Είμαι χοντροφοβική; Εργάζομαι ως φυσικοθεραπεύτρια και αντιμετωπίζω το εξής θέμα. Σε μεγάλο βαθμό με επισκέπτονται άτομα με χρόνια προβλήματα και παθήσεις της Σπονδυλικής Στήλης, αρθρίτιδα, ασθενείς μετά από επέμβαση κ.α.. Στα πλαίσια της θεραπείας πέρα από την συνεδρία, δίνεται και ασκησιολόγιο. Και πάντα, μα πάντα, όταν κάποιος έχει παραπάνω κιλά και καθιστική ζωή (σε σημείο που να επιβαρύνουν την κατάστασή του ή να δυσκολεύουν την εκτέλεση των ασκήσεων ή την άθληση γενικότερα) τονίζω το πόσο σημαντικό είναι και η απώλεια βάρους και η άσκηση. Μια συμβουλή που έχει δώσει και ο θεράπων ιατρός πριν από μένα. Προσπαθώ να το κάνω με ευγενικό τρόπο χωρίς όμως να ”χρυσώνω το χάπι”. Έχω ασθενείς που έρχονται και ξαναέρχονται χωρίς να έχουν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια το διάστημα που δεν βρισκόμαστε (ούτε στο κομμάτι της άσκησης ούτε στη διατροφή). Εκτός από το γεγονός ότι η ποιότητα ζωής τους είναι χαμηλή και με θλίβει, με δυσκολεύει και απίστευτα στη δική μου δουλειά ( έχω αφόρητους πόνους στο σώμα μου το διάστημα που τους δουλεύω , έχει υπάρξει και φορά που έμεινα στο κρεβάτι 1 βδομάδα. Είναι οι καταπονήσεις του επαγγέλματος αλλά μέχρι ένα σημείο αντέχω και γω). Δεν θέλω να τους κάνω να αισθάνονται άσχημα γι’ αυτό και τονίζω ότι δεν είναι θέμα εμφάνισης η απώλεια του βάρους και η άσκηση. Στόχος είναι να χαθούν μερικά κιλά και να δυναμώσει το σώμα και ότι καλό θα ήταν αν υπάρχει η δυνατότητα να επισκεφθούν κάποιο ειδικό στην διαχείριση βάρους. Από τη σχολή ακόμα και αργότερα στην εξειδίκευση για την αντιμετώπιση χρόνιων παθήσεων η διαχείριση του βάρους είναι στα sos. Σε αυτό το σημείο να πω ότι μιλάω για ;άτομα με αρκετά αυξημένο βάρος προς υπέρβαρα όχι για μερικά παραπάνω κιλά, άλλωστε ποιος ορίζει ”πόσα” είναι το ”παραπάνω”. Πιάνω ορισμένες φορές τον εαυτό μου να εκνευρίζομαι μαζί τους γιατί όσο κι αν εξηγώ το πόσο σημαντική είναι και η δική τους προσπάθεια έχουν την απαίτηση να τους ”απαλλάξω” από τα προβλήματά τους ενώ εκείνοι παραμένουν άπραγοι. Αυτό το ”έχει ο Θεός” πόσες φορές θα το ακούσω? Παρ’όλ’αυτά θεωρώ ότι σαν επαγγελματίας πρέπει να σεβαστώ και εκείνους και εμένα. Ο λόγος που προβληματίζομαι ένα παραπάνω είναι επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών μου γενικά είναι γυναίκες (στους 10 ασθενείς οι 8). Δεν θέλω να γίνω μέρος της κουλτούρας της αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος. Το κάνω άθελά μου; Μήπως ο εκνευρισμός μου για αυτά τα άτομα προέρχεται από τον εσωτερικό μισογυνισμό μου;
-Αχ πόσος κόσμος υποφέρει από χρόνιο πόνο…
Ναι, και είσαι και χοντροφοβική.
Δεν είναι μομφή. Όλες μας έχουμε εσωτερικό μισογυνισμό μέχρι ενός σημείου, η διαφορά μας είναι στο κατά πόσο το καταλαβαίνουμε και κατά πόσο το καταπολεμούμε.
Πρώτα, η αναφορά στην πλειοψηφία, που λες ότι είναι γυναίκες. Υπάρχουν πολλές μελέτες που δείχνουν ότι οι γυναίκες αναζητούν πιο συχνά ιατρικές υπηρεσίες από τους άντρες. Οι άντρες μαθαίνουν να είναι «δυνατοί» και να αντέχουν τον πόνο. Όμως, η παρατήρησή σου δεν λέει πολλά. Πρώτον, μπορεί να κάνεις λάθος, και να πιστεύεις ότι είναι αυτός ο αριθμός επειδή οι γυναίκες σε εκνευρίζουν περισσότερο. Δεύτερον, μπορεί να συμβαίνει επειδή μια γυναίκα σε συστήνει σε άλλες γυναίκες, ακριβώς επειδή είσαι κι εσύ γυναίκα. Αυτό δεν σημαίνει ότι συνολικά οι γυναίκες είναι τι; πιο χοντρές από τους άντρες; Τι είναι αυτό που σε εκνευρίζει; Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, είναι η απάντηση. Έχεις λιγότερη υπομονή με τις γυναίκες και περισσότερες απαιτήσεις να είναι συμβατικά ευχάριστες στην όψη.
Η χοντροφοβία σου σε εμποδίζει να δεις το θέμα του φαγητού στην τεράστια του πολυπλοκότητα, και τουλάχιστον γι’αυτό θεωρώ αναγκαίο να ενημερωθείς γιατί δεν είναι απλός καλό για την δική σου εξέλιξη, είναι απόλυτα απαραίτητο για τη δουλειά σου. Η διαχείριση του βάρους με τον τρόπο που σου το έμαθαν, ως «sos», είναι κάτι πολύ απλό, γιατί αναφέρεσαι μόνο στο μηχανικό μέρος: χάνω κιλά, επιβαρύνω λιγότερο τον σκελετό μου, η καρδιά μου δουλεύει καλύτερα, ορίστε, λύθηκε. Ωραία, γιατί τότε υπάρχει τόσος κόσμος που παλεύει με το βάρος του; Η απάντησή σου, που δεν την λες αλλά την εννοείς, είναι ότι όλοι αυτοί είναι τεμπέληδες. Έτσι ερμηνεύεις το «έχει ο Θεός». Η περιφρόνηση σου ακούγεται μέσα από της γραμμές. Το φαγητό και η εικόνα του σώματος και όλα αυτά είναι τεράστια, τεράστια, τεράστια θέματα και πολύ δύσκολα, και είναι απαραίτητο να ενημερωθείς γιατί με αυτά που πιστεύεις, είσαι κακή επαγγελματίας. Σου προτείνω να μιλήσεις με ψυχολόγο που έχει ειδικευτεί στις διατροφικές διαταραχές, για να ανοίξει ο ορίζοντάς σου.
