Αγαπητή «Α, μπα»: Με πιάνουν κρίσεις πανικού ακόμα τα βράδια

Αγαπητή Α μπα, Σου στέλνω μήνυμα τεραστίων διαστάσεων καθώς έχω ξυπνησει πάλι χαράματα λόγω κρίσης πανικου στον ύπνο μου. Πριν 5 χρόνια ανέλαβα μια μικρή επιχείρηση, ένα μαγαζάκι στην ουσία, στο οποίο δουλεύω μόνη μου. Ο τρόπος που το ανέλαβα ηταν αναπάντεχος, αλλά με γέμισε χαρά και αυτοπεποίθηση πως αν και μονη (δεν σηκωνει οικονομικά δεύτερο άτομο) θα παλεψω και θα τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Αναφερω απλά πως ο πρώην ιδιοκτήτης της επιχείρησης (τυγχάνει και συγγενής) χρωστουσε στον πατέρα μου ένα αξιοσέβαστο πόσο πολλων χιλιάδων ευρώ, το οποίο ποτέ δεν επέστρεφε εκμεταλλευομενος και τη ντροπή του πατέρα μου να μην του τα ζητα, μη τυχόν τον φερει σε δύσκολη θέση. Αντ’ αυτού ο συγγενής ζουσε ζωή χαρισαμενη, ανοιγε κι έκλεινε μαγαζια για τη πλάκα του κι οταν βαρεθηκε τη μικρή επιχείρηση αποφασισε να προχωρησει σε εναν εντελώς διαφορετικό τομεα και να δημιουργήσει μια αλυσίδα καταστημάτων. Ελεγε λοιπον σε γνωστους του οτι πουλα το μαγαζί αλλα σε εμας φυσικα δεν ειπε κουβέντα για ευνόητους λογους (αν και γνωριζε οτι θα ενδιαφερομουν). Τελικά το μαθαμε, πιεσα τον πατερα μου να το “διεκδικήσει” και τελικά ο συγγενής “προθυμοποιήθηκε” με βαριά καρδιά με τα χρήματα που χρωστούσε να αφήσει στον πατερα μου το μαγαζι, ο οποιος με τη σειρα του το εδωσε σε εμενα. Ο εν λόγω κύριος λοιπόν επειδή νευρίασε προφανώς, που δεν πήρε λεφτά απο καποιο άλλο καψερο κορόιδο, ερχόταν σχεδόν καθημερινά στο μαγαζί ως “πελάτης” (δεν του επαιρνα λεφτά) και εκανε σπασιμο νεύρων. Το έπαιζε αφεντικό. Μου εδινε εντολες (!). Παραδειγμα: “ανοιξε κι αλλα φωτα έξω να φαίνεται το μαγαζί” του ανταπαντουσα “δεν θα πληρωσεις εσυ τη Δεη, ουτε θελω να χρωσταω τους λογαριασμούς σαν κι εσένα οποτε αν γουσταρω εγώ θα τα ανοίξω”. Δεν πτοηθηκε ποτέ ότι απάντηση κι αν πήρε. Πετούσε υποτιμητικά σχόλια σε ότι κι αν έκανα, αν έκανα πχ μια αγορά νέων μηχανηματων για το μαγαζι ελέγε φωναχτα στους πελάτες πως τα δικα του ηταν καλύτερα/μεγαλύτερα/ακριβότερα. Περασαν 2 χρόνια έτσι, μεχρι που τελικα τον έδιωξα επιτόπου και του ειπα να μη ξαναπατήσει. Φυσικα ολη η οικογένεια εναντίον μου με το γνωστό “μη μαλώνετε να ειστε αγαπημένοι, ως παλιός κάτι παραπάνω θα ξέρει”. Τους ειπα να μη μου ξαναμιλησουν γι’αυτον γιατι αμα ηξερε κατι παραπάνω δεν θα εφταναν τα χρεη του μαγαζιου στα ύψη. Το βουλωσαν μεν αλλά σίγουρα δεν αλλαξαν γνώμη. Αδιαφορώ. Νόμιζα λοιπον οτι βρηκα την ηρεμία μου και ημουν τρισευτυχισμενη, μεχρι που κοινοί γνωστοί μου είπαν οτι με κακολογει έντονα και διατυμπανίζει “περίεργες” πληροφορίες για το μαγαζί σε άγνωστους… Δεν εδινα σημάσια και παντα πίστευα δεν αξιζει να ασχολούμαι με μικρότητες παρα μονο με τη δουλειά μου. Ένα ωραίο πρωινό λοιπόν ηρθε έλεγχος για επιθεώρηση στο μαγαζί… Μάλιστα μου ειπαν πως έγινε καταγγελία απο κάποιον… Απο εκεινη την ημέρα εχω αρρωστήσει. Ετρεχα επι 3 εβδομάδες Εφορία, Ικα, Δήμο, επιθεώρηση εργασίας, σε λογιστές και δικηγόρους για χαρτουρα και για να αποδείξω οτι δεν είμαι ελέφαντας. Δεν ειχα κανεναν για βοήθεια, τα οικονομικά μου ήταν καλά αλλά οχι σε φάση να προσλάβω δικηγόρο ως εκπρόσωπο για τοσες εβδομάδες και έπρεπε ΟΛΑ να τα τρεξω μονη μου, μιας και μονο εγω διαχειριζομαι το μαγαζί και το ξέρω απο την καλή και την ανάποδη. Επι τρεις εβδομαδες δεν κοιμηθηκα λεπτό, δεν ετρωγα, έβγαλα ψυχοσωματικά, παθαινα ιλλιγγους, εντονες ημικρανιες, εμετους, μου επεφταν τα μαλλια κι έβγαλα σπυριά παντού. Τελικά δεν βρεθηκε τιποτα να μου προσάψουν, όλα ήταν εντάξει. Ωστόσο, απο τότε έχω χασει τον εαυτο μου. Είμαι σίγουρη οτι η καταγγελία εγινε απο αυτόν και φοβάμαι πως θα το κάνει ξανά και ξανά απλά