Αγαπητή αμπα και αναγνώστριες, η ερώτησή μου είναι λίγο ασαφής αλλά θα προσπαθήσω να την περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ. Περιμένουμε έναν μπάμπη σε λίγο καιρό και είμαστε πολύ χαρούμενοι και εγώ και άντρας μου. Νιωθω όμως οτι με την έλευση του παιδιού “χάνεται” κατα κάποιον τρόπο η ιδιωτικότητά μας ως ζευγάρι και ως άτομα. Απο τη μια νιώθω το παιδί σαν προέκτασή μας και απο την άλλη σαν έναν τρίτο άνθρωπο που θα έρθει να ζήσει μαζί μας και δεν θα μπορούμε να είμαστε άνετοι μπροστά του όπως όταν φιλοξενούμε κάποιον σπίτι. Πχ, έχω τη συνήθεια να κοιμάμαι ολογυμνη και να κυκλοφορώ με τα εσώρουχα στο σπίτι. Να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιομαστε όποτε και όπου να ναι. Να μιλάμε αυθόρμητα, ειτε να τσακωνόμαστε με καποιες εντάσεις ενίοτε, ειτε να σχολιάζουμε περιστατικά απο τη δουλεια, την καθημερινότητά μας κτλ ελευθερα. Όλα αυτά πλεον νιωθω πως δεν θα πρέπει να τα κάνουμε απο εδω και στο εξης. Και αν όχι, απο ποια ηλικία του παιδιού και μετά, δεν εχω αποφασίσει ακόμα. Πότε πχ πρεπει να παψω να κυκλοφορω γυμνη μπροστα στον γιο μου; 6 μηνών; Ενος έτους; Τελικά να η ερώτηση: Νιώθουν κι άλλοι γονείς την έλευση του παιδιου να σπάει την ιδιωτικότητά τους; ή κάπως γίνεται και το νιωθεις κι αυτο κομματι σου οσο δένεστε; και αν ναι, πώς διαχειρίζεσαι την έλλειψη ιδιωτικότητας ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι που μέχρι τώρα ήταν κατι αυτονόητο;
-Σε λίγο μαμά
Το νιώθουν όσοι έχουν καλή σχέση. Μερικοί χρησιμοποιούν το παιδί για να παρατείνουν χρονικά μια πεθαμένη ήδη σχέση. Άλλοι για να αποφύγουν τον άντρα τους ή τη γυναίκα τους. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν τους απασχολεί ποτέ τίποτα και παίρνουν τα πράγματα μοιρολατρικά.
Τα κακά νέα είναι ότι όλα αυτά ισχύουν και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Πράγματι η σχέση σου με τον άντρα σου θα αλλάξει, αλλά θα αλλάξει και η σχέση σου με τον ίδιο σου τον εαυτό, σε συνταρακτικό, ολοκληρωτικό και ουσιαστικό βαθμό, οπότε όχι μόνο θα έχεις να αντιμετωπίσεις αυτό που περιγράφεις, αλλά να βρεις μια ολόκληρη, εντελώς καινούρια ισορροπία, γιατί το μωρό θα λειτουργήσει ως σεισμός. Πολλά θα καταρρεύσουν, και πρέπει να τα ξαναχτίσεις, άλλα μόνη σου, άλλα μαζί με τον άλλον, και δεν θα είναι εύκολο. Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που δεν τα καταφέρνουν. Πάρα πολλά δεν τα καταφέρνουν και δεν το καταλαβαίνουν καν.