Τέλος, έχεις μια στάση που βλέπω συχνά στον ιατρικό και παραϊατρικό κόσμο που είναι τουλάχιστον εκνευριστική, δυνητικά επικίνδυνη, και μιλάω για το παράπονο της φυσικής κατάστασης των ασθενών. Ως άνθρωπος που ασχολείται με την ανθρώπινη φυσική κατάσταση, προφανώς θα έχεις να κάνεις με περιπτώσεις που έχουν κινητικά προβλήματα. Δεν καταλαβαίνω το «με δυσκολεύει αφόρητα στη δουλειά». Θέλεις να έχεις αδύνατους για να μην δυσκολεύεσαι; Προτιμάς να έχουν τραυματισμούς από ατύχημα στο σκι και όχι πόνους στη μέση από το βάρος; Καταφεύγω στην ειρωνεία γιατί δεν βλέπω άλλον τρόπο να καταλάβεις πώς ακούγεσαι. Δεν βλέπω την τρυφερότητα και την αγάπη στον άνθρωπο που θεωρώ απαραίτητα προσόντα για όλους όσους ασχολούνται με τον ανθρώπινο πόνο. Τη συμβουλή σου να την δώσεις χωρίς να χρυσώνεις το χάπι, αυτό είναι το υπεύθυνο. Αλλά η περιφρόνηση δεν δικαιολογείται, και πιστεύω ότι προκύπτει από την χοντροφοβία σου.
Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να γιατρευτείς από την χοντροφοβία. Δεν είναι εύκολο, αλλά όπως πολύ καλά ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις τον εαυτό σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Φίλη μας, με αφορμή την ερώτηση σου, βρήκα μια ωραία ευκαιρία να πω και εγώ την άποψη μου, από την πλευρά του ειδικού που συμβουλεύει αυτούς τους ανθρώπους ακριβώς για το θέμα που θίγεις, τη διαχείριση βάρους, αλλά και γενικότερα την αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες για ποικίλους λόγους. Όταν ήμουν μικρή και άμαθη φοιτήτρια, είχα και εγώ έναν παρόμοιο τρόπο σκέψης. Εκνευριζόμουν κάπως με τους ανθρώπους που τους έλεγε ο ειδικός ”πρέπει να κάνετε αυτό” (πχ να κόψουν το τσιγάρο, να μην τρώνε γλυκά, να περπατάνε 1 ώρα κάθε μέρα) και εκείνοι δεν το έκαναν. Ο λόγος ήταν ότι έκρινα… Διαβάστε περισσότερα »
Mitsi, μήπως θα μπορούσα παρακαλώ να έχω τα στοιχεία επικοινωνίας της διαιτολόγου σου? Ψάχνω εναγωνίως να βρω έναν άνθρωπο που να εστιάζει και στο ψυχολογικό κομμάτι στην προσπάθεια απώλειας βάρους και όχι μόνο να βγάζει ένα διαιτολόγιο για να βγάλει την υποχρέωση της εβδομάδας.. χίλια ευχαριστώ!
Ναι εγώ είμαι “χοντρή” γιατινδενντρωω!
Καθόλου, μπορεί να κάνω και 2 μέρες να φάω ..δουλευα 15 ώρες την ημέρα πως θα είχα πρόγραμμα; Η μάνα μου όταν ήμουν πιο μικρή ούτε καν δεν το συζητώ με αποτέλεσμα να έχω μόνιμα κιλά…όταν τρώω κανονικά χάνω κιλά σοριδον!
Γιατί δεν τρέφονται ανθυγιεινα είναι η αλήθεια απλά δεν τρέφομαι γενικά …συνεπώς έχω λίπος!
Ο καθένας λοιπόν έχει το δικό του λόγο…!
Δεν είναι το ίδιο ..εμένα πχ μου είναι δύσκολο να φάω 5 φορές την ημέρα το θεωρώ υπερβολικο φαγητο!
Αυτή την περίοδο τρώω 1 γεύμα κάθε μέρα οπότε έχω χάσει 8 κιλά!
Είμαι επαγγελματίας υγείας που ασχολούμαι με την χονδροφοβία ως προς την βελτίωση της σχέσης με το φαγητό και το σώμα των ανθρώπων και θέλω να σου πω αγαπητή Α,μπα ότι η τοποθέτησή σου, έδωσε αέρα στην ψυχή μου. Δεν είμαι εδώ για να διαφημίσω τον εαυτό μου, είμαι όμως εδώ για να μιλήσω για έναν ιερό σκοπό. Μαζί με αξιόλογους συνεργάτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τρέχουμε το πρόγραμμα Breaking Weight Bias που αφορά το την χονδροφοβία, το στίγμα και τις προκαταλήψεις βάρους των επαγγελματιών υγείας. Η έρευνα έχει δείξει ότι η χονδροφοβία/διακρίσεις βάρους ωθεί τα χονδρά άτομα να… Διαβάστε περισσότερα »
Με κίνδυνο να πέσετε να με φάτε, εγω νομίζω πως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοι που αποδίδονται στην γράφουσα είναι πολύ άδικοι και αυθαιρετοι. Διάβασα την απάντηση και ανέτρεξα πάλι στην ερώτηση να δω πού είναι όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία δεν εντόπισα στην αρχή. Το ότι περιγράφει πως 8/10 είναι γυναίκες είναι ένα fact σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της, δεν κάνει κάποιο σχόλιο, το αναφέρει ως γεγονός. Επίσης, κακά τα ψέματα η διαχείριση του βάρους είναι πολύ σημαντική σε τέτοια προβλήματα (δεν εξετάζω αν είναι εύκολη ή δύσκολη, συμφωνώ κι εγώ πως καλό είναι να απευθυνομαστε σε επαγγελματία υγείας… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα. Και για το συγκεκριμένο γράμμα, και για την ανθρωποφαγία στα σχόλια. Καταλαβαίνω πως ξεσπά μια έντονη αντίδραση ενάντια στην πίεση που τρώμε όλοι για τα κιλά μας, αλλά ως αντίδραση δεν υπόκειται ακριβώς στη λογική. Είναι κρίμα να δέχεται τέτοια επίθεση ένα άτομο που έθεσε μια σοβαρή ερώτηση όσον αφορά το πώς να αντιμετωπίσει ένα θέμα ως επαγγελματίας.
