Καλησπέρα! Ειμαι 27 χρονών και έχω μια δίδυμη αδελφή. Με την αδελφή μου μεγαλώσαμε κάνοντας τα πάντα μαζί και επειδή εκείνη ήταν πιο μικροκαμωμένη από μένα, εγώ είχα πάρει τον ρόλο της μεγάλης αδελφής και την προστάτευα πολύ. Πριν από περίπου 3 χρόνια έφυγα από την Ελλάδα και εκείνη έμεινε μόνη της στην Αθήνα και έπαθε κατάθλιψη όταν αποφάσισα να μείνω εξωτερικό και να μην γυρίσω προς το παρόν στην Ελλάδα, γιατί μοιραζόταν τα πάντα μαζί μου και την βοηθούσα και στις δυσκολίες της. Ταυτόχρονα είχε κάποια προβλήματα στην δουλειά εκείνη την περίοδο που της προκάλεσαν σοκ και πολύ έντονο στρες. Οστώσο δεν τα συζήτησε με κανένα και επειδή στον κλάδο που δουλεύει είναι δύσκολο να βρει δουλειά στην Αθήνα, ο πατέρας μου δεν δούλευε και εγώ στο εξωτερικό δεν είχα ακόμη σταθερή δουλειά την πιέσαμε να μείνει στην δουλειά παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και να προσπαθήσει να το αντιμετωπίσει. Έπειτα από μερικούς μήνες αρχίσε να αποκτά αγοραφοβία, να έχει ακραίες και φαντασιακες φοβιες και εκλαιγε συνεχώς. Ήταν πολύ δύσκολο να την βλέπουμε σε αυτήν την κατάσταση αλλά καταφέραμε να την πείσουμε να παει σε έναν ψυχολόγο να αρχίσει να μιλάει γιατί η ίδια δεν συνειδητοποιουσε την κατάσταση της. Μετά από ένα χρόνο έκανε μεγάλη βελτίωση, άρχισε να καταλαβαίνει το πρόβλημα της και να είναι πιο ήρεμη και ψύχραιμη. Οστώσο όταν συζητάμε για ένα θέμα που την αγχωνει όπως η δουλεία της έχει έντονα ξεσπάσματα θυμού και την πιάνουν φαντασιακές φοβίες αλλά όταν ηρεμεί συνέρχεται. Στεναχωρίεμαι πολύ που την βλέπω να υποφέρει ετσι οχι τοσο που μου ξεσπάει αλλά που βγαίνει εκτός εαυτού. Εγώ της έχω πει ότι αφού τωρα είμαστε πιο σταθερά οικονομικά να προσπαθησει να βρει μια εναλλακτική λύση και να φύγει από εκεί, αλλά και από την άλλη με πίανει και το παράπονο γιατί πέρασα και εγώ δυσκολίες στην δουλεία μου και στο εξωτερικό μέχρι να μείνω και να σταθεροποιηθώ και έκανα υπομονή και τις αντιμετώπισα. Αυτό που με νοιάζει ομως τωρα ειναι να γίνει καλά και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Τι μπορώ να κάνω για να την βοηθήσω? Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Είναι πολύ σημαντικό να διαβάσεις και να ενημερωθείς για την κατάθλιψη γιατί δεν είναι επιλογή της, δεν είναι αδυναμία, ούτε λύνεται με λογικά επιχειρήματα. Δεν είναι «φαντασιακές» οι φοβίες της, είναι απόλυτα πραγματικές και χειροπιαστές. Το παράπονο που σε πιάνει δείχνει άγνοια και έτσι σίγουρα δεν τη βοηθάς. Η σύγκριση που κάνεις με τον εαυτό σου και τις δικές σου εμπειρίες, είναι σχεδόν αναισθησία. Υποθέτω ότι εξηγείται με την άγνοια, αλλά πρέπει να το λήξεις αυτό. Πρέπει να μάθεις πολλά για το θέμα, και τότε θα σου περάσει.
