Τρώγοντας τις προάλλες μακαρόνια με πίκλες και καυτερή σάλτσα, θυμήθηκα το δεύτερο έτος της σχολής.
Έτος συναρπαστικό και σημαδιακό που δεν είχε καθόλου να κάνει με σπουδές και πολύ να κάνει με ανθρώπους, άκυρες γνωριμίες στις 4 το πρωί σε σκαλάκια των Εξαρχείων, απαράδεκτα επικίνδυνες βόλτες με αγνώστους στο λόφο του Στρέφη, rave parties χαμένα σε τρύπες και “άλση”, αναμονή μεχρι τις 5:30 ν’ανοίξουν τα μέσα και πάρα πολύ κακό, κάκιστο φαγητό.
Κάθε πίκλα και μπουκιά νοσταλγίας, κάθε σαλτσωμένο μακαρόνι και ανάμνηση. Ο καιρός περνάει τόσο αδίστακτα γρήγορα. Προσπαθούσα να χωνέψω ότι κάθε παρόν μεταμορφώνεται σε θρυψαλλάκι μνήμης όταν βρέθηκα να μιλάω με φίλες και γνωστές από τότε και να ρωτάω “ποιο ήταν το χειρότερο φαγητό που έτρωγες ως φοιτήτρια;”. Ένα κοινό που είχα πάντα με τις παρέες μου τότε ήταν οι χείριστες διατροφικές συνήθειες. Ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό είναι κάτι φοιτητικό, κάτι της σχολής μου ή αν υπήρχε μια αίσθηση ασυνείδητης οικειότητας μεταξύ ανθρώπων που δεν ασχολούνται πολύ με το τι τρώνε.
-σχεδόν όλες μετακόμισαν από επαρχία στην Αθήνα κι όλες έμεναν μόνες-
Α., ετών 25
“Το χειρότερο; Χειρότερο δεν ξέρω γιατί το τρώω ακόμη αλλά ξέρω ότι αηδιάζει πολλούς. Το “to go” πράγμα που τρώω είναι ανανάς κονσέρβα σε κράκερ με φέτα. Ξεκίνησα να το τρώω με το που πάτησα πόδι στην Αθήνα επειδή ήθελα κάτι γλυκό, αλμυρό και γρήγορο μεταξύ σχολής, αγγλικών, μαθημάτων οδήγησης και εξόδων. Τώρα που δουλεύω σε γραφείο παραμένει αυτό που τρώω τρεις φορές τη βδομάδα μετά τη δουλειά. Πέραν του ότι είναι νόστιμο, με καθησυχάζει”.
Ζ., ετών 28
“Λοιπόν το χειρότερο αγαπημένο μου φαγητό που μου’μεινε απ’τα φοιτητικά χρόνια είναι κονσέρβα σπαμ γεμιστή με τυρί στο τηγάνι. Ειδικά μετά από ξενύχτι, άνοιγα την κονσέρβα και γινόμουν άνθρωπος. Έμενα Πατήσια και κοντά στο σπίτι μου είχαμε ένα σούπερ μάρκετ μεταναστών που είχε το σπαμ σ’έκπτωση μια φορά τη βδομάδα, σήκωνα 4-5 κονσέρβες τη βδομάδα, μια περίοδο έτρωγα μόνο σπαμ με μακαρόνια, σπαμ με σαλάτα, σπαμ, σπαμ, σπαμ. Μια μέρα ήρθε σπίτι ο γκόμενός μου που σπούδαζε διατροφολογία στο Χαροκόπειο και μου είπε οτι θα πάθω αβιταμίνωση, ότι οι κονσέρβες έχουν βαρέα μέταλλα και διάφορα τέτοια. Μ’εβαλε να διαβάσω για τις κονσέρβες, εγώ κατατρόμαξα, έκοψα το σπαμ. Τώρα τρώω σπαμ γεμιστό όταν είμαι αγχωμένη. Επειδή ετοιμάζομαι για δικαστικό, αυτό συμβαίνει συχνά”.