συνδέθηκα για να γράψω κάτι παρόμοιο αλλά διάβασα το σχόλιό σου και δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Συμφωνώ πάρα πολύ και είναι κρίμα να μην αντιμετωπίζουμε τουλάχιστοντο Α,Μπα, που μας δίνει τόσα, σαν safe space
Εγώ πάλι βλέπω ότι έχουν αυξηθεί τα σχόλια που ξεκινούν ”Με κίνδυνο να πέσετε να με φάτε….”
Musicravings, μπορεί να είναι και θετικό αυτό. Δηλαδή άτομα που δεν σχολίαζαν σε αυτό το site, εύκολα πλέον γιατί είχαν την αίσθηση πως αν ήταν unpopular opinion αυτό που έλεγαν, θα γινόντουσαν άγριες επιθέσεις. Ενώ γενικά στο α, μπα είχα μεγάλη αδυναμία σαν κοινότητα στη στήλη της lifo, εδώ πέρα δυσκολεύτηκα για το γεγονός ότι διάβαζα από τους σχολιαστές πολύ απόλυτες τοποθετήσεις και με επιθετικό τόνο πολλές φορές, γεγονός που δε νιώθω ότι προάγει το διάλογο. Όμως, το γεγονός ότι υπήρξαν και κάποιοι που λένε κι απόψεις που νιώθουν ότι θα πάνε αντίθετα με το κύμα, νομίζω ότι δίνει αυτόν… Διαβάστε περισσότερα »
Ατέρμονη_Ανία, ήθελα να τονίσω το ”πέσετε να με φάτε”. Ίσα ίσα το σχόλιο με χαροποίησε ιδιαίτερα. Έχω αναφερθεί σε παρόμοιο σχολιασμό μου για το πόσο απόλυτα έως και επιθετικά θεωρώ κάποια σχόλια. Όσο κι αν μας καλύπτει η ανωνυμία, είναι φορές που πραγματικά διστάζω να τοποθετηθώ. Δεν έχουμε αναπτύξει όλοι μηχανισμούς διαχείρισης της σκληρής κριτικής. Είναι δεδομένο όσο μεγαλώνει το Α, μπα (και καλά κάνει) ότι και ρατσιστικά κείμενα θα πέσουν, και ομοφοβικά και ότι θες. Είναι λογικό, μιας και αν κάποιος έχει λύσει κάποια πράγματα μέσα του , ε δε γράφει στο Α,μπα να ρωτάει ”Τι να κάνω;΄΄. Και… Διαβάστε περισσότερα »
Musicravings, όταν κάποιος ρωτάει αν είναι χοντροφοβικός και του απαντάμε ‘ναι, είσαι’, πού ακριβώς είναι η σκληρότητα; Κι εγώ είμαι. Και το ξέρω. Και εσωτερικευμένο μισογυνισμό έχω. Και προσπαθώ καθημερινά. Και όταν κάποιος μου το επισημαίνει, προσπαθώ να το επεξεργαστώ και να το διορθώσω. Τι πρέπει να κάνει δηλαδή η κοινότητα όταν κάποιος που ασχολείται κυρίως με χοντρούς, περιφρονεί τους χοντρούς;
Εγω δε θεωρω παντως πως το να αναγνωριζεις ενα αντικειμενικο δεδομενο οπως πχ ”ο/η ταδε εχει παραπανω κιλα” ειναι χοντροφοβια. Η το να σκεφτεσαι πως τα πολλα παραπανισια κιλα μπορει να αποτελεσουν αιτια για πριβλημα υγειας. Αυτο καλως η κακως απ’οσο ξερω ειναι αληθεια. Χοντροφοβια ειναι το ”ωρεπουστη μου το παιζει κ γκομενα η χοντρη…πανω που φτιαχτηκα με την ωραια παραδιπλα”. Η η αποστροφη προς ανθρωπους επειδη εχουν παραπανισια κιλα. Η επισης εγω κατατασσω στις ενδειξεις χοντροφοβιας τον πανικο καποιου στη διαπιστωση οτι πηρε 1 2 παραπανω κιλα, η πανικο των γυρω του μ’αυτο.
Νομίζω ότι δεν περιφρονεί τους χοντρούς, Λένα.
Προβληματίζεται και δυσκολεύεται στη δουλειά της,
διότι οι ίδιοι δεν καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια
να αυτοβοηθηθούν και καταφεύγουν στο “έχει ο Θεός”
(που να είχε, θα είμαστε όλοι γεροί, λεπτοί, αιωνόβιοι, κ.ο.κ.)
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζι σου. Η κοπέλα ούτε ασχημα εκφράστηκε ουτε εγινε αδικη. Επιτέλους μπορουμε να πουμε καποια πραγματα ανοιχτά η για ολα θα μας στήνουν στον τοίχο; Στο κάτω κατω φυσιοθεραπευτρια ειναι, οχι ψυχολογος η διατροφολογος, θα πει αυτο που πρέπει, με όμορφο τρόπο και ως εκει. Είναι λογικό σε ατομα που εχουν θεματα μυοσκελετικα να τους αναφέρουν οτι καλο θα ηταν να χασουν βαρος, αν πράγματι εχουν παραπανω κιλά, αφου επηρεαζει, πως να το κανουμε; τωρα οι λογοι για τους οποίους ενα ατομο δεν χάνει βαρος, ποικιλουν και καλο θα ηταν να τους ψαχνει ο άμεσα ενδιαφερομενος,για το… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς, X ris, όπως ανέφερα και σε άλλα σχόλιά μου, αυτό που θεωρώ ανησυχητικό στην ερώτηση της θεματοθέτριας είναι ότι δεν εστιάζει στο πώς θα βοηθήσει τους ασθενείς της (και σίγουρα υπάρχουν τρόποι και τεχνικές για να γίνει αυτό) ή στο πώς θα βοηθήσει τον εαυτό της ώστε να μην επιβαρύνεται τόσο σωματικά (κι εκεί υπάρχουν τρόποι και τεχνικές όπως ανέφερε κι άλλος/η σχολιαστής, συνάδελφος της γράφουσας). Για μένα είναι μεγάλο θέμα (και πολύ αντιεπαγγελματικό συνάμα) το να κάνει τόσες απλοποιήσεις: “Τους λέω να κάνουν τις ασκήσεις και να αδυνατίσουν. Δεν το κάνουν. Λένε κι από πάνω έχει ο Θεός.”… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ. Εξάλλου η γυναίκα δεν έγραψε ότι είναι περισσότερες οι γυναίκες ασθενείς με πρόβλημα βάρους, ή οι γυναίκες ασθενείς που την εκνευρίζουν, αλλά οι γυναίκες ασθενείς της, γενικώς. Λογικό αν σκεφτούμε ότι πχ. η αρθρίτιδα πλήττει περισσότερο τις γυναίκες.
