό περιβάλλον, έρχονται στην επιφάνεια πολλά τραύματα της παιδικής και ενήλικης ζωής σου. Καλώς ή κακώς. Για εμένα καλώς, γιατί μου άνοιξε τον δρόμο για την ψυχοθεραπεία, καθώς έπρεπε πολλά από αυτά τα τραύματα να επουλωθούν για να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ. Πολλές φορές το αναβάλουμε, αλλά πρέπει να γίνει κάτι για να το πάρεις απόφαση και να συνεχίσεις.
Κλισέ αυτό που θα γράψω αλλά είναι μακράν πιο κουραστικό να είσαι σ’έναν εργασιακό χώρο που παίζουν όλες αυτές οι πολιτικές, τα πηγαδάκια, ποια είναι τα πουλέν και ποιοι βγάζουν το φίδι από την τρύπα από το να έχεις φόρτο εργασίας και υπεύθυνη θέση. Φαίνεσαι φιλόδοξη και πολύ εργατική, επομένως καλύτερα να είσαι κάπου που να μπορείς να αποδίδεις όπως θέλεις χωρίς τα υπόλοιπα. Επίσης, όταν υπάρχει καλό και φιλικό κλίμα σε μια εργασία, απλά υπάρχει και οι άνθρωποι το χαίρονται, όταν διατυμπανίζεται κάτι (είμαστε οικογένεια, όλοι φίλοι κτλ) είναι φερετζές.
Καλά έκανες κι έφυγες κι ασε τους να βράζουν στο ζουμί τους, δικό τους πρόβλημα πλέον η οικογένεια. Ακου την δική μου εμπειρία απο μια όμορφη οικογένεια.Αφού μου πέρασαν το μυαλο πουρέ δις κι έπαθα μια ωραιότατη κρίση πανικού αποφάσισα πως. Το παραμυθάκι της μελλοντικής ανταμοιβής το έχει πεί σε πιο πετυχημένη version η θρησκεία με την υπόσχεση του παραδεϊσου. Το αυτοπαραμύθιασμα πως δεν είμαι πολυεργαλείο και αποχέτευση όλων των project αλλα ‘ικανή’ το έχω πια ξεπεράσει. Αν με θεωρεί επισήμως το HR δύσκολη και μέτρια να πάνε στους ‘καλούς’ να κάνουν την δουλειά τους. Τρελλογαργαλιάρικα ξέρω κι εγώ πια… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω περάσει από μια τέτοια παρόμοια κατάσταση! Βέβαια εμένα με στήριξαν στη δουλειά πολύ (άδειες,χωριστούς,αρρωστιες). Όμως όταν άρχισε να μεγαλώνει η εταιρεία,όντως η μαματζερ μου (και κάπως “φίλη” μου) έδινε περισσότερη αξία στη γνώμη των νέων συναδέλφων οι οποίοι πληρωνονταν πολύ περισσότερο από εμάς (τους παλιους) και μάλιστα εμείς κάναμε τη διπλάσια δουλειά! Μάλλον έχουν θέμα όντως όλοι οι εργοδότες τέτοιων εταιρειών με τη φάση ” είναι ακριβό πληρωμένος άρα και καλος” Και γενικά στη δουλειά όπως και στις σχέσεις, αν τους καλομάθεις άστο πολύ δύσκολα να το αλλάξεις. Μάλιστα εσύ μπορεί να αρχίσεις να αποτοξινωνεσαι και να δίνεις το… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς το ίδιο έχω βιώσει και εγώ όταν δούλευα στο μικρό τμήμα εξυπηρέτησης πελατών μιας γνωστής start-up. Αν δεν έλεγες ότι η υπεύθυνη σου ήταν συγγενής του ιδιοκτήτη, θα πίστευα ότι μιλάς για την δική μου υπεύθυνη. Μου έλεγαν ότι δεν είμαι συνεργάσιμη και δεν δέχομαι το feedback, επειδή δεν δεχόμουν το mobbing που μου ασκούσαν και υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου. Το gaslighting αλλά και οι προσβολές έπεφταν σύννεφο. Το ότι συνεργαζόμουν άριστα με συναδέλφους από την άλλη άκρη της Ελλάδας ή κατάφερνα πελάτες που ήταν εξαγριωμένοι με την εταιρεία να μου λένε χίλια ευχαριστώ για την προθυμία μου να… Διαβάστε περισσότερα »