Προσωπική ιστορία: Η προηγούμενη ζωή μου μού λείπει συχνά. Δεν υπήρχε έρωτας αλλά υπήρχε ασφάλεια.

Γράφω την ιστορία μου με αφορμή μια συζήτηση που διάβασα εδώ για γυναίκες που χωρίζουν σε μεγάλη ηλικία κι αν θα βρουν κάτι αξιόλογο

Χώρισα στα 52 από τον άντρα που είμαστε μαζί από 17 χρονων Ήθελα χρόνια να χωρίσω γιατι ειχε σβήσει κάθε ερωτισμός,είμαστε πλέον συγκάτοικοι και φίλοι,χωρίς σεξ,σε χωριστές κρεβατοκαμαρες,κάτι που εκείνος δεν θεωρούσε πρόβλημα. Τελικά τον χώρισα με αφορμή μια απιστία του που ανακάλυψα κατά τύχη. Αν δεν ήταν αυτό,ακόμη εκεί θα ήμουν,από συνήθεια,από ανασφάλεια,τα γνωστά..

Μετά το χωρισμό πλάκωσε η εποχή του κοβιντ και του εγκλεισμού, ότι χειρότερο για κάποιαν που προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί ξανά ως “μονη” .Για δύο χρόνια δεν γνώρισα κανέναν,δεν νομίζω ότι ήθελα άλλωστε.

Μόλις τελείωσε το μαρτύριο του εγκλεισμού κι ήμουν πλέον έτοιμη, με ψυχοθεραπεία,με προσωπικές υπερβασεις,με προσπάθεια,να ανοίξω τα φτερά μου στην “ελεύθερη” ζωή,διαγνώστηκα με καρκίνο. Είναι πλέον τεταρτου σταδίου και με αυτόν θα ζω,όσο έχω την τύχη να ζω.Σε μια ύφεση της ασθένειας, με την όρεξη μου για ζωή να έχει γυρίσει στο έπακρο,γνώρισα έναν συνομήλικο μου που κάναμε μια περίεργη σχέση με κύριο στοιχείο τον ερωτισμό.Παρολα τα προβλήματα της νόσου, πέρασα τελεια βραδυα μαζί του και χόρτασα σεξ. Δεν ήταν όμως άνθρωπος για σχέση και σιγά σιγά απομακρυνθηκαμε ,παραμένοντας φίλοι.

Τωρα κοντεύω τα 57,είμαι μονη(με ενήλικα παιδιά σε άλλη πολη), και αν και κάνω χημειοθεραπεια,δουλεύω για να συντηρήσω τον εαυτό μου. Είμαι σε καλή φυσική κατάσταση και δεν δείχνω άρρωστη

Η προηγούμενη ζωή μου μού λείπει συχνά. Δεν υπήρχε έρωτας αλλά υπήρχε συντροφικοτητα ,παρέα,μοίρασμα,αριστη οικονομική κατάσταση, πολυ βοήθεια σε όλα τα πρακτικά ζητήματα, με λίγα λόγια, ασφάλεια. Εν τω μεταξύ, όσο εμένα με έβρισκαν οι κακοτυχιες, ο πρώην ανθιζε επαγγελματικά και οικονομικά. Είναι λες κι ο χωρισμός ωφέλησε εκεινον(που δεν τον ηθελε) και κατέστρεψε εμενα(που τον ηθελα)

Και πάμε στο βασικό ερωτημα:μετάνιωσα;
Οχι .

Κοιτάζω όλες τις δύσκολες μέρες που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια και τις θεωρώ πολύτιμες όλες. Γιατί μαζί με τα δύσκολα ήταν και τα ωραία,η αίσθηση ελευθερίας,αυτοδιάθεσης, εξερευνησης. Δεν υπήρξε μέρα που να ξυπνήσω το πρωί και να μη θέλω να τη ζησω(ενώ παλιά στην “ασφαλεια” ,πνιγομουν).Κοιτάζω τα τελευταία δύσκολα χρόνια μου και καμαρωνω τον εαυτό μου,τη δύναμη,το πείσμα,το κέφι του.

Δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή γιατί,από μια ηλικία και μετά,στόχος ζωής δεν είναι να περνάς καλά αλλά να βρεις τον εαυτό σου.Να ζήσεις με το πραγματικό σου εγω κι ας είναι όπως να ‘ναι η ζωή. Τα χρόνια της ασφάλειας είχα καταλήξει να ζω με ένα ψεύτικο,άδειο εαυτό που δεν εκτιμούσε τίποτα. Τα χρόνια της δυσκολίας τα έζησα και τα ζω σε πλήρη σύνδεση με τον εαυτό μου,σαν ένα,γι αυτό ζω έντονα και απολαυστικά την κάθε στιγμή,είτε βρίσκομαι σε ταξιδι(που υπεραγαπω)είτε καθομαι στην πολυθρόνα και βλέπω τηλεόραση

ΑΠΟ ΤHΝ – Hope57

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News