Στην κοπέλα προχθές που έγραφε ότι έχει στραγγίξει από συμπόνοια λόγω της εργασίας σε νοσοκομείο δείξαμε κατανόηση, αυτήν θα την πυροβολήσουμε αν τις δημιουργούν ενδόμυχο εκνευρισμό κάποιοι ασθενείς που την κάνουν να κουράζεται περισσότερο, έστω και άθελά τους…
Δε νομίζω ότι συγκρίνεις όμοια πράγματα. Το ποστ στο οποίο αναφέρεσαι μιλούσε για την υποχρεωτική συναισθηματική απόσταση που πρέπει να κρατούν όσοι ασχολούνται με ιατρικά επαγγέλματα, το οποίο την είχε επιβαρύνει. Σε αυτό εδώ σαφώς μιλάει για τις γυναίκες μόνο, γι’αυτό άλλωστε ρωτάει αν πάσχει από εσωτερικευμένο μισογυνισμό.
Πράγματι, και αν γινόταν κάπου σαφές ότι εκνευρίζεται ειδικά με τις γυναίκες ενώ συναντά εξίσου το πρόβλημακαι στα δύο φύλα θα ήταν αδιαμφισβήτητο. Όμως γράφει απλώς “το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών μου γενικά είναι γυναίκες (στους 10 ασθενείς οι 8)”. Αν, αντιστοίχως έλεγε ότι την εκνευρίζουν οι ανυπάκουοι ασθενείς της, και ήταν γυναικολόγος, όλοι οι ασθενείς που θα την εκνεύριζαν θα ήταν γυναίκες. Αλλά πώς θα ξέραμε ότι δεν θα είχε εξίσου λίγη υπομονή αν ήταν ουρολόγος/ανδρολόγος και όλοι οι ασθενείς της ήταν άνδρες; Η ίδια προβληματίζεται γιατί νευριάζει με μια ομάδα ανθρώπων, που τυγχάνει εξ αρχής να αποτελείται από… Διαβάστε περισσότερα »
Γενικότερα στα τελευταία ποστ παρατήρησα να υπάρχει αυτή η ανθρωποφαγία, για ανθρώπους που γράφουν και δεν τους ξέρουμε ούτε και όλα ξαφνικά γίνονται απόλυτα. Το να γράφεται ως απάντηση ότι είναι “δυνητικά επικύνδινη” στη δουλειά της, είναι πολύ σκληρό από τη στιγμή που κάνει ένα reflecton και φαίνεται ότι νοιάζεται τόσο πολύ για τους ασθενείς της που την απασχολεί. Πολλοί δεν κάνουν ούτε αυτό. Επίσης πως κάναμε την αναγωγή ότι εννοει ότι είναι τεμπέληδες;;; Τι γενίκευση είν αυτή. Μπορεί να αντιλαμβάνεται το ψυχολογικό βάρος, αλλά να εστιάζει στη δουλειά της, γιατί ακριβώς είναι η δουλεία της.
Όποιος ασχολείται με ιατρικό ή παραίατρικό επάγγελμα κι εκνευρίζεται που οι ασθενείς του δεν έχουν πειθαρχία για να γίνουν καλά, είναι δυνητικά επικίνδυνος. Τι να κάνουμε, είναι σκληρό, και είναι και αλήθεια. Διάβασες τα σχόλια από λάθος διαγνώσεις, εδώ, στο ίδιο ποστ; Σκληρό είναι να έχεις παραπάνω κιλά και να μην ασχολείται κανείς με την υγεία σου επειδή έχεις παραπάνω κιλά. Το τεμπέληδες δεν είναι γενίκευση. Διάβασε το, αυτό λέει. “Πόσες φορές θα ακούσω ακόμα το έχει ο Θεός”. Τι άλλο χρειάζεται να πει; συμφωνώ ότι έιναι καλό που αναρωτιέται, γι’αυτό γράφω στο τέλος ότι η χοντροφοβία διορθώνεται. Αν θέλει,… Διαβάστε περισσότερα »
Λέει όμως ότι στη σχολή της έλεγαν όλη την ώρα για το πόσο σημαντικό είναι το βάρος και η άσκηση. Προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της όπως της έχουν μάθει ότι πρέπει να γίνεται σωστά. Μόνη της έρχεται και σκέφτεται ότι ίσως όλα αυτά είναι λάθος.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ μιλάω από την πλευρά του ασθενή κι εσύ από την πλευρά του γιατρού. Γι’αυτό δεν βλέπεις αυτό που βλέπω εγώ, γι’αυτό εγώ δεν βλέπω αυτό που βλέπεις εσύ. Ιεραρχούμε διαφορετικά το πρόβλημα.
Προσπαθεί, αλλά όχι αρκετά. Είναι ήδη στο επάγγελμα, δεν είναι φοιτήτρια. Και έχει να κάνει με αληθινούς ανθρώπους, όχι με νούμερα.
《Όποιος ασχολείται με ιατρικό ή παραίατρικό επάγγελμα κι εκνευρίζεται που οι ασθενείς του δεν έχουν πειθαρχία για να γίνουν καλά, είναι δυνητικά επικίνδυνος》Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!Τι να κάνουμε δηλαδή στους ασθενείς που δεν “συμμόρφωνονται”, να τους βάζουμε τιμωρία ή μήπως να τους στερουμε την δυνατότητα θεραπείας; Νομίζω ότι ο κάθε επιστήμονας υγείας πρεπει να αναγνωρίσει ότι οι δυνατότητες, οι δικές του και της επιστήμης του είναι συγκεκριμένες.Σε περιπτώσεις που είναι απαραίτητη η συνεργασία του ασθενή αλλά αυτός δεν είναι πρόθυμος βοηθήσει τον εαυτό του, ο επιστήμονας οφείλει να κάνει το καλύτερο που μπορεί δεδομένων των συνθηκών, γνωρίζοντας ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Emerald, το έγραψες τέλεια. Αυτό ακριβώς.
Εγώ διακρίνω μια προσπάθεια μίμησης του στυλ απάντησης της Λένας από πολλές σχολιάστριες ως προς την απολυτότητα κλπ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτό που κάνει η Λένα δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι επιτυχημένα, και εν τέλει βγαίνει απλά μια κακία και επικριτικότητα σε πολλά σχόλια. Κάπως νιώθω ότι επειδή την θαυμάζουν το προσπαθούν ανεπιτυχώς χωρίς να έχουν το skill.
