Αγαπητή αμπά, είμαι 31 και πρόσφατα χωρισμένη από μια 4ετή σχέση. Η σχέση πήρε την κάτω βόλτα από την καραντίνα και μετά με τον πρώην να φτάνει στα όρια της κατάθλιψης (από όσο ξέρω παίρνει κάποια ελαφριά αγωγή τώρα), εμένα να νιώθω μια τρελή ανασφάλεια με την απομάκρυνση του και γενικά με την τροπή που είχε πάρει η ζωή μου (δουλεία που δεν με ικανοποιούσε και μια μεγάλη ρήξη με τις δύο στενότερες φίλες μου) και πίεζα με τελείως λάθος τρόπο τα πράγματα. Τελικά πριν λίγες βδομάδες πάρθηκε από εκείνον η απόφαση ότι δε μπορεί να διατηρήσει σχέση αυτή τη στιγμή και να προσφέρει το οτιδήποτε. Το σεβάστηκα, έκοψα κάθε επικοινωνία και προσπαθώ να κάνω τόσο τον απολογισμό αυτής της σχέσης όσο και να λύσω τα θέματα στη δική μου ζωή. Άρχισα λοιπόν να ασχολούμε με παλιά και νέα χόμπι, να ξαναμιλάω με παλιούς φίλους, να βγαίνω κλπ. Παρόλα αυτά νιώθω ότι ακόμα τα κάνω αποσπαματικά όλα αυτά. Όσο σκέφτομαι την πρώην σχέση μου, βλέπω σίγουρα κάποια αρνητικά, βλέπω όμως και ένα πολύ αβίαστο ταίριασμα σε πολύ βασικά πράγματα. Πως φανταζόμασταν τη ζωή μας, κοινές αξίες, κοινή αντίληψη του πως θέλουμε να είναι ο καθένας μέσα σε μια σχέση, κοινό τρόπο ζωής, κοινή διασκέδαση και γενικά αυτά τα 4 χρόνια είχαμε διαφωνήσει/τσακωθεί 3 φορές συνολικά. Επίσης ενώ είχα αρκετές σχέσεις και κάποιες μακροχρόνιες 2 και 3 χρόνια, μόνο 2 φορές έχω ερωτευτεί και η μία από τις δύο ήταν αυτή. Παράλληλα βρίσκομαι σε έναν περίγυρο όπου σχεδόν όλοι είτε παντρεύονται είτε έχουν μακροχρόνιες σχέσεις οπότε η δυνατότητα νέων γνωριμιών είναι μειωμένη. Αυτό που με φοβίζει πλέον πολύ είναι ότι νιώθω πως έτσι κ αλλιώς μου είναι δύσκολο να ερωτευτώ πόσω μάλλον να βρω πλέον κάποιον ο οποίος και θα μου κάνει το “κλικ” και θα ταιριάξουμε εύκολα και φυσικά. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι ότι ή δε θα έρθει ποτέ αυτό και θα πρέπει να αρχίσω να φαντάζομαι τη ζωή μου αρκετά μόνη μου ή θα βρεθώ σε μια από αυτές τις σχέσεις που υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Και πραγματικά έχω αρχίσει να αμφιβάλλω πλέον για το κατά πόσο έχω ρεαλιστικές απαιτήσεις ή αν είμαι εγώ περίεργη που δε μπορώ να ικανοποιηθώ με έναν άνθρωπο που θα περνάμε σχετικά καλά, θα μπορούμε να πούμε δυο κουβέντες κια θα έχουμε ο ένας τον άλλον για παρέα. Νιώθω πάρα πολύ απογοητευμένη και ότι πραγματικά δεν έχει νόημα να προσπαθείς για κάτι (σε αυτό το τομέα).
