Δυο μέρες πέρασαν κι εκείνος δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα. Του έστειλε η Εύα την επόμενη. Ένα διερευνητικό, δειλό «Τι κάνεις;» γεμάτο με όλη την αγωνία του κόσμου. Όμως απόκριση καμία. Ούτε εκείνο το βράδυ ούτε και το επόμενο. Μην τον είδατε τον Παναή. Έπεσε ο ουρανός και την πλάκωσε. Αυτό ήταν, ένα μόνο πήδημα, τα χειρότερα σενάρια άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά. Το μυαλό της έτρεξε και πάλι να δώσει τις προφανείς εξηγήσεις. Παντρεμένη με παιδί, τι σκατά περίμενε; Όμως η Εύα έπεσε στα πατώματα. Σα να άνοιξε στα σώψυχά της η δεξαμενή, χρόνια καπακωμένη, με τον Μεγάλο Πόνο. Και η Εύα βυθίστηκε μέσα της σούμπιτη. Είχε ξεχάσει ότι η επιθυμία πηγαίνει με τον πόνο αγκαζέ κι αυτός καιροφυλακτούσε σαν την είδε να παίρνει τους δρόμους, της την είχε στημένη στη γωνία. Δεν ήταν ο ταξιτζής η πηγή της δυστυχίας της, όχι αυτός απλώς πάτησε το κουμπί για να πάρει μπρος ο αρχέγονος, τρομερός αυτός μηχανισμός.
Γι’ αυτό η Εύα είχε μπει στην οικογενειακή φούσκα με τα μπούνια: θυσίασε την ευχαρίστηση για να γλιτώσει από την οδύνη, αυτή που σου δίνει μια κατάστηθα και σε αφήνει σέκο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Όμως από τον πόνο δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις στ’ αλήθεια. Μπορεί οι τοίχοι της εστίας να προστατεύουν από τέτοιες βαθιές λαβωματιές, όμως αυτός σταλάζει μέσα τους υποδόρια και υπόκωφα, σταγόνα τη σταγόνα κρύβεται στα πνιχτά σιχτιρίσματα αντί για καλημέρα, στο κρασί που ρέει για να ζεστάνει την παγωμάρα, στα χνώτα που πας να αποφύγεις μες στη νύχτα γυρνώντας πλευρό για πάντα. Είναι μάταιο να προσπαθείς να του γλιτώσεις το μόνο που σου μένει είναι να κολυμπήσεις άφοβα στα μαύρα νερά της απόγνωσης. Χωρίς να σκιάζεσαι ότι θα πνιγείς, ο πόνος δεν σκοτώνει. Η αντάρα θα καταλαγιάσει κι εσύ θα ζήσεις. Μέχρι την επόμενη φορά.
Ζάρωσε και πάλι στην άκρη του στρώματος, ο Βασίλης είχε πιάσει την άλλη πλευρά. Η σκέψη μην τυχόν ξυπνήσει και την ακουμπήσει της φαινόταν εφιάλτης. Δεν χρειαζόταν όμως να ανησυχεί, κάτι τέτοιο ήταν πια απίθανο. Η Εύα έχωσε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι κι έκλαψε βουβά, τα μάτια της μούσκεψαν το ζαρωμένο ύφασμα. Ο πόνος πήρε σιγά σιγά να καταλαγιάζει, μέχρι που την πήρε ο ύπνος. Ένας ύπνος ταραγμένος ο Παντελής τρυπούσε τα όνειρά της και την πονούσε ξανά και ξανά.
Το επόμενο πρωινό τα πράγματα ήταν ήδη καλύτερα. Την πίκρα μαλάκωνε το ξαλάφρωμα, που ξεμπέρδεψε από τον βραχνά. Όσο νωρίτερα κοβόταν αυτή η ιστορία, τόσο το καλύτερο. Ο κόμπος στο στομάχι άρχισε να λύνεται. Η Εύα ρουφούσε την αυξανόμενη ηρεμία με ανακούφιση, με ευγνωμοσύνη. Όσο περνούσαν οι ώρες ήταν σα να συνερχόταν από ένα κακό μεθύσι. Πού πήγα να μπλέξω, μυαλό δεν είχα στο κεφάλι μου; Η Εύα ανυπομονούσε να επιστρέψει πλήρως στην πολύτιμη καθημερινότητα. Στο πνιγηρό, ασφαλές καβούκι της. Και να της έστελνε εκείνος μήνυμα –το συνηθίζουν τα μπερδεμένα αγόρια, η Εύα το θυμόταν αυτό καλά– ήταν πια πολύ αργά. Δεν ήταν αυτή για τέτοια ταλαιπώρια, τη μια να πετάει στα σύννεφα και την άλλη να πέφτει στα τάρταρα.
