Αγαπητή Λένα και αναγνώστες, Πολλές φορές με έχετε βοηθήσει με τις εύστοχες παρατηρήσεις σας. Το δικό μου θέμα έχει ως εξής: έχω ένα μωρό 7 μηνών πάνω κάτω. Είναι πολύ ήσυχη. Καμιά σχέση με τις ιστορίες τρέλας που ακούω. Είναι easygoing, που λένε, αλλά ακόμα δε μπουσουλάει και δεν μπορούμε να την αφήσουμε πολλή ώρα χωρίς να παραπονιέται χωρίς να τη διασκεδάζουμε κάπως. Εγώ δε δουλεύω ακόμα, ο σύζυγος είναι πολλές ώρες σπίτι. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε και οι δύο κομμάτια. Πολλή κούραση. Και αυτό επηρεάζει την διάθεσή μας, προφανώς, και εν μέρη την υγεία μας, καθώς έχω αρχίσει και ζαλίζομαι (πήγα σε γιατρό, δεν έχω κάτι, παίρνω βιταμίνες), ξεχνάμε (μάτια με το φαγητό αναμένα, κλειδιά έξω από την πόρτα όλο το βράδυ), προβλήματα με μέση, αυχένες, χάλια σας λέω. Εγώ προσπαθώ να κάνω κάτι και για εμένα. Πάω για κανένα καφέ μόνη μου ή με φίλες, παρακολουθώ workshops, πάω συχνά για τα ψώνια του σπιτιού και ξεσκάω κάπως, άρα η διάθεσή μου φτιάχνει. Ο σύζυγος, από την άλλη, αρνείται να κάνει το οτιδήποτε για τον εαυτό του. Κάνει μόνο δουλειές του σπιτιού (που δεν τελειώνουν ποτε!!!), φροντίζει το μικρό, και προσπαθεί να ξεκουραστεί όταν κοιμάται. Έχει παρατήσει τα χόμπι του, τους γνωστούς του, τα σπορ που έκανε, όλα. Λέει ότι δεν είναι ακόμα ώρα να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Τον έχει πιάσει τρελή μονομανία. Αλλά και το μικρό όταν φροντίζει, δεν το κάνει με κέφι, γιατί είνα μονίμως κουρασμένος. Όταν κοιμάται καλά τα βράδια, ξυπνάει με πολύ καλή διάθεση και όλα είναι καλύτερα. Τις περισσότερες φορές όμως είναι κουρασμένος και θλιμμένος. Προσπαθεί να είναι ευχάριστος, αλλά δε μπορεί, η κούραση τον καταβάλλει. Εγώ δε το βρίσκω φυσιολογικό ολο αυτό και δε ξέρω τι να κάνω. Άρα, πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας; Θα περάσει όσο μεγαλώνει το μικρό μας; ΥΓ. Βοήθεια για το σπίτι δε χρειαζόμαστε γιατί οι δουλειές που προκύπτουν δεν είναι τέτοιας φύσεως. Γονείς κλπ δεν έχουμε κοντά μας.
-η κουρασμένη
Θα βελτιωθεί όσο μεγαλώνει το μικρό σας, αλλά θα αργήσει. Δεν θα γίνει γρήγορα, φοβάμαι, γιατί όταν αρχίσει να περπατάει, δεν θα είναι πιο εύκολα, απλώς θα αλλάξει το είδος της δυσκολίας. Θα περάσουν χρόνια χωρίς να χρειάζεται να την απασχολείτε κάπως, αλλά κι αυτό, φοβάμαι, δεν θα γίνει από μόνο του. Κι αυτό πρέπει να της το μάθετε, σιγά σιγά, όσο μεγαλώνει. Είναι πολύ μεγάλο μανίκι η ανεξαρτητοποίηση του παιδιού, από τα μεγαλύτερα, και αυτό με τις πιο μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.