Τα καλά νέα είναι ότι όλα αυτά γίνονται πολύ αργά και είναι αναστρέψιμα, αν έχεις το νου σου. Το μωρό θα αργήσει πολύ να γίνει παιδί, και μπορείτε να εκμεταλλευτείτε αυτό το χρονικό διάστημα για να επαναπροσδιορίσετε τη σχέση σας, που σιγά σιγά θα περιλάβει και τρίτο άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις ακόμα για τα εσώρουχα (προσωπικά δεν βλέπω γιατί να μην συνεχίσεις να ζεις έτσι, αλλά αν σου φαίνεται ότι πρέπει να το αλλάξεις, πάσο), έχεις ακόμα χρόνια μπροστά σου, και μέχρι τότε θα έχεις αλλάξει κι εσύ η ίδια. Είναι σημαντικό όμως να μη ξεχνάς ποτέ τη σχέση σου με τον άντρα σου γιατί είναι πολύ εύκολο – και είναι σχέση που χρειάζεται δουλειά είναι μεγάλος ο πειρασμός – να την αφήσεις να ατονήσει και να μετατραπεί σε σκέτη συνεργασία, και σε αυτό, αν περάσουν τα χρόνια, και το παιδί αποκτήσει την δική του ζωή, δεν θα είναι ανατρέψιμο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λες ότι περιμένατε έναν μπάμπη, προετοιμάστηκα για κάτι άλλο και στο επόμενο δευτερόλεπτο φαίνεται ότι εννοείς μπέμπης και μας χιώνεις.
Έχουν αποφασίσει ήδη για το όνομα!
Γράψες λάθος! Μπέμπης εννοουσα, όχι μπάμπης😂
Λοιπόν θα καταθέσω και εγώ τη δική μου εμπειρία, η μικρή μας τώρα είναι 10 μηνών. Μπορώ να πω ότι με τον άντρα μου δεν άλλαξε τίποτα στη σχέση μας. Γελάμε το ίδιο με πριν, πάμε πολλές βόλτες, κάνουμε ότι κάναμε και πριν τη μικρή αλλά με πιο πολλή οργάνωση και προσαρμογή : Ας πούμε θέλουμε να πάμε βόλτα? Θα σκεφτούμε το ωράριο της μικρής ,του φαγητού και του ύπνου και θα πάμε ενδιάμεσα. Θα πάμε πάλι σε μουσεία αλλά θα κανονίσουμε την ώρα νάναι κατάλληλη. Αν γκρινιάξει η μικρή την παίρνουμε αγκαλιά αντί καρότσι και συνεχίζουμε τη βόλτα στο… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραίο απ’ όλες τις απόψεις σχόλιο!
Μπράβο ma belle, έτσι να είστε πάντα.
Ευχαριστούμε πολύ!!
Οι γονείς μου πάντα αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν και ήταν τρυφεροί και αγαπημένοι μεταξύ τους μπροστά μας. Ίσως εκεί οφείλεται το γεγονός ότι κι εγώ στις σχέσεις μου πάντα ήθελα αυτήν την αβίαστα αγαπισιάρικη καθημερινότητα στις σχέσεις μου. Δύο φιλικά μου ζευγάρια αποφάσισαν να διδάξουν στα παιδιά τους την αποδοχή του γυμνού σώματος αντί της ντροπής που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Έχουν φτάσει τώρα γυμνάσιο και είναι μια χαρά παιδάκια. Δεν χρειάζεται να μεταμορφωθείς σε κάτι που δεν είσαι, δεν χρειάζεται να προσποιηθείς μια άλλη περσόνα.
Εμένα πάλι με στιγμάτισε λίγο να πετυχαίνω τους γονείς μου σε διαδρόμους χωρίς ρούχα, αλλά ίσως να μην έφταιγε το γεγονός οτι δε φόραγαν ρούχα αλλά η γενική στάση τους;
ναι βρε γατί! εμένα μου πήρε 40 χρόνια και μια γυναικογική επέμβαση για να διώξω την ντροπή.
