Αγαπητή «Α, μπα»: Αγαπούν τα μωρά τις μαμάδες τους;

Αγαπητή Αμπα πάντα ήθελα να σε ρωτήσω αν τα μωρά αγαπούν τις μαμάδες τους. Θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Πρόσφατα απέκτησα ένα μωράκι που είναι τώρα 5 μηνών. Είναι ένα μωρό που το ήθελα εξαρχής και το αγαπάω όσο τίποτα, αν και ποτέ δεν αισθάνθηκα αυτό που άλλες γυναίκες περιγράφουν ως έρωτα για το γιο τους. Από τον 4ο μήνα και μετά, οπότε ξεκίνησε να διακρίνει πιο καλά πρόσωπα (αλλά τολμώ να πω και νωρίτερα) παρατήρησα ότι όταν πχ. το κρατάω στην αγκαλιά μου σε εμένα δε δίνει σημασία (πχ. δε με κοιτάει ιδιαίτερα, δεν πολυγελάει), αλλά προτιμάει να ασχολείται με άλλα πράγματα τριγύρω του. Αντίθετα, όταν εμφανίζονται στο προσκήνιο ο μπαμπάς ή η 14χρονη αδερφή του, το ενδιαφέρον και η χαρά του είναι μεγάλη. Με αφορμή αυτή την παρατήρηση έκανα δύο σκέψεις. Ή εμένα με θεωρεί κατά κάποιο τρόπο δεδομένη και προτιμάει, όταν είναι μαζί μου να ανακαλύπτει τον κόσμο τριγύρω του (σκέψη που με καθησυχάζει) ή έχει μια ξεκάθαρη προτίμηση στα πρόσωπα που προανέφερα. Θεωρώντας τη δεύτερη υπόθεση σωστή (χωρίς να αποκλείει την πρώτη), αναρωτήθηκα αν αυτό συμβαίνει γιατί εγώ δεν παίζω τόσο πολύ μαζί του, αλλά αφιερώνω τον πιο πολύ χρόνο μου στο να το θηλάσω (εκ των πραγμάτων, αλλά και γιατί είναι ένα μωρό που δεν το ενδιαφέρει πολύ το φαγητό, και χρειάζεται παρακίνηση για να φάει). Από τότε, κάνω προσπάθειες για περισσότερα παιχνίδια μαζί του, από αυτά που βλέπω ότι του αρέσουν, αν και δεν είναι απολύτως του χαρακτήρα μου, αφού δε νιώθω ότι είμαι πολύ καλή σε όλα αυτά τα «πάει λαγός να πιει νερό». Οι ερωτήσεις μου πολλές, αλλά θα καταλήξουν στη μία που με καίει περισσότερο. Να συνεχίσω αυτά τα παιχνίδια μαζί του, επειδή βλέπω ότι το ευχαριστούν ή να κάνω πράγματα που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου περισσότερο, αλλά ενδεχομένως είναι πιο βαρετά για εκείνον; Επίσης, είμαι καταδικασμένη να μην τραβάω την προσοχή του, επειδή είμαι ο κύριος φροντιστής και αδίκως ανησυχώ; Αλλά, βρε Αμπά μου περίμενα το ακριβώς αντίθετο, με βάση όλα αυτά που ακούω χρόνια, ότι τα μωρά λιώνουν για τις μαμάδες τους, ότι τις κοιτάνε διαφορετικά και τους κάνουν τρελές χαρές, ότι πολλές φορές δε θέλουν άλλους εκτός από τη μαμά τους. Μήπως έπεσα στην παγίδα να πιστέψω ένα σωρό κλισέ και τώρα απογοητεύομαι αδίκως; Ή κάνω κάτι λάθος; Νιώθω ενοχές. Αναρωτιέμαι αν είμαι διεκπεραιωτική ή εγωίστρια γιατί θέλω να κάνω πράγματα και για τον εαυτό μου παράλληλα με τη φροντίδα του (πχ. το θηλάζω και προσπαθώ να διαβάσω στη ζούλα Αμπα!) και ο μικρός το διαισθάνεται αυτό και τον εμποδίζει από το να δεθεί μαζί μου. Η είμαι απλώς (δεν τολμώ να πω υπερβολική), αλλά υπερ….αναλυτική; Περίμενα την απόρριψη στην εφηβεία του, όχι στο τετράμηνο!
– Ουφ, τα έγραψα και αισθάνθηκα λίγο καλύτερα!

Αχ, θέλω να βάλω τα χέρια μου στην οθόνη και να σε αγκαλιάσω.
Διάβασε προσεκτικά:
Είσαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ. Είσαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ. Είσαι η καλύτερη μαμά που θα μπορούσε να έχει αυτό το μωρό και είναι πολύ τυχερό που είναι παιδί σου.

Η σχέση με το μωρό χτίζεται σιγά σιγά όπως όλες οι σχέσεις. Μη συγκρίνεσαι με κανέναν, μην αναμετράσαι με κανέναν. Είσαι ο κόσμος του. Είναι τόσο μικρό, που δεν έχει καν καταλάβει ότι εσύ είσαι κάποιος άλλος άνθρωπος, νομίζει ότι εσύ κι αυτό είσαστε ακόμα ένα. Θα έρθει η μαμακίαση από εκεί που δεν θα το περιμένεις και θα σε χτυπήσει κατακούτελα και θα δεις, ούτε αυτή η φάση είναι εύκολη, κι αυτή ένα κλισέ είναι. Είναι υπερτιμημένα όλα αυτά τα «παιχνίδια», έχει καταντήσει ολυμπιακό άθλημα η ανατροφή μωρών. Ο κόσμος του είναι ήδη τρομερά συναρπαστικός, τα χρώματα, οι φωνές, οι μυρωδιές, χαμός γίνεται, ένα τεράστιο πάρτι. Εσύ του δίνεις τροφή και αγκαλιά και ασφάλεια, είναι ό,τι χρειάζεται. Όταν διαβάζεις στη ζούλα α μπα, αυτό που νιώθει είναι η ηρεμία σου (ή ό,τι νιώθεις όταν διαβάζεις ‘Α μπα’, ελπίζω να είναι ηρεμία!)

Κάνε ό,τι σε κάνει να νιώθεις άνετα μαζί του. Ό,τι σου αρέσει, αρέσει και στο μωρό. Να θυμάσαι: δεν είσαι η διασκεδάστρια του. Είσαι η μαμά του.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News