Μέχρι που, τρεις μέρες αργότερα, ακούστηκε ο ήχος του κινητού. Ήταν απόγευμα Τετάρτης, μια εβδομάδα ακριβώς από εκείνη τη βραδιά. Η Εύα μόλις είχε γυρίσει στο σπίτι κι έπαιρνε μια ανάσα, όσο η Χριστίνα έκανε τα μαθήματά της. Το πήρε στα χέρια της αφηρημένη. Για να της έρθει ο ουρανός σφοντύλι. «Τι κάνετε κυρία μου;;» Ήταν εκείνος, φυσικά. Στο σώμα της ξεχύθηκε ένα πελώριο κύμα ζέστης, η καρδιά της πήγε να πεταχτεί έξω από το στήθος της. Το σοφιστικέ μηνυματάκι που είχε σκαρώσει στο μυαλό της για την περίσταση πήγε περίπατο στη στιγμή. Η Εύα ήξερε ήδη ότι θα έτρεχε στο κρεβάτι του σαν τρελή. Ο μηχανισμός είχε πάρει μπρος κι αυτή είχε πιαστεί στα γρανάζια του, ήταν βαθιά νυχτωμένη αν νόμιζε ότι μπορούσε να τη σκαπουλάρει με φτηνά, ανίσχυρα ευχολόγια. Όμως ήθελε λίγο χρόνο μέχρι να το χωνέψει, για να γίνει η γνώση πράξη.
Μέρος 10ο:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πάντως αν πούμε ότι δεν έχουνε νιώσει κάτι παρόμοιο , όταν μας στέλνει ξαφνικά ο λεγάμενος μήνυμα, τότε απλά ψευδόμαστε! #panteliseva
Εγω περιμενω ακομα αυτο το πλοτ τουιστ.
όταν γυρνάς πλευρό για πάντα, δεν πιάνεσαι;
Κοίτα, να σου πω! Εγώ που πάσχω από αυχενικό, έχω περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου συνεχόμενα κοιμώμενη αυστηρά από τα δεξιά, γιατί πιάνονται τα σβέρκα μου άσχημα και ψοφάω στον πόνο έτσι και κοιμηθώ από την άλλη. Όσο κοιμάμαι δεξιά όλα καλά. Εγώ νιώθω να έχω γυρίσει πλευρό για πάντα, άμα αλλάξω θα πιαστώ ;P
Σωστά, όποια δεν έχει τα κότσια να είναι μοιραία γυναίκα, κλείνεται στην οικογενειακή φούσκα θυσιάζοντας την ευχαρίστηση. Ή το έχω καταλάβει τελείως λάθος οπότε τζάμπα συγχίζομαι κάθε βράδυ (πιθανόν, δε λέω όχι), η έλεος κάπου με τα τετριμμένα κλισέ.
Για μια Εύα μιλάει, δεν νομίζω πως γενικεύει… Και ίσως κάποιες και στην πραγματική ζωή να έκαναν τις ίδιες επιλογές με την Εύα, ίσως και να ταυτίζονται. Αλλά δεν νομίζω πως είπε/υπαινίχθηκε πουθενά πως όλοι οι παντρεμένοι και οι παντρεμένες θυσίασαν την ευχαρίστησή τους για το γάμο. Πού ακριβώς υποστηρίζει το κείμενο πως όλοι οι παντρεμένοι είναι έτσι?
Μάλλον απλά δεν σου αρέσει?
Μάνα συμφωνώ. Στα διηγήματα δεν χρειάζεται να γενικεύει κανείς για να θεωρείται κλισέ.
Εμένα κανονικά, ειδικά η δεύτερη παράγραφος, θα έπρεπε να μου αρέσει γιατί κι εγώ γράφω κάτι τέτοια υπαρξιακά, φουλ στα σχήματα λόγου, σε σχόλια βέβαια, δεν γράφω διηγήματα. Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Ίσως η δική μου ενόχληση να προκύπτει από το ότι μεταφέρεται όντως με ακρίβεια, η εικόνα της ανώριμης/καταπιεσμένης/Δεν_ξέρω_τι_μου_γίνεται γυναίκας. Σαν το μόνο που λείπει να είναι ένα εμβόλιμο “ε, γυναίκες, τι περιμένεις”. Δεν είναι ξεπερασμένο αυτό που ζει η Εύα, υπάρχει η Εύα, στο δικό μου μυαλό τη λένε Κ. και είναι η κολλητή μου, που κάθε τόσο εύχομαι να μη μπει σε ταξί και διαβάζει ο οδηγός τίποτα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτός ο Παντελής πρέπει να είναι απ’ αυτούς που περιμένουν λίγο πριν απαντήσουν για να τσιγαρισουν τον άλλον.3 μέρες δεν το χε δει το μήνυμα;η κακομοιρα Εύα μάτι δεν έκλεισε
Άμα πέσει το βοτσαλάκι στη λίμνη κάνει κάτι κύκλους … που σε πνίγουν.
Γεια σου ρε Παντέλα λαϊκέ άντρα του λιμανιού!