Πόλυ έξυπνο το βρήκα αυτό
Συμφωνώ κι εγώ. Ειναι ο βασικός λόγος που ο χώρος πλέον μου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα αρκετά συχνά. Το έχω παρατηρήσει και σε άλλους χώρους με ακτιβιστικο χαρακτήρα που έχω συμμετάσχει: υπάρχει ένα σημείο καμπης, όπου αφού μία κοινότητα έχει βρει τα πατήματα της, τα κεκτημένα θεωρούνται τόσο δεδομένα για τον ‘πυρήνα’ των πιο ενεργών μελών, που οι τοποθετήσεις γίνονται όλο και πιο σίγουρες, όλο και πιο απόλυτες, και όσο απομακρύνεται ο διάλογος από τη μέση οδό, που σε ένα βαθμό είναι απολύτως θεμιτό ως δείγμα προόδου, τόσο πιο έντονες γίνονται οι κόκκινες γραμμές. Και φυσικά για τα νεότερα μέλη, τους… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Κάποια ρωτάει αν ο τρόπος που σκέφτεται είναι χοντροφοβικός. Της απαντάμε, μετά βεβαίοτητας, ότι είναι. Αδιάλλακτα, είναι. Και της εξηγούμε και γιατί. Για ποιο μέτρο μιλάς; Αν θέλεις να βελτιώσεις τον εαυτό σου, αυτή είναι η απάντηση. Η ουσία δεν είναι να προστατέψουμε τους χοντροφοβικούς με το “αχ μωρέ προσπαθεί όμως τουλάχιστον” αλλά να προστατέψουμε τα θύματα, που είναι οι χοντροί που τυχαίνει να είναι ασθενείς της. Δεν υπάρχει μέση οδός εδώ.
Αναφερόμουν στα σχόλια και στο κλίμα της κοινότητας, και όχι τόσο στην απάντησή σου. Η απάντηση σου ήταν, όπως συχνά, αδιαλλακτη αλλά παράλληλα ήταν αριστοτεχνικα δοδημενη ώστε να την ταρακουνήσει και να την προετοιμάσει να δεχτεί ίσως την τελευταία σου παράγραφο, που είναι όλο το ζουμι. Ότι η χοντροφοβια γιατρευεται αν πασχισει να κάνει τη σκληρή δουλειά που πρέπει. Αυτό είναι το νόημα, αυτό είναι το μήνυμα σου αν δεν κάνω λάθος. Είναι ρεαλισμός στην υπηρεσία της ρομαντικής ελπίδας ότι ίσως, αν αποδομησεις τη σκέψη της και της τη σερβίρεις γυμνή, τη βοηθήσεις. Και αυτό είναι εμφανές. Βγαινει από το… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι τόσο ύπουλο και βίαιο το μίσος που εισπράττουν όσοι δεν είναι “κανονικοί” σε βάρος που οι αντιδράσεις εδώ, όχι μόνο δεν μου φαίνονται επιθετικές, αλλά δυσανάλογα ήπιες. Νομίζω ότι κι εσύ έχεις συνηθίσει την κανονικοποίηση της χοντροφοβίας που σου φαίνεται οκ να λέμε σε έναν χοντροφοβικό “μωρέ, προσπάθησε λίγο ακόμα, θα τα καταφέρεις” όταν είναι Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ. Δεν έχει κανείς υποχρέωση να έχει πλάνο ή όρεξη να βοηθήσει μια φυσικοθεραπεύτρια που είναι χοντροφοβική. Μόνη της θα έπρεπε να το κάνει, αφού βρίσκεται ΕΝΤΟΣ του προβλήματος και είναι ΧΡΕΟΣ της να είναι περισσότερο ενημερωμένη από τον μέσο όρο. Θα… Διαβάστε περισσότερα »
Το σχόλιο μου ήταν γενικό αλλά δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω συγκεκριμένα σχετικά με την παρούσα ερώτηση αφού έχουμε ανοίξει διάλογο, για το οποίο σε ευχαριστώ. ‘Δεν έχει κανείς υποχρέωση να έχει πλάνο ή όρεξη να βοηθήσει μια φυσικοθεραπεύτρια που είναι χοντροφοβική. Μόνη της θα έπρεπε να το κάνει, αφού βρίσκεται ΕΝΤΟΣ του προβλήματος και είναι ΧΡΕΟΣ της να είναι περισσότερο ενημερωμένη από τον μέσο όρο.’ Συμφωνω, δεν έχει κανείς υποχρέωση να έχει πλάνο ή όρεξη να τη βοηθήσει. Μπορεί να μη σχολιάσει, μπορεί να μιλήσει για τις εμπειρίες του/της. Δεν έχει νόημα όμως να της επιτίθεται και να της… Διαβάστε περισσότερα »
Λες τα ίδια, θα ξαναπώ τα ίδια. Για μένα η προτεραιότητα είναι να προστατευτούν όλα τα θύματα της χοντροφοβίας από το μίσος και την απόρριψη που βιώνουν παντού, ακόμα και στο χώρο υγείας. Εσύ δίνεις στην άλλη πλευρά προτεραιότητα, γιατί με αυτή την πλευρά ταυτίζεσαι περισσότερο: όλοι μας είμαστε χοντροφοβικοί, και θέλεις να το υπερασπιστείς. Δεν θα συμφωνήσουμε. Και θλίβομαι, βλέποντας γι άλλη μια φορά πόσο δρόμο έχουμε ακόμα ως κοινωνία.
Και ο τρόπος για να προστατευτούν τα θύματα της χοντροφοβίας είναι να γίνουμε θύτες και να την πέσουμε στον χοντροφοβικο; Ο τρόπος δηλαδή για να εξαλείψουμε τη βία απέναντι στους παχύσαρκους είναι να ασκήσουμε βία εμείς στους χοντροφοβικούς; Και έχουμε αυτό το δικαίωμα γιατί έχουμε τι; Το ηθικό πλεονέκτημα; Γιατί βία είναι το «είσαι επικινδυνη επαγγελματίας» απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε και που μας έδωσε μόνο ελάχιστες πληροφορίες για τη δουλειά που κάνει. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Γιατί «δεν υπάρχει μέση λύση εδώ»; Παντού υπάρχει μέση λύση, αρκεί να θες να τη δεις και να τη… Διαβάστε περισσότερα »
Δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε, για μένα αρκεί που το συζητησαμε. Μια άλλη οπτική από αυτή που παρουσίασες στο τελευταίο σχόλιο σου είναι ότι εσύ δίνεις προτεραιότητα στα θύματα της χοντροφοβιας αποκλείοντας τους θύτες κι εγώ, αντί να δίνω προτεραιότητα στους θύτες όπως ισχυρίζεσαι, θελω να δώσω προτεραιότητα στα θύματα εκπαιδευοντας τους θύτες που δείχνουν διάθεση να καταλάβουν. Ναι, πιστεύω ότι θα βοηθήσει. Πιστεύω ότι και τα δύο χρειάζονται. Δεν είναι απαραίτητο να χρεώνουμε φάουλ σε κάθε διαφορετική προσέγγιση.
