Η Πίπη Φακιδομύτη ζει στη Βιλεκούλα μ’ έναν πίθηκο κι ένα άλογο, είναι «το πιο δυνατό κορίτσι στον κόσμο» και δημιουργήθηκε την πολυβραβευμένη Σουηδή συγγραφέα Άστριντ Λίντγκρεν το 1945.
Ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων, καλούμαι συχνά να απαντήσω στο ερώτημα «ποιο βιβλίο με ενέπνευσε ως παιδί». Είναι μια ερώτηση που σε κάνει να αναλογίζεσαι τη νεότητα και το πώς τα βιβλία που σου άρεσαν ως παιδί διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός έμφυτου χαρακτήρα και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας σου. Πώς ένα παιδικό βιβλίο βοήθησε να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα.
Εμένα μου άρεσε το ασυνήθιστο, το ξέφρενο, το αντισυμβατικό, αυτό από μόνο του λέει πολλά. Μου άρεσε η παιχνιδιάρικη γλώσσα και το παράδοξο χιούμορ, επίσης μου άρεσε το ταξίδι. Από την ηλικία των επτά ξεφύλλιζα εγκυκλοπαίδειες για τον κόσμο, σχεδιάζοντας το μέλλον μου. Ακριβώς επειδή μου άρεσαν όλα αυτά, ο πιο αγαπημένος μου φανταστικός χαρακτήρας ήταν η Πίπη Φακιδομύτη.
Αντιλαμβάνομαι τώρα, ότι ως παιδί ήμουν πεινασμένη για περιπέτεια, ελευθερία και ανεξαρτησία, και η 9χρονη Πίπη τα είχε όλα. Είναι οικονομικά ανεξάρτητη χάρη στην μεγάλη βαλίτσα της με τα χρυσά νομίσματα. Έχει ένα πίθηκο που κάθεται στον ώμο της και ένα άλογο που ζει στην βεράντα της. Είναι απαλλαγμένη από ανιαρές συνήθειες, όπως το σχολείο και τις δουλειές στο σπίτι, και είναι απόλυτα αυτάρκης. Φροντίζει μόνη της τον εαυτό της σκεπτόμενη πώς η μητέρα της την βλέπει από τον ουρανό και τα καταφέρνει.
Είναι πολύ σημαντικό, το γεγονός ότι η Πίπη είχε κάνει όλα όσα ονειρευόμουν κι εγώ να κάνω: έχει ταξιδέψει τον κόσμο κι έχει μια ιστορία από κάθε χώρα που έχει επισκεφτεί. Όχι ότι μπορεί κανείς να πιστέψει πραγματικά σε όλα αυτά, η αλήθεια στις ιστορίες της όπως κι σε πολλούς τομείς της ζωής της είναι αρκετά πιο περίπλοκη. Πώς μπορείς να περιμένεις από ένα παιδί του οποίου η μητέρα έχει πεθάνει ενώ ο πατέρας βρίσκεται συνεχώς στα καράβια να λέει πάντα την αλήθεια;
Για να τονίσει την μη συμμόρφωση της η Άστριντ την τοποθετεί στον κόσμο που ζούμε.Οι φίλοι της, Τόνι και Άνικα, είναι «πολύ καλοί, ευγενικοί και υπάκουοι». Πηγαίνουν στο σχολείο, πειθαρχούν στους μεγαλύτερους και σέβονται την εξουσία. Η Πίπη από την άλλη πλευρά είναι λίγο πιο αναρχική.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούσα τότε είναι πως είναι επίσης φεμινίστρια, αισιόδοξη και στοχάζεται ελεύθερα. Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι μας λίγο περισσότερη σαν κι’αυτήν. Δεν θυμώνει, ούτε προσβάλλεται, ακόμα κι όταν την προσβάλλουν. Είναι ευχαριστημένη με το ποια είναι και το πώς δείχνει. Δεν αισθάνεται άσχημα που δεν έχει γονείς, γιατί δεν έχει κανένα που να της λέει τι να κάνει, τι ώρα να πάει για ύπνο, ή τι πρέπει να τρώει. Είναι γενναιόδωρη, πολύ ικανή, μάχεται υπέρ των καταπιεσμένων και αδύναμων, διασκεδάζει τους άρρωστους φίλους της κάνοντας ακροβατικά στο παράθυρα τους ή αγκαλιάζοντας τους.
Η Πίπη δεν μπορεί να περιοριστεί, ούτε να καταπιεστεί – γιατί η κοσμοθεωρία της είναι πολύ διαφορετική από των μεγαλύτερων. Τίποτα δεν την σταματά, τίποτα δεν την αποθαρρύνει. Δεν φοβάται να είναι μόνη της, δεν φοβάται τα φαντάσματα, ούτε τις προσωπικότητες που προσπαθούν να την μειώσουν και να την κάνουν κάτι που δεν είναι. Είναι ισχυρή: μπορεί να τιθασεύσει το άλογο της και να πολεμήσει καρχαρίες. Διαθέτει μια δύναμη βαθιά μέσα της. Έχει μια αξεπέραστη αίσθηση ευημερίας, έναν ενθουσιασμό για τη ζωή που είναι μεταδοτικός.
Έτσι όταν ο Τόνι λέει «τα πάντα μπορούν να συμβούν όταν μιλάμε για την Πίπη» προσδιορίζει ακριβώς αυτό που αγάπησα σε αυτήν. Σε ένα κόσμο προσδοκιών, κανόνων και ευθυνών η Πίπη με πνεύμα και γοητεία ενσαρκώνει την ελευθερία, την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Ως παιδί ήθελα να είμαι ακριβώς έτσι. Και για να σας πω την αλήθεια, ακόμα θέλω.
Από The Guardian
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
