Πάμε με τον άντρα μου να αδειάσουμε το σπίτι των γονιών του και βρίσκουμε ενα σωρό κρασιά εμφιαλωμένα από δώρα από πολύ ακριβά έως ακριβά , διαφόρων ειδών , αφρώδη , λευκά , κόκκινα κλπ. Το νεώτερο από αυτά με ημερομηνία εμφιάλωσης 2009. Με έπιασε κάτι σα θυμός , σα μιζέρια , σα στενοχώρια. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί από το 2006 . Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα στο τραπέζι τους σε γιορτές , Χριστούγεννα και Πάσχα , κάτι ξύδια από τον κουμπάρο τον Μελέτη , ή τον ξάδερφο τον Φανούρη και δώστου να τα ανακατεύουμε με σόδες και σπράιτ για να φτιάξει η γέυση τους και να πίνονται και να υπάρχει αυτός ο θησαυρός στα ντουλάπια τους και να μένει άχρηστος και τώρα να είναι για πέταμα. Δυστυχώς τα λευκά κρασιά αντέχουν μέχρι τρια χρόνια από την ημερομηνια εμφιάλωσης , τα κόκκινα μέχρι πέντε, μετά είναι για καμια μαρινάδα μόνο. Μου μαζεύτηκαν όλα τα απωθημένα χρόνων και έβαλα τα κλάμματα. Αντί να προσφέρω στήριγμα στον άντρα μου και κατανόηση και να τον βοηθήσω με τα πρακτικά εγώ τον στεναχώρησα και τον επιβάρυνα. Υπάρχει πιστεύεις κάποια εξήγηση γιατί φέρθηκα όπως φέρθηκα , αλλά κι εκείνοι γιατί ποτέ δεν έβγαλαν στο τραπέζι τους αυτά τα κρασιά και μας πότιζαν τα ξύδια ;
– Τα φάγαμε τα νιάτα μας σε γάμους και βαφτίσια
Το σκηνικό είναι συμβολικό, τόσο συμβολικό που θα μπορούσε να είναι σκηνή σε ταινία. Τι να πω; Να σχολιάσω ανθρώπους που δεν είναι πια σ’ αυτή τη γη; Ας μιλήσουμε για σένα.
Είναι άλλο να δέχεσαι δώρα, και άλλο να προσφέρεις. Σε μια στιγμή τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, όπως είναι το άδειασμα του σπιτιού, νομίζω ότι ο καθένας θρηνεί (τον εαυτό του) με τον δικό του τρόπο. Θα έχεις πολλά να πεις για την σχέση σου μαζί τους, φαντάζομαι. Νομίζω ότι εσύ μπορείς να εξηγήσεις καλύτερα από μένα για ποιο λόγο δεν έβγαλαν αυτά τα κρασιά. Δεν με χρειάζεσαι.
Γιατί ψάχνεις εξήγηση για την δική σου αντίδραση; Αφού την έδωσες μόνη σου, όλη η παράγραφος είναι η εξήγηση. Ένιωσες κάτι σα θυμό, σα μιζέρια, σα στενοχώρια για τους λόγους που αναλυτικά εξηγείς, το κλάμα είναι εύλογη αντίδραση σε αυτά τα συναισθήματα.
Θα ήταν καλύτερο (; ) προτιμότερο (; ) να καταπιέσεις αυτά που αισθάνθηκες για χάρη του άντρα σου, ωστόσο είσαστε μαζί πολλά χρόνια και η κοινή σας ζωή επιτρέπει και δικαιολογεί να έχεις τις δικές σου σκέψεις για τους γονείς του. Ελπίζω να μπορεί να το αναγνωρίσει και να είναι σε θέση να το κατανοήσει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πώς να μη θρηνήσεις πικρά για τη ματαίωση, τη χειρότερη ακύρωση της ανθρώπινης ζωής; Γιατί αυτά τα κρασιά, άχρηστα πια και φυλαγμένα για το τίποτα, είναι υπέρτατο σύμβολο απόρριψης της προσφοράς και της απόλαυσης, σύμβολο φιλαργυρίας, σύμβολο ματαιότητας εντέλει… Εγώ βούρκωσα με το τραγικό σκηνικό μόνο διαβάζοντας την ιστορία σου. Πόσο μάλλον εσύ που τους ήξερες κι είχες και τόσο δύσκολη σχέση μαζί τους… Μου θύμισε τη γιαγιά μου που είχε κόψει την καλημέρα με τους πάντες για παρεξηγήσεις που μόνη της δημιουργούσε, κι όταν πέθανε και αδειάσαμε το σπίτι της, βρήκαμε παντού φωτογραφίες ανθρώπων που όσο ζούσε είχε διώξει… Διαβάστε περισσότερα »
“Άντεχε τις φωτογραφίες, μα όχι τους ανθρώπους”
Πόσο συμπυκνωμένη πρόταση….