και μόνο για να με βασανίζει μια ζωή. Πραγματικά οταν πηρα το μαγαζι ημουν πανευτυχής. Πλέον βαζω το κλειδί στη πορτα και η πρωτη και τελευταία σκέψη μου είναι “μακαρι να μην έρθει έλεγχος και ξαναπερασω οτι περασα”. Στην καραντίνα έκλεισα με κρατική εντολή και ένιωθα πανευτυχής που δεν θα ειχα κανενα άγχος. Νιώθω μόνη απέναντι στο τερας με τα 3 κεφαλια: ελληνική γραφειοκρατία/μ@@@ας συγγενής/ο αγχωδης εαυτός μου&οι εκατό ρολοι που πρεπει να παιξω στη δουλειά. Γίνομαι απο καθαρίστρια, μέχρι ηλεκτρολόγος, αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει γιατί νιωθω ανεξάρτητη και εχω ολες τις υποχρεώσεις οργανωμενες και πληρωμενες στην ωρα τους. Μου αρέσει γιατι σε πείσμα των γονιών μου που πιστευαν θα το βουλιαξω το καράβι (γυνή γάρ), το καράβι ακόμα σαλπάρει παρά τα χίλια κύματα. Ωστόσο το βάρος πλέον μου φαίνεται ασηκωτο. Μετά τη καταγγελία βέβαια ωρες ώρες ευχομαι να γινω υπαλληλος κάπου αλλού με λιγοτερο μισθό αλλα τουλάχιστον θα κοιμαμαι ησυχη τα βράδια. Κι αν μου ξανακάνει καταγγελία; Γιατί θα πρέπει να υποστώ ολο αυτο το τρέξιμο με το δημόσιο και τα έξοδα για χαρτουρες συν τα μεροκάματα που χάνω για το τίποτα;; Το έχω συζητήσει με 2-3 ατομα και μου λένε να του κάνω κι εγω πόλεμο με καταγγελίες (είναι σίγουρο οτι θα βρουν λαβράκι αν κρινω το χάος που παρέλαβα) αλλά πραγματικά δεν εχω χρονο ουτε διάθεση για τετοια ηλιθια παιχνίδια! Εξαλλου ο τύπος είναι καμένο χαρτί, χρωστάει παντού, τι θα του κανει ενα πρόστιμο;; Εγω απο την αλλη αν με γραψουν εστω για 100€ θα αισθανθώ πελαγωμενη. Δεν ξέρω γιατί; Γιατι θελω να είμαι συνεπής απέναντι σε ένα κράτος που δεν είναι εντάξει με τους πολίτες του; Δεν θα πρέπει να υπάρχει μια δικλείδα ασφαλείας για τέτοιες περιπτώσεις συκοφάντησης; Δεν θελω να σαμποταρω τον εαυτό μου και να γκρεμισω οτι εχτισα με κοπο 5 χρόνια τώρα για ενα μνησίκακο αχάριστο τομάρι. Ειδικά τωρα με τα μέτρα του κορονοιου το αγχος εχει φτασει ταβάνι. Δεν μου εφταναν ολα τα άλλα, τώρα πρεπει να κανω και τον χωροφύλακα στους πελάτες για μάσκες-αποστασεις με αποτέλεσμα καποιοι να δυσαρεστουνται κι εγω να χανω εισόδημα. Οι κρισεις πανικού έρχονται μονο το βράδυ. Την ημέρα, δουλευοντας, δεν εχω χρόνο να πολύ σκεφτώ. Τι θα με συμβουλεύες; Τι δε βλεπω καθαρά πάνω στον πανικό της καθημερινότητας;;;

Νομίζω ότι δεν έχεις καταλάβει πόσο πολύ έχεις πιεστεί ψυχολογικά. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεις ένα τραύμα που κορυφώθηκε με τα τρεχάματα του ελέγχου και τώρα αντιδράς πια με κρίσεις πανικού που σημαίνει ότι έχει παρέλθει η στιγμή που πρέπει να κάνεις κάτι τώρα, πλέον πρέπει να κάνεις κάτι χτες.
Αυτό το κάτι είναι να φροντίσεις την ψυχική σου υγεία για να μπορέσεις να ηρεμήσεις και να δεις τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Τώρα βρίσκεσαι σε μόνιμη ένταση και είναι αδύνατο να πάρεις καλή και ζυγισμένη απόφαση. Το πελάγωμα που θα αισθανθείς αν σε γράψουν για εκατό ευρώ, το γεγονός ότι ξυπνάς τη νύχτα από το άγχος, είναι σειρήνες που σου βαράει ο εαυτός σου για να κάνεις κάτι, γιατί αυτό το άγχος δεν είναι από αυτά που περνάνε από μόνα τους. Θέλει φροντίδα.
Χρειάζεσαι ψυχολόγο, λοιπόν. Είναι φοβερό το πόσο δεν καταλαβαίνουμε πότε την χρειαζόμαστε. Νομίζουμε ότι πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μην τρώμε και να μην πλενόμαστε. Το άγχος που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς και να ανταποκριθείς στις καθημερινές δυσκολίες, είναι το άγχος που χρειάζεται αντιμετώπιση επαγγελματική, αλλιώς μπορεί να εξελιχθεί κι άλλο, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Οπότε, για να μην σαμποτάρεις τον εαυτό σου, φρόντισέ το.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News