Ο λογαριασμός είναι μια πραγματικότητα και το πώς τον χωρίζουμε δείχνει και πράγματα για την γενικότερη σχέση μας με τους άλλους.
____________________
Η ιστορία της Φώφης όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Καλησπέρα! Εχω ενα θεμα που θα ηθελα να μοιραστω. Οταν βγαίνω με φιλους εχω μια εντονη αμηχανια οσον αφορα τον λογαριασμο και πως θα πληρωσουμε. Νιώθω οτι δεν αντιλαμβανομαι σωστα τις κοινωνικές συμβάσεις. Ποτε μπορεις να κερασεις, ποτε δεν πρεπει να επιμεινεις, ποτε να δεχτεις να σε κερασει καποιος, πως μοιράζεται ο λογαριασμος οταν ειμαστε μικτες παρεες με παιδια και χωρις, και ολα αυτα.
Επιστρέφοντας σπιτι παντα εχω ενα αγχος αν ηταν αρκετα αυτα που εδωσα, αν εκανα κατι λάθος, αν εκανα καλα που δεχτηκα ενα κερασμα και πως θα ανταποδωσω, αν εφερα σε δυσκολη θεση καποιον επιμένοντας να κερασω και γενικα ολη αυτη η συναλλαγή μου προκαλει δυσφορία. Νιώθω τσιγκουνα, οτι κατι γινεται και παντα καπως νιωθω οτι δεν έδωσα αρκετα χρηματα κτλ.
Δε ξερω πως να το αντιμετωπίσω. Δε ξερω τι θέλω να ρωτησω. Πιο πολυ θα ηθελα μια άποψη, πως το αντιμετωπιζετε εσείς.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Φωφη
____________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Αν νιώθει κάποιος δυσφορία με το μοίρασμα του λογαριασμού είτε είναι από την πλευρά των αιωνίως “ριγμένων” (και νιώθει κορόιδο), είτε δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται χρήματα γενικότερα και δυσκολεύεται.
Ο άνθρωπος που προθυμοποιείται να κεράσει και το κάνει όντως κάποιες φορές δεν μπορεί να θεωρηθεί τσιγκούνης, οπότε ένα το κρατούμενο. Αν κάποιοι σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν έδωσες αρκετά κι ότι χρωστάς επειδή κέρασαν, τότε ίσως το πρόβλημα είναι στις φιλίες κι όχι στα χρήματα.
Χωρίς να βγάλουμε κομπιουτεράκι για να υπολογίσουμε μέχρι το τελευταίο σεντ, μια δίκαιη μοιρασιά σε περίπτωση που είναι μεγαλύτερη η παρέα και δεν αναλαμβάνει κάποιος το κέρασμα, είναι “ανά κεφάλι”, περίπου ισόποσα. Αυτό ισχύει σε περιπτώσεις ελληνικής νοοτροπίας εστίασης, όπου λίγο πολύ όλοι μοιράζονται τα πρώτα πιάτα και τις σαλάτες κι όλοι κάτι πίνουν συνοδευτικό, όχι τρομακτικά διαφορετικής τιμής το ένα από το άλλο. Αν όμως είμαστε σε αστεράτο γαλλικό ρεστοράν και ο ένας φάει φουά γκρά με κονφί κόκκινων φρούτων και φασιανό γεμιστό και στο τέλος πιει Καλβαντός για την χώνεψη, ενώ ο άλλος αρκείται σε μια κρεμμυδόσουπα ξεροσφύρι με ψωμάκι, προφανώς ο λογαριασμός δεν είναι δίκαιο να κοπεί στη μέση. Θα είναι αναλογικός με την κατανάλωση.
Σε περίπτωση παιδιών το πράγμα “παίζει”. Ανάλογα την ηλικία και πόσο τρώνε τα παιδιά κι αν παραγγέλνουν δικές τους μερίδες ή όχι. Μπορεί να είναι ένα μικρό παιδάκι που να τσιμπήσει από το πιάτο του γονιού του και να φάει κι ένα σνακ από το σπίτι -δεν θα χρεωθεί ως “κεφάλι”. Μπορεί να είναι κι ένας έφηβος στην ανάπτυξη που εκτός από μια μερίδα μοσχαρίσια μπριζόλα να καταναλώσει και σαλάτα και αναψυκτικό και να σερβιριστεί από κάποιο πρώτο πιάτο -θα μετρηθεί ως ενήλικας.
