Οι επιλογές δεν είναι ουσιαστικά τόσες πολλές αλλά και απαιτούν ενισχυμένα προσόντα σε σχέση με αυτό που πιστεύουμε.
________________
Η ιστορία της milou όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Αγαπητή Ρένα,
Η απορία μου είναι αν υπάρχουν όντως τόσες πολλές επιλογές ή αν αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, και εξηγώ: Για παράδειγμα μπορεί να δω έξω στο δρόμο , σε μαγαζί , σε άλλες συναναστροφές αρκετά ελκυστικά άτομα και να σκεφτώ ότι θα ήθελα να τα γνωρίσω παραπάνω – είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο μιλώντας.
Παρ’ όλα αυτά οι σκέψεις μου διαψεύδονται γιατί γνωρίζοντας πχ μερικά από αυτά τα άτομα βλέπω πως δεν τα βρίσκουμε (δεν ταιριάζουμε, όσο θα νόμιζα). Και είναι και βέβαια πολλά άλλα άτομα που δεν έχω την ευκαιρία να γνωρίσω. Τελικά, ενώ ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος, υπάρχει τόσο εύκολα ταίριασμα μεταξύ των ατόμων; Kαι αν ναι, υπάρχει κάποιο quality που διαθέτουν κάποιοι και το καταφέρνουν αυτό;
ΑΠΟ ΤΗΝ – milou
________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Η πληθώρα επιλογών είναι μια σύγχρονη αίσθηση που προκύπτει από την ψηφιακή δικτύωση που υπερβαίνει πλέον τα όρια της γειτονιάς, του χωριού, της πόλης, ακόμα και της χώρας. Το ψηφιακό παγκόσμιο χωριό μοιάζει να ενώνει (το δεινοσαυρικό Facebook είναι η μεγαλύτερη “χώρα” του πλανήτη, το νεανικό Tik Tok δίνει την αίσθηση ότι το αστείο που κάνεις στην Δραπετσώνα ακούγεται από την Οκλαχόμα ως το Βλαδιβοστόκ, ενώ τα dating apps έχουν ένα πλούσιο μενού υποψήφιων συντρόφων από τους οποίους επιλέγεις σαν σε εστιατόριο).
Ωστόσο η ψηφιακή αυτή αίσθηση επιλογών -ερωτικών και φιλικών- έρχεται αφενός με κάποιους περιορισμούς, αφετέρου με κόστος.
Όπως αφηγείται στη LIFO ο καθηγητής Ψυχολογίας του Παντείου Παναγιώτης Καρδούτης, “Η επαφή γίνεται αποσπασματικά και χωρίς διαπροσωπικές συνέπειες. Η «σχέση» μπορεί να κλείσει με την ίδια ευκολία που άνοιξε. Εάν θέλει κάποιος να συνεχιστεί πρέπει συνήθως να παίξει το παιχνίδι αυτό της «αποσπασματικότητας» που δεν απαιτεί ιδιαίτερες διαπροσωπικές δεξιότητες στην επικοινωνία και τη διαχείριση συναισθημάτων.
Έμμεσα και μακροπρόθεσμα, ειδικά στους ανθρώπους της νέας γενιάς, που γνωρίζουν τις σχέσεις κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, οι δυνατότητες αυτές και η έκθεση στις πλατφόρμες μπορεί να δημιουργήσει και εγκαταστήσει ένα ανταγωνιστικό μοντέλο για το πώς σχετιζόμαστε, σύμφωνα με το οποίο το σεξ και η ερωτική πράξη είναι προϊόντα καταναλωτικά και οι άλλοι είναι ερωτικά αντικείμενα μάλλον παρά υποκείμενα. Μια σκοτεινή εκδοχή των σχέσεων. Πάντα υπήρχε, στην εποχή μας ενισχύεται.”
Το ταίριασμα όμως μεταξύ των ανθρώπων είναι κάτι πολύ περισσότερο από το ότι ακούν κι οι δυο Snik ή Slipknot, ότι αγαπούν τα κεφτεδάκια με σάλτσα κι ότι μιλούν κι οι δυο αγγλικά. Δεν αρκούν οι επιφανειακές ομοιότητες για να μπορέσουν να μοιραστούν τμήματα της ζωής τους και να βιώσουν αναλογική συντροφικότητα, αυτό που εν τέλει είναι το ζητούμενο, καθώς η αέναη ψηφιακή συνδεσιμότητα δεν φαίνεται να δίνει το αίσθημα της πλήρους ικανοποίησης που δίνει η αναλογική.