Δεν καταλαβαίνω πώς δίνουμε προτεραιότητα στα θύματα με το να γαβγίζουμε στους θύτες με το που ξεστομίζουν κάτι λάθος. Εγώ βλέπω διαιώνιση του προβλήματος. Οι άνθρωποι που μπορούν να παραμένουν ψύχραιμοι όταν δέχονται μια επίθεση, και να επεξεργάζονται τους λόγους που τη δέχτηκαν πρέπει να είναι μια χούφτα σε όλο τον πλανήτη. Οι περισσότεροι απλά μουλαρώνουν παραπάνω και δεν μπορούν να αφήσουν τις απόψεις που τους έρχονται από τον επιτιθέντα να καταλαγιάσουν. Φυσικά δεν εννοώ πως ότι και να κάνει ο άλλος εμείς θα καθόμαστε να εξηγούμε με διάθεση κλπ. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η πρώτη αντίδραση να είναι τόσο… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν καταλαβαίνω πώς δίνουμε προτεραιότητα στα θύματα με το να γαβγίζουμε στους θύτες με το που ξεστομίζουν κάτι λάθος. Εγώ βλέπω διαιώνιση του προβλήματος. Οι άνθρωποι που μπορούν να παραμένουν ψύχραιμοι όταν δέχονται μια επίθεση, και να επεξεργάζονται τους λόγους που τη δέχτηκαν πρέπει να είναι μια χούφτα σε όλο τον πλανήτη. Οι περισσότεροι απλά μουλαρώνουν παραπάνω και δεν μπορούν να αφήσουν τις απόψεις που τους έρχονται από τον επιτιθέντα να καταλαγιάσουν. Φυσικά δεν εννοώ πως ότι και να κάνει ο άλλος εμείς θα καθόμαστε να εξηγούμε με διάθεση κλπ. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η πρώτη αντίδραση να είναι τόσο… Διαβάστε περισσότερα »
Αν οι ηλικίες είναι πάνω από 50 είναι λογικό (νομίζω) να έχει παραπάνω γυναίκες ασθενείς, μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση. Αν δεν έχει μισογυνισμό μένει ο ρατσισμός. Σε οποιοδήποτε είδος ρατσισμού δεν σηκώνει διαπραγμάτευση και συζήτηση. Και είναι και ελιτισμός να νομίζεις ότι μια υπέρβαρη δεν ξέρει ότι έχει προβλήματα που τις δημιουργεί το βάρος της και η ακινησία. Το θέμα δεν είναι η πραγματικά ήπια απάντηση της Λένας, αλλά να μπορέσει η κυρία που έστειλε την ερώτηση να αντιμετωπίσει τους φόβους της που την αναγκάζουν να έχει μίσος.
Δε θα πέσουμε να σε φάμε Schroedinger’s cat, έχεις δίκιο σε όλα.
Τα είπα κι εγώ πιο πάνω, όχι τόσο καλά όσο εσύ,
ούτε τόσο γλυκά όσο εσύ:)
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ όπως και όλους όσους μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν την απαντηση. Συνεχίζω να υποστηρίζω αυτά που έγραψα στο σχόλιό μου και παρακολουθώ με ενδιαφέρον ο,τι έχει γραφτεί μέχρι τώρα 😊
Νομίζω ότι εντάσσεται και αυτό στο πλαίσιο των ανυπακουων ασθενών που βγάζει τους γιατρούς από τα ρούχα τους. Είναι ένα υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα η έλλειψη προσπάθειας κατά τη θεραπεια. Ασθενείς που δεν κάνουν τις ασκήσεις τους (ενώ για αυτό ήρθαν σε σενα), ασθενείς που δεν παίρνουν τα χάπια τους όπως και για όσο πρεπει, που δεν κάνουν καμία απαιτούμενη αλλαγή Αλλά περιμένουν από εσένα να κάνεις το θαύμα, ει δυνατόν με μια καρτέλα χάπια ή με τον πιο εύκολο τρόπο γενικότερα. Απλά το βάρος για εσένα έχει και επιπτωση στο δικό σου σώμα λόγω ειδικότητας. Πρέπει να πάρεις απόφαση… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα υπάρχουν και οι ‘ανυπάκουοι’ ασθενείς, αλλά για μένα το πρόβλημα κυρίως είναι πρόβλημα του συστήματος υγείας που δεν είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιμετωπίσει τον χρόνιο πόνο σε όλες τις βιοψυχοκοινωνικές του διαστάσεις (βλέπε και τα άλλα μου σχόλια για αντιμετώπιση του πόνου σε multidisciplinary ομάδα).
Συμφωνώ απόλυτα. Η προσέγγιση είναι εντελώς μονοδιάστατη και αναποτελεσματική. Συνήθως δε και επιβαρυντική
Μιμόζα θα συμφωνήσω. Ο χρόνιος πόνος είναι πολύπλοκος. Απαιτεί εκπαίδευση και των επαγγελματιών αλλά και των ασθενών. Ο χρόνιος πόνος δε θεραπεύεται παθητικά. Απαιτεί χρόνια προσπάθεια βελτίωσης σωματικής και ψυχικής κατάστασης. Η ευθύνη του επαγγελματία είναι να ανακουφίσει τον ασθενή και να τον καθοδηγήσει σε ένα πιο λειτουργικό τρόπο ζωής. Η ευθύνη του ασθενή είναι να συνεργάζεται και να δουλεύει αρχικά επικουρικά με τις θεραπείες και εν τέλει να υιοθετήσει καλύτερες γι’ αυτόν συνήθειες. Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη και για τις δύο πλευρές.
Συμφωνώ. Όποια και να είναι τα αίτια της παχυσαρκίας όμως, τα γόνατα πχ δεν βελτιώνονται αν δε χαθεί βάρος. Κάποια πράγματα είναι έτσι τι να κάνουμε; Δηλαδή αν έχεις χοληστερίνη, εκτός από το χάπι δεν πρέπει να σου πει να κόψεις τα λιπαρά σε κάποιο βαθμο; Δε λέω να νιώθει περιφρόνηση, ούτε ότι είναι εύκολο. Μιλάω γενικότερα για την κατηγορία ασθενών που δεν ακολουθεί οδηγιες ασχέτως παχυσαρκίας. Ίσως επειδή τελευταία ασχολούμαι πολύ με συγγενή που το κάνει αυτό, βελτίωση δε βλέπει και όλο κλαίγεται. Αλλά τις 3 εύκολες ασκήσεις για το χέρι αρνηται πεισματικά να τις κάνει. Δε μπορούμε να… Διαβάστε περισσότερα »
Και όμως, υπάρχουν έρευνες που συνδέουν την όρεξη με γονίδια, δεν είναι μόνο κοινωνικως κατασκευασμένη η παχυσαρκία ή δεν ευθύνεται μόνο το θυμικο. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τρώνε περισσότερο (και δεν βλέπω που το κακό σε αυτήν την παραδοχή).