Έρχονται συχνά τέτοιου είδους ερωτήσεις, τύπου “θα γίνω μάνα και βλέπω πως η ζωή μου θα αλλάξει προς το χειρότερο, πως θα γίνει να το αποφύγω;” και θέλω να ρωτήσω με κάθε ειλικρίνεια και κανένα ίχνος δηκτικότητας, αυτά δεν είναι πράγματα με τα οποία είσαι οκ όταν αποφασίζεις να γίνεις γονιός; Αυτό δεν είναι που θέλεις, να αλλάξει η ζωή σου προς μια άλλη κατεύθυνση την οποία θεωρείς καλύτερη; Στη ζυγαριά όπου από τη μία βάζεις το “παιδί” και από την άλλη το να λες ελεύθερα στον άντρα σου “τι μαλάκας αυτός ο προιστάμενος” δεν θα έπρεπε να γέρνει ξεκάθαρα… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν καταλαβαίνουν το μέγεθος πιστεύω, ούτε έχουν αναρωτηθεί για όλες τις λεπτομέρειες οχι, αυτό εγω έχω καταλάβει. Όπως και τον γάμο, τον αρραβώνα σε μερικούς αρέσει η ιδέα, αλλά σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με τα τυπικά και πρακτικά του πράγματος. Για αυτό και η πλειοψηφία πέφτει από τα σύννεφα…
Όχι, δεν είσαι με όλα οκ, ούτε μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Αυτό είναι αδύνατο. Σε καμία σου επιλογή δεν είσαι με όλα ανεξαιρέτως οκ, μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Το θέμα είναι να σου αρέσει η σούμα και τα βασικά. Π.χ., όσο κι αν αγαπάει κανείς τη δουλειά του, όλοι μισούν τις πιεστικές προθεσμίες. Όσο κι αν θέλει κανείς παιδιά, πάντοτε αναρωτιέται μήπως κάποια από τις αλλαγές στη ζωή του δε θα την αντέξει. Και πάντα σου συμβαίνουν πολλά που δεν έχεις προβλέψει. Ποιος είχε προβλέψει την καραντίνα; Κανείς. Ποιος γονιός την απόλαυσε; Ελάχιστοι και υπό ειδικές προϋποθέσεις. Είμαστε όλοι οι… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι τόσο πολλές οι παράμετροι, αγαπητή soukaivou, που ακόμα κι αν η επιθυμία σου είναι βαθιά και ξεκάθαρη, δεν παύεις να έχεις στιγμές αμφιβολίας απέναντι στο μεγάλο άγνωστο. Ανθρώπινο είναι.
Soukaivou επειδη ειμαι η γράφουσα θα ήθελα να διορθώσω την παρεξήγησή σου. Η ερωτηση μου ήταν “πώς διαχειρίζεσαι την έλλειψη ιδιωτικότητας” όχι πώς να την αποφυγω. Όταν κάποιος ρωτάει πώςνα διαχειριστει μια κατασταση δεν εννοει οτι θα θελε να μην υπαρχει καν αυτη η κατασταση στη ζωή του. Συμβουλες και σκέψεις αναγνωστριων ήθελα λοιπόν. Τις διάβασα όλες με ενδιαφέρον και σας ευχαριστώ πολύ. Κατα τ’αλλα με κάλυψε απόλυτα το Αιλουροειδεστατο που σου απαντησε παρακάτω.
Φίλη μου κάνεις ένα τεράστιο λάθος. Δεν θα φιλοξενείτε κάποιον, αυτός θα σας φιλοξενεί.
Που σημαίνει ότι σαν επισκέπτες έχετε την υποχρέωση να ακολουθείτε τους κανόνες που θα έχει στο σπίτι του. Και επειδή είναι μικρός για να βάλει κανόνες θα πρέπει να τους βάλετε εσείς για αυτόν.
Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις αυτό το σχόλιο. 🙄
True that!
Στον τίτλο γράφει ότι το μωρό θα είναι σαν να έχουν φιλοξενούμενο. ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ. Και απαντάω κάνοντας χιούμορ (το εύχομαι να είναι) ότι το ζευγάρι θα είναι φιλοξενούμενο του μπέμπη, γιατί πάντα σε ένα σπίτι με μωρό όλα ρυθμίζονται πάνω στις ανάγκες του.
