Λέμε συνέχεια: “Μη σε νοιάζει τί θα πουν οι άλλοι, μην ενδιαφέρεσαι για τη γνώμη και την κριτική των άλλων”. Στην πράξη όμως πώς το καταφέρνουμε;
–Μία που δεν το έχει καταφέρει
Εσείς μπορεί να το λέτε, εγώ δεν το λέω πάντως. Εγώ λέω να καταφέρεις να σε ενδιαφέρει μόνο η γνώμη των ανθρώπων που εκτιμάς (αφού μάθεις να εκτιμάς μόνο τους ανθρώπους που το αξίζουν).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Α, δεν το καταφέρνουμε έτσι συνειδητά με μέθοδο. Επιτυγχάνεται απο μόνο του όταν σε πνίγουν τόσο πολύ οι κοινωνικές επιταγές, όταν στριμώχνεσαι τόσο να είσαι συμβατός, που νιωθεις δύσπνοια. Τότε έρχεται μια στιγμή που λες “στο δι@λο όλοι” και απλά παίρνεις ανάσα. Και έρχεται έτσι, φυσικά, σαν την ανάσα.
Αγαπητή Σουσουράδα, συνειδητά επιτυγχάνεται, με πολλή δουλειά και προσπάθεια και καθημερινή τριβή. Δεν έρχεται ουρανοκατέβατο. Αν περιμένεις να πνιγείς για να πεις “ως εδώ”, πάει, βούλιαξες.
Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων μεταφράζεται σε δεν με ενδιαφέρει αν είμαι αποδεκτός-ή από ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων.
Η μη ανάγκη αποδοχής δεν είναι συχνό φαινόμενο μάλλον το αντίθετο.
Προκύπτει σε ανθρώπους που έχουν υψηλό επίπεδο αυτεπίγνωσης,ψαγμένους,χωρίς ιδιαίτερες ανασφάλειες, που δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτε σε κανέναν και είναι λίγο..να ..πως έλεγε ένα παλιό σουξεδάκι..σ΄όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.
Με δυό λόγια πρόκειται για άτομα με μία προσωπικότητα με..καρύδια.
Θέλει γερό στομάχι και εξαιρετικά σημαντικές αντοχές στην μοναξιά.
Είναι απελευθερωτική,όχι απλή,μοναχική πορεία.
Ετσι το βλέπω.
Οι Αραβες το συνόψιζαν αυτό στην εξής παροιμία: “Οι σκύλοι γαβγίζουν, το καραβάνι συνεχίζει τον δρόμο του”.
Ακριβως αυτο σκεφτομουν κι εγω ενω διαβαζα την ερωτηση. Να σε νοιαζει η γνωμη των ανθρωπων που εχεις διπλα σου. Οχι αυτων που ετυχε να ειναι τριγυρω, αλλα αυτων που επελεξες. Και ενας απο τους λογους που τους επιλεξες εξαρχης, ειναι επειδη εκτιμας τη γνωμη τους γενικοτερα. Κοινως, οι αποψεις καλο ειναι να φιλτραρονται,οπως και τα ατομα που τις εκφραζουν.
υγ: εξαιρω αυτην εδω την κοινοτητα, οπου εχω διαβασει εξαιρετικα σχολια απο ατομα που δεν γνωριζω καν.
τι γινεται ομως στην περίπτωση ανθρωπων που δεν γνωριζεις πολύ καλα, ομως φαινεται όπως προχωραει η γνωριμία, ότι εχουν πολλά θετικα και αξιζουν περαιτέρω προσοχής; Εχει νοημα να ασχολείσαι με τη γνώμη τους για σενα;
Sot νομιζω πως ναι, αν θεωρεις τα ατομα αυτα αξιολογα. Και παλι ως ενα βαθμο, οσο προχωραει η γνωριμια. Ολα σχετικα ειναι, εξαλλου και οι ανθρωποι οι πολυ δικοι σου, απο μια γνωριμια ξεκινουν στην αρχη.
btw αν ο αλλος ειναι πραγματικα αξιολογος, θα φροντισει να μην σε προσβαλλει/κατευθυνει/μειωσει με τη γνωμη του, οποτε ειναι κι αυτος ενας τροπος να τον μαθεις καλυτερα.