Γ., ετών 25
“Ήρθα στην Αθήνα ως μια βίγκαν που δεν ξέρει να μαγειρεύει και δεν έχει λεφτά. Πήγαινα στη λαϊκή όποτε προλάβαινα, έπαιρνα κολοκυθάκια και καρότα, τα έβραζα και έτρωγα βραστά λαχανικά με μακαρόνια και κέτσαπ. Έτρωγα κι άλλα πράγματα φυσικά αλλά αυτό το θυμάμαι. Μπορεί να μην ήταν κολοκυθάκια ή καρότα, μπορεί να ήταν μπρόκολο, λάχανο, ό,τι έβρισκα αλλά ήταν πάντα βραστό με μακαρόνια και κέτσαπ. Το βιγκανιλίκι έληξε με αυγά επειδή ήμουν άχρηστη στην κουζίνα και ήθελα κάτι γρήγορο. Τότε το βασικό μου φαί έγινε βραστά λαχανικά με μακαρόνια και αυγά. Έτρωγα επίσης πολλά σάντουιτς αλλά δεν μ’αρέσει το ψωμί οπότε κάποια στιγμή το σνακ μου ήταν αυγά με κέτσαπ. Την έβγαλα επίσης με τα ταπεράκια της μάνας μου αλλά αυτό δεν μετράει.”
Μ. ετών 25
“Δημητριακά με γάλα. Δεν έχω κάτι να πω. Στο 2ο έτος είχα άπειρο άγχος. Όταν έχω άγχος μπορώ να φάω συγκεκριμένα πράγματα. Αυτό το άντεχε το στομάχι μου. Κατά τ’άλλα σουβλάκια και κρέπες.”
Η. ετών 25
“Μεγάλωσα με γονείς εθισμένους στην καλή διατροφή. Δεν είχα φάει τζανκ μέχρι τα 18. Όταν πέρασα, ενώ το σπίτι μου είναι Αθήνα, παρακάλεσα τη γιαγιά μου να μ’αφήσει να μείνω σ’ένα σπίτι που είχε και δε νοίκιαζε. Με άφησε. Έ, μένοντας μόνη μου πρώτη φορά και νιώθοντας ελεύθερη τσακίστηκα στο ντελίβερι. Ό,τι θέματα είχα τα έλυνα με ντελίβερι. Άγχος με σχολή; Σκεπαστές. Με αγνοούν οι φίλες μου; Μπέργκερς. Θέμα με γκόμενο; Πατάτες. Δεύτερο έτος σίγουρα έζησα μόνο με ντελίβερι. Δεν ήμουν και ποτέ σπίτι για να μαγειρέψω, ζούσα στη σχολή. Δεν έχω ακουμπήσει ντελίβερι εδώ και δύο χρόνια και έχω γίνει χειρότερη απ’τους γονείς μου. Τι να πεις.”
Όσο για το δικό μου go to, προσπάθησα να θυμηθώ με ειλικρίνεια. Νομίζω ότι ήταν μακαρόνια με πιπέρι, μανιτάρια και μαγιονέζα. Και τόνος, ντομάτα, φέτα λιωμένα με πηρούνι ώστε να ομοιάζουν σε spread.
Τώρα που ανοίγουν οι σχολές, σκέφτομαι τα ψυγεία των φοιτητριών που μένουν μόνες στην Αθήνα. Τις σκέφτομαι να γυρνάνε σπίτι, συνηθισμένες στο ψυγείο του πατρικού τους και να βλέπουν φρυγανιές, γάλα, ένα αυγό, μισό λεμόνι, ένα άκυρο ματσάκι άνηθο, κάτι σος από ντελίβερι και ταπεράκια της μάνας τους στην κατάψυξη. Τις βλέπω να λένε “δεν ασχολούμαι” και να βγαίνουν είτε για κάτι στο χέρι είτε για λέσχη. Χαμογελώ καθώς τις σκέφτομαι άφαγες, με δύο πακέτα τσιγάρα τη μέρα, αφυδατωμένες, ν’αναρωτιούνται γιατί έχουν πονοκέφαλο. “Ναι μαμά, έφαγα στη λέσχη”.
Ούτε που κατάλαβα πότε άλλαξαν όλα και πορωθήκαμε όλοι με τη μαγειρική κι απ’τις κονσέρβες συναγωνιζόμασταν στα φαλάφελ, το χειροποίητο ψωμί και γκουρμέ συνταγές με ψάρι και όσπρια. Συνέβη εύκολα, αβίαστα, κάπως χορευτικά. Γλιστρήσαμε σε υποχρεώσεις, δουλειές, γνώσεις μαγειρικής και φορολογικών σα να ήταν πάντα έτσι. Σα να μην έχουμε φάει κράκερς με κέτσαπ πριν από κλαμπ και σα να μην έχουμε νιώσει θαυμασμό κι εκτίμηση για εκείνον τον ένα συμφοιτητή μας που ήξερε να κάνει μοσχάρι κοκκινιστό με κους κους στα 19 του. Τη μία μέρα τρώγαμε όλοι μαζί σε κάποιο σπίτι ρύζι με κάρι και αυγό, την επόμενη κάναμε ρατατούι και πατάτες dauphinois. C’est la vie υποθέτω.