Είναι φυσιολογικότατη η μόνιμη κούραση και όλα όσα περιγράφεις, αλλά δεν μπορώ να σου πω βέβαια συγκεκριμένα για τον άντρα σου, αυτό μόνο ειδικός θα μπορούσε να το πει. Σε έναν κανονικό κόσμο θα σου έλεγα να βρείτε μια νταντά, έστω και για λίγες ώρες, για ένα δίωρο την εβδομάδα. Μοιάζει πολύ λίγο, αλλά πρέπει να με πιστέψεις, κάνει τεράστια διαφορά. Τώρα, δεν γίνεται τίποτα με αυτό το θέμα, οπότε αυτό που έχω να προτείνω, είναι να κάνετε βάρδιες με τον άντρα σου, και όταν ο ένας ασχολείται με το παιδί, ο άλλος πρέπει για κάποια ώρα να είναι και να νιώθει ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει (γιόγκα, μπάνιο, ξύσιμο, φέις) Ίσως χρειαστεί να επιμείνεις. Ίσως τον βοηθήσει ένα καλά μοιρασμένο πρόγραμμα. Πρέπει να βρείτε μια φόρμουλα για τις δουλειές του σπιτιού, ακριβώς επειδή δεν τελειώνουν ποτέ. Άρα, δεν χρειάζεται να γίνονται όλες. Βάλτε τα μυαλά σας κάτω και βρείτε λύσεις που απλοποιούν, γιατί κάτι παρακάνετε αυτή τη στιγμή. Δεν χρειάζεται να αποκτήσει χόμπι, χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να μπει το μυαλό σου σε «ενήλικη φάση» για κάποιες ώρες μέσα στη μέρα.
Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να μιλήσει ο άντρας σου με έναν ειδικό, για να δει αν χρειάζεται κάποιου είδους βοήθεια. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι συνολικά, αργά αργά, γίνεται πιο εύκολο, αλλά την διαφορά την καταλαβαίνεις από χρόνο σε χρόνο, και όχι από μέρα σε μέρα. Και κάποτε, τελειώνει. Όπως λέει και το podcast, “the longest shortest time”.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εμένα αυτό που με έσωσε εκείνη την περίοδο, ήταν οι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΙ 2 καφέδες την εβδομάδα με τις φίλες, το Facebook και το γεγονός ότι δεν έπεσα στην παγίδα της σούπερ-ηρωίδας. Πήρα κιλά και δε διανοήθηκα εκείνη την περίοδο να κάνω δίαιτα, ζήτησα κάθε δυνατή βοήθεια (δηλαδή καθαρίστρια/ νταντά δίνοντας ότι ευρώ περίσσευε εκεί) και μιλώντας ανοιχτά για την κατάστασή μου.
-Πώς είσαι?
– Κουρασμένη και αγχωμένη.
-Ναι, αλλά βλέποντας τα μωράκια σου στα μάτια, δε νιώθεις μια ευλο…
-ΟΧΙ. Σου είπα, κουρασμένη και αγχωμένη, γιατί προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω ΚΑΙ ένοχη????
Συμφωνώ με την απάντηση. Μια μικρή προσθήκη χωρίς φυσικά να είμαι ειδικός. Είναι πολύ σημαντικό, (για την δική μου οικογένεια, σωτήριο) το να μάθεις στο μικρό σου σιγά σιγά να περνάει καλά και μόνη της. Το να χρειάζεται μονίμως να ασχολείται κάποιος μαζί της είναι πολύ κουραστικό για σας. Προσπάθησε να βρεις ένα παιχνίδι που να της αρέσει και να έχει πράγματα να κάνει και η ίδια. Εμένα και στους δυο γιούς μου αυτό που τους άρεσε πολύ ήταν μια κουζινίτσα με πολλά τρόφιμα και σκεύη μαγειρικής. Ωρες περνούσαν με αυτό (ο μικρός μου γιος ακόμα ασχολείται) και για μας… Διαβάστε περισσότερα »
Από ποια ηλικία και μετά άρχισε να ασχολείται μόνος του este; Εχω κι εγώ ένα μωράκι 5 μηνών και προσπαθώ να την ενθαρρύνω να παίζει μόνη της, δεν επεμβαίνω όταν βλέπω ότι μόνη της απασχολείται με κάτι αλλά είναι πολύ λίγος αυτός ο χρόνος ακόμα.