εμένα με βοήθησε μια φίλη στα 27 που μου είπε ότι η ζωή είναι δική μου και δεν τη χρωστάω σε κανέναν. Στα εντελώς προσωπικά, οτιδήποτε δεν έχει επίπτωση σε άλλους, δεν επιτρέπω κριτική σε κανέναν ή απλά δεν την ακούω. Τι τρώω, τι φοράω, πως περνάω το ελεύθερό μου χρόνο, αν είμαι παντρεμένη, αν καπνίζω, πως είναι το σπίτι μου κλπ δεν αφορά κανέναν παρά μόνο εμένα. Αν κάτι που κάνω έχει επίπτωση σε κάποιο άτομο το συζητάω μόνο με αυτό. Φίλοι μου είναι αυτοί που δεν κριτικάρουν τις επιλογές μου.
Ναι!
Το ακούμε συνέχεια επειδή είναι σαν το “καλά” στο “τι κάνεις;”
Μια εύκολη απάντηση ξεπέτα για όταν δεν υπάρχει χρόνος, διάθεση, θέληση για σοβαρή συμβουλή. Κάτι σαν το “στο μυαλό είναι όλα” και το “μην αγχώνεσαι”.
Δηλαδή, στο μυαλό είναι όλα, μην αγχώνεσαι και μη σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι και κάποια στιγμή θα το καταφέρεις. 😡 Νιρβάνα.
Πριν από λίγα χρόνια σε ένα σεμινάριο (πώς να διαπραγματευομαστε καλύτερα) η coach είχε πει ανάμεσα σε πολλά: “Από όλους τους ανθρώπους που γνωρίζετε, το 1/3 σας συμπαθεί, το 1/3 δε σας συμπαθεί και το άλλο 1/3 έχει ουδέτερη στάση.”
Δεν ξέρω αν τα ποσοστά είναι αληθινά ή όχι, αλλά εγώ το βρήκα απελευθερωτικό 🙂
Μόνο με καθημερινή εντατική προσπάθεια, σαν άσκηση, ώστε να φτάσει να μας γίνει συνήθεια, σε συνδυασμό με αρκετές άσπρες τρίχες και απανωτά στραπάτσα, στην προσπάθεια να μας εγκρίνουν οι άλλοι.
Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά φτάνεις. Κι όταν φτάσεις…μια ελευθερία. Μα μια ελευθερία…
Πολύ ωραία το έθεσες Sally.
Πρόσφατα διάβασα μια ωραία πρόταση πάνω σε αυτό: Μην σε νοιάζει η κριτική των ανθρώπων που δεν θα ζητούσες ποτέ την συμβουλή τους.
Μια που δεν τα έχει καταφέρει…. Συνείδηση είναι η νοητική δυνατότητα ενός οργανισμού η οποία του επιτρέπει, σε προέκταση των αισθήσεών του, να γνωρίζει και να κατανοεί τον εαυτό του, το περιβάλλον του, τα συμβαίνοντα γύρω του και μέσα του και να έχει το δυνατόν την αίσθηση της «θέσης» και της σημασίας του στον κόσμο καθώς και του αντίκτυπου των πράξεών του… Μόνο εσύ πρέπει να είσαι ο κριτής του εαυτού σου, δεν σου χρειάζεται ούτε η κοινωνία, ούτε κάποια ανώτερη δύναμη. Ακόμα και η κρίση που θα κάνεις σε σένα, σε 5 χρόνια θα την έχεις αναθεωρήσει εσύ η… Διαβάστε περισσότερα »