Σε γενικές γραμμές το κυριότερο για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις σε τέτοια θέματα είναι να γίνεται μια συνεννόηση προτού γίνει η παραγγελία. “Θα κεράσω εγώ”, ή “ας παραγγείλουμε καθένας το δικό του”, ή “τα παιδιά θα φάνε από το δικό μας/θα παραγγείλουν κανονικά”. Σε περίπτωση προμελετημένου κεράσματος, εξόφλησε τον λογαριασμό χωρίς να σε δουν από πριν (σηκωνόμενη για τουαλέτα, ας πούμε). Κανένας δεν διαμαρτύρεται κατόπιν εορτής κι αν διαμαρτυρηθεί είναι για πολύ, πολύ συγκεκριμένο λόγο που έχει να κάνει με την δημιουργία “υποχρέωσης”, οπότε πάμε πάλι στο τετράγωνο Εκκίνηση: πώς είναι οι φιλίες μας με αυτά τα άτομα;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
εγώ διακρίνω έντονη ενοχή, κι αν σου συμβαίνει και σε άλλες περιοχές της ζωής σου, δούλεψέ το. Δεν είσαι τσιγγούνα
Τις προάλλες είχαμε βγει με πέντε ζευγάρια εκ των οποίων το ένα (φίλος φίλου που τον είδαμε δύο φορές) είχε δύο παιδιά που το καθενα παρήγγειλε μερίδα και επιδόρπιο κανονικά. Στο τέλος ακούγεται το κορυφαίο, προφανώς τα παιδιά δεν τα μετράμε στον αριθμό ατόμων για τη διαίρεση. Ε, μου κακοφανηκε. Γιατί να πληρώσω για παιδιά που έχω δει δύο φορές; Ήταν δύσκολο όμως να πεις ότι όχι, οι γονείς να πληρώσουν για τα παιδιά τους. Οπότε το καταλαβαίνω αυτό που λες, είναι λεπτές ισορροπίες.
Δεν είναι καμια τρομερή φιλοσοφία αλλά κάτι πολύ απλό. Αν σε δυσκολεύει τοσο, ναι ίσως κάτι να λέει αυτό για σένα ή για τις φιλίες σου. Συνήθως τα μοιραζόμαστε ανά άτομο ισόποσα. Θα πρέπει να είσαι τσιγκούνης για να υπολογίσεις όχι εσύ έφαγες μια μπουκιά παραπάνω όχι το δικό σου ηταν 3 ευρώ πιο ακριβό ναι αλλά εγώ δεν έφαγα σαλάτα. Και τα παιδιά επίσης τα υπολογιζουμε εκτός κι αν τσιμπησουν από το πιάτο του γονιου τους ή δεν φάνε τίποτα. Εξαίρεση είναι όταν κάποιος θέλει να κεράσει για κάποιο λόγο ή κάποιος θέλει να παραγγείλει κάτι πολύ ακριβό κι… Διαβάστε περισσότερα »
Το θεωρω λιγο αδικο να παρω εγω 1 ορεκτικο και 1 κυριως και οι αλλοι να παρουν 5 μεζεδες, τα κυριως τους και 2 μπυρες ο καθενας και να παει “ανα ατομο”. Οποτε δεν στεκει ακριβως αυτο που λες.
Ναι αυτο στεκει οταν εχετε πάρει περίπου τα ιδια πραγματα. Αλλιως ο καθένας λεει στον σερβιτορο τι θα πληρώσει. Πχ εσυ το ορεκτικό σου και το κυρίως
Εγω τι να πω που καθε φορα λεω “θα παρω τα δικα μου” και την ωρα του λογαριασμου, καποιος πεταγεται και λεει “να το παμε ανα κεφαλι” ολοι συμφωνουνε και παντα καταληγω να πληρωνω περισσοτερα απο οσα εχω παρει;
Εμείς απλα λεμε οτι πληρωνουμε ξεχωριστα και ο καθενας πληρωνει ο,τι πηρε πχ τον καφε του. Εκτος αν καποιος εχει 20αρι και οι αλλοι εχουν να τα δωσουν ακριβώς σε ψηλά. Αν είμαστε σε ταβερνα που μοιραζομαστε πιατα τοτε το κοβουμε στη μεση γιατι συνηθως ειναι περιπου ιδια τιμη ο,τι εφαγε ο καθενας. Αλλη φορα που ειμασταν δυο ζευγαρια, καναμε ενα λογαριασμό για το καθε ζευγαρι με τα δικα του. Συνηθως δεν κερναω τους άλλους εκτος αν μου εκαναν καποια χαρη. Αν ομως με κερασουν ανταποδίδω. πχ είχα περιποιηθεί τα νυχια του κολλητού μου και με κερασε καφε και γλυκο… Διαβάστε περισσότερα »