«Α, μπα» classics: Δεν έχω βοήθεια από κανέναν

Λενα γεια σου! Ειμαι 26 ετων και το προβλημα μου ειναι οτι δεν εχω οικογενεια να με πλαισιωνει πια. Μεγαλωσα σε πολυ οικογενειακο στυλ, με πολλα τραπεζια, γιορτες εκδρομες, θειους, νονους. Εδω και εναμιση χρονο, χασαμε τη μητερα και η ολη ιστορια “εσπασε” καθως στηριζοταν σε αυτη. Ο αδερφος μου συγκατοικει με την κοπελα του τους τελευταιους μηνες λιγο εξω απ την πολη μας. Οποτε εχω μεινει εγω με τον πατερα μου ο οποιος ειναι πολυ κλειστος ανθρωπος και κλειστηκε ακομα χειροτερα μετα την απωλεια. Στην ουσια απλα φυτοζωει. Οι συγγενεις ειναι αφαντοι μετα απο αυτο, με λεκτικο στηριγμα “οτι χρειαστεις πες μου”, αλλα πρακτικα αποντες. Δεν μας καλουν καν πλεον σε γιορτες ας πουμε και τις περναμε μονοι μας. Η μητερα μου συνηθιζε να “ενωνει” το σοι και να μαγειρευει, να καλει κοσμο. Το θεμα, δεν ειναι οτι θελω να εξετασω το κατα ποσο ενωμενο ηταν πραγματικα το σοι απο πριν. Γνωριζα οτι δεν ειναι. Ομως η μιζερια της μοναξιας που πλαισιωνει εμενα και τον πατερα μου σε πασχα και χριστουγεννα δεν αντεχεται. Αγορι δεν εχω. Εχω πολυ καλους φιλους και καλη δουλεια, αλλα δεν μπορω να μην μπαινω σε συγκρισεις οταν ολοι οι φιλοι μου περνανε στιγμες με τους δικους τους, μαγειρευουν ολοι μαζι την πρωτοχρονια και μετα απο ολα αυτα κανονιζουμε και κατι ολοι μαζι. Εγω τρωω μιζερα με το κουταλι μου κοιταζοντας τον πατερα μου σχεδον αμιλητοι, και περιμενω να περασει η ωρα να φυγουν οι φιλοι μου απ τα σπιτια τους και να βρεθουμε. Επισης δεν εχω βοηθεια σε τιποτα, απ’ το να βρω ετοιμο φαγητο και σιδερωμενα ρουχα μεχρι να μου πλυνει καποιος το αμαξι. Οχι καθημερινα! Παντα ηθελα να ειμαι ανεξαρτητη. Μια φορα το εξαμηνο να νιωσω τη φροντιδα καποιου. Ειναι πολυ σκληρο να εισαι σε αυτη την ηλικια χωρις τη δημιουργια δικης σου συντροφικης σχεσης και την ταυτοχρονη καταρρευση της προηγουμενης σου οικογενειας. Πρεπει απλα να αποδεχθω τα νεα δεδομενα ή θα αλλαξουν τα πραγματα εκτιμας; και τι μπορω να κανω εγω; Υ.Γ: με αυτη τη συμπεριφορα του πατερα μου, ειναι σαν να εχασα και τους 2 μου γονεις ταυτοχρονα καθως δεν μπορει να προσφερει καμια στηριξη και μου εχει δηλωσει πολλες φορες οτι δε θελει να ζει. Δεν μου ζητα τιποτα, ουτε προσπαθει να μου δημιουργησει τυψεις, εγω απο μονη μου καποιες φορες του κραταω συντροφια, αλλα το γενικο κλιμα στο σπιτι ειναι να μην μιλαμε, να μην υπαρχει επικοινωνια και απλα να περιφερομαστε.

– Familess

Συλλυπητήρια για τη μαμά σου.

Είναι πολύ σκληρό αυτό που ζεις, ναι. Αλλά πρέπει να αποδεχτείς τα δεδομένα για να είσαι σε θέση να αλλάξεις τα πράγματα.

Υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις, αλλά το τι είναι πιο ταιριαστό για σένα εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Το καλύτερο, με την έννοια της αποτελεσματικότητας, είναι να πας σε ψυχολόγο για να οργανώσεις τη νέα σου ζωή. Από εμένα μερικά σχόλια: οι συγγενείς σας δεν σας αποφεύγουν απαραίτητα επειδή δεν ήσασταν ποτέ δεμένη οικογένεια. Βιώνουν και αυτοί μια απώλεια. Μπορεί να μην ξέρουν τι να σας πουν, μπορεί να πιστεύουν ότι δεν θέλετε τώρα προσκλήσεις σε γιορτές. Το «ό,τι χρειαστείς πες μου» στη θέση σου θα το δοκίμαζα πριν το απορρίψω ως υποκρισία. Πάρε εσύ τηλέφωνο πριν τις γιορτές και πες τους ότι θα θέλατε παρέα. Αν έχεις κουράγιο, κάλεσε τους εσύ, φτιάξε εσύ το φαγητό, πες στον πατέρα σου να σε βοηθήσει. Ή πες μόνο στον αδερφό σου και στην κοπέλα του. Ή πρότεινε στον αδερφό σου να κάνετε κάτι στο δικό του σπίτι. Δεν είναι πια εδώ η μαμά σου για να φροντίζει το σπίτι και εσένα. Δεν προτείνω να αναλάβεις το ρόλο της, αυτό δεν γίνεται, και η προσπάθεια θα ήταν επικίνδυνη. Προτείνω να προσπαθήσεις να βρεις μαζί με την βοήθεια των άλλων τις συνήθειες της καινούριας σας ζωής.

Ο πατέρας σου χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια από ειδικό. Δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να την αναζητήσει, αλλά πρέπει να το ξέρεις και εσύ και αυτός ότι χρειάζεται βοήθεια.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News