Σπουργίτη, κι εγώ το σκέφτηκα αυτό ομολογώ…
“και είναι σχέση που χρειάζεται δουλειά είναι μεγάλος ο πειρασμός – να την αφήσεις να ατονήσει και να μετατραπεί σε σκέτη συνεργασία,..”
Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον νομίζω,αν υπάρχουν αναγνώστριες-ες που υπερπήδησαν τον σκόπελο,μετατροπής του ζευγαριού σε συνεργάτες-συναγωνιστές για την στήριξη του οικοδομήματος που λέγεται οικογένεια,και συνέχισαν να υπάρχουν αυτόνομα ως ζευγάρι,να καταθέσουν την εμπειρία τους.
Εχουμε μια μικρη σχεδον 4. Στην αρχη ζοριστηκαμε πολυ! Ποια ιδιωτικοτητα…κοιταγαμε να επιβιωσουμε και να κρατησουμε και το μωρο ζωντανο. Ομως ενα πραγμα που μας βοηθησε ειναι το προγραμμα. Κατα τη γνωμη μου ειναι το Α και το Ω . Το προγραμμα αργει να εδραιωθει, ωστοσο αξιζει να προσπαθησεις γι αυτο μεχρι τελικης πτωσεως. Απο την αρχη. Ιδιες κινησεις, ιδιες ωρες κ ας μοιαζουν στην αρχη ματαιες. Απο τη στιγμη που εδραιωθει ξερεις ποιες ωρες ειναι δικες σου και κατακτας και την ιδιωτικοτητα σαν ατομο και σαν ζευγαρι. Τη μικρη την εχουμε παντου μαζι γιατι δεν εχουμε συχνες ευκαιριες καποιος… Διαβάστε περισσότερα »
Για τα υπόλοιπα δεν μπορώ να μιλήσω αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην είσαι γυμνός ή να μην δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη στον σύντροφο μπροστά στο παιδί. Μήπως να μιλήσεις με ειδικό για να αγχώνεσαι λιγότερο για τέτοια απλά ζητήματα;
Για πείτε οι γονείς καμία συμβουλή/τιπ/εμπειρία, μόλις μπήκα στον 7ο…
Συμβουλή: όχι γονείς , όχι ”βοήθεια” όλη την ώρα και lowered expectations :ας φάτε και ντελίβερι,ας μείνει και το πλυντήριο ασιδέρωτο ας γίνεται και χαμός στο σπίτι. Και βόλτες. πολλές πολλές βόλτες !
Ευχαριστώ, έχουμε ανοχή στην ακαταστασία, τα πεθερικά με ψιλοφοβούνται (εγώ το λέω “βάζω όρια”) και γενικά δεν το φανταζόμαστε σα διαφήμιση γιαουρτιού με την μονίμως χαρούμενη οικογένεια, οπότε σύμφωνα με τα λεγόμενα σου μάλλον θα τα καταφέρουμε!
Συμφωνώ και επαυξάνω! Όσο πιο γρήγορα μάθετε να βασιζεστε στα δικά σας χέρια και πόδια χωρίς παππούδες/γιαγιάδες όλη την ώρα μέσα στο σπίτι τοσο πιο γρήγορα θα βρείτε ισορροπίες.
Επίσης πολύ σημαντικό να δώσεις έμφαση στην υγιεινή και να χαλαρώσεις με την ακαταστασία (απλά να την αποδεχτείς).
Τέλος, δεν υπάρχει τέλεια μαμά. Αποδεξου το αυτό από την αρχή και μη νιώθεις τύψεις όταν θα βγάζεις το τάπερ με τα καρότα και όχι το banana bread από φαγοπυρο.
Έχω πει στις γιαγιάδες κ τους παππούδες ότι αυτό που θα θελήσω είναι ίσως ένα μαγείρεμα, όχι πχ. βοήθεια να το πλύνω. Θα πω οτι ο παιδίατρος τώρα με τον κορωνοιο απαγορεύει τα πολλά πολλά, που στην τελική αλήθεια είναι!