Ίσως δε νοσταλγώ τόσο το φαγητό. Ίσως νοσταλγώ την αδιαφορία. Αυτή την ωραία αδιαφορία που δείχνεις όταν ξεχνάς ότι ο τρόπος που φέρεσαι στο σώμα σου επηρεάζει το μέλλον σου. Όταν νιώθεις ότι επειδή περπατάς, τρέχεις, κινείσαι όλη μέρα δεν χρειάζεσαι τροφή. Δεν χρειάζεσαι τίποτα. Έχει μια ορμή αυτή η συνθήκη, είσαι στρόβιλος προγράμματος, είσαι παντού, σχολή, καφέ, λέσχες, μπαρ, κλαμπ, βόλτα, τηλέφωνο, βιβλιοθήκη, δεν χρειάζεσαι τίποτα, δεν χρειάζεσαι “ξεκούραση”, ο ύπνος είναι για τους άλλους.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο μακριά είναι η ηλικία των 19 απ’την ηλικία των 20, η ηλικία των 20 απ’την ηλικία των 21, τα 21 απ’τα 23 και πάει λέγοντας. Είναι λίγη η χρονική απόσταση αλλά με κάποιον τρόπο, η απόσταση στο ποια είσαι στη μία χρονιά και ποια στην άλλη είναι πελώρια. Και φυσικά, η διαπίστωση έρχεται πάντα εκ των υστέρων όταν σταματάς μισό λεπτό και κοιτάς στον καθρέφτη, κοιτάς και τις παρέες σου νυν και πρώην, κοιτάς και τα γκομενικά σου, τα επιτεύγματά σου ή την απουσία τους, τι νόμιζες ότι ήθελες να είσαι μέχρι τώρα και τι θες να γίνεις τώρα και σκάνε όλα μαζί, απρόσμενα, ασυγκράτητα, ξεκάθαρα και είναι πάντα παράξενο να βλέπεις ότι εσύ, κάτι θεωρητικά συμπαγές κι ενιαίο, μόνο αυτά δεν είσαι.
Και κάπως, με κάποια σχετική συνέπεια, έχω παρατηρήσει ότι όλες αυτές οι μεταβολές, οι αλλαγές, τα ύψη και τα βάθη της υπόστασής σου, καταφέρνουν να αντανακλώνται στο πιάτο. Φτάνω να πιστεύω καμιά φορά ότι αυτό το τελευταίο δείχνει για μας περισσότερα απ’τον καθρέφτη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πατάτα ολόκληρη ωμή στο φούρνο μέχρι να μαλακώσει πολύ (10-15 λεπτα ανάλογα το μέγεθος), μόλις είναι έτοιμη,την κόβεις με το πηρούνι και βάζεις πάνω στραγγιστό γιαούρτι, αλάτι και λιγο λάδι. Κα-τα-πλη-κτι-κο. Το φτιάχνω ακόμα άμα βαριέμαι. Επίσης η μαμα μου έφτιαχνε τορτελίνια και μου τα έδινε ωμά κατεψυγμένα και αντί να τα βράσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος, τα έβαζα στο φούρνο μικροκυμάτων και γίνονταν σαν αλμυρα μπισκοτα. Επίσης η μαμα μου είχε ψύχωση με το να μου αγοραζει κασέρι φέτες (ψωμί όμως όχι γιατί δεν μαρεσει γενικά) και τόνο κονσέρβα. Οπότε έβαζα τον τόνο σε πιάτο με κέτσαπ και από πάνω… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω στην φάση με το κολαν με αποτέλειωσες. Να είσαι καλα για την εξιστορηση, με έπιασαν τα γέλια!
