Αν και η ακριβής προέλευση του παγωτού είναι αμφιλεγόμενη, το σίγουρο είναι ότι το παγωτό δεν ήταν ένα διαθέσιμο, κοινό γλύκισμα για τις μάζες πριν από τον 18ο αιώνα.
Το κυνήγι του πάγου από υπηρέτες αριστοκρατικών οικογενειών και η μίξη του με ακριβά γλυκαντικά υλικά ήταν μια διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική, που επέτρεπε μόνο στους πολύ πλούσιους Ευρωπαίους να απολαμβάνουν το παγωτό τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες.
Κάποια από τα ιστορικά γεγονότα σε σχέση με την κατανάλωση του παγωτού μας είναι γνωστά:
Οι Κινέζοι διατηρούσαν πάγο για το καλοκαίρι χτίζοντας καλύβες-σπίτια από πάγο και περίπου στα 200 π.Χ είχαν ήδη καταφέρει να φτιάξουν ένα παγωμένο μείγμα από γάλα και ρύζι.
Οι Πέρσες, κατά το 400 π.Χ αναμείγνυαν τον πάγο τους ροδόνερο, σαφράν και φρούτα.
Σορμπέ φρούτα έχουν παρατηρηθεί στην Ασία του 16ου αι. με αναφορές σε καβαλάρηδες που μετέφεραν πάγο από την οροσειρά του Χίντου Κούς στο Ντελι.
Το 1718 στην Αγγλία δημοσιεύτηκε πρώτη φορά συνταγή για παγωτό στις “Συνταγές της κ. Mary Eale”.
Πριν η Nancy Johnson καταφέρει να κατασκευάσει την πρώτη σύγχρονη παγωτομηχανή, η τεχνοτροπία της οποίας χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, το παγωτό φτιαχνόταν μέσω μιας κατασκευής που ονομαζόταν “pot freezer”: Μέσα σε έναν κάδο γεμάτο πάγο, τοποθετούνταν ένα μεταλλικό δοχείο στο οποίο έριχναν τα συστατικά και ανακάτευαν σαν τρελοί μέχρι να καταφέρει να παγώσει το μείγμα.
Η μέθοδος αυτή απαιτούσε πολύ χρόνο και ήταν εξαιρετικά κουραστική για όσους επιδίδονταν στο ασταμάτητο ανακάτεμα. Έτσι, η παγωτομηχανή της Nancy Johnson χαρακτηρίστηκε απλή, λιτή, κομψή και διευκόλυνε κατά πολύ τη διαδικασία.
Η πρώτη παγωτομηχανή της Nancy Johnson περιείχε και πάλι έναν κάδο και ένα μεταλλικό δοχείο, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, ανάμεσα στα δύο δοχεία έβαλε πάγο και αλάτι, το οποίο μειώνει τη θερμοκρασία, και στο εσωτερικό έβαλε γάλα.
Στη συνέχεια προσέθεσε εξωτερικά μια μανιβέλα η οποία σε κάθε κίνηση στριφογυρνούσε το μείγμα μέσα, συνδεόμενη με ένα κουπί που έκανε κύκλους. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ότι η δουλειά γινόταν πολύ πιο εύκολα, αλλά και ότι η ποιότητα του παγωτού ήταν πολύ καλύτερη, καθώς η σύστασή του ήταν ομοιόμορφη.
Χάρη στην πατέντα της Nancy Johnson και το μικρό μέγεθος της παγωτομηχανής, η ποσότητα πάγου και αλατιού που χρησιμοποιούνταν ήταν λιγότερη και άρα το παγωτό κατάφερε σιγά σιγά να γίνει κοινό γλύκισμα σε περισσότερους ανθρώπους χωρίς αριστοκρατική καταγωγή, καθώς άρχισε να γίνεται όλο και πιο φθηνό.
Δυστυχώς, η Johnson αναγκάστηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων να πουλήσει την κατασκευή της για 200 δολάρια στον William Young, ο οποίος, τουλάχιστον, τη βάφτισε με το όνομα της εφευρέτριας της : “The Johnson Patent Ice Cream Freezer”.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Και επίσης πρέπει να ευχαριστούμε την Μάργκαρετ Θάτσερ για την σύσταση του μαλακού παγωτού μηχανής που πουλάνε τα καλοκαίρια. Είχε εργαστεί σαν χημικός πάνω στη σύσταση παγωτού που δεν κρυσταλλώνει στη μηχανή αν μείνει πολύ ώρα