Μερσίιιι, μετά χαράς! Διάλεξε έργο εσύ και θα σ’ το κάνω φύλλο φτερό! <3
Ρε Αιλουροειδέστατο, άπαιχτη είσαι! Πόσο συγκινητικό, όλο.
Απο την ίδια πάθηση πάσχει και η δική μου γιαγιά. Δε μιλα σε κανεναν απο την οικογένεια, μονο σε ξενους στους οποιους μας βριζει. Πραγματικά έχω σκεφτεί αυτό που λες, οταν θα πεθάνει, τι μαχαιρια στη καρδιά ολες αυτες οι φωτογραφιες στο σπιτι της που μας κρατα αγκαλια μωράκια…
Βρε παιδιά, δεν αρεσει σε όλους το καλό κρασί. Εμένα οι γονεις μου έχουν πάρει δωρο κρασιά και ουίσκι και διαφορα αλλα ακριβά και δεν τα έχουν ανοίξει ποτε. Δεν τα φυλάνε για σπέσιαλ περίπτωση, απλα δεν τα θέλουν και δεν τους παει να τα πετάξουν . Ο περισσότερος κόσμος στην ηλικία των γονιών μου, γύρω στα 60-70-80, ειδικα από μη σοφιστικέ οικογένειες, προτιμάει να πίνει το κρασί του μπάρμπα Μητρουση και αν τους σερβίρεις καλό κρασί δεν θα τιο πιουν (true story). Sorry αλλα εγω δεν βρίσκω λόγω να λες μιζερους τους νεκρούς επειδη δεν σερβηραν ακριβά κρασιά στα… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι the_duck κι εγώ έτσι νομίζω, το κρασί και ειδικα κάποια κόκκινα τανικα είναι acquired taste, στην αρχή μπορεί να σε ξενισει. Οι άνθρωποι πιθανότατα απλά έβαζαν τα κρασιά που τους έφερναν σε ένα ντουλάπι μαζί με αλλά ανεπιθύμητα δώρα και έπιναν το κρασί χύμα από την κάβα της γειτονιάς που τους άρεσε περισσότερο.
μπορεί να μη γνωρίζουν όλοι από καλό κρασί, ούτε είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν, όταν έχουν φυλαγμένα, όμως, τόσα μπουκάλια, αυτό κάτι δείχνει. Στην τελική, κι αν δε ξέρεις, βγάζεις και σερβίρεις αυτά που έχεις, να μη πάνε χαμένα, να τα εκτιμήσουν οι άλλοι που ξέρουν, κι αν δεν αξίζουν, και απορριφθούν, ξαναβγάζεις το κοκκινέλι του μπάρμπα Μητούση. Όσο κι αν δε σου αρέσουν τα ακριβά ρούχα και δεν έχεις τη δυνατότητα να τα αγοράσεις, όταν βλέπεις το καλό κασμίρι, ξεχωρίζει.
Μα και το κασμίρι το καλό, δεν αρέσει σε όλους. Βολεύονται και με τον πολυεστέρα και μια χαρά τον ευχαριστιούνται. Δηλαδή, αν κάποιος μου χαρίσει κασμίρι ζακέτα που δε μου αρεσει, πρέπει να τη φοράω για να μην είμαι μίζερη; Ε όχι και να λέμε μίζερους τους ανθρώπους που δεν έχουν εκλεπτισμένα γουστα.
Βρε duck, αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ. Τόσο οι γονείς μου όσο και τα πεθερικά μου πίνουν μόνο ντόπιο κρασί (καλά ο πατέρας μου και ο πεθερός μου έχουν και δικά τους αμπέλια, οπότε καταλαβαίνετε). Δεν τους αρέσει το εμφιαλωμένο και το θεωρούν ντροπή να το σερβίρουν στα τραπέζια. Κάτι σαν να μην τιμούν τον καλεσμένο και του δίνουν κρασί του πεταματού. Όταν μάλιστα τους λέω ότι δεν μπορώ να πιω το ντόπιο κρασί (ειδικά αν είναι το κρασί τους) κι ότι μου ξετινάζει το στομάχι με κοιτάνε λες και βλέπουν εξωγήινο. Πάντως τα εμφιαλωμένα κρασιά καταλήξουν ή στο ντουλάπι… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό, και εμένα το θεωρουν ντροπή να το σερβίρουν. Ανοιξε η μητέρα μου μια φορά στη γιορτή του πατέρα μου κρασί, σε τραπέζι με κόσμο, και ο πατέρας μου είχε ξενερώσει τη ζωή του που δεν είχε κρασί χύμα από την κάβα της γειτονιάς. Ένιωθε ότι έδωσε ξενέρωτο κρασί, φλώρικο. Δεν συμμερίζομαι το γούστο του στα κρασιά, αλλά δεν θα τον πω μίζερο για αυτό.
