Φαντάζομαι ότι η τελευταία φορά που Έλληνες μαζεύτηκαν γύρω από ένα τραπέζι να φάνε και περιορίστηκαν σε small talk ήταν πριν από δύο χρόνια. Δεν υπάρχει περιθώριο για τα επιφανειακά θέματα γιατί έχουν εκτοπιστεί από τα φουντωμένα, καυτά καθημερινά. Αυτά τα πολύ σημαντικά, που είναι και περίπλοκα.
Είναι η εποχή που θρέφει τους ξερόλες, όπως η ζέστη βοηθάει τους μύκητες. Συζητήσεις μεταξύ (κολλητών) φίλων μπορεί να είναι και ανακουφιστικές, όταν συνειδητοποιούν ότι στο ίδιο καζάνι βράζουν, άλλο να χρωστάς μόνος, άλλο με παρέα. Όταν μαζευτούν όμως πάνω από τρεις, αρχίζουν οι διαφωνίες. Ζητήματα που αλλιώς δύσκολα προέκυπταν με αγνώστους (δήλωση εισοδήματος, πρόθεση ψήφου, ακόμα και προσωπικά όπως ο ψυχίατρος και η κατάθλιψη) ξαφνικά εμφανίζονται και ταράζουν τα νερά της επιφανειακής λιμνούλας προκαλώντας τρικυμίες. Αν η πρόθεσή σας δεν είναι να κάνετε τον έξυπνο, να γίνετε ο ρήτορας της παρέας ή να πικάρετε τον κολλητό σας για κάτι που έγινε το 1994, οι αναμμένες συζητήσεις μόνο απογοήτευση και ματαίωση προκαλούν. Τα σοβαρά θέματα απαιτούν και σοβαρό περιβάλλον, ιδιωτικές στιγμές, ησυχία, διάθεση για επικοινωνία. Είναι αδύνατον να πείσεις τον άλλον, εδώ και τώρα, για κάτι που διαφωνείς, ακόμα κι αν έχεις τα καλύτερα επιχειρήματα του κόσμου. Αν η συζήτηση γίνεται μπροστά σε τρίτους, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση κάποιος να παραδεχτεί ότι έχει αμφιβολίες, αντιθέτως, θα στυλώσει κι άλλο τα πόδια και θα ξεστομίσει ακόμα πιο τραβηγμένα επιχειρήματα, και τα δύο μέρη θα καταλήξουν σε προσβολές. Αυτό, ένας οδηγός του 1922, γραμμένος από την Emily Post το περιγράφει ως εξής:
«Η ιδανική συζήτηση στο τραπέζι θα έπρεπε να είναι μία περίπτωση δούναι και λαβείν. Ο κανόνας όμως λέει ότι όποιος πιστεύει ότι είναι έξυπνος και ενδιαφέρων συνομιλητής είναι ένα αρπακτικό παράσιτο. Καμία συζήτηση δεν είναι δυνατή με την βροντερή φωνή του – το χειρότερο όμως είναι οι απόπειρες χιούμορ με τις οποίες γελάει δυνατά, ενώ οι υπόλοιποι χαμογελούν όλοι και λιγότερο.”
“Υπάρχει ένας και μοναδικός κανόνας που χρειάζεται να ακολουθείται. Το να είσαι ευχάριστος ομιλητής προϋποθέτει δυνατό μυαλό. Αν δεν υπάρχει, τουλάχιστον μπορείς να καταφέρεις να μην είσαι βαρετός ή ενοχλητικός. Και ο κανόνας είναι ένας, να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις.”
“Χρειάζεται προσοχή ώστε μία φιλική συζήτηση να μην καταλήξει σε αντίθεση και τσακωμό. Ο ευγενικός άνθρωπος κρατάει τις προκαταλήψεις του για τον εαυτό του και περιορίζεται στο να πει «δε νομίζω ότι συμφωνώ μαζί σου» ή «εγώ πιστεύω αυτό κι αυτό». Ο άνθρωπος με καλή ανατροφή δε λέει ποτέ «Κάνεις λάθος!» ή «Καμία σχέση!» Αν η γνώμη του άλλου είναι εντελώς αντίθετη, αλλάζει θέμα ψάχνοντας ένα άλλο κανάλι ευχάριστης συζήτησης.”
«Ο γοητευτικός συζητητής είναι πάνω κάτω ένας ψαράς. Όταν συναντά έναν άγνωστο αναρωτιέται ποια «μύγα» να διαλέξει ώστε να τον κάνει να τσιμπήσει. Προσφέρει ένα θέμα: δεν τσιμπάει. Δοκιμάζει ένα άλλο ή κι ένα τρίτο πριν τα καταφέρει. Ο βαρετός είναι αυτός που θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του, ενώ ο άλλος θέλει να κάνει το ίδιο.»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