Είμαι γύρω στα 50 κιλά και ασκούμαι σε όλη μου τη ζωή, αρκετά ως πολύ. Κάνω δουλειά γραφείου. Δεν υπήρξε ποτέ, μα ποτέ περίοδος που να μην πονάω, στην πλάτη, στη μέση, από μικροτραυματισμούς στη γυμναστική, από λάθος παπούτσια, από βαριές τσάντες. Αλλά κυρίως από τις 10 ώρες τη μέρα που κάθομαι μπροστά σε υπολογιστή (ή σε μπάλα, ή όρθια). Όταν πάω σε φυσικοθεραπευτή θέλω ασκήσεις, μασαζ, λύσεις. Όχι να μου πει να μην δουλεύω σε υπολογιστή. Κάπως πρέπει να βγάλουμε λεφτάκια. Όχι να μην κρατάω τσάντα ή να μην κουβαλάω ψωνια, πλέον δεν κρατάω, αλλά κάποιες μέρες είναι αδύνατο.… Διαβάστε περισσότερα »
Καμιά φορά σκέφτομαι πόσα βάσανα θα γλιτώναμε αν κάποιος μας συμβούλευε από τα 15 μας τι σημασία έχει το σωστό παπούτσι, η σωστή καρέκλα γραφείου, ο σωστός φωτισμός, το σωστό ύψος οθόνης, το προσκέφαλο και το υποπόδιο, το καλό στρώμα, το ανατομικό μαξιλάρι, αντί να μας λένε απλώς τη γενικόλογη βλακεία “ίσιωσε την πλάτη σου”. Ήταν ανάγκη να φτάσουμε 35 χρονών στραβοσουγιάδες για να μάθουμε να μας φροντίζουμε;
Και δεν έχω καν αρχίσει για τα “γυναικεία” ρούχα και αξεσουάρ και τις ζημιές που μπορεί να κάνουν.
Αυτά τα λέμε στο παραδίπλα πηγαδάκι με τα σουτιέν, γι’ αυτό δεν τα ανέφερα 😜
Ισχύει τόσο πολύ αυτό που λες. Πόσες φορές οι γιατροί επαγγελματίες υγείας προσπαθούν να μην ασχοληθούν με το πρόβλημα και απλά να δώσουν default απαντήσεις κι άντε γεια. Οι οποίες απαντήσεις αυτές είναι άπειρες κιόλας. Στα τέλη της εφηβείας ήμουν υπέρβαρος. Ότι και να γίνει έφταιγε αυτό. Μετά με πείσαν ότι έφταιγε αυτό κι αδυνάτησα. Τόσο που έφτασα να είμαι με BMI 16.9. Μετά ως δια μαγείας το ίδιο πρόβλημα το οποίο οφειλόταν στο ότι ήμουν υπέρβαρος τώρα οφειλόταν στο ότι ήμουν λιποβαρής. Πλέον είμαι σε φυσιολογικά κιλά με ΒΜΙ 21. Τώρα πλέον το πρόβλημα δεν είναι βάρους αλλά επειδή… Διαβάστε περισσότερα »
Cryodragon, καλά που δεν σου είπαν να πηγαίνεις και τρεις φορές το χρόνο διακοπές στην Πολυνησία για να παίρνεις θαλασσινό αέρα του ωκεανού να στανιάρεις… Έλεος πια με αυτές τις υπερσυμβουλάρες!
Anna, η λύση για το ποντίκι είναι το rollermouse! 😊
Αχ, άσε με, το δοκίμασα, πονάω αλλού!
Όταν κάθεσαι σε μία στάση τόσες ώρες δεν υπάρχουν λύσεις θαύμα, στοχεύω σε 6ωρες μέρες, 4 μέρες δουλειάς την εβδομάδα, έξι μήνες το χρόνο διακοπές στην Ταιλάνδη 😎
Άουτσ και άουτσ. Αρχικά ναι. Ένας επαγγελματίας υγείας μπορεί να στείλει στο αμπα μιας και εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κοινωνικά φαινόμενα, μισογυνισμού, χοντροφοβίας κλπ. Και γω στέλνω και πολλές φορές με έχει βοηθήσει στη δουλειά μου. Επίσης, οι επαγγελματίες υγείας δεν είμαστε θεοί και ευτυχώς κάποιοι έχουμε σταματήσει να το παίζουμε παντογνώστες γι΄αυτό και προβληματιζόμαστε. Εδώ; Εδώ. Μπορεί κι αλλού. Δεν το ξέρεις. Επειδή τυχαίνει να βιώνω παρόμοιες καταστάσεις, όχι το να αλλάξω επάγγελμα δεν είναι επιλογή. Εύχομαι αν εσύ αντιμετωπίζεις προβλήματα στη δουλειά σου και έχεις διάθεση να τα λύσεις να μην σου λένε οι άλλοι ”Άλλαξε δουλειά”.
Λυπάμαι που την χάνεις γιατί μάλλον η εμπειρία σου στους γιατρούς περιορίζεται σε κουστουμάτους πίσω από τα γραφεία που δε σου βγάζουν καν τη μπλούζα να σε εξετάσουν. Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι (και δε οι νεότεροι) επαγγελματίες υγείας έτσι. Τα επαγγέλματα υγείας έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα και ισχύει ότι η αγάπη για τον άνθρωπο και η προάσπιση της υγείας είναι αυτά που μας ωθούν να εργαστούμε, όσοι δεν το κάνουμε για τα λεφτά (που πλέον ψίχουλα είναι για τους περισσότερους). Απλά μπορώ να εντοπίσω τέτοια συναισθήματα και ‘γω σε μένα. Άνθρωποι είμαστε όλοι ανεξαρτήτου επαγγέλματος. Το θέμα είναι να προσπαθούμε… Διαβάστε περισσότερα »
Η εργασία στον τομέα της υγείας είναι αυτό ακριβώς. Εργασία. Επάγγελμα. Αν θέλαμε να λειτουργούμε θα γινόμασταν παπάδες.