1. Με το μωρο πρωτα εσυ και ο συντροφος σου και μετα ολοι οι αλλοι
2. Προγραμμα απο την πρωτη μερα οσο κ αν μοιαζει ματαιο
3.Ακομα και αν φαινεται ματαιο προγραμμα απο την πρωτη μερα
4. Μπορει να φαινεται ματαιο αλλα προγραμμα απο την πρωτη μερα
(εννοειται οχι στο φαγητο αλλα την ιδια ωρα μπανιο , την ιδια ωρα ρουτινα μεσημεριανη και βραδινη και ας μην κοιμαται ολο το βραδυ. Σταδιακα θα μαθει να την ακολουθει και θα ευγνωμονεις τον εαυτο σου για την προσπαθεια σου.)
Το διαβάζω παντού αυτό με το πρόγραμμα, θα το προσπαθήσω. Ευχαριστώ πολύ!
Κάνε πρόγραμμα ύπνου και ξεκούρασης. Να γίνει προτεραιότητά σου το να κοιμάσαι όταν κοιμάται το μωρό, κι ακόμα κι αν δεν μπορεί να σε πάρει ο ύπνος, αντιστάσου στην ιδέα ότι πρέπει να μαγειρέψεις ή να σκουπίσεις: ξάπλωσε με χαλαρωτική μουσική ή ασκήσεις αναπνοής. Έτσι θα εξοικονομήσεις δυνάμεις για αργότερα που θα δουλεύεις και δεν θα μπορείς εύκολα να αναπληρώνεις ύπνο αν τύχει να ξενυχτήσεις. Σε δύσκολες φάσεις, τύπου κωλικοί, δόντια, πυρετοί, οργανώστε με τον καλό σου βάρδιες ύπνου. Μην κάνετε ταρζανιές ή διαγωνισμούς αντοχής, δεν είστε καταδρομείς σε άσκηση. Να κοιμάστε όσο γίνεται, για το καλό το δικό σας… Διαβάστε περισσότερα »
Χαχαχα ναι είμαι βέβαιη ότι θα υπάρξουν στιγμές ευτυχίας, αλλά κ πάααααρα πολλή κούραση! Σ’ευχαριστώ!
1. Όχι παππούδες και γιαγιάδες θα το κακομαθουν και ειδικά στην αρχή θα σου σπάνε τα νεύρα ειδικά μάνα και πεθερά μακριά 2. Μην τολμήσεις να ξυπνήσεις το μωρό το βράδυ όταν κοιμάται να το ταισεις γιατί μετά θα το κάνει από μόνο του οπότε πάει ο νυχτερινός ύπνος ( συμβουλή από την παιδίατρο μας που μας παρακολουθεί από τότε που γεννηθηκαμε, την έκανα αυτή τη μαλακια και με μουτζωσε) 3. Υπομονή και πάλι υπομονή και ψυχραιμία γιατί κάθε αρχή και δύσκολη 4. Χαρούμενες σκέψεις 5. Βολτουλες πολλές τώρα που καλοκαιριαζει 6. Χαρείτε το όσο μπορείτε περισσότερο γιατί δεν θα… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ πολύ! Όλοι/ες μακριά γιαγιάδες κ παππούδες μου λέτε, κάτι θα ξέρετε!
Με το καλό, Tawn Tawn! Λίγη ελαφρότητα δεν βλάπτει. Σου το γράφει κάποια που αυτομαστιγωνόταν για 18 περίπου μήνες… Βάλε πολύ χιούμορ, μη φέρνεις το τέλος του κόσμου αν κάτι δεν πάει όπως το έχεις προβλέψει, χαλάρωσε (ξέρω ότι ακούγεται οξύμωρο!) και απόλαυσέ το! Α, και αν χρειάζεσαι γνώμες και συμβουλές ζήτα τες από ανθρώπους που εκτιμάς και με τους οποίους ταιριάζεις, από τους υπόλοιπους, από το ένα αυτί να μπαίνουν και από το άλλο να βγαίνουν!
