Η κούρσα (μέρος 10ο)

Άφησε πρώτα να περάσουν δέκα λεπτά, μετά είκοσι. Όταν συμπληρώθηκε μια ώρα, το αρχικό, ντεμέκ «όχι» είχε γίνει «ναι» φουλαριστό. «Ξεκουράζομαι για να σε συναντήσω», έφυγε η απάντηση. Άνετη, δυναμική, παιχνιδιάρικη, σα να μην τρέχει τίποτα. Σα να μην είχε ποτέ της βυθιστεί στην απόγνωση, σα να μην είχε ξεφυσήξει από την ανακούφιση που δε θα τον ξανάβλεπε. «Τι ώρα θα έρθεις;». «Μετά τις εννιά», δήλωσε χωρίς δισταγμό. Παρότι ο Βασίλης έλειπε για δουλειά στη Γερμανία και ήταν μόνη της με το παιδί.

Εκεί που πήγε να διστάσει ήταν όταν σήκωσε το τηλέφωνο να καλέσει την Ντορέτα. Πρώτη φορά την έπαιρνε έτσι απροειδοποίητα, την τελευταία στιγμή. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Μουρμούρισε και πάλι κάτι δικαιολογίες για μια έκτακτη εκδήλωση στη δουλειά. Εκείνη σε μια ώρα ήταν εκεί, με μια αδιόρατη απορία στο βλέμμα. Όμως αυτά ήταν για την Εύα ψιλά γράμματα. Χαιρέτησε την κόρη της βιαστικά κι ένοχα, κι έξω από την πόρτα.

Αυτή τη φορά τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Η μαγεία της πρώτης φοράς είχε δώσει τη θέση της σε έναν πόθο ξεκάθαρο και άμεσο. Δεν χρονοτρίβησαν στο σαλόνι, ο Παντελής την τράβηξε στο υπνοδωμάτιο. Της έβγαλε τα ρούχα με γρήγορες κινήσεις, για να ξεντυθεί κι αυτός στο πι και φι. Η Εύα ξάπλωσε στο κρεβάτι γυμνή, ο Παντελής γονάτισε στο στρώμα μπροστά της.

Είδε τον φαλλό του να ορθώνεται. Της ήρθε η επιθυμία να τον πάρει στο στόμα της, σαν τον παλιό καλό καιρό. Στο μυαλό της ήρθε η εικόνα της κόρης της, να τη φιλά πεταχτά στο στόμα. «Πού πας να μαγαριστείς;» η φωνή της στρίγκλας ήχησε στριγκή στο μυαλό της, πασχίζοντας να διώξει όλη τη μαγεία, όλη τη λαχτάρα. Η Εύα σφάλισε τα μάτια κι έκλεισε τα αυτιά η εικόνα έσβησε στη στιγμή, σαν οθόνη τηλεόρασης. Την έστειλε στον αγύριστο. Το σώμα της ήταν δικό της, αυτή του έκανε κουμάντο. Κανείς άλλος – ούτε ο άντρας της, ούτε το παιδί της, ούτε κι ο Παντελής που στεκόταν μπροστά της γυμνός και όμορφος σαν άγαλμα αρχαιοελληνικό.

Άλλωστε, η φάση μαζί του δεν ήταν για πολλά πολλά, αυτό η Εύα το ήξερε καλά. Όσο κι αν τον ήθελε, όσο κι αν πληγωνόταν. Το ταξί ήταν η διαδρομή, όχι ο προορισμός. Η κούρσα την πήγε στην οδό Πόθου κι Επιθυμίας γωνία, σε λίγο θα έφευγε για αλλού. Έτσι κάνουν τα ταξί, είναι φευγάτα από τη φύση τους. Στη Λεωφόρο του Έρωτα θα έφτανε αργότερα, άγνωστο πως. Η δική τους συνεύρεση ήταν για να νοιώσει ξανά επιθυμητή, ξανά γυναίκα. Να δει τον πόθο στο βλέμμα του, την αντάρα στο κορμί του. Και να ξυπνήσει τον δικό της πόθο, που τον είχε ξεπουλήσει ατιμωτικά και άδοξα, για τα τριάντα αργύρια μιας ζωής αντισεισμικής, ανέραστης και στείρας. Πιστοποιώντας με τον κορυφαίο τρόπο ότι ήταν κι αυτή ζωντανή, ζωντανή και παλλόμενη, έστω και για μερικά λεπτά της ώρας.

Τον είδε να την κοιτά φουντωμένος. Η Εύα ανασηκώθηκε και τον τράβηξε πάνω της. Η γλώσσα της έγλειφε τη δική του την ώρα που τον ξάπλωνε στο στρώμα. Για να τον καβαλήσει, με τον δικό της τρόπο, τον δικό της ρυθμό. Το κορμί της ανεβοκατέβαινε αργά κι απαλά. Σε αυτή την κούρσα το τιμόνι ήταν στα δικά της χέρια.

ΤΕΛΟΣ

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News