Όχι απόλυτα, duck, σε ένα τραπέζι, ειδικά αν θέλεις να περιποιηθείς δικούς σου ανθρώπους, βγάζεις ό,τι καλύτερο έχεις. Εν ανάγκη, τα βγάζεις και λες, “παιδιά εμείς δεν ξέρουμε από κρασιά, αν θέλετε, ανοίξτε από αυτά”.
Σωστο κι αυτο. Και οι παππουδες μου λατρευαν κατι τοπικα κρασια που εγω εβρισκα χαλια! Για τα συσκευασμενα ουτε λογος.
αυτο ακριβως , και οντως τους φαινεται πιο καλο το κρασι απο το χωριο , τον κουμπαρο κλπ. Ειναι βιολογικο καταλοιπο “εμπιστοσυνης” και κοινωνικου δεσιματος. Πρεπει να συμφιλιωθεις γραφουσαμε με το χρόνο , με τις επιλογες σου και αυτα που σου τυχαν στη ζωη .
Αχ, η ψευδαίσθηση ότι θα υπάρχει πάντα ένα αύριο, πιο άξιο να γιορταστεί με ένα καλό κρασί…
Χμ, εδώ που τα λεμε, αντί για μιζέρια, μοιάζει με αισιοδοξια αυτη η σκέψη 🤔
Να βάλω και μια άλλη σκοπιά που έχει να κάνει και με το συναισθηματικό δέσιμο κάποιον ανθρώπων με τα δώρα. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να τα κρατήσουν για πάντα, ακόμα και αν είναι πράγματα για κατανάλωση όπως τα κρασιά.
Μοιάζει, αλλά ίσως δεν είναι. Γιόρτασε το ΣΗΜΕΡΑ κι άυριο, αν απαραστεί ανάγκη, αγοράζεις άλλο καλό κρασί. Ααχ… Η ζωή είναι ΤΩΡΑ!
Ισως ειναι και στενοχωρια για το συμβολισμο. Οτι οι καλυτερες μας μερες δεν ειναι στο μελλον, ειναι στο παρον. Αν ‘περιμενουμε’ για να απολαυσουμε τη ζωη μας ειναι πολυ πιθανο να μην το κανουμε ποτε.
Ηθικο διδαγμα: να πινουμε το καλυτερο κρασι και να τρωμε το καλυτερο φαι που μπορουμε να αγορασουμε (απο τα καλα σερβιτσια και ποτηρια), να φοραμε τα αγαπημενα μας ρουχα καθε μερα, και πανω απ’ολα να δειχνουμε σ’αυτους που αγαπαμε ποσο σημαντικοι ειναι.
Αυτό κι αν είναι ΤΟ κοινωνικό μήνυμα της ημέρας!!
Ετσι. Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Οτι μπορει ο καθενας. Το θεμα ειναι να προσεχουμε τον εαυτο μας και να του δινουμε οτι καλυτερο μπορουμε στην παρουσα φαση.