Κατάλαβα, χαλλλλλαρά! Ευχαριστώ πολύ!
Αυτό με το πρόγραμμα δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει..Εμείς δε της βάλαμε ποτέ πρόγραμμα (μπάνιο κάθε 3-4 μέρες, ύπνο όταν θελήσει, φαγητό μετά το 6μηνο ξεκινήσαμε λίγο πρόγραμμα με τον παιδικό σταθμό αλλά και εκεί έτρωγε πολύ μικρές ποσότητες και συχνά, όχι με το ωράριο του σταθμού) και παρολαυτά προσαρμόστηκε μόνη της να κοιμάται γύρω στις 8 καθημερινά , φαγητό σιγά σιγά και μεγαλύτερη ποσότητα. Είναι ανάλογα το μωρό, δε ξέρω αν αξίζει να σκάτε εφόσον δε θα ακολουθεί για αρκετούς μήνες το πρόγραμμα του. Κάτι που βοηθάει είναι μια εφαρμογή, το Huckleberry όπου βάζεις πότε το άλλαξες, ποτέ κοιμήθκε… Διαβάστε περισσότερα »
Θα την κατεβάσω την εφαρμογή, ευχαριστώ πολύ!
Είχα πάρει ένα βιβλίο για attachment parenting, αλλά ένιωσα ότι δε μου ταιριάζει. Ίσως του δώσω άλλη μια ευκαιρία! Ευχαριστώ!
Τα σκέφτομαι και εγώ αυτά συνέχεια, όταν γυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα της εγκυμοσύνης. Με τρομάζει που πολλά ζευγάρια αλλάζουν τελείως και μπαίνουν σε αυτήν την σκέτη συνεργασία που λέει η Λένα. Τα παραδείγματα στο κοντινό μου περιβάλλον και κύκλο μου δεν είναι τόσο ευχάριστα. Δεν υπάρχουν χωρισμοί ακόμα, αλλά μία μόνιμη δυσαρέσκεια και προσπάθεια και ένταση, που, οπως λένε, καλύπτεται από την αγάπη για το μωρό. Είμαι και εγώ λίγο μπερδεμένη.
Καταλαβαίνω τι εννοείς… Είναι πολύ σημαντικό ο πατέρας του παιδιού να είναι ισότιμος γονιός όσο γίνεται, να μη θεωρεί ότι το μωρό είναι “δουλειά της μάνας”. Τώρα, η σκέτη συνεργασία θα είναι αναπόφευκτη τον πρώτο καιρό, που δεν θα έχετε χρόνο ούτε να σταθείτε, αλλά μην ξεχνάς ότι η γονεϊκότητα έχει φάσεις με αρχή μέση και τέλος. Το θέμα είναι να μην κολλήσεις σε μια φάση δεν βγεις ποτέ! Θέλει δουλειά το πράγμα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ακατόρθωτο αν είναι και οι δύο γονείς αποφασισμένοι.
Κι εγώ έγκυος είμαι αλλά το θέμα της ιδιωτικότητας δεν το έχω σκεφτεί με τον τρόπο που το σκέφτεσαι εσύ. Για μένα το παιδί θα είναι ένα άλλο κομμάτι της πυρηνικής οικογένειας που δημιουργησαμε με τον σύντροφό μου, όχι ένας φιλοξενούμενος που θα με κάνει να αισθάνομαι άβολα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Θυμάμαι μικρή όταν πήγαινα διακοπές και έβλεπα οικογένειες ξένων με έφηβα παιδιά και την μητέρα να κάνει τόπλες και να φορά τάνγκα. Για τον 13 εαυτό μου ήταν ένα μικρό σοκ γιατί λέω φαντασου να έβλεπα εγώ την δική μου μητέρα έτσι. Βέβαια τα συγκεκριμένα εφηβάκια… Διαβάστε περισσότερα »