μήπως μαθαίνοντας στα παιδιά μας να είναι ανεξάρτητα, τα εμποδίζουμε να έρθουν σε εμάς για βοήθεια όταν χρειάζεται. Συζητώντας με μια γνωστή μου, ψυχολόγο στο επάγγελμα, πώς να αντιδρώ όταν τσακώνονται τα παιδιά για ένα παιχνίδι, μου δημιουργήθηκε αυτή η απορία: μπορεί ένα παιδί να καταλάβει ότι αυτό το πρόβλημα είναι «μικρό» και επομένως το λύνω μόνο μου ενώ αυτό είναι «μεγάλο» και απευθύνομαι σε έναν ενήλικο (γονιό, δάσκαλο, αστυνομικό). Τα παιδιά μου είναι μόνο δυόμισι ετών αλλά πιστεύω στη σωστή προετοιμασία του γονιού για όσα ακολουθούν. Είχα προγραμματίσει να παρακολουθήσω σεμινάρια για γονείς αλλά με πρόλαβε η πανδημία. Έχετε να μου δώσετε κάποια συμβουλή ή να μου προτείνετε κάποιο βιβλίο, μέχρι να επανέλθουμε σε κάποιας μορφής κανονικότητα.
-Ε
Βεβαίως να παρακολουθήσεις σεμινάρια για γονείς, αλλά μου φαίνεται ότι δεν διαχωρίζονται έτσι τα προβλήματα, είναι κάπως απλοϊκό, το μικρό και το μεγάλο είναι ανάλογα με τη φάση που περνάει ο κάθε άνθρωπος, όχι πάντα με κάποια αντικειμενικότητα, όσα εισαγωγικά και αν βάλεις. Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνει ο γονιός είναι να δίνει συνεχώς σήμα ότι δέχεται το παιδί του, ό,τι και να γίνει. Δεν θα το κρίνει ως αδύναμο, ή ως ανεξάρτητο, ή ως οτιδήποτε. Νομίζω ότι αυτές οι κατηγοριοποιήσεις είναι που δυσκολεύουν τα παιδιά, γιατί από τη μια μαθαίνουν να λειτουργούν όπως υποτίθεται ότι είναι, από την άλλη, αν οι κατηγοριοποιήσεις είναι θετικές, τότε φοβούνται μήπως απογοητεύσουν.
Οπότε, δεν θα έλεγα ότι είναι ζήτημα ανεξαρτησίας, η ανεξαρτησία είναι καλή. Θα έλεγα ότι είναι ζήτημα αυτοπεποίθησης: κάποιος με έκανε να νιώσω άσχημα (ή με έκανε να νιώσω απειλή) και αυτό που ένιωσα έχει αξία. Η γνώμη μου έχει αξία. ΕΓΩ έχω αξία. Αυτό το δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους όχι όταν τους λένε μπράβο όταν παίρνουν καλούς βαθμούς, αλλά όταν δείχνουν ότι τα αγαπάνε και τα εμπιστεύονται. Ό,τι και να γίνει. Κυρίως όμως, όταν δείχνουν ότι τα δέχονται, ακριβώς όπως είναι. Με τα καλά τους και με τα περίεργά τους και με τις αδυναμίες και τις προτιμήσεις τους. Δείχνοντας, βασικά, με κάθε τρόπο, ότι δεν θα ήθελαν να έχουν κανένα άλλο παιδί από αυτό που ακριβώς έχουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτό με τις κατηγοριοποιήσεις μου θύμισε ένα βιβλίο ανατροφής παιδιών που διαβάζω, το “Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά” (ή κάπως έτσι τέλος πάντων…) το οποίο μου φαίνεται πολύ καλό, το συστήνω. Διακρίνω ήδη πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά κ στο δικό μου μεγάλωμα, για παράδειγμα μου έλεγαν πάντα ότι είμαι έξυπνη, οπότε φοβομουν να κάνω κάτι καινούριο σε περίπτωση που αποτύχω και πως γίνεται να αποτύχω εγώ αφού είμαι “έξυπνη”. Ελπίζω όντως να καταφέρω να τα κάνω πράξη στο μεγάλωμα του δικού μου παιδιού.
Είναι τρομερό αυτό που λες, Tawn Tawn, και αποδεικνύει ότι τελικά κανενός είδους ταμπέλα, ούτε θετική ούτε αρνητική, χρειάζεται στο μεγάλωμα των παιδιών…
Πραγματικά, δεν πρέπει να βάζουμε την ταμπέλα του “καλού παιδιού”, του “άτακτου”, κτλ γιατί τα εγκλωβίζουμε σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Πρέπει να σχολιάζουμε και να επιβραβεύουμε συμπεριφορές και την προσπάθεια. Στη θεωρία καλά τα λέω, να δω πως θα τα κάνω πράξη…
Απαξιωτικά λειτουργεί το να είμαστε επικριτικοί, όχι το να επιβραβεύουμε την προσπάθεια για να επιτευχθεί κάτι.
Φυσικά και το καλύτερο είναι να χτίσουν τα παιδιά αυτοπεποίθηση νωρίς, να μαθουν να αντιμετωπίζουν μόνα τους ότι μπορούν. Ακομα και το να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται είναι ένδειξη αυτοπεποίθησης και υγιούς σχέσης με τους εαυτούς τους και αίσθησης ασφάλειας, όχι το αντίθετο.