Τι εννοείς “πρόσωπο”? Το ιδανικό έτερο ήμισυ για να τα χαρείτε μαζί? Μα θα χαρείτε άλλα μαζί, αν είναι να έρθει. Κι αν δεν είναι να έρθει (το ιδανικό έτερο ήμισυ) θα χαρείς όσο περισσότερο μπορείς τη ζωή που έχεις. Και, ναι, έχουν νόημα ΚΑΙ τα υλικά αγαθά, ανεξαρτήτως ύπαρξης “προσώπου”. Η κεντρική ιδέα είναι να μην φυλάς τα όμορφα πράγματα για μια “καλύτερη περίσταση”, διότι η ζωή δεν περιμένει, δεν υπάρχει εγγύηση ότι το μέλλον θα είναι τόσο εκθαμβωτικό που θα σου χρειαστούν όλα τα “καλά” σου ρούχα, σερβίτσια, διάθεση. Ίσα ισα, τα “καλά” σου, σού προσφέρουν μέσα από… Διαβάστε περισσότερα »
Ίσως ήταν το πένθος για όλα αυτα που δεν έζησαν, κρατώντας τα, παντα, για αργότερα.. Η γιαγια μου, όχι κρασια, ολόκληρο δωματιο “καθιστικο” είχε κλειστό στη φορμόλη. Χρόνια και χρόνια, θυμάμαι φοβόμουν να μπω σε αυτο το καθιστικο ήταν σα στοιχειωμένο. Τραπέζι με ποδια λεονταριού, τεράστιος μπουφες με τα καλά τα πιατικά και, πανω, ενα περιτεχνο μπωλ με σοκολατάκια Τζοκόντα, πιο παλια απο την ίδια τη Τζοκόντα σίγουρα, κινδυνος-θανατος. Παντα σκοτεινο με κλειστο το πατζούρι, παντα κρύο και με μυρωδια κλεισουρας. Για καποιον φανταστικό επίσημο καλεσμένο, αλλα αυτο το σαλόνι δεν άνοιξε ποτε. Είναι αυτός ο συνδυασμός μιζέριας/ιδέας μεγαλείου, η… Διαβάστε περισσότερα »
Τι άσχημο! Μου θύμισε κάτι ηλικιωμένους που ζούσαν μια ζωή, και ιδίως τα γηρατειά τους, μεσα στη μιζέρια, σχεδόν σαν κουρελήδες επαίτες, και όταν πέθαναν βρήκαν οι συγγενείς ολόκληρες περιουσίες καταχωνιασμένες.
Σφίχτηκε η καρδιά μου με αυτό που διάβασα..
Αυτά είναι φυλαγμένα στο κελάρι, με συγκεκριμένη θερμοκρασία και υγρασία, στα μαύρα τα σκοτάδια και γερμένα να βρέχει το φελλό το κρασί. Στο ντουλάπι δε κρατάνε 🙂
Μια κυριακή είχε έρθει η μητέρα μου για φαγητό. Ημαστα 3 ατομα, εγώ, αυτή και η κόρη μου. Στρώνω λοιπόν το καλό τραπεζομάντηλο και τις υφασματινες πετσέτες(της προίκας μου, χαχα). Μου λεει λοιπόν η μητερα μου, τι το στρώνεις , κράτα το για μια καλύτερη περίσταση.
Της απάντησα λοιπόν οτι αν είναι να περιμένω τετοια περίσταση, θα παει χαμένο, το στρωνω λοιπόν να το χαρώ και να κάνω ακόμη πιο ομορφο ενα απλό τραπέζι!
Δε χρειαζόμαστε καλύτερη περίσταση, η ζωή δεν περιμένει.
Τα καλά κρασιά αντέχουν πολύ περισσότερο. Βγάζουν άλλα αρώματα και ταιριάζουν με διαφορετικά φαγητά από ότι ο νεώτερος εαυτός τους, αλλά αν έχουν συντηρηθεί σωστά είναι πολλές φορές καλύτερα όσο περνάει ο χρόνος. Κάτι σαν τους ανθρώπους.
τα υψηλης ποιοτητας κρασιας, σφραγισμενα, αντεχουν 10, 20, 30 και χρονια. δεν ξερω τι βρηκε η γραφουσα, αλλα ας τα δοκιμασουν πρωτα!
Υπό τον όρο ότι είχαν αποθηκευτεί στοιχειωδώς καλά, πλαγιασμένα, σε σκοτεινό και μάλλον δροσερό μέρος, και υπό την προϋπόθεση ότι η ποιότητα του φελλού ήταν καλή, κάποια από αυτά μπορεί να πίνονται, κυρίως από τα ακριβότερα, και να κρύβουν μάλιστα και ευχάριστες εκπλήξεις. Ειδάλλως, το Ιντερνετ είναι γεμάτο από συνταγές με εξαιρετικές μαρινάδες και κρασάτες σάλτσες. Παρεμπιπτόντως, μια φορά, πριν πολλά χρόνια, βρήκα ξεχασμένη στο βάθος ενός ντουλαπιού μια μπύρα που είχε λήξει πριν από 6-7 χρόνια. Φυσικά δεν την ήπια γιατί φαινόταν αρκετά θολή, αλλά την χρησιμοποίησα αρκετές μέρες αργότερα για να ψήσω ένα κότσι. Οταν την άνοιξα, είχε… Διαβάστε περισσότερα »
Για το λευκό ισχύει ότι δεν παλαιωνεται. Τα περισσότερα κόκκινα μπορουν να διατηρηθούν για χρόνια εφοσον αποθηκεύονται στις σωστές συνθήκες.