Είσαι στην κρίσιμη και απαραίτητη φάση της αυτοκριτικής μετά τη διάλυση μιας σχέσης, αλλά είσαι στην αρχή. Το επόμενο βήμα είναι να έχεις το θάρρος να πεις, έστω και σε αγνώστους, τι θα πει «πίεζα με λάθος τρόπο τα πράγματα». Όταν είσαι σε θέση να το ξεστομίσεις, θα είσαι και σε θέση να μην κάνεις το ίδιο λάθος στο μέλλον.
Είναι βολικό να πιστεύεις ότι αν δεν έκανες τα λάθη που έκανες τώρα θα ήσασταν μαζί κι ευτυχισμένοι, αλλά ο άλλος έχει επίσης σκέψεις και όνειρα, δεν είσαι εσύ που τα έκανες όλα. Η απομάκρυνση του ήταν δική του απόφαση, δεν ήταν μόνο αντίδραση σε σένα.
Είναι δύσκολο να ερωτευτείς και να ταιριάξεις με κάποιον, αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση που διαλύθηκε ήταν η καλύτερη σχέση που μπορείς να έχεις, και τώρα ξέρεις ότι σίγουρα δεν ήταν, διότι διαλύθηκε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί όλο αυτό να σημαίνει ότι θα καταλήξεις με μια καλύτερη σχέση επειδή θα χρησιμοποιήσεις σωστά την εμπειρία σου; Ότι το να βρεις κάποιον στα 31 είναι πιο δύσκολο επειδή ξέρεις τι χρειάζεσαι και έχεις την αυτοπεποίθηση να το διεκδικήσεις;
Θελεις να μην είσαι μόνη ή θέλεις να είσαι στη σχέση που θα έπρεπε να είσαι;
Σε νιώθω. Είσαι στη φάση που προσπαθείς να εξηγήσεις τι φταίει που δεν έχεις ή παίζει να βρεις την ιδανική σχέση. Πολλοί περνάμε από το στάδιο ‘θα μείνω για πάντα μόνη’, ‘μήπως είμαι εγώ περίεργη΄, ‘δεν υπάρχει κανένας εκεί έξω να γίνει το κλικ’. Είναι τρομακτικό, αλλά ξεπεράσιμο. Ναι, μπορεί να μείνεις για πάντα μόνη, οπότε φρόντισε να περνάς καλά με τον εαυτό σου. Όχι, δεν είσαι περίεργη, είσαι αυτό που είσαι, και αν βρεθεί κάποιος να ταιριάζει με αυτό καλώς. Θα χρειαστούν υποχωρήσεις και από τις δυο πλευρές, αλλά στα βασικά θα πρέπει να ταιριάζετε. Και τέλος, χρειάζεται άπειρη… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν θα γνωρίσεις την επόμενή σου σχέση, θα πρότεινα να μη σταματήσεις τα παλιά και νέα χόμπι σου, το να βγαίνεις και το να μιλάς με παλιούς φίλους, δεν είναι αλληλοαποκλειόμενα όλα αυτά με την όποια σχέση σου. Δε μπορεί να μας δίνει χαρά μόνο ένας άνθρωπος και ένα πράγμα, είμαστε πολύ πιο περίπλοκα όντα απ’όσο θέλει η ιδεοληψία του να βρούμε κάποιον που θα μας καλύψει όλες τις ανάγκες.
