Η Ρένα απαντά: Οι γονείς μου χωρίζουν κι εγώ είμαι στη μέση σε πολύ δύσκολη θέση

Οι γονείς που χωρίζουν είναι ενήλικες που πήραν μια απόφαση μεταξύ τους.

_______________________

Η ιστορία της Κατερίνας όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Γειά σου Ρένα. Ελπίζω να είσαι καλά.

Σου γράφω αποζητώντας μια συμβουλή, μια παρηγοριά, ο,τι θες.

Είμαι 30 χρονων. Από τα 10 θυμάμαι τους γονείς μου να έχουν ΑΘΛΙΕΣ σχέσεις. Όταν ήμουν 17 ο πατέρας μου ευτυχώς έφυγε από το σπίτι, ούτε που ασχολήθηκα να μάθω που πήγε. Ήταν αυστηρά δική τους υπόθεση τα προσωπικά τους, θεωρούσα, και δεν ήθελα να ανακατευτώ. Χάρηκα απλά που έφυγε, διότι τον θεωρώ καθ όλα υπεύθυνο για την άσχημη κατάσταση.

Τώρα, έχω γυρίσει στο σπιτι που μεγάλωσα, για οικονομικούς λόγους. Δουλεύω, αλλά δεν τα βγάζω πέρα να μείνω με συγκάτοικο ή μόνη.

Το θέμα είναι ότι τώρα τρέχουν οι γονείς μου στα δικαστήρια για το διαζύγιο. Ακούω φριχτά πράγματα να ισχυρίζεται εκείνος και η τωρινή του σχέση. Και εξοργίζομαι. Πχ Σήμερα έτρεχα να κάνω υπεύθυνη δήλωση ότι την τωρινή του σχέση δεν την γνωρίζω ούτε την συνάντησα ποτέ. Αυτό ισχυρίζονται εκείνοι. Ότι έχω άριστη σχέση μαζί τους. Ενω εκεινον τον σιχαινομαι. Και ένα σωρό άλλα αναξιοπρεπή ψέματα, μάλλον για να βγει το διαζύγιο υπέρ του.

Στεναχωριέμαι για τη μητέρα μου γιατί έχει περάσει πολύ δύσκολα και δεν της αξίζει όλο αυτό. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να βοηθήσω, τι να κάνω. Ταυτόχρονα δεν θέλω να μάθω τίποτα άλλο γι αυτό το θέμα.
Έχεις κάτι να μου προτείνεις;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Κατερίνα

____________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Φίλη σου κάνω μια αγκαλιά, τραβάς ζόρι χωρίς να φταις.

Πιστεύω ότι πολύ συχνά οι κόρες ταυτίζονται με τις μανάδες όταν πρόκειται για απιστίες του πατέρα και τείνουν να πάρουν το μέρος τους. Η κίνηση αυτή ενώ είναι ψυχολογικά κατανοητή, τελικά δεν είναι βοηθητική ούτε για την κόρη, ούτε για τη μάνα. Για την μεν κόρη, επειδή προβάλλει ποιότητες που διέπουν το συγκεκριμένο ζευγάρι στο γενικότερο σχετίζεσθαι, προοικονομώντας αντιλήψεις που θα τις δυσκολέψουν στις δικές τους προσωπικές σχέσεις. Για την δε μάνα, επειδή της επιφορτίζει ένα βάρος στο πώς θα ιδωθεί από την πλευρά της κόρης -αισθάνεται ετεροντροπή για την αποκάλυψη, θυμό για την κατάρρευση της οικογένειας, ματαίωση του γονικού προτύπου. Γενικά η γνώση κάτι τέτοιου κι η επιδίωξη να δωθεί δίκιο σε κάποια πλευρά δημιουργεί ένα θέμα που υπερβαίνει την πραγματικότητα επειδή δημιουργεί νοητικές προεκτάσεις.

Σε ανάλογα θέματα η σωστή ψυχολογική συμβουλή (για ενήλικα τέκνα σαν εσένα, γιατί για την πρόσληψη από ανήλικα θα συζητήσουμε άλλη φορά) είναι να μην ανακατεύεσαι όπου δεν σε σπέρνουν. Κοινώς οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το ζευγάρι έχει τους δικούς του κώδικες, τα δικά του ελαττώματα που ίσως να μην γνωρίζουμε σε βάθος, την δική του δυναμική. Επίσης είναι ενήλικες κι οφείλουν να διαχειριστούν τα δικά τους θέματα χωρίς την όποια εμπλοκή των παιδιών. Δεν τους βοηθούν, ούτε τα παιδιά έχουν ρόλο να δρουν ως ψυχολόγοι των γονιών τους.

Στην δικαστική απαίτηση που δημιουργήθηκε νομίζω απαιτούνταν να κάνεις γρήγορα υπεύθυνη δήλωση ότι δεν έχεις ουδεμία ανάμειξη και δεν εκφέρεις ουδεμία γνώμη, κατατεθειμένη από κάποιον δικηγόρο στη δικογραφία, τον οποίο θα βρεις ώστε να ζητήσεις γενικότερα νομική συμβουλή. Εφόσον έχουν εκφράσει τέτοιες διαθέσεις, καλό είναι να έχεις νομική υποστήριξη.

Πολύ άσχημη σκέψη πάντως να χρησιμοποιηθείς ως όπλο έναντι της μάνας σου… Με κάτι τέτοια γονείς απομακρύνουν τα παιδιά τους οι ίδιοι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News