Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν θέλω να πηγαίνουμε κάθε εβδομάδα στο χωριό του

Γεια ρε λενα, Αποφασίζω να σου γράψω μετά από καυγά για αυτό συγχώρεσε μου τυχον ένταση. Τρία χρόνια είμαι παντρεμένη και έχω μια κόρη δύο ετών. Ο μοναδικός λόγος που τσακωνόμαστε ανά τρίμηνο περιπου με το σύζυγό μου είναι πως δε θέλω να πηγαίνουμε κάθε εβδομάδα στο χωριό του. Μου φαίνεται πάρα πολύ συχνή η επαφή του παιδιού μου με τους γονείς του οι οποίοι άνθρωποι , δεν έχουν κάτι κακό, απλώς τους λείπει η κουλτούρα. Βασικά, τους παραλείπει, τους λείπει πολλή κουλτούρα: δεν είναι σε θέση να κάνουν ένα φυσιολογικό διάλογο του τύπου πως πάνε οι δουλειές σας η πως περάσατε την εβδομάδα σας και να ξεκινήσει έτσι μια αλληλεπίδραση, παρότι είναι νέοι άνθρωποι (50ρηδες). Στο σπίτι συζητιέται μόνο το θέμα “πόσα αυγά κατάφεραν να κάνουν αυτή την εβδομάδα οι κότες” και το ακόμα πιο καυτό “πόσα παίρνει ο τάδε εργάτης για να μας κάνει φρεζακι στο χωράφι”. … Ρε συ, είμαι πραγματικά απελπισμένη.. σε απόγνωση κανονική. … Πόσο άδικο έχω απλά να μην θέλω να είμαι κάθε εβδομάδα σε ένα χώρο που απλώς ΔΕΝ ξέρουν να μιλάνε. Δεν έχω δικαίωμα σαν μητέρα να διαλέξω τον τρόπο που θα μεγαλώσει το παιδί μου και τι πρότυπα θα σχηματίσει μεγαλώνοντας;;;; Και όχι, όταν γνώρισα τον άντρα μου δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα απαιτούσε και θα κατέβαζε μούτρα και θα τσακωνόταν μαζί μου για το ότι ΔΕΝ θέλω ΚΑΘΕ εβδομάδα να πηγαίνουμε στο χωριό… Βρίσκω ότι η διαφορά σε κοινωνικά ζητήματα είναι από μόνη της ικανή να χαλάσει μια σχεση-ειδικα όταν τα μέλη της δεν υποχωρούν, θέλει ο καθένας το δικό του και επιμένει. Τι να γίνεται όμως που υπάρχει και ένα μωρό στη μέση;;;

–Σε απελπισια

Ενώ καταλαβαίνω απόλυτα να μην θέλεις να πηγαίνεις κάθε μα κάθε εβδομάδα στο χωριό, νομίζω ότι κάπου χάνεις το δίκιο σου με το σνομπάρισμα. Δεν λέω ότι αν δεν σνόμπαρες θα λυνόταν το πρόβλημα, αλλά σίγουρα είναι ένα επιπλέον σημείο τριβής.

Είναι επιχείρημα ότι δεν θέλεις να δεσμεύεις κάθε μα κάθε σαββατοκύριακο σε μια επίσκεψη που όπως καταλαβαίνω δεν είναι και στην δίπλα γειτονιά. Είναι επιχείρημα ότι θέλεις πού και πού να κάνετε κάτι μεταξύ σας, οι τρεις σας, κάπου αλλού. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν είναι φυσιολογικός διάλογος τα αυγά που έκαναν αυτή την εβδομάδα οι κότες. Αγρότες είναι, αυτά τους απασχολούν. Είναι ένας φυσιολογικός διάλογος για το πώς πάνε οι δουλειές τους – αυτές είναι οι δουλειές τους, και έχουν ενδιαφέρον, αν είχες την όρεξη να ανοίξεις τα αυτιά σου. Έχουμε ακούσει πολλά εδώ μέσα για επικριτικά, καταπιεστικά πεθερικά, που κάνουν τη ζωή ποδήλατο. Η «έλλειψη κουλτούρας» όταν μιλάμε για αγροτική ζωή μου φαίνεται μεγάλο ζονκ. Έχεις δικαίωμα στην συμμετοχή των προτύπων, αλλά όχι στην πλήρη διαμόρφωση, διότι το παιδί δεν μεγαλώνει σε μια γυάλα. Όμως τι κακό έχει το πρότυπο των παππούδων της; Τα χωράφια είναι πολύ δύσκολη, πολύ απαιτητική δουλειά, και χρειάζονται πολλές ικανότητες για να καταφέρει κάποιος να έχει συστηματικά έσοδα, και ναι, μια από αυτές είναι ο έλεγχος των εξόδων, όπως το φρεζάκι.

Φυσικά η απέχθεια σου για τα πεθερικά σου έχει μεγαλύτερες ρίζες από αυτές που φαίνονται εδώ, η δυναμική της οικογένειας μας είναι άγνωστη. Κάτι μέσα σου κλωτσάει και θέλει κάτι άλλο από τη ζωή; Όπως και να έχει, το πρόβλημα το έχεις με τον άντρα σου. Ούτε με τους γονείς, ούτε με το χωριό, ούτε με τις κότες. Είναι η «διαφορά σε κοινωνικά ζητήματα», όπως λες, που μόνο εσύ ξέρεις πώς το εννοείς, και μόνο εσύ ξέρεις αν μπορείς να το δεχτείς ή όχι, πάντως, η επίσκεψη στο χωριό είναι συμβολισμός, και όχι το πρωταρχικό πρόβλημα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News