Να πω οτι δεν καταλαβαινω? Ειμαι στην ιδια φαση περιπου, χωρισα στα 29 και ακομα δε μπορω να το ξεπερασω. Ειμαι 30 και μπορει σε πολλους να ακουγεται γελοιο, αλλα σ’αυτη την ηλικια και μετα, θες η ρημαδα η κοινωνια και πως αντιμετωπιζει τις γυναικες, θες οι προσδοκιες και τα ονειρα σου που ματαιωνονται, αρχιζω να ανησυχω μηπως κατι κανω λαθος, κατι παει λαθος με μενα και δεν μπορω να ανοιχτω (ή ισως δε θελω…) να βρω καποιον να ειμαι μαζι του. Θελω να ειμαι μαζι με καποιον? Ισως οχι σ’αυτη τη φαση. Αλλα με αγχωνει οτι θα μεινω μονη… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι τόσο κρίμα στα 31 σου να κάνεις σκέψεις παντοτινής μοναξιάς. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες και τον φόβο που έχει η συγκεκριμένη ηλικία. Είναι όμως ένας φόβος ψεύτικος, δημιουργημένος από άλλους. Αν χώριζες με τον ίδιο άνθρωπο στα 27 θα ένιωθες το ίδιο; Νομίζω οτι τώρα σου έχει δημιουργηθεί άγχος και κυρίως βιασύνη για το επόμενο βήμα γι’ αυτό θεωρείς οτι όλα γίνονται αποσπασματικά. Η δική μου συμβουλή είναι να πάρεις τον χρόνο σου. Να δεις τι έγινε στην σχέση αυτή και πως από δω και πέρα θα είσαι καλύτερα. Πως θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα πράγματα στην δουλειά, στις φιλίες… Διαβάστε περισσότερα »
φίλη επαθες 31!
Πάντως θα ήθελα να πω πως το γεγονός ότι είχατε τσακωθεί μόνο τρεις φορές σε 4 χρόνια δεν λέει κάτι από μόνο του. Δεν σημαίνει ότι συμφωνουσατε σε όλα. Ίσως να μην ήθελε την αντιπαράθεση λόγω χαρακτήρα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Κι αυτή η πίεση που αναφέρεις ίσως αυτός να μην την ένιωθε μόνο τελευταία, αλλά εδώ και καιρό. Ίσως το ταίριασμα σας να μην ήταν τόσο αβίαστο όσο νομίζεις. Ήσουν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση 4 χρόνια. Λογικό είναι να σου λείπει η προηγούμενη ζωή σου, όπως την είχες συνηθίσει. Όμως δεν θέλω να ακούω ανοησίες πως μετά τα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα με τη Λένα! Επίσης βοηθά όταν αφήνεις μερικές φορές τον εαυτό σου να νιώσει ελεύθερα τη λύπη για το τέλος της σχέσης που είχες, και τα υπόλοιπα συναισθήματα που δημιουργούνται, χωρίς κριτική και βιασύνη..
ακριβώς αυτό… ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ταχύτητες και πρέπει με βάσει αυτές να έχει τον απαραίτητο χρόνο για να επεξεργαστεί ένα χωρισμό. Στον κάθε ένα γράφει διαφορετικά. Επίσης καλό είναι να επικεντρωθεί σε εκείνη και στα θέλω της και να αφήσει κατά μέρους την σύγκριση με φίλους ζευγάρια δεν οδηγεί πουθενά και μόνο κακό της κάνει, plus το βρίσκω ότι είναι λίγο αυτομαστίγωμα (not the good one)
«Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι ότι ή δε θα έρθει ποτέ αυτό και θα πρέπει να αρχίσω να φαντάζομαι τη ζωή μου αρκετά μόνη μου ή θα βρεθώ σε μια από αυτές τις σχέσεις που υπάρχουν απλά για να υπάρχουν.»
Δεν είναι τραγικό ότι οι μόνες δυο πιθανότητες στα 30 μας είναι μόνο αυτές; Δεν είναι τραγικό ότι μαθαίνουμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να κυλήσει και σε άλλα σχήματα; Πχ, μόνη και ευτυχισμένη, ζευγάρι με καλή σχέση.
Και μόνη με σκύλο/ους, μόνη με γάτα/ες (άρα όχι μόνη!) 🙂
Η υπέρτατη ευτυχία, ηρεμία και γαλήνη, να κοιμάσαι με το σκύλο σου και να ακούς το ροχαλητό του. Πεθαίνω ❤
Πιστεύεις ότι είναι δύσκολο να βρεις “πλέον” κάποιον επειδή είσαι 31; Χα!
Μα ειναι δυνατον;;!;!;