αχαχαχαχαχ για διαφήμιση φούρνου είσαι Μίλτο. Όταν λέμε τα πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ φίλες και φίλοι. 😂😂😂
Κι εγω τρωω αυγο στο φουρνο μικροκυμμάτων και στην τοστιερα επισης (μεσα σε λαδοκολα). Ελα πειτε παιρνω βραβείο?? Τα εχω κανει όλα εκτος απο το κολαν! Εκει πιστολακι! Όντως δουλεψε? Δεν εμεινες χωρις κολαν? Γτ εμενα εκανε ενα ξεχειλωμα μια κοιλη εκει που φυσούσε το πιστολακι στο ιδιο σημειο!
Μια φίλη στέγνωνε τα στρινγκ στο μικροκυμάτων. Τα υπόλοιπα ρούχα έμπαιναν στεγνωτήριο.
Αυγό στο φούρνο μικροκυμάτων έχω ακούσει ότι για ομελέτα είναι επικίνδυνο μην ανοίγεις την πόρτα και σκάσει επάνω σου αν δε προσέξεις τη θερμοκρασία. Αν μπορείς να μου πεις πόση ώρα το βάζεις, με ενδιαφέρει για μια φίλη από το χωριό που βαριέται να πλένει τηγάνια, δε την ξέρεις. 😂😂
Είναι επικίνδυνο αν το βάλεις ολόκληρο, εγω προσωπικά το έσπαγα και το έβαζα σε πιάτο και επηζε κανονικά.
Έχω την εντύπωση, ότι αν θες να ψήσεις αυγό ολόκληρο, πρέπει να του κάνεις πρώτα μια μικρή τρυπουλα,με μια βελόνα ας πούμε. Αυτό το ξέρω από τον πατέρα μου, που έψηνε αυγά στην ψησταριά – ναι- ναι – και αν δεν έκανες τρύπα έσκαγαν, με θόρυβο, σαν στρακαστρουκα ένα πράγμα!
Αχ, τι καλά! Είχα στρεσαριστεί σήμερα στη δουλειά και ετοιμαζόμουν να κάνω γουρουνιά, αλλά διάβασα αυτά που διάβασα και μου κόπηκε η όρεξη. Τελείως.
Εγώ έχω φτάσει σε τέτοιο λεβελ σκ@τοφαγίας που τα μακαρόνια με κέτσαπ μου φαίνονται οκ φαγητό.
Χρειάζομαι παραδείγματα
Χαχαχα εμ βασικά στη Γαλλια εχω φάει κεμπάπ (κάτι σαν το γύρο στην Ελλάδα αλλά τίγκα στο λίπος και τα μπαχαρικά για να κρύβουν τη κάκιστη ποιότητα του κρέατος που πλασάρεται για κοτόπουλο, αλλα μπορεί να είναι και αρουραίος). Αλλά πώς το έχω φάει: την επόμενη μέρα, τα αποφάγια, από το ψυγείο, το κεμπάπ κρύο με το λίπος να έχει παγώσει σε μια στέρεα μάζα ΚΑΙ τις πατάτες τηγανητές ΜΕ τη σως, έτσι όπως την είχα αφήσει πάνω στις πατάτες από τη προηγούμενη μέρα και είχε πετρώσει, παγωμένα κι αυτά.
Α, αυτό το κάνω κι εγώ με τα πιτόγυρα με τζατζίκι και κρεμμύδι, να τα τρώω δηλαδή μισοφαγωμένα και παγωμένα κατευθείαν από το ψυγείο. Για πρωινό. Με τον καφέ. Ο ενεστώτας δεν είναι ιστορικός, όντως το κάνω ακόμα.
Και ο σύντροφός μου αιλουροειδεστατο, πιτογυρο από το ψυγείο για πρωινό. Μου φαίνεται ανατριχιαστικό 😅
Με τρελλαινει η γραμματικη σου! Τι ειναι ο ιστορικος ενεστωτας? Γτ τον ακουβ πρωτη φορα! Που ζω?
Mastiha, ιστορικός ενεστώτας είναι όταν λέμε πχ “και μπαίνω μέσα, τον βλέπω με τα σώβρακα και του λέω, ντύσου παιδάκι μου και θα αργήσουμε”, όπου ενώ μιλάς για κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν, το λες σε ενεστώτα για να είναι πιο άμεση και ζωντανή η αφήγησή σου.
ντρέπομαι αλλά το λέω : αγοράζω σουβλάκια επί τούτου για πρωινό,,,,
Ανακατεύτηκα χα χα χα χα χα
Ρύζι με κέτσαπ. Και αυτό που κάνω ακόμη κάποια πρωινά για να με χαϊδέψω, digestive μπισκότα με φιλαδέλφια και μαρμελάδα φράουλα (σαν cheesecake, φανταστικό).