Νομιζω γυρω στους 6 μηνες. Οχι ακριβως επαιζε αλλα μπορουσε να ασχοληθει με κατι για αρκετα λεπτα. Πολλες φορες ηταν το χαρτι περιτυλιγματος απο δωρο (σχεδον ποτε το ιδιο το δωρο), και κατι ταπερακια που του εδινα με μια ξυλινη κουταλα. Ειπα για κουζινικα γιατι εχει πολλα τζατζαλα ματζαλα που μπορουν να ασχοληθουν. Νομιζω κανεις πολυ καλα που δεν επεμβαινεις και την αφηνεις σιγα σιγα να απασχολειται μονη της. 5 μηνων και μενα μου φαινεται πολυ μικρακι ακομα, δωσε λιγο χρονο. (Γενικα δεν ξερω τι παθαινω αλλα ξεχναω πολυ ευκολα τα σταδια που περνανε τα παιδια και το ποτε τα… Διαβάστε περισσότερα »
Τέλεια, σε ευχαριστώ 😊
Δύο άνθρωποι με το παιδί σε τέτοια ηλικία είναι μια χαρά, αρκεί να οργανωθείτε. Ορίστε βάρδιες για τον ύπνο, για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις (σούπερ μάρκετ, δουλειές σπιτιού) και αποφύγετε τις υπερβολές ως προς τους τύπους ή την καθαριότητα. Προέχει η ψυχική σας ηρεμία, να μη νιώθετε μονίμως κουρασμένοι. Βάλτε ένα ή δύο βραδινά ραντεβού με κρασάκι, μεζεδάκι και ταινία στο σπίτι, βγείτε βόλτες με παιδί-καρότσι σε εμπορικά, υπαίθριους χώρους, βάλτε μουσική και χορέψτε μαζί, βρείτε ώρα για να χαζολογήσετε στη διάρκεια της μέρας. Αφού το παιδί είναι βολικό, είναι πιο εύκολη η προσέγγιση. Εμείς το παίρναμε με το καρότσι και… Διαβάστε περισσότερα »
Η φίλη της ερώτησης περιγράφει τη ζωή μου. Κι εμείς βασικά με βάρδιες τρώμε, με βάρδιες ξεκουραζομαστε, με βάρδιες κάνουμε μπάνιο, με βάρδιες κάνουμε κάτι για την πάρτη μας. Είναι θέμα ανάγκης να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, δε γίνεται αλλιώς, δε θα την παλέψετε.
Ένιωθα κι εγώ αυτή τη μόνιμη εξουθένωση. Έφυγε στα τρίτα γενέθλια του γιου μου, όταν και το σώμα και οι ορμόνες επανήλθαν στα κανονικά τους. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει μαγική συνταγή: Καλό φαγητό, πολύ νερό, επαρκής ύπνος, προσωπικός χρόνος έστω και λίγο. Επίσης, μην ξεχνάς ότι εμείς οι γονείς έχουμε τον έλεγχο. Το μωρό ακολουθεί, εκτός κι αν εμείς πιστεύουμε και “ενισχύουμε” το αντίθετο. Εάν μου επιτρέπεις, δε χρειάζεται να τη διασκεδάζετε απαραίτητα για να μην παραπονιέται. Μπορεί να μάθει πολύ εύκολα και γρήγορα να απασχολείται μόνη της εάν εσείς συστηματικά δεν ανταποκρίνεστε στο παράπονό της.
Ισως περνάει και μια ελαφριά κατάθλιψη. Είναι ενδιαφέρον πάντως που πολύ συχνά ο ένας απο τους δύο ειναι έτσι και ο άλλος απορεί/ανησυχεί/πιέζει. Σε μας αυτη που είχε πέσει με τα μούτρα ήμουν εγώ και ο άντρας μου αναρωτιόταν γιατί “έχω χάσει τη χαρά της ζωής”. Βασικά για να είμαι ειλικρινής ένιωθα οτι με κατηγορούσε γι αυτό κι έπρεπε πάνω απ την κούραση να απολογούμαι κιόλας γιατι δεν θέλω να βγω ή να πάω ταξίδι με τη δουλειά, ή να συνεχίσω τα χόμπυ μου. Let him be.
Αχ μια από τα ίδια. Και πολύ αϋπνία δεν έχω κλείσει πάνω από 3ώρό εδώ και 6 μήνες.
Κανε υπομονηThe3 do. Περναει ολο αυτο, δεν ξερω αν το ξεχνας η απλα εξοικειωνεσαι τοσο πολυ που απλα δεν θυμασαι την ζωη προ μωρου. Θα περασει πολυ γρηγοροτερα απ οσο νομιζεις (promise😊)
Πάρτε μια βαθειά ανάσα και προχωρήστε γιατί έχει ακόμα.. Εμείς είμαστε μονογονεϊκή και όσα περιγράφεις τα έχω κάνει μόνη. Ζόμπι από την αϋπνία, όχι επειδή ήταν ανήσυχος ο υιός αλλά φοβόμουν πως αν με έπαιρνε βαθειά ο ύπνος μπορεί να μην τον άκουγα. Αν κάνετε βάρδιες είναι ο,τι καλύτερο. Είστε και οι δυο κουρασμένοι και είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεστε καταβεβλημένοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσει. Και πλιζ, μη ξεχνάτε ότι είστε ζευγάρι 🙂
Έχεις κανένα tip για μένα που σε κάπου δύο μήνες θα βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση να μεγαλώνω το γιό μου μόνη μου? Κάτι που σε βοήθησε πολύ τους πρώτους μήνες ή που θα μου συνηστούσες να αποφύγω?