Αλλά θα κάνουν και λάθος εκτιμήσεις, είναι αδύνατο να μην κάνουν. Όσο αδιανόητα δύσκολη κι αν είναι η ιδέα ότι θα περάσουν δυσκολίες και λάθη, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελαχιστοποιούμε το ρίσκο. Ελπίζουμε να μάθουν μέσα από μικρά λάθη και μικρούς κινδύνους για να αποφύγουν τους μεγάλους.
“Δείχνοντας, βασικά, με κάθε τρόπο, ότι δεν θα ήθελαν να έχουν κανένα άλλο παιδί από αυτό που ακριβώς έχουν.”…Α,μπα με έκανες να δακρύσω πρωινιάτικα….αχ…
Κάθε φορά που ζητούσα βοήθεια και δε τη λάμβανα ως παιδί, δε με έκανε πιο ανεξάρτητη πάντως αλλά μια φοβισμένη ενήλικα που παλεύει με την αίσθηση ανεπάρκειας και ειδικά σε θέματα δουλειάς, έχω εύκολα μια ηττοπάθεια κι ένα άγχος πολύ διαβρωτικό που καλούμαι να το διαχειριστώ γιατί δεν ένιωσα ποτέ να είναι άτομα δίπλα μου. Μάλιστα, το να πιστεύω ότι πρέπει να τα βγάζω όλα πέρα μόνη μου ήταν κάτι το οποίο ενίσχυσε την αναβλητικότητά μου. Όρια και ενδιαφέρον, η υποστηρικτότητα εν αντιθέσει με την παρεμβατικότητα που ματαιώνει το παιδί και τις προσπάθειες να τα καταφέρει μόνο του, είναι πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Το παιδί 2 χρονών είναι μικρό για να καταλάβει πιο πρόβλημα μπορεί να λύσει μόνο του. Το παιδί 5 ετών όμως που έχει ήδη αρχίσει να κοινωνικοποιείται μέσα σε μια μεγάλη ομάδα μέσα στο πλαίσιο του σχολείο αρχίζει και αναγνωρίζει ποιες περιπτώσεις μπορεί να διαχειριστεί μόνο του και ποιες χρειάζονται παρέμβαση από ενήλικα. Τα δε πρωτάκια μου, πίστεψέ με, το τηρούν αυτό (έρχομαι στην κυρία για ένα σοβαρό θέμα) πιο ευλαβικά κι από μένα. Αφήνω το παιδί μου να γίνει ανεξάρτητο δεν σημαίνει ότι το εγκαταλείπω. Το αντίθετο, σημαίνει ότι και με τα λόγια και με τις πράξεις μου είμαι… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ακριβώς!
Ως παιδαγωγού όχι ως γονέα, ήθελα να πω.
Θεωρω τα 2 μικρη ηλικια για να βιαζεται ενας γονιος να ”ανεξαρτητοποιησει” το παιδι του. Σε τοσο μικρη ηλικια ενα παιδακι, η μαλλον, ενα μωρο, δε νομιζω να καταλαβαινει καν τι θελει να πετυχει κ τι θελει να του πει ο γονιος του με τα μικρα κ μεγαλα προβληματα…κ στη χειροτερη μπορει να υπαρχουν κ πολυ ασχημες συνεπειες, πχ το παιδι να αρχισει να πιεζει τον εαυτο του να μην κλαιει ενω εχει χτυπησει κ ποναει πολυ, να φερεται υπερβολικα ωριμα για την ηλικια του κλπ. Απ’την αλλη κ το να φτασει το παιδι σε εφηβικη ηλικια κ να μην… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραία απάντηση! Όταν μαθαίνουμε στο παιδί να είναι ανεξάρτητο δε σημαίνει ότι το διδάσκουμε να μη ζητάει βοήθεια. Αντίθετα, το ίδιο θα κρίνει πότε θα ζητήσει βοήθεια και πότε όχι. Θα έρθει όμως όταν έχει εισπράξει από τους γονείς ότι δεν είναι αδυναμία α ζητάς βοήθεια και ότι το αποδέχονται ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές του.
Καταπληκτική απάντηση.
Και συγκινήθηκα κιόλας.
Η φράση κλειδί είναι “ο γονιός δέχεται το παιδί ο,τι και να γίνει”. Για να θελήσει ένα παιδί να πάει από μόνο του στο γονιό του, θα πρέπει να νιώθει ασφάλεια και να ξέρει πως ο γονιός δε θα το κατακρίνει, δε θα βάλει τις φωνές αλλά θα προσπαθήσουν μαζί να βρουν μια λύση στο πρόβλημα. Είναι σημαντικό λοιπόν να υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο γονέα και το παιδί.
Κι ας μην παραλείπουμε βέβαια το γεγονός ότι τα παιδιά μας δεν είναι προεκτάσεις των εαυτών μας αλλά ξεχωριστές, μοναδικές προσωπικότητες.
Όσο παράδοξο και αν σου ακούγεται, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ένα παιδί που το μεγαλώνεις για να είναι ανεξάρτητο, έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του πρώτα και στους γονείς του επίσης. Η ανεξαρτησία είναι το κλειδί για να μας εμπιστεύονται τα παιδιά μας. Και όπως λένε και οι υπόλοιποι σχολιαστές, η ανεξαρτησία έρχεται μόνο με την αποδοχή, την πλήρη αποδοχή, που για μένα ως μαμά, είναι η δυσκολότερη πίστα. Η βιασύνη μου να μπούμε στο αυτοκίνητο, με κάνει να βιάζομαι να τους δέσω τα κορδόνια, η προσωπική μου αισθητική στα ρούχα, με κάνει να θέλω να βγάλω τα μάτια μου. Όμως… Διαβάστε περισσότερα »