Θα την βοηθήσεις αν την υποστηρίξεις να συνεχίσει την θεραπεία της, που είναι εντελώς απαραίτητη. Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς τον τρόπο που σου φέρεται η καλύτερη λύση είναι να πας κι εσύ η ίδια σε ψυχολόγο για να μάθεις να το αντιμετωπίζεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γίνομαι έξαλλη με κάτι τέτοια ρε παιδιά! Πώς γίνεται να έχεις παράπονο και να συγκρίνεις τις δικές σου δυσκολίες με τις δικές της, όταν, εσείς πέσατε πάνω της και την ΠΙΕΣΑΤΕ να μείνει σε μια δουλειά που της προκάλεσε σοκ και πολύ έντονο στρες, για να μη δυσκολευτείτε παραπάνω οικονομικά;! Και ενώ η ίδια απέκτησε φοβίες (που δεν είναι “της φαντασίας της”, οι φοβίες δημιουργούν πραγματικές καταστάσεις δυσκολίας στο άτομο, δεν είναι τρελή, είναι κάτι πολύ πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις), και κάνει κάτι γι’ αυτό εν τέλει, πηγαίνει σε ψυχολόγο. Επίσης, συγκρίνεις τον εαυτό σου στο εξωτερικό με τις όποιες… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι κι εγώ δίδυμη, κι όταν έφυγε η αδερφή μου για 2 χρόνια εξωτερικό, ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα μακριά της. Από τότε είπαμε ότι δεν θα ξαναχωρισουμε και ήρθαμε εντέλει μαζί εξωτερικό. Προτείνω να την πάρεις κοντά σου. Θα ακουστεί ίσως γελοίο αλλά δύο άτομα που ήρθαν μαζί στον κόσμο δεν πιστεύω ότι είναι καλό να χωρίζονται για πάντα. Ξέρω κι άλλα ζευγάρια διδύμων που επίσης χωρίστηκαν για λιγο, αλλά στο τέλος υπήρξε επανένωση. Πιστεύω της στοιχίζει πολύ που έχεις αποφασίσει να ζησεις μακριά της για πάντα. Κι έχεις αναπτύξει και μια σκληρότητα… Διαβάστε περισσότερα »
Για άλλη μια φορά: δεν είναι πανάκεια ο ψυχολόγος για σοβαρά θέματα περνάμε πρώτα από ΨΥΧΊΑΤΡΟ (και ακόμα καλύτερα ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή για να έχουμε και τη δυνατότητα ψυχοθεραπείας).
Εγώ πάντως βλέπω ένα πολύ γνώριμο pattern της ελληνικής οικογένειας και θα ημουν πιο επιεικής με τη γράφουσα. Το μεγαλύτερο παιδί (από άποψη ηλικίας, ωριμότητας κλπ) παίρνει το ρόλο του προστάτη και φροντιστή για το πιο αδύναμο παιδί. Η αδερφή σου φαίνεται ότι ήταν πάντα πιο ευαίσθητη και ευάλωτη και αυτό αντί οι γονείς σας να το αντιμετωπίσουν κατάλληλα το μετέφεραν σε εσένα. Ελπίζω να συνεχίζει η αδερφή σου με την κατάλληλη βοήθεια γιατί όλα δείχνουν ότι το θέμα της δουλειάς είναι ένα μόνο από αυτά που την πιέζουν. Και ξεκίνα και εσύ θεραπεία, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι οι προβολείς ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης. Κατέβα λίγο από το καλάμι και κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα. Είσαι τελείως στην κοσμάρα σου και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Το ίδιο στην κοσμάρα τους είναι και οι γονείς σου. Της κάνατε κι εσείς έναν συναισθηματικό εκβιασμό να μείνει εκεί που είναι και τώρα αναρωτιέστε γιατί έχει αναπτύξει κάτι τέτοιο. Αντί να τη στηρίξετε, την κοιτάτε με μισό μάτι. Ακούς εκεί σε πιάνει το παράπονο. Κανονικά πρέπει να ρίξει μαύρη πέτρα η κοπέλα και να βρει την ησυχία της από εσάς.