Ομολογώ εξεπλάγην απο την απάντηση. Οι ασθενείς έρχονται για θεραπεία κ για καλύτερο αποτέλεσμα η γράφουσα τους συστήνει να χάσουν βάρος εκτός απο τη θεραπεία που ασκεί η ίδια λογικοτατο. Το πως θα το καταφέρουν δεν είναι δουλειά της αλλά πρέπει να γίνει για την υγεία τους κ καλύτερο αποτέλεσμα της θεραπείας. Απο που κ ως που τη βγάλαμε χοντροφοβικη;
Ελα ντε. Κι εγώ ένιωσα μεγάλη έκπληξη και για την απάντηση
& για όλα σχεδόν τα σχόλια.
Χοντροφοβική, δε, δε θα την έλεγα με τίποτα, ούτε καν μειωμένης ενσυναίσθησης.
“έχουν την απαίτηση να τους ”απαλλάξω” από τα προβλήματά τους ενώ εκείνοι παραμένουν άπραγοι. Αυτό το ”έχει ο Θεός” πόσες φορές θα το ακούσω?”
Πού στο καλό είναι η χοντροφοβία σε αυτό;
Ή πώς θα έπρεπε να εκφράσει η γυναίκα την αδιαφορία τους
και εν τέλει το αυτοσαμποτάρισμά τους για τη δική τους βελτίωση;
Καταλαβαίνω το πνεύμα της απάντησης της Λένας, αλλά διαφωνώ με την αυστηρότητα. Η αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου είναι εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα και πρέπει να γίνεται σε ομάδα με θεράποντες διαφόρων ειδικοτήτων (πχ γιατρούς/οδοντιάτρους με σχετική εξειδίκευση, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγους, εργοθεραπευτές, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ), που θα έχουν συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους. Αυτές οι ομάδες είναι πολύ σπάνιες, και σε κάποιες περιοχές δεν υπάρχουν καν. Η γράφουσα μπορεί να αντιλαμβάνεται πόσο περίπλοκο είναι το ζήτημα της διατροφής, αλλά αν δεν δουλεύει σε ομάδα, όπου θα υπάρχει σχέδιο θεραπείας να λαμβάνει και αυτόν τον παράγοντα το’ όψιν, είναι σχεδόν αδύνατο να βοηθήσει τους ασθενείς… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίο και ψύχραιμο σχόλιο Μιμόζα!
100% μαζί σου!
Άνα γειά σου, ακριβώς αυτό μπήκα να γράψω. Να μην αναφέρω το γεγονός ότι πολύ χοντροί άνθρωποι δε πάνε στο γιατρό γιατί φοβούνται τι θα ακούσουν – και σε οφθαλμίατρο να πας, θα σου πει να χάσεις βάρος. Οι χοντροί άνθρωποι είναι αντικείμενο λύπησης, χλευασμού και αηδίας κάθε μέρα, κάθε ώρα της ζωής τους.
Επίσης τι σόι δικαιολογία είναι το “με καταπονεί κι εμένα σωματικά”; Όλους μας καταπονεί σωματικά η εργασία μας: άλλ@ κάθεται 10 ώρες κι έχει πρόβλημα στη μέση, άλλ@ στέκεται κι έχει φλεβίτη και πονεμένα πόδια, άλλ@ κρατάει δίσκο κι έχει καρπιαίο σύνδρομο.
Πολύ σωστό, το έχω ξαναγράψει εδώ, άτομο του πολύ κοντινού περιβάλλοντός μου, το οποίο υπεραγαπώ και δεν θέλω να το βλέπω να παιδεύεται, παθαίνει πανικούς και μόνο στην ιδέα να πάει σε οποιονδήποτε γιατρό, για οποιοδήποτε πρόβλημα πιθανόν έχει, γιατί φοβάται ότι θα αντιμετωπιστεί με υποτιμητικό τρόπο και με μια προσέγγιση τύπου ‘κοίτα να χάσεις βάρος πρώτα και μετά έλα’.
Με όλο το θάρρος, δεν μου φαίνεται οτι η γράφουσα δείχνει προϋπάρχουσα χοντροφοβία. Προσωπική εκτίμηση είναι οτι αρχίζει να καταλαβαίνει πως αντιμετωπίζει τους πελάτες της με έλλειψη ενσυναίσθησης και οτι αρχίζει να επιδεικνύει χονδροφοβική στάση και δείχνει να προσπαθεί να το αντιμετωπίσει. Πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη, η απάντηση είναι κάπως αυστηρή. Η κοπέλα δεν είπε οτι οι γυναίκες είναι χοντρές. Είπε οτι οι περισσότεροι πελάτες που έχει η ίδια είναι γυναίκες και οτι η πελατεία της επιδεικνύει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μίλησε για την εμπειρία της απο τη δική της πελατεία χωρίς να γενικεύσει το συμπέρασμά της σε μεγαλύτερο… Διαβάστε περισσότερα »
Ερασιτέχνη ομοφυλόφιλε (τι έχουν εκστομίσει, για να το εμπνευστείς, είναι να τραβάς τα μαλλιά σου…) νομίζω ότι έγραψες το σωστότερο & πληρέστερο σχόλιο.
“Διάβασες” εξαιρετικά το θέμα και τα όσα λέει η φυσικοθεραπεύτρια.
ξέρω κοπέλα παχύσαρκη που επειδή κάνει κικ μπόξινκγ από μικρή και συνεχίζει δεν έχει κανένα πρόβλημα. Και ειμαι κι εγώ, λιποβαρής όπως με χαρακτήρισαν, που με έχει φάει το καθησιό, τα γόνατά μου είναι γάματα και η φυσική μου κατάσταση ημιπεθαμένου. Δυστυχώς, το βάρος τυφλώνει τους γιατρούς. Ταλαιπωρούμαι με σπαστική κολίτιδα τα τελευταία 4 χρόνια και οι γιατροί επειδή είμαι αδύνατη νομίζουν ότι είμαι χορτοφάγος και μονίμως μου δίνουν λάθος δίαιτες (να κόψω τις σαλάτες, τα λαχανικά και τα φρούτα, τα οποία έτρωγα και σπάνια). Μόνο ο ψυχίατρος (!!!) μου είπε ότι φταίει η καθιστική ζωή και να ψάξω ποιες… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο αλήθεια!! Πρόσφατα συνέβη κάτι αντίστοιχο στον πατέρα μου, πήγε σε ένα γιατρό γιατί είχε πρόβληματα με τον ύπνο του, ο γιατρός του είπε απλά να χάσει βάρος και τον έδιωξε (και χρέωσε και 50 ευρω). Ευτυχώς πήγαμε και σε άλλο γιατρό ο οποίος μας είπε οτι έχει πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο είναι ανεξάρτητο του βάρους του.