α, ενδιαφερον αυτο με τα μπισκοτα!
Εμένα μου λες! Το είχα κόψει το τελευταίο διάστημα, μου θύμιζε την πρόσφατη ερωτική μου απογοήτευση καθώς, ω! τι σύμπτωση! ανακαλύψαμε το πρώτο πρωί που ξυπνήσαμε μαζί ότι είχαμε την ίδια ένοχη απόλαυση κάποια πρωινά. Τέλος πάντων, δεν υπάρχει καλύτερο. Ίσως η έτοιμη κρέπα (μείγμα) με 3 τριγωνάκια Toblerone στο μικροκυμάτων και άχνη ζάχαρη για πασπάλισμα να το πλησιάζει.
επισης πολυ ενδιαφερον αυτο με την Toblerone!
Α έχω πολλές τέτοιες λιχουδίτσες για ώρα ανάγκης. Όρεξη να έχεις!
Υ.Γ Πόσο μου αρέσει το nick name σου!
😍😍😍
Αδιαφορία και ταυτόχρονα αίσθημα ότι εισαι άτρωτος. Αυτό μου λείπει εμένα από εκείνη την εποχή. Υπήρχαν μέρες που έτρωγα για πρώτη φορά μέσα στην ημέρα στις 6 το απόγευμα (από τις 8 το πρωί σχολή σερι) και θεωρούσα οκ, νορμάλ. Τώρα άμα φάω πρωινό στις 10 αντί για τις 7 κατά πάσα πιθανότητα θα έχω ήδη λιποθυμήσει από υπόταση πριν φτάσω στην κουζίνα.
Παντελώς συμπτωματικά, σήμερα έφαγα για βραδινο κριτσίνια με ανανά και γραβιέρα. Μια χαρά μεζές.
Εγω το βρισκω και πολύ σικατο συνοδευτικο κρασιου. Δλδ πως ειναι ένα πλατο τυριών?
Δεύτερο έτος έτρωγα για πρωί/μεσημέρι/βράδυ γάλα με κορν φλέικς και έλιωνα σειρές. Τα έκοψα όσο απότομα τα ξεκίνησα.
Μαρούλι (σκέτο, χωρίς λάδι λόγω αφραγκίας και αδιαφορίας) με κέτσαπ (υπήρχε για κάποιο λόγο στο ψυγείο).
Το χειροτερο μου ever νομίζω ηταν μια μοναδική στιγμή γαστριμαργικής δημιουργίας 2 το πρωί με τιποτα στο σπιτι. Μια γωνία ψωμιού απο την προηγουμενη εβδομάδα στο φουρνάκι μικροκυματων να μαλακωσει γεμισμένη με ενα υπόλειμμα φέτας που ηθελε να γινει ροκφορ περιχυμένα με μέλι για να πάει κάτω. Θαύμα μου φάνηκε στην μαυρη πείνα μου.
Μετά ανακάλυψαν οι σεφ την ψητή φέτα σε φύλλο κρούστας με μέλι.
Κατα τα άλλα επιβίωνα με σάντουιτς
να σου πω, είχα να επιλέξω μεταξύ μελιού και μαρμελάδας βερύκοκο, κληρώθηκε το μελι γιατι ήταν πιο ρευστο.
Πάντα έτρωγα σχετικά προσεγμένα, αλλά είχα και μια δυο καλοδιαλεγμένες ντεθιές που μου άρεσαν πολύ, τύπου χοιρινό πατέ (κονσέρβας, των 300 δραχμών, μη φανταστείτε χλίδες) με τυρί ρεγκάτο και άσπρο ψωμί μαργαρίτα, που τους άλλαζα τα φώτα κάθε αρχή του μήνα που είχα λεφτά να ψωνίσω λιχουδιές από το σούπερ μάρκετ. Και σοκολάτες γεμιστές από το περίπτερο. Κατά τα άλλα, η μόνη κατάχρηση ήταν ο καφές και τα τσιγάρα. Δεν πολυέπινα, μισούσα το κλάμπινγκ (ήμουν της μπαρότσαρκας) και το ξενύχτι δεν το άντεχα ποτέ. Το αντίθετο, είχα αρκετές περιόδους σχεδόν παθολογικής υπερυπνίας (12-14 ώρες ύπνο την ημέρα και τα διαστήματα… Διαβάστε περισσότερα »