“…. γιατί πέρασα και εγώ δυσκολίες στην δουλεία μου και στο εξωτερικό μέχρι να μείνω και να σταθεροποιηθώ και έκανα υπομονή και τις αντιμετώπισα”. “την πιέσαμε να μείνει στην δουλειά παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και να προσπαθήσει να το αντιμετωπίσει” Αυτές οι προτάσεις με έκαναν να πάρω σαφή θέση εναντίον σου. Δε σας ξέρω, ούτε σχετίζομαι στο ελάχιστο με ψυχολογία κλπ για να μιλήσω ως ειδικός για τέτοια προβλήματα. Σε σένα Μπράβο που είσαι γενναία και τα υπομένεις όλα αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εγώ σε θέματα δουλειάς ψάχνομαι συνεχώς για κάτι καλύτερο και δεν υπομένω στωικά μεγάλες δυσκολίες,… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι πολύ κρίμα ακόμα και σήμερα ακόμα και από μορφωμένους ανθρώπους η κατάθλιψη να θεωρείται σαν αδυναμία χαρακτήρα. Εμένα φίλη με έπεισες οτι νοιάζεσαι και αγαπάς την αδερφή σου, απλά θεωρείς οτι εσύ είσαι η “δυνατή” αδερφή. Ακόμα και αν δεν τα λες όλα αυτά για να τονίσεις την δική σου υπεροχή, ωστόσο και εγώ από τον τρόπο που παραθέτεις τα γεγονότα καταλαβαίνω οτι δεν ξέρεις τι σημαίνει κατάθλιψη. Δεν είμαστε όλοι γιατροί, όμως θα σε βοηθήσει να βοηθήσεις και την αδερφή σου και τον εαυτό σου αν μάθεις παραπάνω πράγματα γι’ αυτό.
Στο παρελθόν από έντονο στρες σε δουλειά που δεν άντεχα (αλλά έπρεπε να μείνω για οικονομικούς λόγους καθώς δεν προέκυπτε και κάτι άλλο) έπαθα έλκος, αυτοάνοσο και κατάθλιψη (όχι μελαγχολία, την κλινική την κανονική, του γιατρού). Και σαν άνθρωπος είμαι πολύ ψύχραιμος. Τέρας ψυχραιμίας. Απλά η δουλειά αυτή με αρρώσταινε. Το χειρότερο από όλα ήταν η οικογένειά μου που ενώ έβλεπε πόσο χάλια γινόμουν με πίεζαν να συνεχίσω. Μέχρι που κατέρρευσα και ευτυχώς δηλαδή γιατί αυτό μου χρειαζόταν τελικά για να τους στείλω όλους (και δουλειά και οικογένεια) από κει που ‘ρθανε.
Αρκετό κράξιμο έφαγες. Ίσως υπάρχει από πίσω και μια άλλη ιστορία που δεν τη λες ίσως ούτε στον εαυτό σου. Όταν έφυγες, ίσως ήθελες να πάρεις και την απόσταση σου απο την αδερφή σου γιατί οι ρόλοι σας (εσύ να την προστατεύεις και αυτή να απολαμβάνει προστασία) σε είχαν κουράσει. Πολύ πιθανό να ένιωθες οτι και εσύ περνάς δύσκολα αλλά εσένα δεν σε στηρίζει κανείς, γιατί εσύ θεωρήσαι δυνατή. Ίσως να είδες την ψυχική νόσο της αδερφής σου ως ακόμη ενα βάρος που σε τραβαει κάτω, και να ένιωσες οτι σου χρεώθηκε, οτι εσύ φταις. Δεν φταις εσύ, η βοήθεια… Διαβάστε περισσότερα »
Γράφτηκα στο σάιτ μόνο και μόνο να πω αυτά που είπες και εσύ. Δεν καταλαβαίνω το κράξιμο. Οι κοπέλες είναι 27, σε ηλικία που προσπαθούν να κάνουν τη δική τους οικογενεια, και αρκετά μεγάλες για να ειναι υπευθυνες για τους εαυτους τους. Δλδ αν έφευγε απο τη δουλεια της ποιός θα την ταισε ή ποιος θα πληρωνε τους λογαριασμους αφου κανείς απο την οικογένεια δεν μπορούσε να προσφέρει; και για να μην λέτε ότι δεν ξέρω τι λέω και εγώ αρρώστησα επειδή δεν τα έβγαλα πέρα στη δουλειά μου με τη κρίση και ακομα παίρνω χάπια. Τοτε η αδερφή μου… Διαβάστε περισσότερα »
Με πέθανε το οστώσο κ δις μάλιστα!