Και μιας και ρωτάς τι χρειάζεται, έρχομαι να ξαναεπικαλεστώ τον κύριο Καρδούτη.
“Ζούμε σε μια εποχή που το εικοσιτετράωρό μας προγραμματίζεται υπερβολικά από την παιδική ηλικία. Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως, και μάλιστα οι ερωτικές, απαιτούν πολύ ελεύθερο ποιοτικό χρόνο κατά τον οποίο γνωρίζουμε τον άλλο και τον αφήνουμε να μας ανακαλύψει.
Η διαδικασία αυτή, που λέγεται «αυτοαποκάλυψη», χρειάζεται απρογραμμάτιστη συναναστροφή ώστε να δοκιμαστούν και να ανατροφοδοτηθούν από τον άλλο οι επικοινωνιακές μας δεξιότητες και οι προθέσεις μας, να αναπτυχθεί η ενσυναίσθηση, να νιώσουμε εάν γινόμαστε αποδεκτοί, να αντιληφθούμε ποια είναι τα όρια αλλά και οι επιθυμίες του άλλου.
Στο μοντέλο του σχετίζεσθαι ο πυκνός και εργαλειακός χρόνος της εποχής μας (όπου όλα πρέπει να οδηγούν προβλέψιμα σε κάτι χρήσιμο) αντιτάσσει τη λογική των προφίλ στις πλατφόρμες γνωριμιών. Οι σύντροφοι πρέπει να πληρούν προϋποθέσεις, τα προφίλ τους πρέπει να συνταιριάζουν. Δεν ήταν πάντα έτσι; Δεν ίσχυε αυτό στα παλιά συνοικέσια ή στις προσδοκίες των ανθρώπων; Όχι, γιατί τα παλιά συνοικέσια άφηναν το ερωτικό και σεξουαλικό μέρος στη φαντασία.
Οι προσδοκίες επίσης των ανθρώπων δεν έφταναν σε τόση μεγάλη, λογικά διατυπωμένη μάλιστα, λεπτομέρεια. Το κυριότερο: δεν υπήρχαν οι δυνατότητες τον εύκολων, γρήγορων, χωρίς κόστος και υπερβολική έκθεση, πολλών και εναλλασσόμενων επιλογών.
Σήμερα έχουμε την επιλογή να μη «χασομερήσουμε» στη γνωριμία που προσφέρουν οι πλατφόρμες, χωρίς ιδιαίτερη διαπραγμάτευση, από την άνεση του σπιτιού μας, όταν κάποιος δεν πληροί τις προϋποθέσεις περνάμε στον επόμενο. Οι διάλογοι περιορίζονται, η ανακάλυψη του άλλου μένει στην επιφάνεια, η γοητεία συρρικνώνεται ή παντελώς απουσιάζει.
Βέβαια, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι το παιχνίδι της αναζήτησης συντρόφου στα πλούσια ράφια της πλατφόρμας είναι απατηλό, γιατί πάντα υπάρχει κάποια πολλά υποσχόμενη επιλογή και καμία επιλογή δεν είναι ποτέ απολύτως ικανοποιητική. Οι σχέσεις στην πραγματικότητα είναι παιδιά της αλληλοδιερεύνησης, της διαπραγμάτευσης, της δοκιμασίας και της μαγικής, πολλαπλασιαστικής βάσης για όλα αυτά, που λέγεται ελεύθερος και «άστοχος» χρόνος. Αυτόν τον χωρίς στόχο ελεύθερο χρόνο είναι σκόπιμο και απολύτως απαραίτητο να τον δίνουμε στις συναναστροφές κάθε είδους στον εαυτό μας και στους άλλους, από την παιδική ηλικία. Αποτελεί το σχολείο των σχέσεων στο οποίο θα καλλιεργηθούν διαπροσωπικές δεξιότητες και θα ακονιστεί η κρίση για τις σχέσεις, τόσο για τον αναλογικό όσο και για τον ψηφιακό κόσμο.”
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ναι είναι μεγάλος, οχι δεν υπάρχει εύκολο ταίριασμα, μοναδικό quality οι κοσμικές συμπτώσεις και να μην ξοδεύεις τον χρόνο σου με καραγκιοπαίχτες.
Το να βρεις κάποιον για να κάνεις σεξ είναι πλέον τόσο εύκολο που καταντάει τρομερά ξενέρωτο.Το να βρεις σύντροφο ζωής είναι πιο δύσκολο ακόμη από το να κάνεις καριέρα ή να βρεις ένα καλό σπίτι. Κάποιοι είναι τυχεροί, κάποιοι συμβιβασμένοι και η πλειοψηφία κάπου ανάμεσα.