Αγαπητή «Α, μπα»: Πνίγομαι από την παρέα τους

Αγαπητή α μπα. Τα τελευταία νιώθω ότι δε με καλύπτουν οι φιλίες μου κ προσπαθώ να ενταχθώ σε ομάδες, βγαίνω γνωρίζω κόσμο αλλά δυστυχώς η πανδημία μου βάζει φρένο σε όλα. Έχω τρεις πολύ καλές φίλες, είμαστε τέσσερις στην παρέα. Κάνουμε παρέα από το σχολείο και όλα τα χρόνια έχουμε δεθεί πολύ. Εδώ και αρκετό καιρό εγώ δεν αισθάνομαι καλά μαζί τους. Η κατρακύλα ξεκίνησε πριν περίπου 4-5 χρόνια όταν άρχισαν να μην κάνουν πράγματα. Είναι κυρίως δουλειά, σπίτι, τηλεόραση. Νομίζα πως είναι κάποια φάση και θα περάσει. Αισθάνομαι ότι τις παρακαλάω για να κάνουμε πράγματα όπως έστω έναν απλό καφέ και όταν γίνεται αυτό πέφτουν με τα μούτρα στη συζήτηση η οποία είναι πάντα βαριά και με γκρίνια. Τι έκανε η κουνιάδα και νευρίασε την μια φίλη, τι έκανε ο αδερφός και νευρίασε την άλλη φίλη, πως μεγαλώνουν άλλοι τα παιδιά τους και ότι το κάνουν λάθος. Συνέχεια μα συνέχεια όμως γκρινιάζουν υπερβολικά πολύ σε σημείο να γυρνάω σπίτι και να νιώθω κουρασμένη. Καταλαβαίνω ότι τουλάχιστον οι δύο από τις τρεις χρειάζονται βοήθεια από ειδικό μιας αλλά δε βλέπουν να έχουν κανένα πρόβλημα γιατί λένε πως φταίνε οι άλλοι!!!!! Σημείωση ότι καμία δεν έχει κάνει τη δική της οικογένεια λένε πως θέλουν αλλά δεν κάνουν καμία κίνηση για να βαδισουν προς τα εκεί και σχολιάζουν πάντα αρνητικά πως μεγαλώνουν οι άλλοι τα παιδιά τους ακόμη και για το αν ο Γιωργάκης έφαγε καρότο και όχι κολοκυθακι. Που θα βρούνε άντρα ας πούμε; στο σπίτι μέσα; δεν κάνουν απολύτως τίποτα και πλέον έχω αρχίσει να πνίγομαι από την παρέα τους. Σκέφτομαι να απομακρυνθώ αλλά πονάω γιατί είμαστε πάρα πολλά χρόνια φίλες. Δεν αντέχω όμως πια γιατί σκέψου τα τελευταία δύο χρόνια ζήτημα από όσες φορές τις είδα οι δύο μόνο να ήταν κάπως χαλαρές οι κουβέντες μας. Μονίμως παράπονα, γκρινια και μαυρίλα. Πηγαμε για μπάνιο στη θάλασσα αφου τις εκανα χρυσές να βγούνε από το σπίτι κι επί ώρες ήταν κολλημένες και έλεγαν τα προβλήματα τους, προκειμένου να μην τις διακόψω μπήκα στη θάλασσα κατά το απόγευμα ενώ ήμασταν εκεί από το πρωί. Non stop παράπονα. Τα προβλήματα τους είναι τι ειπε ένας πελάτης στο τηλέφωνο (αυτό μπορεί να συζητηθεί για ώρα και πολλές φορές) η τι τάισε η κουνιάδα το παιδί (που αυτές δεν το θεωρούν σωστό αλλά θα την κράξουν κανένα δίωρο) Δεν ήταν έτσι κάποτε οι φίλες μου, αλλά τώρα είναι και δεν θέλουν να βοηθηθούν. Ξέρω ότι γράφω μόνο αρνητικά, κάποτε ήταν Προσπαθώ να τις στηρίξω αλλά δεν αντέχω άλλο. Φυσικά κι αυτές με έχουν στηρίξει και τώρα νιώθω ενοχές που δεν μπορώ να το κάνω εγώ γι αυτές. Θέλω να ακούσω γνώμες. Είναι εγωιστικό να απομακρυνθώ από ανθρώπους που δεν είναι καλά και το ξέρω ότι δεν είναι καλά και ειδικά από φίλες κοντά 20 χρόνων; και δεν ξερω αν πρέπει να πω κατι και πως να απομακρυνθώ. Δεν αντέχω πια τόση μαυρίλα, ξαπλώνω τα βράδια και με πνίγει η κουβέντα του πελάτη που μίλησε απότομα στη φίλη και το συζητούσε 2 ώρες!!!!!!!!!!!!

Μα δεν χρειάζεται να απομακρυνθείς. Να σταματήσεις να επιμένεις χρειάζεται. Αφού εσύ τις πιέζεις να βγουν και το κάνουν με τα χίλια ζόρια. Ε, σταμάτα απλώς να το κάνεις. Εσύ είσαι που εκβιάζεις τα πράγματα που βλέπεις ότι δεν αλλάζουν, και μετά έχεις και τύψεις που δεν αλλάζουν. Πώς να αλλάξουν, δεν έχει τόση δύναμη ένας καφές και μια βόλτα στη θάλασσα.

Στήριξη είναι να είσαι εκεί χωρίς να τις έχεις ξεγράψει, χωρίς να πιέζεις για συναντήσεις και χωρίς να ελπίζεις σε κάποια αλλαγή. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Μπορείς να προτείνεις ειδικό με έναν ήπιο τρόπο αν βλέπεις κάποια πιθανότητα να ακουστείς αλλά χωρίς να περιμένεις ότι είναι δική σου δουλειά να τις σώσεις. Ακριβώς επειδή τις ξέρεις είκοσι χρόνια ήταν πολλές οι πιθανότητες να αλλάξετε όλες πολλοί. Δεν σου ζήτησαν στήριξη για να έχεις ενοχές που δεν κάνεις κάτι γι’αυτές. Κανείς δεν σώζεται με το ζόρι.

Κάνε κι άλλες παρέες για να καλύπτεσαι συναισθηματικά, δεν χρειάζεται να πεις το οτιδήποτε, φρόντισε τον εαυτό σου και μη νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνη για τους άλλους. Δεν είσαι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News